Morgunblaðið - 10.06.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2011
✝ HaukurTryggvason
fæddist á Ak-
ureyri 31. mars
1949. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 29.
maí 2011.
Foreldrar hans
eru Kristbjörg
Pálína Jak-
obsdóttir, f. 30.
júlí 1913 og
Tryggvi Ingimar Kjartansson,
f. 4. febrúar 1927, d. 22. júlí
2005. Systkini Hauks eru: 1)
Aðalsteinn, f. 9. október 1946;
2) drengur, f. 23. janúar 1948,
d. 18. febrúar 1948; 3) stúlka, f.
andvana 24. ágúst 1950; 4)
Kjartan, f. 4. júlí 1951; 5) Jak-
ob, f. 9. ágúst 1953; 6) Sig-
urður Rúnar, f. 9. ágúst 1955
og 7) Halldór Ingimar, f. 6. júní
1957.
Haukur kvæntist þann 10.7.
1983 Sigrúnu Kjartansdóttur, f.
18.6. 1955. Foreldrar hennar
eru Kristín Aðalheiður Þórð-
ardóttir, f. 6.12. 1930 og Kjart-
an Jóhannesson, f. 13.10. 1925.
1967 í Melgerði, Eyjafjarð-
arsveit. Hann hlaut hefðbundna
skólagöngu í barna- og ungl-
ingaskóla. Ungur að árum fór
hann að vinna fyrir sér við ým-
is sveitatörf. Árið 1977 tekur
hann við búi af föður sínum í
Melgerði. Haukur var mikill
dýravinur og náttúrubarn,
hann var bóndi af lífi og sál og
vann öll sín störf af trú-
mennsku og alúð. Eftir að
Haukur og Sigrún hætta bú-
skap flytja þau til Húsavíkur
1984 og hafa búið þar lengst af
síðan á æskuheimili Sigrúnar
að Þórðarstöðum (Skálabrekku
9), fyrst í sambýli við foreldra
hennar. Á Húsavík vann Hauk-
ur við ýmis störf, s.s. bygging-
arvinnu og afgreiðslustörf en
lengst af hjá Húsavíkurkirkju
sem meðhjálpari og kirkju-
garðsvörður eða í 9 ár. Haukur
tók virkan þátt í félagsmálum,
starfaði til fjölda ára í Kiwanis-
klúbbnum Skjálfanda þar sem
hann gegndi trúnaðarstörfum
bæði sem forseti og svæð-
isstjóri á Norðausturlandi. Þá
tók hann virkan þátt í verka-
lýðsmálum og var félagi og
trúnaðarmaður í Framsýn-
stéttarfélagi á Húsavík.
Útför Hauks fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 10. júní
2011, og hefst athöfnin klukk-
an 14.
Börn Hauks og
Sigrúnar eru: 1)
Sólrún, f. 20.12.
1973, hana átti Sig-
rún fyrir, Haukur
gekk henni í föð-
urstað og ættleiddi.
Börn Sólrúnar eru:
a) Þórey Ósk Ró-
bertsdóttir, f. 25.6.
1994, hennar kær-
asti er Jón Sævin
Hallgrímsson, f.
3.8. 1994; b) Eyrún Lilja Ara-
dóttir, f. 8.4. 2001; c) Jósavin
Heiðmann Arason, f. 30.12.
2002. 2) Árný Ósk, f. 23.9.
1979, sambýlismaður Óðinn
Sigurðsson, f. 10.11. 1958. Börn
hennar eru: a) Alexander Örn
Kristinsson, f. 23.4. 2000; b)
Sigríður Lóa Víðisdóttir, f.
12.1. 2003; c) Ásþór Haukur
Óðinsson, f. 30.3. 2010. 3)
Kjartan Jóhannes, f. 21.3. 1985.
Haukur ólst upp fyrstu árin
á Akureyri, fyrst á Gler-
áreyrum 35 og þá Sólvöllum til
ársins 1960 að hann flytur með
foreldrum sínum inn í Eyja-
fjörð. Fyrst í Miðhús og síðan
Mig langar að minnast
tengdasonar míns með nokkr-
um fátæklegum orðum. Ég
kynntist Hauki fyrst þegar
hann kom heim með Sigrúnu
dóttur minni, svo ljúfur og
elskulegur ungur maður. Sig-
rún átti litla stúlku af fyrra
hjónabandi og vildi hún strax
koma til Hauks og spurði hann
hvort hann vildi vera pabbi
sinn. Það sýnir best hvaða
mann hann hafði að geyma. Já,
hann var sko pabbi hennar upp
frá því og gerði engan mun á
henni og sínum eigin börnum.
Lengi vel bjuggu þau hjónin í
Eyjafirði og stundaði hann þar
almennann búskap, var hann
mikill búmaður í sér. Eftir að
þau fluttu hingað til Húsavíkur
stundaði Haukur ýmsa vinnu,
hann var handlaginn, duglegur
og vinsæll. Þau keyptu gamla
húsið af okkur hjónunum. Gerði
hann það upp og varð það sem
nýtt. Í níu ár var hann kirkju-
vörður, meðhjálpari og kirkju-
garðsvörður.
Lengi barðist Haukur hetju-
lega við illvígan sjúkdóm, með
karlmennsku og rósemi háði
hann þá baráttu en tapaði
henni að lokum.
Ég bið góðan Guð að vaka
yfir og vernda aldraða móður
hans, Kristbjörgu Jakobsdótt-
ur, sem dvelur á dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akureyri, sem og
fjölskyldu hans alla. Guð geymi
ykkur öll.
Hjartans þökk fyrir allt
elsku Haukur og góða ferð vin-
ur minn.
Nú er sólin vermir vota grund
vorvindar leika um dalinn.
Þá færðu þér vinur væran blund
svo angandi og grænn er balinn.
Lömbin leika um hól og haga
svo létt og lipur alla daga.
Það gleði vekur í bóndans hjarta
og gerir tilveruna svo unaðs
bjarta.
(KÞ)
Kristín Þórðardóttir.
Það er erfitt að vera langt í
burtu á svona degi og geta ekki
kvatt kæran mág minn, Hauk
Tryggvason. Haukur var svo
mikið ljúfmenni, rólegur og
nærgætinn. Hann og Sigrún
hugsuðu fyrst og fremst um
fjölskylduna og vini og voru
mjög frændrækin. Haukur og
Sigrún keyptu Þórðarstaði,
húsið sem afi Þórður byggði
1932, af foreldrum okkar Sig-
rúnar og hófu að taka húsið í
gegn og gera á því miklar
breytingar, þá kom vel í ljós
hvað Haukur var verklaginn og
natinn. Hann hafði næstum því
lokið verkinu, þegar veikindin
fóru að gera vart við sig, hann
hafði ekki orku til að ljúka því
sem hann ætlaði sér, en góðir
vinir komu til og kláruðu verk-
ið, en timbrið sem hann var bú-
inn að kaupa og ætlaði í sólpall
handa Sigrúnu sinni er sunnan
við húsið undir segldúk. Hauk-
ur var bóndi í eðli sínu, hann
hefur alltaf átt kindur og núna
í vor var hugur hans mikið í
fjárhúsunum, hann fékk að sjá
myndband af ánum og lömbum
þeirra, og gat þannig fylgst
með, þó fársjúkur væri. Hauk-
ur hafði yndi af að vinna í garð-
inum og blómabeðin hans
Hauks eru farin að blómstra.
Haukur fékk ekki lengri
tíma hér með okkur en hann
var búinn að sá fræjum, hann á
sex vænleg barnabörn sem
hann unni mikið, m.a. ársgaml-
an nafna sem veitti honum
mikla gleði. Það er svo sorglegt
þegar fólk er burtu kvatt á
besta aldri, akkúrat þegar tím-
inn var að koma til að setjast
niður og njóta. Sem betur fer
höfðu þau Sigrún og Haukur
notið þess að ferðast svolítið
saman, en mest er nú talað um
og hlegið að sólarlandaferðun-
um sem þau fóru með Ásdísi
systur og Vigfúsi. Þetta voru
miklar gleðiferðir, þau gerðu
svo margt skemmtilegt og gátu
séð spaugilegu hliðina á öllu,
allt var svo spennandi og
dásamlegt, þau komu svo glöð
og ánægð heim og alltaf sögðu
þau: „Heiða, þið verðið að
koma með í næstu ferð“ og ég
hélt að ég færi með í ferð, en
bara seinna.
Eftir að Haukur greindist
með krabbameinið voru þau
hjónin bjartsýn og jákvæð og
voru viss um að hægt væri að
lækna meinið, því sem betur
fer er það oft hægt, en því mið-
ur ekki alltaf, sama hvernig
barist er. Haukur barðist sem
hetja, hann kvartaði ekki og
bar sig alltaf vel. Haukur fékk
að vera heima á Þórðarstöðum
í veikindunum, í húsinu sem
hann var búinn að vinna við í
mörg ár, Sigrún hjúkraði hon-
um og reyndi allt til að gera
honum lífið eins bærilegt og
hægt var. Við getum verið
þakklát fyrir öll góðu árin sem
Sigrún og Haukur hafa átt
saman, því sambúð þeirra, vin-
átta og virðing hvors fyrir öðru
var einstök. Haukur hafði gam-
an af að dansa og þau Sigrún
sóttu oft böll, til að dansa
gömlu dansana. Núna á meðan
Haukur hefur átt í veikindun-
um hefur hann notið þess að
hlusta á tónlist, lygnt aftur
augunum og örugglega dansað í
huganum við Sigrúnu.
Haukur er nú farinn úr
þessu jarðlífi, en hann á eflaust
eftir að halda utan um Sigrúnu
sína og leiða hana áfram, svo
lítið beri á.
Elsku systir og fjölskylda,
Guð veri með ykkur.
Aðalheiður (Heiða)
og fjölskylda.
Elskulegur frændi minn, vin-
ur og æskufélagi hefur kvatt
þetta líf, eftir snarpa glímu við
illvígan sjúkdóm. Eftir erfiða
aðgerð birti til og allt virtist á
réttri leið og ástæða til bjart-
sýni eftir góða skoðun.
En eftir áramót syrti að er
sjúkdómurinn hafði tekið sig
upp að nýju og eirði engu. En
æðruleysi og kjarkur Hauks
var engu líkur. Mig langar í ör-
fáum orðum að þakka Hauki
fyrir allar ánægjustundir í lífi
okkar, og sem betur fer voru
þær margar. Hann gerðist ung-
ur vinnumaður í nágrenni við
mig til margra ára. Og ein-
kunnarorðin sem hann hlaut
fyrir þau störf voru: „Duglegur
– samviskusamur – ósérhlíf-
inn“.
Mig langar einnig að þakka
honum fyrir hvað hann var
duglegur að standa fyrir alls
konar ferðum og skemmtileg-
heitum að sumri sem vetri þeg-
ar við vorum ungir.
En lánið í lífi Hauks var þeg-
ar hann kynntist henni Sigrúnu
sinni og þau stofnuðu til fjöl-
skyldu og hófu búskap í Mel-
gerði, þar sem þau bjuggu í
nokkur ár, áður en þau fluttu
til Húsavíkur. Þar komu þau
sér upp mjög notalegu og fal-
legu heimili, enda einstaklega
samrýnd og samstiga í öllu sem
þau tóku sér fyrir hendur. Þeg-
ar barnabörnunum fjölgaði
fann ég að Hauki leið vel.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ég bið Guð að styrkja fjöl-
skyldu Hauks á þessum erfiðu
tímum.
Þinn frændi og vinur,
Þröstur Jóhannesson.
Látinn er langt um aldur
fram Haukur Tryggvason, fv.
kirkjuvörður á Húsavík, góður
vinur minn, nágranni til
margra ára og félagi í Kiwanis-
hreyfingunni. Ég kynntist
Hauki ekki fyrr enn eftir að
hann flutti til Húsavíkur með
Sigrúnu frænku minni, en vissi
vel af honum eftir að þau tóku
saman. Þau voru nágrannar
okkar Pálínu í Skálabrekkunni
í mörg ár, það var gott að hafa
Sigrúnu og Hauk sem næstu
granna og erum við þakklát
fyrir það.
Kæri vinur, nú er komið að
kveðjustundinni, síðustu mán-
uðir hafa verið þér og fjölskyld-
unni erfiðir, en í nær tvö ár
hefur þú tekist á við erfið veik-
indi af miklum hetjuskap. Þið
voruð svo vongóð og bjartsýn
um bata í lok síðasta árs og að
framundan væri betri tími. Það
var svo eftir skoðun í febrúar
sem þú sagðir manni slæmu
fréttirnar um að hinn illvígi
sjúkdómur krabbameinið hefði
tekið sig upp aftur og þú værir
orðinn mikið veikur.
Við þær fréttir varð maður
sleginn og fannst það ekki rétt-
látt af almættinu að leggja
þetta á þig og fjölskyldu þína.
En við þær aðstæður sýndir
þú, með stuðningi Sigrúnar
þinnar og fjölskyldu, mikinn
styrk og æðruleysi og maður
fann í nálægð þinni hvað þú
varst sterkur og lagðir mikið á
þig við að miðla öðrum af trú
þinni og yfirvegun. Ég þakka
þér fyrir mikilvægar samveru-
stundir sem við áttum nú síð-
ustu vikurnar er ég heimsótti
þig í Þórðarstaði og við rædd-
um lífið og tilveruna, áhuga-
málin, ekki síst um landbúnað,
dýrin og náttúruna sem voru
þér svo hugleikin.
Haukur gekk til liðs við Kiw-
anisklúbbinn Skjálfanda 1996
og hefur síðan verið einn af
máttarstólpum klúbbsins.
Haukur var mikill Kiwanis-
félagi og ef unnið var að
styrktarverkefnum var Haukur
á staðnum. Eitt verk hafði
hann fast í félagsstarfinu, að
standa fyrir heimsóknum í
Hvamm – heimili aldraðra og
spila bingó við heimilisfólkið.
Hann hafði gegnt mörgum
trúnaðarstörfum fyrir klúbb-
inn, verið ritari, forseti og einn-
ig svæðisstjóri Óðinssvæðis.
Síðustu vikurnar hafa verið
erfiðar og þú þurft að þola mik-
ið, en aldrei heyrði maður þig
kvarta. Þrátt fyrir sársaukann
og veikindin síðustu dagana
heima á Þórðarstöðum, þar
sem þú vildir vera þar til yfir
lyki, sýndir þú ótrúlegt þrek og
þrautseigju. Á þessum erfiðu
tímum hefur fjölskylda þín
staðið þétt saman og stutt þig
og var aðdáunarvert að sjá
dugnað og þrek Sigrúnar þinn-
ar sem aldrei vék af vaktinni.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann þegar komið er
að kveðjustund, margar góðar
minningar, en fyrst og fremst
þakklæti fyrir kynnin og sam-
fylgdina. Ég veit að þú varðst
tilbúinn eftir allar raunirnar
síðustu vikur og ert nú kominn
á annað tilverustig þar sem þú
ert laus við þrautirnar.
Góður félagi er nú fallinn frá
allt of snemma, Hauks verður
sárt saknað í kiwanisstarfinu.
Við sendum Sigrúnu, börnum
og öllum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að styrkja
þau á þessum erfiðu tímum.
Guð blessi Hauk Tryggvason
og minningarnar um hann.
Egill Olgeirsson.
Með sorg í hjarta kveð ég
vin minn og félaga Hauk
Tryggvason. Við Haukur höfum
þekkst frá því að hann fluttist
með Sigrúnu sinni til Húsavík-
ur og settist að í Skálabrekku
þar sem þau stofnuðu kærleiks-
ríkt heimili. Þrátt fyrir að sam-
skipti okkar hafi ekki verið
mikil framan af áttu þau eftir
að aukast verulega þar sem við
félagarnir höfðum báðir brenn-
andi áhuga á verkalýðsmálum
og velferð svæðisins.
Áður en Haukur flutti til
Húsavíkur starfaði hann hjá
Sambandsverksmiðjunum á
Akureyri, m.a. sem trúnaðar-
maður starfsmanna. Þetta rifj-
aði hann upp fyrir mér nýlega
þegar við sátum saman og
spáðum í lífið og tilveruna. Ég
bað hann um að líta yfir drög
af blaði Framsýnar sem félagið
ætlaði að gefa út í tilefni af 100
ára afmæli félagsins í vor. Hon-
um leist vel á blaðið og hvatti
til þess að Framsýn héldi
áfram á sömu braut. Hann
minntist einnig á það, hvað það
hefði verið ánægjulegt að geta
tekið þátt í hátíðarhöldunum 1.
maí þrátt fyrir að veikindin
hefðu verið farin að taka sinn
toll. Dagskráin hefði verið
glæsileg og forsetinn Ólafur
Ragnar gefið sér tíma til að
spjalla við hann. Honum þótti
greinilega vænt um það. Hauk-
ur tjáði mér einnig að hann
hefði átt erfitt með að taka þátt
í stefnumótunarfundi Framsýn-
ar sem haldinn var um framtíð
félagsins eftir áramótin en ekki
viljað missa af honum. Sárs-
aukinn vegna veikindanna hefði
verið það mikill að hann hefði
ekki getað setið. Þess vegna
hefði hann orðið að standa
meðan á fundinum stóð. Þetta
vissum við ekki sem skipulögð-
um fundinn fyrr en nú. Það var
aldrei ætlunin hjá honum að
gefast upp, hann sá framtíðna
fyrir sér og vildi taka þátt í að
móta hana þrátt fyrir veikindin.
Því miður hefur enn ekki
tekist að lækna alla sjúkdóma,
þannig að við sitjum fátækari
eftir nú þegar Haukur
Tryggvason er horfinn á braut.
Haukur var mjög virkur í starfi
Framsýnar fram á síðasta dag.
Hann sat í trúnaðarmannaráði
og mætti á flesta fundi sem fé-
lagið boðaði til. Hann sat einnig
í stjórn sjúkrasjóðs félagsins
sem er mjög krefjandi starf. Í
stjórnina veljast aðeins þeir
sem njóta mikils trausts innan
félagsins enda oftast verið að
fjalla um viðkvæm og erfið mál
er snerta félagsmenn. Haukur
fór einnig nokkrum sinnum
sem fulltrúi Framsýnar á þing
og ráðstefnur. Við sem fórum
með honum í þessar ferðir vilj-
um þakka góðum ferðafélaga
fyrir gefandi og frábærar
stundir, ekki síst þegar við fór-
um saman á þing Starfsgreina-
sambandsins á Selfossi 2009.
Þá var Noregsferðin fyrir
tveimur árum einnig ógleym-
anleg en þá fór félagi Haukur á
kostum, það er þegar við heim-
sóttum verkalýðshreyfinguna í
Noregi.
Þrátt fyrir að Haukur fari
ekki með okkur í fleiri ferðir
verður hann áfram með okkur í
anda. Góðir drengir eins og
Haukur gleymast aldrei. Ég vil
fyrir hönd félagsmanna Fram-
sýnar þakka honum fyrir vel
unnin störf í þágu verkafólks í
Þingeyjarsýslum um leið og ég
votta eiginkonu hans Sigrúnu
Kjartansdóttur og fjölskyldu
okkar innilegustu samúð. Megi
guð hjálpa þeim í gegnum sorg-
ina. Minning um góðan mann
mun lifa áfram.
Aðalsteinn Á. Baldursson.
Eftir hetjulega baráttu hefur
Haukur vinur minn í Melgerði
látið í lægra haldi í baráttu
sinni gegn krabbameini. Þrátt
fyrir að Haukur hafi flust til
Húsavíkur stuttu eftir að ég
hætti í sveit hjá honum og Sig-
rúnu, var hann alltaf Haukur í
Melgerði í mínum huga. Þegar
ég hugsa til baka finnst mér
eins og ég hafi verið fleiri sum-
ur í sveitinni en þau þrjú sum-
ur og vetrarparta sem ég
dvaldist þar. Fyrsta sumarið
mitt var ég hjá Tryggva og
Kristbjörgu, foreldrum Hauks.
Strax á fyrsta degi fannst mér
ég vera eins og heima hjá mér í
Melgerði. Það breytti síðan
engu þó hlutverkaskipti yrðu á
bænum þar sem Haukur tók
við búinu. Haukur var þá mað-
ur einsamall en var svo hepp-
inn að Sigrún Kjartansdóttir
sem tengdist fjölskyldunni í
gegnum systur sína og bróður
átti það til að koma í heimsókn.
Heimsóknunum tók að fjölga
og fljótlega fann ég að það voru
straumar í loftinu enda urðu
dagarnir sífellt fleiri sem Sig-
rún varði í Melgerði. Þá hafði
hún Sólrúnu dóttir sína með
sér en hún naut þess að vera
innan um dýrin. Þegar línur
tóku að skýrast fundu allir sem
komu í Melgerði hversu lánsöm
Haukur og Sigrún voru að hafa
fundið hvort annað.
Mér er minnisstætt þegar ég
hitti Hauk í fyrsta sinn. Þá var
ég orðinn vinnumaður í Mel-
gerði en Haukur var þá bú-
stjóri á öðrum bæ. Allt í einu
rennir gulur Ford Taunus í
hlaðið og músíkin dundi úr
bílnum. Þegar ég leit inn í bíl-
inn tók á móti mér glaðlegt
andlit Hauks en við hlið hans í
framsætinu lá stærsta sam-
byggða ferðaútvarp með seg-
ulbandi sem ég hafði augum lit-
ið. Ég þykist muna eins og
gerst hafi í gær að lagið Miss-
issippi ómaði. Upp frá þessu
áttum við margar stundirnar
þar sem bíllinn og tækið góða
komu við sögu. Músíkin sem
við gátum sameinast um var
gjarnan flutt af hljómsveitum
eins og Brunaliðinu, Brimkló,
Mannakornum og svo Vilhjálmi
Vilhjálmssyni. Það var þó eng-
inn þessara flytjenda sem
Haukur notaði til þess að ná
mér fram úr á morgnana, held-
ur setti hann hinn danska John
Mogesen í botn og þá gjarna
lagið „Det er noget galt i Dan-
mark“. Hann vissi að ég þoldi
ekki Danann og gat ekki legið
lengi undir hans undirspili. Það
leið samt ekki á löngu þar til
náðum saman um hann líka.
Gestagangur í Melgerði var
mikill enda voru þeir fimm
bræðurnir og var Haukur
næstelstur þeirra. Fjölskyldur
bræðranna komu í heimsókn
um helgar. Þá var líf og fjör í
litla bænum. Alltaf voru allir
velkomnir og aðdáunarvert að
sjá hvernig samvinna þeirra
Sigrúnar og Kristbjargar gekk
fyrir sig þrátt fyrir allan gesta-
ganginn. Algengt var að grípa í
spil og stundum spilað fram á
nótt með tilheyrandi keppnis-
anda allra viðstaddra.
Þegar ljóst var hvert stefndi
í veikindum Hauks sagði Sig-
rún mér hversu þakklát hún
væri fyrir að hafa fengið þessi
góðu ár með Hauki sem miðlaði
svo miklu til barna sinna,
þeirra Sólrúnar, Kjartans og
Árnýjar Óskar. Að sama skapi
er ég þakklátur fyrir árin mín í
Melgerði. Rétt eins og Miss-
issippi og Eyjafjarðará renna
til sjávar hefur ævi Hauks
runnið sitt skeið á enda langt
fyrir aldur fram. Við fjölskyld-
an vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Ármann Kr. Ólafsson.
Haukur
Tryggvason
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög.
Minningargreinar