Morgunblaðið - 10.06.2011, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2011
✝ Reynir ArnarEiríksson,
verslunarmaður,
fæddist í Reykjavík
8. nóvember 1945.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 3.
júní 2011.
Foreldrar hans
voru Eiríkur
Ágústsson, kaup-
maður frá Sauð-
holti í Ásahreppi, f. 6.10. 1909, d.
16.4. 1984, og Ingigerður Guð-
mundsdóttir, húsfreyja frá Arn-
arholti í Biskupstungum, f. 20.9.
1902, d. 20.6. 1999. Systkini
Reynis eru: Unnur Jörunds-
dóttir (sammæðra), f. 9.4. 1929,
óskírð systir, f. 25.1. 1935, d.
apríl sama ár, Ágúst Guðmar, f.
14.4. 1937, Grétar Arnar, f. 20.9.
1938, d. 7.5. 1939, Grétar
Nökkvi, f. 4.4. 1940, d. 13.8.
2003, og Guðmundur Ingi, f. 8.8.
1942.
Fyrri kona Reynis var Anna
Árnadóttir, þau slitu samvistir.
Reynir gekk 22.8. 2008 að eiga
Helenu Svavarsdóttur frá
Reykjavík, f. 15.12. 1947, d. 28.8.
2010. Foreldrar
hennar voru Svav-
ar Sigurðsson, f.
13.11. 1922, d. 1.4.
1979, og Sólveig
Guðmundsdóttir, f.
17.3. 1927, d. 10.2.
1974. Börn Helenu
eru Linda Sólveig,
f. 11.2. 1965, Brynja
Björk, f. 17.5. 1968,
og Birgir Fannar, f.
24.4. 1970.
Reynir ólst upp í Reykjavík
og fór ungur að vinna að versl-
un. Hann lauk stúdentsprófi frá
Verzlunarskóla Íslands og prófi
í viðskiptafræði frá Háskóla Ís-
lands. Reynir verslaði með leik-
föng alla sína tíð. Hann rak
ásamt föður sínum og bræðrum
leikfangaverslanirnar á Lauga-
vegi 11 og 72 og síðar verslunina
Liverpool. Reynir starfaði einn-
ig um árabil að rekstri heild-
verslunarinnar Eiríksson ásamt
bræðrum sínum Guðmundi og
Grétari.
Útför Reynis fer fram frá
Seljakirkju í Breiðholti í dag, 10.
júní 2011, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Það er ekki öllum unnt að finna
ástina í lífinu og hvað þá tvisvar.
Mamma var svo lánsöm þegar hún
hitti Reyni að finna ástina á ný eft-
ir að hafa orðið ekkja alltof
snemma. Ég fékk að fylgjast með
tilhugalífinu þeirra og þau voru
ófá símtölin út til mín þegar hún
var að segja mér frá Reyni. Hún
flissaði og var eins og skotin smá-
stelpa og það var gott að finna
hversu spennt og hamingjusöm
hún var. Þegar ég svo loks hitti
Reyni í næstu Íslandsferð fór ekki
á milli mála hversu kært var á
milli þeirra og hvað þau höfðu það
gott saman.
Á þessum tíma sem þau fengu
saman náðu þau að ferðast víða, í
veiðiferðir innanlands, í róman-
tískar Evrópuferðir og í heimsókn
til okkar systkinanna sem bjugg-
um á Norðurlöndunum. Það var
yndislegt að fá þau í heimsókn til
mín til Noregs þegar Ágústa mín
fermdist. Reynir tók fullan þátt og
stóð sig með sóma í afahlutverk-
inu sem honum var falið af láns-
barnabörnunum. Það var okkur
mikið reiðarslag þegar Reynir
veiktist og hamingju hans og
mömmu var svo óréttlátt ógnað.
Þau tókust samstiga á við veikind-
in og voru staðráðin í að njóta tím-
ans saman eins og hægt væri. Það
gerðu þau svo sannarlega með
rómantísku brúðkaupi, ferðalög-
um og heimakærri samveru.
Mamma var ákveðin í að styðja og
annast um Reyni eftir fremsta
megni í því sem framundan væri.
Þegar hún svo skyndilega veiktist
alvarlega sjálf var hennar fyrsta
hugsun hvað yrði um hann Reyni
sinn. Öfugt við það sem ætlað var
varð það hans hlutskipti að annast
hana og fylgja henni að leiðarlok-
um. Hann tók missinum af æðru-
leysi eins og öllu öðru en það var
greinilegt að lífsviljinn og þrótt-
urinn minnkaði eftir fráfall henn-
ar.
Í vetur áttum við Reynir nokkr-
ar kvöldstundir saman og ég fékk
að búa hjá honum í Hjaltabakk-
anum meðan ég var að koma mér
fyrir á Íslandi aftur. Ég fann að ég
var velkomin og að hann var fé-
lagsskapnum feginn, það var góð
tilfinning að geta veitt honum ein-
hverja aðstoð og hlýju. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Reyni og fyrir að hann
varð svo mikilvægur hluti af lífi
mínu og dætra minna. Ég hugga
mig við tilhugsunina um að nú séu
mamma og Reynir saman á ný,
hönd í hönd.
Við gætum sungið, gengið um,
gleymt okkur með blómunum.
Er rökkvar ráðið stjörnumál.
Gengið saman hönd í hönd,
hæglát farið niður á strönd.
Fundið stað, sameinað beggja sál.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Ég vil votta bræðrum Reynis
og fjölskyldu hans allri mína inni-
legustu samúð.
Brynja Björk Birgisdóttir.
Árið er 1958, ég flyst 12 ára
drengur í Bólstaðarhlíðina, þann
dag geng ég hikandi út á götuna,
hér þekki ég engan, stend við hlið-
ið óráðinn hvað gera skuli, þá opn-
ast hurð skáhallt á móti mér og út
hleypur strákur á svipuðu reki og
ég og segir: „Varstu að flytja hing-
að?“ Játti ég því og sagði til nafns.
„Ég heiti Reynir og á heima á
númer 12.“ Þar með hófst vinátta
sem haldist hefur í yfir 50 ár.
Í fyrstu þegar við vorum smá-
strákar fórum við saman í fót-
bolta, bíó og á völlinn, við vorum
alla tíð Framarar og inn í þetta
fléttaðist áhugi beggja á söfnun
frímerkja og allir þeir hlutir sem
grípa huga ungra drengja. Heim-
ilið í Bólstaðarhlíð 12 stóð mér
alltaf opið og foreldrar Reynis,
þau Eiríkur og Inga, reyndust
mér betur en margur, við félagar
uxum úr grasi og tilheyrðum hinni
svokölluðu Glaumbæjarkynslóð
og brölluðum margt saman.
Óteljandi eru veiðiferðirnar
okkar út um allar koppagrundir
með skrínumat með okkur og þar
stóðu nú upp úr flatkökurnar sem
mamma hans bakaði, ómissandi
partur í hverju ferðalagi. Reynir
útskrifaðist frá Verslunarskóla Ís-
lands og síðar sem viðskiptafræð-
ingur frá Háskóla Íslands, að
loknu námi starfaði hann um hríð
hjá Fiskifélagi Íslands en stofnaði
svo sína eigin heildverslun auk
þess að reka verslunina Liverpool
ásamt föður sínum og bræðrum.
Skærasta ljósið í lífi Reynis var
slökkt í ágúst á síðasta ári þegar
Helena eiginkona hans lést en
hann var þá sjálfur orðinn veikur
af þeim sjúkdómi sem nú hefur
orðið honum að aldurtila. Þessa
góða vinar er nú sárt saknað af
vinahópnum en minningin lifir. Ég
kveð þig elsku vinur minn eftir yf-
ir hálfrar aldar vináttu, eigðu góða
ferð og megi allt gott vaka yfir
þér.
Pétur Þór Jónsson.
Það kann að þykja undarlegt,
en þegar mér verður hugsað til
Reynis byrjar ósjálfrátt að hljóma
innra með mér söngurinn „Vér
göngum svo léttir í lundu“.
Kannski af því það var það sem
hann gerði. Að arka áfram, með
sínu sérstaka göngulagi, léttur í
lund. Og þótt þrautagangan hafi
reynst æði erfið síðasta spölinn
hélt hann fast í aðalsmerki sitt,
flugbeitta kímnigáfuna.
Okkur sem kynntumst Reyni
seint fannst hann stundum eilítið
sérvitur. Enda hafði hann sína
siði, venjur og skoðanir, og var al-
veg ófeiminn við að láta þær í ljós.
Áreiðanlega hefur sá eiginleiki
verið einn af fjölmörgum, sem
móðir mín, Helena Svavarsdóttir,
heillaðist af í fari Reynis. Og ekki
síður hitt, að hann var með af-
brigðum orðheldinn og nærgæt-
inn. Að því leyti er Reynir og verð-
ur fyrirmynd margra.
Þeirra tími saman varð því mið-
ur allt of stuttur. En hann gaf
þeim báðum afskaplega mikið og í
dag ættum við í sorg okkar að
vera þakklát fyrir það og sam-
gleðjast þeim yfir að hafa fundið
hvort annað. Þau höfðu bæði misst
mikið þegar þau mættust, en
völdu að takast í hendur, horfa
fram á veginn og ganga í samein-
ingu á vit þeirra áskorana sem
biðu. Þær voru æði margar og
sumar mjög erfiðar. Eftir fráfall
Helenu síðastliðið haust gekk
Reynir einsamall síðasta spölinn.
Þó með stuðningi sinna nánustu,
og kannski sérstaklega Gumma
bróður, tókst honum að halda
áfram enn um stund.
Reynir Arnar Eiríksson var
með eindæmum nákvæmur mað-
ur og það er því honum líkt að hafa
þraukað baráttuna við erfiðan
sjúkdóm, þar til vel var gengið frá
öllum málum, bæði hans og móður
minnar.
Farðu í friði, Reynir. Við horf-
um á eftir þér með sorg og sökn-
uði, en finnum huggun í að vita
fyrir víst, að vel verður tekið á
móti þér.
Birgir Fannar Birgisson
og fjölskylda.
Þann 3.6. sl. lést heiðursmað-
urinn, vinur minn og spilafélagi til
áratuga, Reynir Arnar Eiríksson,
eftir erfið veikindi. Við Reynir
kynntumst sem kornungir menn í
gegnum sameiginlegan vinskap
okkar og Þórarins Óskarssonar,
Péturs Jónssonar og Þorvaldar
Jónssonar.
Á þessum árum tóku ungir
menn vel á því í skemmtanalífinu
og fljótlega bættust í hópinn Hall-
dór Bjarnason, Friðjón Vigfússon,
Jón Hákon Jónsson og Hannes
Ólafsson. Þessi hópur hefur síðan
haldið góðu sambandi. Reynir bjó
lengi í foreldrahúsum að Bólstað-
rhlíð 12 og þar hittist hópurinn oft
og var þá jafnan glatt á hjalla. Ef
menn voru staddir annars staðar í
samkvæmi og Reyni þótti menn
vera orðnir helst til fjörugir hafði
hann þann skynsamlega vana að
láta sig hverfa hljóðlega.
Reynir var viðskiptafræðingur
að mennt og einnig var hann víð-
lesinn og fróður um menn og mál-
efni og hafði ákveðnar skoðanir
sem oft leiddu til fjörugra um-
ræðna um heima og geima þar
sem ekkert skorti á skopskyn.
Reynir vann lengst af ásamt
fjölskyldu sinni við innflutning og
sölu á leikföngum, m.a. í Leik-
fangabúðinni og Liverpool og síð-
ar í heildsölunni Eiríksson. Núna
nýlega voru hann og Guðmundur
bróðir hans heiðraðir af Playmobil
fyrir áratuga farsælt samstarf.
Ungir fórum við að spila brids á
góðum stundum. Þetta varð nokk-
ur della hjá okkur Reyni og við
fórum í Bridsskólann til frekari
mennta. Við gengum svo í TBK og
spiluðum þar meðan sá klúbbur
lifði. Reynir var jafnan valinn til
forystustarfa og varð gjaldkeri
klúbbsins. Eftir að TBK var lagð-
ur niður gengum við í Krumma-
klúbbinn og þar spiluðum við með-
an heilsa Reynis leyfði. Hann var
einnig gjaldkeri þess klúbbs um
tíma. Við fórum í fjölmargar
krummaklúbbs-vorferðir með
mökum og spiluðum við heima-
menn.
Bestu ár Reynis voru án efa
þau tíu ár sem hann átti með Hel-
enu Svavarsdóttur, síðari konu
sinni. Við samfögnuðum þeim er
þau gengu í hjónaband í ágúst
2008 í Kotstrandarkirkju í Ölfusi.
Það var mikil gleðistund og öllum
ógleymanleg sem þar voru við-
staddir. Helena hafði ekki verið
heilsuhraust í mörg ár og í fyrra-
haust veiktist hún mikið en hetju-
legri baráttu hennar lauk hinn 28.
ágúst sl. er hún lést. Reynir var
sem vænta mátti stoð hennar og
stytta í hennar erfiðu veikindum
sem og hún honum í hans veik-
indum. Helena var mikill húmor-
isti og einstaklega góð viðbót við
vinahópinn. Frúrnar skelltu sér í
Bridsskólann og skiptust á að
spila heima þegar karlarnir voru í
Krummaklúbbnum. Svo var slegið
upp veislu eða farið í sumarbústað
og spilað á tveimur borðum við
karlana og mátti ekki á milli sjá
hvor hafði betur. Frúrnar nýút-
skrifaðar eða gömlu refirnir. Karl-
arnir höfðu þó ávallt uppi ýmsar
afsakanir ef frúrnar höfðu betur.
Við öll í vinahópnum minnumst
með hlýju og virðingu vinar okkar
Reynis og þökkum forsjóninni
fyrir einstaklega góða viðkynn-
ingu við þann mikla heiðursmann
og sendum aðstandendum hans
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Reynis
Arnars Eiríkssonar.
Sigtryggur Jónsson.
Reynir Arnar
Eiríksson ✝ Guðrún fæddistá Granastöðum
í S-Þingeyjarsýslu
21. október 1933.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 3.
júní 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Páls-
son, bóndi á Grana-
stöðum, f. 9.12.
1903, d. 10.3. 1990,
og kona hans Björg
Kristjánsdóttir, f.
8.9. 1904, d. 2.5. 1973. Guðrún
var þriðja í röð sex systra. Hinar
eru Hólmfríður, f. 5.1. 1930, Ól-
ína, f. 17.1. 1931, Ásdís, f. 8.11.
1937, Arnheiður, f. 16.5. 1942,
og Guðný, f. 11.2. 1947.
Hinn 1.10. 1960 gekk Guðrún
að eiga Engilbert Guðjónsson, f.
17.2. 1918, d. 26.6. 2002. Eign-
uðust þau tvo drengi saman, Óla
Pál, f. 8.10. 1961, er kvæntur
Sigríði Einarsdóttur og eiga þau
þrjú börn, og Birgi, f. 30.1. 1965,
sem kvæntur er Agnesi Hörpu
Hreggviðsdóttur og eiga þau
tvær dætur. Fyrir átti Guðrún
soninn Jón Benediktsson, f. 26.9.
1958, faðir Jóns er Benedikt
Sigurðsson, f. 1935 frá Gneista-
völlum á Akranesi. Jón á tvær
dætur með Jóhönnu Kristínu
Jónsdóttur, eru þau slitu sam-
vistum. Fyrir átti Engilbert
börnin Halldóru, f. 18.7. 1940,
gift Rögnvaldi Þor-
steinssyni, sem lést
18.10. 2009, eign-
uðust þau þrjú
börn; Sesselju f.
29.7. 1942, gift
Þórði Árnasyni,
eiga þau tvö börn;
Guðrúnu f. 23.2.
1944, gift Birni
Inga Finsen, eiga
þau þrjú börn;
Hugrúnu f. 8.7.
1946, gift Stefáni
Gunnlaugssyni, eiga þau fjögur
börn; Guðjón, f. 12.2. 1955, í
sambúð með Dóru Ingólfs-
dóttur, eiga þau þrjú börn. Guð-
rún kom á Akranes 1956 og
skömmu síðar, með Jón ungan,
inn í líf Engilberts, sem þá var
ekkill með 5 börn. Þau bjuggu
alla sína búskapartíð á Akranesi
og síðast á Lerkigrund 7. Á
yngri árum var numið í hús-
mæðraskóla og unnin verk-
smiðjustörf á Húsavík og Ak-
ureyri. Síðustu rúm 20 ár
starfsævinnar vann hún við Fjöl-
brautaskóla Vesturlands, lengst
af í mötuneyti og á heimavist
skólans. Eftir starfslok gerðist
hún virk í starfi Eldriborg-
arafélags Akraness og nágrenn-
is og þá ekki síst í kór félagsins.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 10. júní
2011 kl. 14.
Mig langar með nokkrum
orðum að minnast mætrar
konu, Guðrúnar Jónsdóttur,
sem jarðsett verður í dag. Við
Gunna kynntumst þegar við
bæði tengdumst fjölskyldu
Engilberts Guðjónssonar. Hún
kom sem ráðskona og seinna
eiginkona Berta, en ég vildi
eiga eina dóttur hans. Við
Gunna urðum fljótt vinir og
vorum það alla tíð til loka. Það
var að mínu mati mikið lán fyr-
ir Berta og börnin hans eftir
sáran missi að fá Gunnu í fjöl-
skylduna. Hún var klettur í lífi
Berta og mikill vinur barnanna.
Það hefur verið krefjandi fyrir
unga konu að ganga inn í þetta
hlutverk, en hún hafði það til
að bera sem þurfti. Það sýndi
sig alla tíð hvað það var létt og
eðlilegt fyrir Gunnu að um-
gangast fólk og þá sérstaklega
ungt fólk. Hún varð sjálfkrafa
„amma Gunna“ allra barnanna í
fjölskyldunni, hverjir svo sem
foreldrarnir voru.
Í vinnu utan heimilis var
Gunna vinsæl og mjög vel met-
in, sérstaklega var gaman að
fylgjast með samneyti hennar
við ungmennin þegar hún var
matmóðir þeirra í Fjölbrauta-
skólanum. Þar eignaðist hún
ótal vini, sem héldu tengslum
við hana. Það var aðdáunarvert
hvernig Gunna annaðist Berta
sinn þegar erfið veikindi sóttu
á hann (alzheimer), þar var
engin meðalmanneskja á ferð.
Gunna var mikil félagsvera
og tók virkan þátt í störfum
eldri borgara meðan heilsan
leyfði. Það starf var henni mjög
að skapi og naut hún þess.
Seinustu mánuði háði Gunna
baráttu við erfið veikindi af
miklu æðruleysi, naut hún þá
umönnunar stjúpdætranna og
fleiri ættingja. Mikil sómakona
hefur lagt í sína hinstu ferð,
megi allar góðar vættir vera
með henni. Ættingjum sendi ég
samúðarkveðjur, þið huggið
ykkur við minningarnar um
frábæra konu.
Þórður Árnason.
Elskan hún Gunna systir er
farin á undan okkur yfir móð-
una miklu. Hún var alltaf svo
dugleg og rösk að drífa í öllum
hlutum og auðvitað gerði hún
enga undantekningu í þetta
sinn.
Við vorum svo vongóðar þeg-
ar hún byrjaði í krabbameins-
meðferðinni og héldum að hún
yrði nú ekki lengi að hrista
þetta af sér. Svo kom höggið
þegar vitað var að ekki væri
von um bata. Þá hrundi ver-
öldin.
Gunna var svo lánsöm að
eiga góða að sem önnuðust
hana af mikilli alúð í veikindum
hennar. Kærar þakkir til ykkar
allra, fyrst og fremst dætra
Engilberts. Við vitum hvað það
var Gunnu mikils virði að geta
verið svona lengi heima.
En nú er hún komin til Berta
síns og þau eru örugglega að
grínast og segja skemmtilegar
sögur – og kannski stríða hvort
öðru pínulítið. Það er svo
makalaust hvað þau höfðu líkan
húmor og gátu alla tíð séð það
spaugilega við tilveruna.
Stórt skarð er komið í
systrahópinn en við minnumst
með þakklæti allra góðu og
skemmtilegu stundanna sem
við áttum saman. Oft var glatt
á hjalla á bernskudögum okkar
á Granastöðum. Leikir úti og
inni, smá-hrekkir, grín og gam-
an ásamt með vinnunni við bú-
störfin sem þurfti að sinna árið
um kring. Síðan lágu leiðir okk-
ar í ýmsar áttir en þótt við
byggjum ekki á sama lands-
horni hittumst við ósjaldan, oft
að frumkvæði Gunnu. Ógleym-
anlegar eru sviðaveislurnar
hennar sem okkar á milli
nefndust „Að naga bein og
syngja“.
Elsku systir, við kveðjum þig
að sinni en munum og þökkum
kærleikann og umhyggjuna
sem þú sýndir okkur alla tíð.
Bráðum hittumst við aftur og
þá verður nú sungið og hlegið
svo undir tekur í himnaríki.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman
dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við til sona Gunnu og
fjölskyldna þeirra.
Granastaðasystur:
Hólmfríður, Ólína, Ásdís,
Arnheiður, Guðný.
Guðrún Jónsdóttir
✝
Okkar innilegustu þakkir færum við öllum
þeim sem sýndu okkur vinarhug og hlýju við
andlát og útför eiginmanns míns, tengda-
sonar, föður, tengdaföður og afa,
PÁLS ÞÓRÐARSONAR.
Starfsfólki Skógarbæjar eru færðar bestu
þakkir fyrir einstaka alúð og góða umönnun.
Þorbjörg Einarsdóttir,
Kristín Þ. Ottesen,
Sigrún Pálsdóttir, Ólafur Arason,
Kristín Pálsdóttir, Hörður Sigurðsson,
Arna Pálsdóttir, Halldór Haraldsson
og barnabörn.
✝
Elskulegur bróðir okkar,
PÁLL GÍSLASON,
lengst af til heimilis að Miðtúni 9,
Reykjavík,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Grund laugar-
daginn 4. júní, verður jarðsunginn frá Foss-
vogskapellu í dag, föstudaginn 10. júní,
kl. 15.00.
Ásgeir Gíslason,
Alexía M. Gísladóttir,
Kolbeinn Gíslason.