Morgunblaðið - 10.06.2011, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2011
✝ Jónína Alex-andra Krist-
jánsdóttir, Foss-
vegi 6, 800
Selfossi, fæddist á
Blönduósi þann
25. nóvember
1925. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 30. maí
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Kristján
Júlíusson, f. 20.3. 1892, d.
28.1.1986 og Guðrún Margrét
Guðmundsdóttir, f. 12.8. 1899,
d. 8.12. 1974. Systkini Jónínu
voru þessi í aldursröð: Guð-
mundína Margrét, f. 1915,
Helga, f. 25.12. 1916, Torfhild-
ur Sigurveig, f. 28.4. 1924,
Guðný Hjálmfríður Elín, f.
27.9. 1930, Ívar, f. 22.9. 1934
og Hallbjörn Reynir, f. 24.5.
Sjöfn Einarsdóttir. Sigvaldi, f.
3.5. 1955, maki Íris Sigrid
Guðmundsdóttir. Hugrún Elfa,
f. 25.1. 1958, maki Ágúst Ingi
Sigurðsson, d. 1997, sambýlis-
maður Ólafur G. Jóhannsson.
Ölver, f. 21.5. 1959, maki Jó-
hanna Guðmundsdóttir. Barna-
börnin 37, barnabarnabörnin
69 og barnabarnabarnabörnin
13.
Jónína og Bjarni hófu bú-
skap í Húnavatnssýslu en
fluttu frá Blönduósi að Stöðl-
um í Ölfusi árið 1952 og
seinna bjuggu þau í Auðs-
holtshjáleigu í sömu sveit eða
þar til þau brugðu búi og
fluttu á Selfoss 1966. Jónína
vann lengi hjá Þvottahúsi KÁ
en síðustu starfsárin starfaði
hún á Heilsugæslustöð Suður-
lands við ræstingar. Jónína
söng með kirkjukór Blönduóss
á meðan hún bjó fyrir norðan
og söng seinna með Hörpu-
kórnum, kór eldri borgara á
Selfossi.
Útför Jónínu var gerð í
kyrrþey frá Selfosskirkju 4.
júní 2011.
1936. Þau eru nú
öll látin nema Hall-
björn sem býr á
Blönduósi.
Eiginmaður Jón-
ínu var Bjarni
Kristinsson, f.
28.4.1915, d
18.2.1982. Börn
þeirra: Gréta Svala,
f. 2.10. 1941, maki
Guðmundur Stein-
dórsson. Kristín
Erla, f. 7.10. 1942, maki Hannes
Guðnason.
Ingunn Hofdís, f. 29.6. 1944,
maki Óli Þór Ólafsson, d. 1997.
Kristján Þröstur, f. 23.8. 1945,
d. 15.11. 2000, maki Lovísa G.
Sigfúsdóttir, d. 1981. Viðar, f.
5.4. 1948, maki Eygló Lilja
Gränz. Kristinn, f. 21.4. 1950,
maki Erla Haraldsdóttir. Þor-
steinn Ingi, f. 19.1. 1952, maki
Með þakklæti og virðingu
kveð ég tengdamóður mína Jón-
ínu Kristjánsdóttur. Við höfum
verið góðar vinkonur frá því að
ég kom fyrst inn í fjölskylduna
fyrir 37 árum. Ég dáðist að
þessari konu þá, sem alið hafði í
þennan heim 10 börn og komið
þeim öllum til manns eins og
sagt var. Hún var tæpra 16 ára
þegar fyrsta barnið fæddist og
fyrir tvítugt voru þau orðin
fjögur. Það segir sig sjálft að
lífið hlýtur stundum að hafa
verið erfitt fyrir ungu hjónin
með barnahópinn sinn, en á
þeim tíma voru skömmtunar-
seðlar og vöruskortur í landinu.
Það hlýtur líka að hafa verið
erfitt fyrir þau að rífa sig upp
frá heimahögum og flytja ’52
suður yfir heiðar með barnahóp-
inn sem þá taldi sjö börn á aldr-
inum 7 mánaða til 10 ára, burt
frá foreldrum, systkinum og
vinum sem öll bjuggu fyrir
norðan. En Jónína kvartaði ekki
og hélt vel utan um sitt fólk eins
og hún hefur ævinlega gert.
Hún hefur alltaf verið sannköll-
uð ættmóðir, vakað yfir öllum
sínum og með allt á hreinu. Þó
svo að í dag séu afkomendur
hennar að nálgast 130 mundi
hún öll nöfn og jafnvel fæðing-
ardag þeirra fram á síðasta dag.
Þá er ótalið tengdafólkið sem
fylgir svona stórfjölskyldu.
Eftir að Bjarni, eiginmaður
hennar, lést langt fyrir aldur
fram ’82 hefur Jónína búið ein
og að mestu hugsað um sig
sjálf, enda ekki vön öðru en að
taka til hendinni og gera það
sem þurfti. Kollurinn alveg klár
alla tíð og nennan til staðar.
Alltaf með eitthvað á prjónun-
um og féll aldrei verk úr hendi.
Fjölskylda hennar hefur allt-
af verið mjög samstillt, söngelsk
með eindæmum og hefur haft
gaman af því að hittast, stilla
saman strengi og taka lagið,
enda hljóðfæraleikarar í fjöl-
skyldunni taldir í tugum. Í fjöl-
skyldunni tíðkast að halda spila-
vist, jólaböll og þorrablót og svo
má nú ekki gleyma útilegu sem
farið er í árlega og kallast ömm-
ustuð. Þá er farið í leiki, sprell-
að og spilað og sungið langt inn
í nóttina og leikið á allt upp í 12
gítara í einu, auk harmónikku
og annarra hljóðfæra. Og ef ein-
hver þarf að bregða sér frá, þá
tekur bara næsti við. Á öllum
þessum uppákomum hefur Jón-
ína aldrei látið sig vanta, er allt-
af mætt með þeim fyrstu og
vildi aldrei missa af neinu.
Það verður skrýtið í ár að
hafa hana ekki með okkur, en
svona er gangur lífsins og ég er
þess fullviss að hún heldur
áfram að fylgjast með, halda ut-
an um sitt fólk og vera með
okkur í anda. Jónína hefur verið
heilsuhraust alla tíð og það var
ekki fyrr en núna undir það síð-
asta að hún fór að kenna sér
meins. Fannst hún vera eitthvað
svo orkulaus og með ónot í
brjósti. Hún var svo í rannsókn
á Landspítalanum í Fossvogi
þegar að kallið kom skyndilega,
okkur öllum að óvörum. Við
sáum reyndar að það var farið
að draga af henni og erum
þakklát almættinu fyrir að hún
hafi ekki þurft að heyja langa
og stranga baráttu við erfið
veikindi og að hún gat kvatt lífið
með reisn, södd eftir ævistarfið.
Nú er Jónína komin í faðm
eiginmanns síns og sonar, en
eftir sitjum við fjölskyldan sorg-
bitin og kveðjum nú stórkost-
lega ættmóður sem kenndi okk-
ur öllum svo margt. Með sínu
æðruleysi og þakklæti fannst
henni hún vera rík kona og undi
glöð og sátt við sitt hlutskipti.
Ættum við öll að taka hana til
fyrirmyndar og þakka fyrir það
sem okkur hefur verið úthlutað
í lífinu, og fyrir að hafa átt hana
Jónínu. Blessuð sé minning Jón-
ínu Kristjánsdóttur.
Eygló Lilja Gränz.
Elsku tengdamamma. Þú
varst meira en bara tengda-
mamma mín, þú varst líka
mamma mín. Þegar við Sigvaldi
fórum að vera saman tókstu
mér strax vel og frá upphafi
gátum við talað saman um allt
og ég gat alltaf leitað til þín
með hvað sem var. Þér var um-
hugað um velferð allra, hvort
sem þeir voru tengdir þér blóð-
böndum eða ekki. Þú spurðir til
dæmis oft um börnin mín,
hvernig þau hefðu það og hvað
þau væru að gera.
Þær eru ógleymanlegar
stundirnar sem við áttum sam-
an uppi í Galtalækjarskógi, þeg-
ar þú dvaldir hjá okkur Sig-
valda þar sem við unnum
nokkur sumur. Þá sátum við og
spjölluðum um heima og geima,
prjónuðum, fórum í göngutúra
um skóginn og ýmislegt fleira
skemmtilegt. Einnig eru ferð-
irnar til Danmerkur ógleyman-
legar. Þrátt fyrir flughræðslu
skemmtir þú þér konunglega og
mest fannst þér gaman að
ferðast í lestinni.
Það lék allt í höndunum á
þér, hvort sem það var að
prjóna eða baka. Ég á eftir að
sakna þess mikið að geta ekki
kíkt í morgunkaffi til þín um
helgar og knúsað þig.
Minning er mild og góð
man ég alúð þína,
stundum getur lítið ljóð,
látið sorgir dvína.
Drottinn sem að lífið léði
líka hinstu hvílu bjó,
dýrð sé yfir dánarbeði,
dreymi þig í frið og ró.
(Bjarni Kristinsson)
Elsku tengdamamma, takk
fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig.
Íris Sigríd Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín, núna hefur
þú kvatt þennan heim. Þín verð-
ur sárt saknað en við eigum
yndislegar minningar sem aldr-
ei gleymast.
Alveg frá því að ég var lítil
stelpa höfum við átt einstakt
samband; þó svo að það liði
stundum smá-tími á milli þess
sem við hittumst var alltaf eins
og við hefðum hist í gær.
Ég man svo vel eftir því þeg-
ar ég var 12 ára í vist hjá Hug-
rúnu á Selfossi að ég kom til þín
á hverjum degi, þú varst alltaf
snögg að rífa kræsingar út úr
skápnum og alltaf það sem mér
fannst best: sama hvað þú áttir
mörg börn, barnabörn og
barnabarnabörn vissirðu alltaf
hvað öllum þótti best. Þú minnt-
ir mig líka stanslaust á það að
ég borðaði ekki fiskibollur og
sultu og mundir svo vel eftir því
þegar ég kom til þín í blokkina
og þú varst að sjóða rabarbara-
sultu, ég rauk út án þess að
segja hæ eða bæ, alveg blá í
framan og þú vissir ekki fyrr en
daginn eftir þegar ég kom til
þín haldandi fyrir nefið að ég
gat engan veginn fundið þessa
„hræðilegu“ sultulykt. Við höf-
um hlegið mikið af þessu í gegn-
um árin og þá sérstaklega þeg-
ar ég kom til þín síðastliðið
haust með tvær sultukrukkur
sem ég hafði soðið sjálf. Því
hafðirðu sko gaman af. Okkur
Begga þótti einstaklega vænt
um þegar þú hittir prinsana
hans fyrst, þá Ólaf Einar og Ar-
on Snæ, þú tókst þeim eins og
þínum nánustu og varðst yfir
þig glöð þegar þeir spurðu þig í
einni af fyrstu heimsóknunum
hvort þeir mættu líka kalla þig
ömmu eins og allir hinir, þú
hélst það nú og minntist þess
fram á síðustu stundu hversu
mikið þetta gladdi þig. Þessi
minning snertir okkur djúpt.
Þú tókst þátt í öllum stórum
stundum í okkar lífi, þú varst
við skírnir Þóris og Patreks,
fermingar hjá stóru strákunum
og einnig með okkur á brúð-
kaupsdeginum okkar, við erum
einstaklega þakklát fyrir nær-
veru þína.
Elsku besta amma mín, hér
kveð ég þig. Við munum hugsa
stöðugt til þín og ég veit að þú
munt vaka yfir okkur og vera
með okkur öllum stundum í
anda. Að lokum vil ég senda þér
kveðju, ljóð sem Bjarni afi sem
nú hefur endurheimt þig samdi
og er í ljóðabókinni hans Átt-
hagatryggð.
Minningin er mild og góð,
man ég alúð þína,
stundum getur lítið ljóð
látið sorgir dvína.
Drottinn sem að lífið léði,
líka hinstu hvílu bjó,
dýrð sé yfir dánarbeði,
dreymi þig í friði og ró.
Erla Hanna Hannesdóttir,
Þorbergur Skagfjörð
Ólafsson, Ólafur Einar
Þorbergsson, Aron Snær
Þorbergsson, Þórir Bjarni
Þorbergsson, Patrekur
Guðni Þorbergsson.
Mér er það ennþá minnis-
stætt þegar ég var kynntur fyr-
ir ömmu fyrir 23 árum. Ég var
nýbúinn að kynnast konunni
minni, nöfnu hennar og stuttu
seinna var ég dreginn á þorra-
blót fjölskyldunnar og kynntur
fyrir Jónínu. „Við köllum hana
öll bara ömmu,“ sögðu allir á
þorrablótinu. Á þessu þorrablóti
var ég vígður inn í fjölskylduna.
Amma faðmaði mig og knúsaði
og bauð mig velkominn í fjöl-
skylduna sem og einnig aðrir
gerðu og eftir það kallaði ég
hana alltaf ömmu.
Annað eins þorrablót hafði ég
aldrei komið á, 6 gítarar og
bræðurnir skiptust á að spila og
hinir sungu hástöfum og amma
hrókur alls fagnaðar. Svona
voru þorrablótin hjá fjölskyld-
unni og á hverju sumri kemur
fjölskyldan saman á Ömmustuði
sem er útihátíð fjölskyldunar á
einhverju tjaldstæði til að
syngja og skemmta sér með öll
börnin, barnabörnin, barna-
barnabörnin og barnabarna-
barnabörnin. Já, afkomendur
ömmu eru margir eða um 130
manns fyrir utan maka, tónlist
og söngur er alltaf ríkur þáttur
á samkomum hjá fjölskyldunni.
Það er sagt um Auði djúp-
úðgu að hún hafi verið ættmóðir
mikil og það var sannarlega
amma líka. Amma hafði þá ein-
stöku hæfileika að vera sérstak-
lega góður mannþekkjari og
gerði aldrei upp á milli neinna
barnanna sinna eða afkomenda
og fylgdist með hverjum og ein-
um afkomanda, talaði aldrei illa
um neinn og var með afmæl-
isdaga allra á hreinu. Amma tók
mér eins og ég væri eitt af
börnunum hennar og var hún
einstaklega hjartahý og góð
kona. Aldrei tókst mér að æsa
hana upp eða stríða henni. Hún
sagði bara: „Æ, Kiddi minn,
láttu ekki svona, þér tekst ekki
að æsa mig upp.“ Amma sagðist
ekki hafa áhuga á pólitík, en
hafði sterkar skoðanir á öllu.
Amma var einnig mikill húm-
oristi. Eitt skiptið þegar ég kom
í heimsókn til hennar var hún
að horfa á sjónvarpið þegar ný-
byrjað var að sjónvarpa frá Al-
þingi og var að fylgjast með
umræðunum. Hún var með
gamalt litasjónvarp og skjárinn
var allur rauður og litirnir ekki
rétt stilltir. Ég gerði smá grín
að henni og stillti sjónvarpið
fyrir hana svo litirnir voru eðli-
legir. Mánuði seinna kom ég
aftur í heimsókn og skjárinn
aftur orðinn rauður og ég
spurði hana hvers vegna þetta
væri svona. „ Æ, ég vil heldur
hafa alþingismennina rauða en
bláa,“ sagði hún og kímdi.
Svona var amma. Það var mikið
um heimsóknir hjá ömmu og
varla leið sá dagur að ekki væri
einhver í heimsókn hjá henni og
það var hægt að ræða við hana
um hvað sem var, enda sálfræð-
ingur af Guðs náð og maður
kom aldrei að tómum kofunum
hjá ömmu. En nú er amma
horfin frá okkur og mikill sökn-
uður og sorg, en gleði og fögn-
uður fyrir handan þar sem
Bjarni maður ömmu, Þröstur
tengdapabbi, Lovísa, Gústi,
Drífa, Óli Þór og fleiri fagna
henni og nú verður ömmustuð á
báðum stöðum.
Elsku amma mín, mikið á ég
eftir að sakna þín og þinnar
nærveru. Þakka þér fyrir allt.
Kristinn T. Haraldsson
(Kiddi Rót.)
Jónína Alexandra
Kristjánsdóttir
Rekið er í rogastans, alltof
fljótt, og alltof snemma er fall-
inn frá, vinur og samstarfs-
félagi. Tekinn burt og alla setur
hljóða.
Magnús, tryggðatröll og
heillavinur, félagi og samstarfs-
maður um áratugi. Þegar ég
ungur tók við rekstri föður míns
á Hjólbarðaviðgerðum Vestur-
bæjar hafði hann starfað þar
um nokkur ár, og í mörg ár
unnum við þar saman. Þegar ég
hvarf frá þeim rekstri hélt hann
áfram með hendur um stjórn-
völinn og varð vaktin um 24 ár.
Magnús
Hákonarson
✝ Magnús Há-konarson
fæddist í Reykjavík
29. október 1966.
Hann lést á gjör-
gæsludeild LHS í
Fossvogi 30. maí
2011.
Útför Magnúsar
fór fram frá Sel-
tjarnarneskirkju 7.
júní 2011.
Ávallt trúr og
tryggur, samvisku-
samur og áreiðan-
legur. Í raun stór-
merkilegur
samferðamaður,
jafnlyndur, glett-
inn, pínu stríðinn
og umfram allt öll-
um velviljaður.
Hann var mér og
öðrum til eftir-
breytni, aldrei hall-
mælti hann, aldrei dró hann nið-
ur og með jafnlundargeði
stjórnaði hann, var í huga allra
samstarfsmanna virðingarverð-
ur og góður félagi. Og í huga
viðskiptavina þóknunarverður,
áreiðanlegur og sjálfum sér til
sæmdar. Magnús var hlaðinn
mannkostum, eftirbreytnarleg-
um mannkostum. Magnús var
þyngdar sinnar virði í gulli, og
þar heggur við. Barátta, átök og
álag. Heilsan gefur eftir og líf
endar.
Að óvörum er Magnús tekinn
burt. Alltof snemma, alltof
fljótt. Sár er söknuðurinn en í
nýjum heimi veit ég og er full-
viss um að Magnúsi líður betur.
Kæri, kæri vinur, ég og mín
fjölskylda óskum þér velfarnað-
ar á þeim brautum sem þú hef-
ur nú lagt út á. Ég og við öll
þökkum stundirnar, tímann og
árin, alla hollustuna, vinskapinn
og tryggðina.
Hvíl í friði kæri vinur. Minn-
ing þín er ljós í huga okkar,
ávallt og alltaf.
Arnar Jónsson
og fjölskylda.
Mikill gæðadrengur er nú
fallinn frá allt of fljótt. Ótal
minningar hafa komið upp í
hugann nú síðustu daga en ekki
datt mér í hug að ég væri að
hitta Magga í síðasta sinn þegar
ég kíkti niður á verkstæði til
hans í kaffi nú í maí.
Ég byrjaði fyrst að vinna á
Hjólbarðaviðgerð Vesturbæjar
hjá höfðingjanum Jóni Ólafssyni
haustið 8́8 og vann þar öðru
hvoru næstu 11 árin. Maggi
byrjaði svo fyrst í vortörn 8́9 og
réð sig í fast starf haustið eftir.
Hann starfaði þar svo alla tíð
síðan, fyrst hjá Jóni, svo Arnari
syni hans og síðustu árin hjá
N1. Maggi var skemmtilegur
samstarfsmaður og vinur. Mjög
þægilegur í öllum samskiptum,
hvort sem var gagnvart sam-
starfsmönnum eða viðskiptavin-
um, traustur, duglegur, áreið-
anlegur og greiðvikinn, enda var
honum tiltölulega fljótlega falið
það hlutverk að stýra mann-
skapnum og daglegum rekstri.
Aldrei man ég eftir að ágrein-
ingur hafi komið upp á milli
okkar öll þessi ár sem við
þekktumst. Hann hafði
skemmtilegan húmor og gat líka
verið bæði þrælstríðinn og
hrekkjóttur, ávallt þó á góðlát-
legan hátt, enda var nauðsyn-
legt að bregða á leik þegar ró-
legt var að gera. Hann var
drjúgsterkur og var vissara að
forða sér hið snarasta eftir að
hafa gert honum einhvern grikk
til að reyna að forðast að fá
þungt högg í öxlina. Hann var
nefnilega ótrúlega snöggur í
hreyfingum þrátt fyrir að vera
ekki sá léttasti í kílóum talið,
sérstaklega þegar hann þurfti
að launa manni grikk.
Bílaáhuginn var mikill hjá
okkur báðum, ekki hvað síst
þegar jeppar voru annars vegar
og áttum við nokkrir breytta
jeppa á tímabili sem unnið var í
óteljandi kvöld á verkstæðinu
við að lagfæra eða betrumbæta
einhverja hluti. Ógleymanleg er
ferðin okkar ásamt fleirum inn á
Hveravelli með dekkjasendingu
haustið 8́9 og varð það m.a. til
að kveikja í jeppaáhuganum hjá
mér. Íþróttaáhuginn var einnig
mikill og var stundum hér áður
spilaður fótbolti til skemmtunar
auk þess sem Maggi fylgdist
alltaf mikið með, ekki hvað síst
þegar fótboltinn var annars veg-
ar. Hann var líka býsna laginn í
snóker og keppti á tímabili í
þeirri íþrótt sér til skemmtunar.
Eftir að ég hætti að vinna
þarna var alltaf gott að kíkja við
á gamla Hjól-Vest til að fá sér
kaffi og hitta Magga og aðra
gamla samstarfsmenn. Þeir
hurfu smám saman á aðra
vinnustaði en alltaf var Maggi
þarna eins og klettur. Ávallt tók
hann vel á móti manni og gaf
sér tíma til að spjalla þótt
stundum væri mikið að gera.
Þessar ferðir verða nú víst ekki
fleiri. Það er mikil synd að þessi
gæðadrengur skyldi þurfa að
kveðja svona fljótt, að honum er
mikill söknuður. Ég sendi fjöl-
skyldu Magga mínar innilegustu
samúðarkveðjur, ég mun svo
sannarlega alltaf minnast hans
með mikilli hlýju og virðingu.
Hafsteinn Jóh.
Hannesson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgun-
blaðsins. Smellt á reitinn Senda
inn efni á forsíðu mbl.is og við-
eigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn.
Minningargreinar