Morgunblaðið - 10.06.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2011
✝ Pálmi Jónssonfæddist á
Blönduósi 10. febr-
úar 1917. Hann lést
3. júní 2011. For-
eldrar hans voru
Jón Lárusson og
Halldóra Margrét
Guðmundsdóttir.
Pálmi var næst-
elstur sex systkina.
24. júní 1944
giftist Pálmi Ingi-
björgu Daníels-
dóttur, f. 3. mars 1922. Börn
þeirra eru 1) Hjálmar, maki
Guðlaug Sigurðardóttir, þau
eiga tvær dætur og fimm barna-
börn. 2) Gylfi, hann á sex börn
og átta barnabörn. 3) Hólmgeir,
maki Ingibjörg Þorláksdóttir,
þau eiga sjö börn og ellefu
barnabörn. 4) Reynir, látinn. 5)
Bergþór, maki Sigrún Mar-
inósdóttir, þau eiga fjögur börn
og sex barnabörn. 6) Ásgerður,
maki Guðjón Gúst-
afsson, þau eiga sex
börn og sjö barna-
börn. 7) Svanhild-
ur, maki Sigurður
Ámundason, þau
eiga sex börn og
fjögur barnabörn.
8) Sigurbjörn, lát-
inn.
Pálmi fluttist tíu
ára gamall með for-
eldrum sínum að
Hlíð á Vatnsnesi frá
Refsteinsstöðum í Víðidal. Pálmi
og Ingibjörg fluttu frá Hlíð að
Bergsstöðum á Vatnsnesi 1947
ásamt tveimur elstu börnum sín-
um og bjuggu þar til ársins
1972, en þá brugðu þau búi og
fluttu til Reykjavíkur. Pálmi
vann síðustu starfsárin hjá Pósti
og síma sem birgðavörður.
Útför Pálma fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 10. júní
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku pabbi. Þá er komið að
leiðarlokum hjá þér í jarðneska
lífinu. Við sem eftir sitjum og
söknum huggum okkur við það
að þú áttir gott og farsælt líf og
ekki hægt að segja annað en
heilsan hafi verið þér ágætlega
hliðholl í þessi 94 ár. Einn hjúkr-
unarfræðingurinn sem sá um þig
sagði mér að hún hefði spurt þig
einn daginn hverju þú þakkaðir
háan aldur þinn. Þú svaraðir að
þú þakkaðir konunni þinni, henni
Immu, fyrir hann.
Það hefur verið gaman fyrir
okkur að fylgjast með ykkur
mömmu í gegnum árin, þið vor-
uð svo náin og auðséð að þið átt-
uð gott líf saman. Það var mikið
lán að þið gátuð verið saman í
íbúðinni ykkar á Nesinu og séð
um ykkur sjálf. Þú sást um að
draga björg í bú með því að fara
á bílnum þínum í búðina. Já
pabbi, það eru ekki margir sem
leika það eftir að keyra bíl,
komnir á þennan aldur. Og þú
varst sko ekkert á leiðinni að
hætta að keyra þegar þú seldir
gamla bílinn í vetur og fékkst
þér nýlegan bíl í staðinn, við vor-
um nú stundum svolítið smeyk
um þig í umferðinni.
Þakka þér fyrir allar
skemmtilegu sögurnar sem þú
hefur sagt okkur af veiðiskap
þegar þú lást á grenjum, veiddir
mink og rjúpur. Fróðlegar sögur
af búskapnum í gamla daga,
ferðinni úr sveitinni til Reykja-
víkur þegar þú ásamt Maríu og
Kristínu systrum þínum fórst
með pabba ykkar (Jóni Lárus-
syni kvæðamanni) að kveða rím-
ur í Gamla bíói, Bárunni og fleiri
stöðum þegar þú varst ellefu eða
tólf ára.
Einn daginn leikur allt í lyndi,
en næsta dag eru allt í einu kom-
in ský yfir sem dökkna sífellt. Á
tíu dögum fórstu í gegnum
dimman dal, en komst þá út í
birtu æðri heima.
Pabbi, takk fyrir allar gleði-
stundirnar og kærleikann. Hvíl í
friði.
Bergþór og Sigrún.
Margar góðar minningar
koma upp í hugann þegar ég
hugsa til afa míns sem nú er dá-
inn, 94 ára gamall. Mér fannst
hann ekki vera svona gamall því
hann bar sig alltaf svo vel. Minn-
ið var óbilað, kjarkurinn í lagi
sem og húmorinn og áhuginn á
hinum ýmsu málefnum. Þau
amma voru líka svo lánsöm að
hafa hvort annað og gátu búið í
sinni eigin íbúð og hugsað um sig
sjálf alla tíð. Fallegri hjón eru
sjaldséð og það var yndislegt að
fylgjast með ástúðinni og virð-
ingunni sem einkenndi þeirra
samband. Það er þess vegna erf-
itt að hugsa sér ömmu án afa.
Frá því ég man eftir mér og
þangað til afi treysti sér ekki
lengur til að keyra á lengri leið-
um komu hann, amma og Bjössi
árlega í lok sauðburðar heim að
Bergsstöðum til u.þ.b. vikudval-
ar. Mikið voru það skemmtilegar
heimsóknir því þau voru alltaf
svo kát og hress. Afi var alla tíð
mikill bóndi í sér þótt hann hafi
hætt búskap upp úr 1970 og í
þessum vorferðum hafði hann
yndi af að fylgjast með öllu sem
var að gerast og taka þátt í bú-
störfunum eftir því sem hægt
var. Eitt er það sem mér finnst
að hann hafi gert í hverri einustu
ferð en það var að tína grjót,
hvar sem það var að finna. Hann
tíndi grjót af hlaðinu, úr réttinni
við fjárhúsin, úr hestahólfinu og
sjálfsagt víðar. Yfirleitt tók hann
hjólbörur til að keyra grjótinu
burtu og voru þær oft ansi léleg-
ar eftir þær ferðir.
Auk þessara vorferða sinna
norður komu afi og amma yf-
irleitt í heimsókn a.m.k. einu
sinni á hverju sumri og stundum
kom afi einn um eða eftir réttir
til að sjá lömbin og dást að þeim.
Eftir að ég flutti að heiman og
fór að búa í Hrútafirðinum varð
það að föstum lið hjá afa og
ömmu að koma við hjá okkur
Gunnari þegar þau áttu leið hjá
og við fórum líka oftast til þeirra
þegar við áttum leið suður. Átt-
um við þá góðar stundir saman
eins og alltaf þegar við hittumst.
Eitt sinn fyrir örfáum árum fékk
afi far með okkur Gunnari suður
og er það ógleymanleg ferð því á
leiðinni sagði hann frá ferðum
sínum þegar hann var við
grenjavinnslu á Tvídægru og
víðar. Það var magnað að hlusta
því hann rakti ferðir sínar eins
og hann hefði verið á staðnum
daginn áður en ekki áratugum
fyrr.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast afa mín-
um svona vel. Ég kveð hann með
söknuði og vonast til að hitta
hann aftur þegar minn tími kem-
ur. Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég elsku ömmu minni sem
nú hefur ekki lengur sinn lífs-
förunaut sér við hlið.
Matthildur Hjálmarsdóttir.
Pálmi Jónsson
✝ KristbjörgJónsdóttir
fæddist 11. mars
1936 í Lækjarholti í
Reykjavík, þar sem
nú liggur Lágmúli.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 3. júní
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Jóns-
son frá Hlíð undir
Eyjafjöllum, síðar verkamaður í
Reykjavík, f. 24. júlí 1881, d. 14.
ágúst 1953, og Jóhanna Ólafía
Vigfúsdóttir frá Seyðisfirði,
húsfreyja og vinnukona, f. 21.
ágúst 1899, d. 22. apríl 1975.
Kristbjörg var einkabarn Jóns
og Jóhönnu. Jóhanna var seinni
eiginkona Jóns, en áður var
hann kvæntur Steinunni Sigurð-
ardóttur og áttu þau saman
drenginn Magnús Júlíus Jóns-
son, f. 1905. Jón og Steinunn
fluttust til Kanada
með Magnús. Jón
undi ekki hag sín-
um þar og sneri aft-
ur heim, en mæðg-
inin ílentust ytra.
Kristbjörg gekk í
Laugarnesskólann
og fluttist með
móður sinni að
Urðarstíg 2 eftir að
faðir hennar lézt.
Þar bjuggu móð-
ursystkini hennar Valgerður
Signý Vigfúsdóttir, sem var
vinnukona hjá Sturlubræðrum,
og Jón Kristinn Vigfússon, sem
var verkamaður hjá Símanum.
Kristbjörg var alin upp af þeim
og móður sinni. Ætíð var mjög
kært milli Kristbjargar og móð-
ursystkina sinna, sem hún kall-
aði einlægt frænda og frænku.
Kristbjörg verður jarðsungin
frá Fossvogskapellu í dag, 10.
júní 2011, kl. 13.
Góð vinátta er yfir allt hafin.
Ég kynntist Kiddu vorið 2003
þegar ég byrjaði á leigubíl. Okk-
ur varð vel til vina og þráðurinn
slitnaði aldrei. Mér þótti hún af-
ar sérstök og sama þótti henni
um mig. Við áttum margt sam-
eiginlegt, vorum ekki allra, höfð-
um sterkar skoðanir á þjóð-
félagsmálum, svo sem
stjórnmálum og vandræðum
mannkynsins. Fljótt uppgötvuð-
um við aðaláhugamálið, sem var
Ísland í allri sinni dýrð. Fyrst
um sinn skruppum við í stutta
bíltúra í kringum borgina, áður
en innkaupum var sinnt. Mér
fannst svo magnað að hún hefði
aldrei séð landið og lét að ósk
hennar að fara lengra. Það var
aðallega fyrir hana sem ég skipti
nýja bílnum mínum í betri ferða-
bíl sem ræki ekki upp undir á
malarvegum. Mér leið eins og
stoltum eiginmanni að bjóða
frúnni betri bíl, svo það var dá-
lítið satt, þegar okkur var strítt,
að við værum eins og hjón.
Vinir hennar urðu mínir og
mínir vinir hennar. Einn þeirra
sagði: „Hvert farið þið nú, turtil-
dúfurnar?“ og við hlógum. Inn-
kaupin voru fastur liður, en á
sumrin bættust við langferðir.
Júlí 2007 lögðum við í fyrstu
hringferðina. Ég hafði sjálfur
ekki komið á marga staði sem
hún var að sjá í fyrsta sinn. Hún
tók ótal myndir af þorpum,
sveitabæjum, dölum og fjöllum.
Þegar við skoðuðum myndirnar
seinna, gat ég ómögulega munað
helminginn af þessum stöðum.
Hún mundi hins vegar hvern
einasta þeirra með nafni og
leiðalýsingu. Ég spurði hana
hvort hún vildi ekki taka bílpróf,
því hún væri svo ratvís.
Eitt það áhugaverðasta við
Kiddu, var ómenguð íslenzka frá
því fyrir stríð, sem hún talaði.
„Heldurðu að það sé nú
ómynd!?“ ef henni mislíkaði eitt-
hvað. „Áttu vanalegan vanilíuís í
kramarhúsi?“ var ungu af-
greiðslufólki gjörsamlega óskilj-
anlegt. Ég hafði lúmskt gaman
af að sjá viðbrögð annarra. Eins
og þegar við fórum í sund, hvort
sem var í Reykjavík, úti á landi
eða Bláa lóninu. Hún átti áber-
andi himinbláan sundkjól með
ásaumuðum stórum liljum sem
flutu á yfirborðinu þegar mín
læddist rólega út í vatnið. Augun
á fólki hættu ekki að stara, eins
og það yrði vitni að gamaldags
þögulli mynd, nú í lit. Já, Kidda
fór vel með alla hluti, það var
engin ástæða til að henda því
sem gat komið til góðs brúks.
Við fínkembdum Vestfirði og
heimsóttum vini, fórum í gömlu
laugina á Patreksfirði, gáfum
okkur drjúga stund til að skoða
Hrafnseyri og borðuðum víða
nesti. Nammi var í það miklu
uppáhaldi, að ég gat ekki keppt
við hinn helminginn af okkur.
Ég laumaði skammtinum mínum
í hliðarhólfið, sem við áttum þá
til góða þegar hún var orðin óró-
leg á löngum köflum, þar sem
menningin var hvergi sjáanleg.
Kidda hugaði ekki bara að
nestinu, heldur bjó hún mér líka
heilbrigt veganesti fyrir lífið.
Hún vildi að ég forðaðist í
lengstu lög allan hugsanlegan
ólifnað og ég sannfærði hana um
hreinlífisstefnu mína. Hún varp-
aði skýru ljósi á hlutina.
Siglufjörður beið okkar í sum-
ar, þegar síðasta daginn bar
fjótt að eftir erfið veikindi. Ég
flýtti mér upp á spítala til að
vera við hlið hennar, hélt í hönd-
ina og lét hana vita af mér, hjá
sér.
Daníel Orri Einarsson.
Stundum á lífsleiðinni lokast
vegurinn sem við ætluðum að
ganga og þá verðum við að ganga
annan veg. Stundum er það
vegna veikinda eins og gerðist
hjá Kiddu. Ég held að það hafi
verið á fermingaraldri. Valla og
Kiddi, móðursystkini hennar, að-
stoðuðu foreldrana við umönnun
hennar. Hún flutti á Urðarstíg 2
og bjó þar til dánardags. Valla og
Kiddi önnuðust hana af alúð og
umhyggju en skólaganga og at-
vinnuþátttaka var úr sögunni.
Ég kynntist Kiddu í gegnum
Kidda frænda hennar og þegar
leiðin lá í borgina heimsótti ég
hana á Urðarstíginn. Eftir að
Kiddi dó fóru þær frænkur að
hringja í mig einu sinni á ári og
því hélt Kidda áfram eftir lát
frænku sinnar. Kynni okkar voru
því mest í gegnum símann.
Það er aldrei gott þegar stein-
ar eru lagðar í götu manns en
stundum verður það til mestu
gæfu. Kidda fékk gigt og þurfti
að fara í þjálfun hjá gigtarfélag-
inu. Við það breyttist mikið hjá
henni og varð allt annað að tala
við hana. Hún varð mun víðsýnni
og fékk að njóta þeirra gáfna
sem hún var að upplagi með. Og
svo kynntist hún Danna, sem var
hennar mesta gæfa í lífinu. Hann
fór með hana í ferðalög um land-
ið, ferðir sem hún naut til fulln-
ustu. Alla ævi hafði hún lifað í
gamla tímanum en Danni færði
hana inn í nútímann. Í fyrsta
sinn átti hún félaga og vin.
Kidda mín, ég kveð þig og
þakka þér fyrir samveruna í
gegn um lífið. Danni minn, þér
þakka ég fyrir allt sem þú gerðir
fyrir Kiddu af svo miklum kær-
leik.
Guðrún Sigurðardóttir.
Kristbjörg
Jónsdóttir
✝ Páll Gíslasonfæddist í
Reykjavík 7. des-
ember 1936. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 4. júní 2011.
Foreldrar hans
voru Gísli Sigurðs-
son, f. 1. apríl 1896
á Yrpuhól, Vill-
ingaholtshreppi, d.
24. ágúst 1978, og
Katrín Kolbeinsdóttir, f. 18.
ágúst 1897 í Hlíð í Grafningi, d.
6. maí 1982. Systkini hans voru
Ásdís, f. 1928, d. 1931, Ásgeir, f.
1931, Alexía Margrét, f. 1932,
og Kolbeinn, f.
1935.
Páll starfaði
lengst af við timb-
ursölu, fyrst hjá
Timburverslun
Árna Jónssonar í
rúm 20 ár og síðan
hjá Húsasmiðjunni í
um 14 ár eða þar til
hann veiktist 1999.
Síðustu þrjú og
hálft árið dvaldist
hann á Hjúkrunarheimilinu
Grund.
Útför Páls fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag, 10. júní 2011,
og hefst athöfnin kl. 15.
Páll frændi hefur veifað bless
í síðasta sinn. Síðustu árin átti
hann erfitt með mál en hlustaði
af mikilli athygli og alltaf var
stutt í brosið ef eitthvað
skemmtilegt var til umræðu.
Ég man fyrst eftir Páli í sveit-
inni þegar foreldrar mínir voru
að byggja sér sumarbústað.
Á þeim árum voru takmark-
anir á því hvað litlir strákar
máttu fara langt frá bústaðnum
einir, en alltaf var hægt að fá
Pál til koma með í langar
gönguferðir. Páll var mjög fróð-
ur um allan gróður og kunni
nöfn á öllum fuglum enda mikill
áhugamaður um íslenska nátt-
úru. Sérstaklega var honum
annt um vaðfugla og fórum við
ófáar ferðir í mýrarfláka til að
fylgjast með jaðrökunum.
Páll hafði mjög gaman af
ferðalögum og sleppti aldrei
slíku ef það stóð til boða. Lík-
lega hefur eitt hans fyrsta stór-
ferðalag verið á Lónsöræfi upp
úr miðri síðustu öld. Það ferða-
lag var honum æ minnisstætt
og vísaði hann oft til þess þegar
mikilvægi náttúruverndar bar á
góma. Hin síðari ár breyttust
ferðalögin, en þá voru tveir
staðir honum hugleiknir. Það
voru Rauðaskriða í Aðaldal og
Flatey á Breiðafirði og naut
hann þess að heimsækja frænk-
ur sínar á þessum stöðum.
Það var nær öruggt að þegar
maður hitti Pál á árum áður þá
var hann með bók meðferðis
sem hann hafði keypt og vildi
sýna manni. Þessar bækur vor-
ur gjarnan með fróðleik um ís-
lenska náttúru og með fallegum
ljósmyndum.
Páll vann lengst af sem versl-
unarmaður við timbursölu. Í því
starfi kynntist hann fjölda fólks
á fjórum áratugum og ef maður
fékk Pál með sér í efnisöflunar-
leiðangur þá brást það ekki að
hann heilsaði a.m.k. tveimur ef
ekki öllum þar sem maður kom.
Manni varð fljótt ljóst að Páll
var vel kynntur og allir hugs-
uðu hlýtt til hans.
Páll var mikill göngumaður
og honum þótti ekki tiltökumál
að skjótast úr Miðtúni og vest-
ur á Granda. Þar var spjallað
við smiði sem byggðu bústaði,
drukkinn einn kaffibolli og svo
arkað til baka. Þegar hann var
sextugur reiknaði ég út með
honum að líklega væri hann bú-
inn að ganga yfir 100.000 km
eða sem svaraði þremur ferðum
fram og til baka til Ástralíu.
Páll fór sína fyrstu utan-
landsferð árið sem hann varð
fimmtugur og ferðaðist þá frá
Danmörku alveg niður til Ítalíu.
Honum þótti ferðin mjög
skemmtileg og sérstaklega
fannst honum Bæjaraland góð-
ur staður að koma til. Eflaust
hefði Páll lagt fyrir sig frekari
ferðalög erlendis ef tungumála-
þekking hefði boðið upp á það.
Páll var mjög ættrækinn og
áhugamaður um ættfræði.
Hann gat rakið fyrir manni
ýmsan fróðleik úr ættfræði eftir
minni og skipti þá litlu máli
hversu langt var síðan hann var
uppfræddur, þá brást minnið
aldrei. Það var hans ósk að
þekkingu á ættfræði yrði við-
haldið og hún skráð fyrir kom-
andi kynslóðir.
Síðastliðið sumar kom Páll í
heimsókn í sumarbústað fjöl-
skyldunnar við Álftavatn. Til
stóð að endurtaka það í sumar,
en sú ferð verður aldrei farin.
Ég mun ávallt minnast góðra
stunda með Páli og minning
hans mun lifa með okkur öllum.
Haukur Þór Haraldsson.
Páll Gíslason
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, bróðir
og mágur,
GUNNLAUGUR JÓNSSON,
lést á líknardeild Landspítalans þriðjudaginn
31. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Aðstandendur þakka auðsýndan stuðning og hlýhug.
Rósa Gunnlaugsdóttir, Birgir Már Þorgeirsson,
Magnús Paul Korntop,
Bjarnheiður Guðrún Birgisdóttir,
Gunnlaugur Hrafn Birgisson,
systkini og aðrir aðstandendur.
✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, fóstra,
amma og langamma,
ERLA ÓLAFS,
Hlíðarvegi 3,
Siglufirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Fjallabyggðar
sunnudaginn 29. maí.
Útförin fer fram í Siglufjarðarkirkju laugardaginn 11. Júní
kl. 15.00.
Guðlaug Steingrímsdóttir, Hákon J Antonsson,
Róbert Guðfinnsson, Steinunn Árnadóttir,
barnabörn og langömmubörn.