Morgunblaðið - 11.06.2011, Page 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JÚNÍ 2011
✝ Jóhanna Vig-fúsdóttir fædd-
ist á Hellissandi 11.
júní 1911. Hún lést
29. apríl 1994 og
var jarðsungin frá
Ingjaldshólskirkju
7. maí. Foreldrar
hennar voru hjónin
Vigfús Jónsson og
Kristín Jensdóttir.
Hún var elst 13
systkina og átti
eina uppeldissystur. Eigin-
maður Jóhönnu var
Hjörtur Jónsson
hreppstjóri en hann
lést 1963. Þau eign-
uðust 7 börn; þar af
eru þrjú nú látin.
Í dag eru liðin
100 ár frá fæðingu
Jóhönnu. Af því til-
efni verður haldin
stutt minning-
arathöfn um hana í
Ingjaldshólskirkju
og hefst hún kl. 13.
Jóhanna Vigfúsdóttir var ein
af þeim manneskjum sem stóðu
upp úr í litrófi mannlífsins undir
Jökli á sinni tíð. Hún skildi eftir
sig mikið og heilladrjúgt lífsstarf
sem hefur orðið mörgum til
blessunar. Líf hennar var fagur
vitnisburður um heilbrigðan ein-
stakling sem hafði mikið að gefa
samtíð sinni.
Jóhanna var framákona á
mörgum sviðum félagsmála í
sínu byggðarlagi; stóð m.a. fyrir
sunnudagaskóla í rúm 30 ár, var
organisti Ingjaldshólskirkju í
meira en hálfa öld, formaður
Kvenfélags Hellissands í 25 ár,
sat á kirkjuþingi um árabil og
gegndi mörgum öðrum félags- og
trúnaðarstörfum; flest unnin í
sjálfboðavinnu. Hún var kjörin
heiðursborgari á Hellissandi
1990 og kom það engum á óvart!
Jóhanna mótaðist af þeim tíð-
aranda og þeirri menningu sem
ríkti í uppvexti hennar. Brauð-
stritið á vormorgni síðustu aldar
kostaði bæði svita og tár en engu
að síður átti fólkið sína ham-
ingjudaga. Gleðin var fundin í
hinu smáa. Fólkið elskaði landið
og sá Guð alls staðar að verki, í
gróanda lífsins og öllu því sem
gladdi og styrkti í dagsins önn.
Það sá einnig hönd hans að verki
í erfiðleikum og sorgum og fann
birtuna frá honum streyma inn í
líf sitt á nýjan leik.
Jóhönnu var séð fyrir góðu
trúaruppeldi. Hún nam ýmis
heilræði og bænir við kné móð-
urömmu sinnar og foreldra og
fylgdi sá fjársjóður henni alla
ævi. Bjó hún alla tíð að þeim dýr-
mæta arfi. Lifði hún trúartraust-
ið djúpt og heilt frá fyrstu
bernsku eins og annað sem lífið í
allri sinni töfrandi auðlegð færði
henni. Hún var oft kölluð til þeg-
ar einhver átti um sárt að binda
á Hellissandi og veitti mörgum
styrk á erfiðum stundum með
hollráðum sínum og hlýrri ná-
vist.
Við, hin mörgu, sem nutum
ávaxtanna af lífsstarfi Jóhönnu,
hvort heldur var í sunnudaga-
skólanum, sem var til húsa í
barnaskólanum, á helgum stund-
um í kirkjunni eða á öðrum vett-
vangi félagsstarfs og mannlífs,
minnumst hennar með mikilli
virðingu og þökk. Hún var ein-
stök kona. Guð launi það allt og
blessi!
Eðvarð Ingólfsson.
Jóhanna
Vigfúsdóttir
Eitt sinn verða allir menn að
deyja er sagt í laginu sem allir
kannast við. Maður sönglar með
en veltir ekki fyrir sér textanum
í alvöru fyrr en á reynir og ým-
islegt rifjast upp. Ég man fyrst
þegar ég kynntist eiginmanni
mínum, syni Oddgeirs, og fann
fyrir allri þekkingunni sem Odd-
geir bjó yfir og var að miðla til
sona sinna. Það voru bílaviðgerð-
irnar að ógleymdum smíðunum.
Oddgeir var hagleiksmaður mik-
ill og listasmiður. Hann stytti sér
aldrei leið við smíðarnar heldur
vann lengur fram eftir kvöldum
til að klára verkin. Fólk sem fékk
Oddgeir í vinnu vildi bara Odd-
geir eftir það. Það sást að þarna
var fagmaður að verki. Hann var
það eftirsóttur að hann hafði allt-
af nóg að gera. Meira að segja í
samdrætti þegar flestir höfðu lít-
ið sem ekkert þá fékk hann alltaf
verkefni.
Þegar Oddgeir sýndi mér einu
sinni verk eftir sig og ég dáðist
að því þá sagði Oddgeir: „Það
spyr enginn þegar hann horfir á
verk eftir smið: „Hversu lengi
var hann að þessu?“ En það
spyrja allir ef verkið er illa gert:
„Hver gerði þetta eiginlega?““
Það er leitt að hugsa til þess
að Oddgeir fær ekki að klára öll
þau hugðarefni sem honum
fannst hann ætti eftir að gera í
Oddgeir
Steinþórsson
✝ Oddgeir Há-rekur Stein-
þórsson fæddist í
Ólafsvík 13. apríl
1931. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 31. maí 2011.
Útför Oddgeirs
fór fram frá Þor-
lákshafnarkirkju 8.
júní 2011.
ellinni. Taka til í bíl-
skúrnum og koma
sér upp almenni-
legri aðstöðu til að
smíða skútur. Hann
ætlaði að smíða litl-
ar skútur og var
byrjaður að huga að
því verkefni. Hann
hafði alltaf nóg fyrir
stafni og eitt af
listaverkum hans,
dúkkuhús fyrir eitt
af barnabörnunum, sá dagsins
ljós fullklárað núna eftir áramót-
in þrátt fyrir veikindin. Það var
sko ekki verið að gefast upp.
Elsku Inga mín. Mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guðrún Ágústsdóttir.
Ég kynntist Oddgeiri 18 ára
gömul þegar besta vinkona mín
hún Inga kynnti hann fyrir mér
sem kærastann sinn. Mér leist
strax mjög vel á hann því hann
var ekki bara myndarlegur held-
ur líka afar vingjarnlegur. Ég á
margar góðar minningar frá
þeim tíma þegar Inga og Odd-
geir voru að draga sig saman en
þau buðu mér til að mynda oft
með sér í sunnudagsbíltúr á
Þingvöll í tilhugalífinu. Frá því
að þau hófu búskap hefur heimili
þeirra alltaf verið mér og minni
fjölskyldu opið. Það eru líklega
ekki allir eiginmenn sem hefðu
þolað það að besta vinkonan
kæmi í heimsókn að norðan og
flytti inn á heimilið í heilan mán-
uð sumar eftir sumar og það með
þrjú börn í eftirdragi. En Odd-
geir sagði ekki orð, alltaf var ég
velkomin á heimili þeirra Ingu,
og alltaf var hann boðinn og bú-
inn að gera allt fyrir mig þegar
ég var í heimsókn í Reykjavík og
skutlaðist með mig hingað og
þangað. Við Ingi fórum einnig í
nokkur ferðalög með þeim hjón-
um og höfðum afar gaman af.
Eins fannst okkur notalegt að
heimsækja þau Ingu og Oddgeir
til Þorlákshafnar þar sem ekki
var síður vel á móti okkur tekið
en í Háagerðinu.
Elsku Inga, við sendum þér og
þínum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Við hugsum hlýtt til
ykkar.
Margrét Ingólfsdóttir
og fjölskylda.
Mikið væri lífið bjartara ef
fleiri menn væru eins og Oddgeir
heitinn sem borinn var til grafar
við vestfirskan andvara undir
fögrum sólstöfum frá Þorláks-
kirkju miðvikudaginn 8. júní.
Þessi yndislegi, staðfasti maður
sem hafði svo skýr lífsgildi; heið-
arleika, samviskusemi, trú-
mennsku og jöfnuð svo nokkur
séu nefnd, var kvaddur með
virktum af fjölmenni vina og
vandamanna við fallega athöfn.
Þótt manni sé nú sjaldan bros
á vör við slíkar aðstæður verð ég
að viðurkenna að ég brosti örlítið
innra með mér þegar ég hugsaði
til hans og rifjaði upp. Það hefur
örugglega átt vel við Oddgeir að
jarðneskar leifar hans hafi verið
bornar rakleiðis út og komið fyr-
ir í fallegum garði, steinsnar frá
Þorlákskirkju – hann hefur ekki
viljað láta hafa of mikið umstang
í kringum þennan viðburð sem
bíður okkar allra. Bara einfalt og
beinustu leið.
Oddgeir var mikill völundur
og átti gnótt verkfæra sem hann
annaðist af alúð og einhverntíma
hafði hann á orði að ekkert gerði
maður án góðra verkfæra. Þetta
er auðvitað alveg rétt en ég veit
að Oddgeir var mjög meðvitaður
um að lífsgaldurinn væri ekki
eingöngu fólginn í slíkum hlut-
um. Hann vissi nefnilega að mik-
ilvægustu hlutirnir í lífinu eru
ekki endilega hlutir. Hann vissi
að mikilvægustu hlutirnir eru op-
inn hugur, virðing fyrir góðum
gildum, jákvæðni og hjálpsemi
við náungann. Þessa hluti átti
Oddgeir í ríkum mæli og miðlaði
ríkulega til okkar samferðafólks-
ins.
Ég minnist með mikilli hlýju
heimilis Oddgeirs og Ingu að
Háagerði 67. Hússins sem Odd-
geir byggði yfir sína stóru fjöl-
skyldu og hýsti ekki einungis
þann glæsilega hóp heldur einnig
barnabörnin og af einstökum
kærleik og hlýju opnuðu þau
hjónin heimili sitt upp á gátt fyr-
ir öðrum börnum því Inga starf-
aði sem dagmóðir um árabil.
Eiga fjölmargar fjölskyldur þeim
hjónum að þakka giftusamlegt
uppeldi barna sinna og ég veit að
sá stóri barnahópur sem þar
naut ástríkis í gegnum tíðina
minnist Háagerðis 67 með hlýju
og þakklæti í huga.
Þótt trúmál hafi sjaldnast
komið upp í fjörlegu spjalli okkar
Oddgeirs í gegnum tíðina þá
koma í hugann ýmsar málsgrein-
ar úr Biblíunni þegar ég hugsa til
baka og rifja upp ánægjulegar
samverustundir.
Einni þeirra langar mig að
deila með ykkur því mér finnst
hún eiga svo sérstaklega vel við
Oddgeir: „Allt sem þér viljið að
aðrir menn gjöri yður, það skul-
uð þér og þeim gjöra.“
Í þessari ritningargrein finnst
mér kristallast nákvæmlega lífs-
viðhorf Oddgeirs sem við hin
mættum svo sannarlega taka
okkur til eftirbreytni.
Kæri Oddgeir, nú ert þú í ljós-
inu hinum megin, kvalalaus og í
hópi ástvina, hittumst þar þótt
síðar verði og hver veit nema ég
taki með mér hamarinn.
Með vinsemd og virðingu,
Guðmundur Pálsson.
✝ Trausti Jak-obsson húsa-
smíðameistari var
fæddur í Vest-
mannaeyjum 5.
febrúar 1933.
Hann lést að heim-
ili sínu Hólagötu
25 í Vest-
mannaeyjum 3.
júní 2011. Trausti
var sonur
hjónanna Maríu
Jóhannsdóttur frá
Höfðahúsi, f. 16. febrúar 1912,
d. 30. nóvember 1979, og Jakobs
Guðmundssonar frá Þórshöfn í
Færeyjum, f. 19. nóvember
1901, d. 30. nóv. 1975. Trausti á
einn bróður, Jóhann Ævar, f. 22.
ágúst 1937. Jóhann Ævar er
giftur Sólveigu Pálsdóttur frá
Akureyri, þau eiga þrjá syni,
Pál, Jakob og Þóri.
Trausti ólst upp í foreldra-
húsum í Höfðahúsi, sem stóð við
Lautina í miðbæ Vest-
mannaeyja. Á heimilinu bjuggu
einnig móðurforeldrar Trausta,
amma Ingibjörg og afi Jóhann.
Móðurbræðurnir Karl og Sig-
urður voru meira og
minna til heimilis í
Höfðahúsi. Það hefir
oft verið þröng á
þingi í þessu litla
húsi. Trausti og Sig-
urður ólust upp nán-
ast sem bræður. Þau
tryggðabönd héld-
ust alla ævi. Sig-
urður lést 1997.
Trausti gekk að
eiga eftirlifandi eig-
inkonu sína, Jessý
Friðriksdóttur frá Hól í Vest-
mannaeyjum, 12. desember
1954. Foreldrar hennar voru
Magnea Sjöberg og Friðrik Jes-
son, þau eru bæði látin. Jessý og
Trausti eignuðust þrjú börn. 1)
Magnea, f. 2. nóvember 1954,
gift Friðbirni Ólafi Valtýssyni.
Magnea og Friðbjörn eiga tvær
dætur: a) Þórey, f. 28. ágúst
1975, eiginmaður hennar er
Benóný Benónýsson, þau eiga
Friðbjörn Sævar og Benóný. b)
Jessý, f. 20. júlí 1984, í sambúð
með Ómari Páli Erlendssyni,
þau eiga Magneu Evey. 2) María,
f. 3. janúar 1961, hennar börn: a)
Ívar Ágústsson, f. 6. maí 1991,
giftur Sesselju Hreindísi Sig-
mundsdóttur, þau eiga Maríu
Sif. Fyrir átti Ívar soninn
Trausta Þór með Dorothy Joe
Lowery. b) Sif Ágústsdóttir, f. 8.
júní 1988. 3) Trausti Friðrik, f.
21. september 1965, hann á son-
inn Brynjar, f. 13. mars 1988,
með Jónínu Ármannsdóttur.
Brynjar er í sambúð með Láru
Pálmarsdóttur. Þau eiga dótt-
urina Emmu Mjöll.
Trausti og Jessý hófu búskap
á efri hæð að Heiðarvegi 24, en
það hús reistu þeir feðgar Jakob
og Trausti í samvinnu við Þóri
Jóhannsson frá Höfðahúsi. Árið
1966 fluttu þau síðan að Hóla-
götu 25. Það hús byggði Trausti
sjálfur, og þar hefir fjölskyldan
átt heimili síðan. Í eldgosinu
1973 bjó fjölskyldan hjá frænd-
fólki á Ölduslóð 19 í Hafnarfirði
í nokkra mánuði. Öll fjölskyldan
kom heim til Eyja í september
sama ár.
Útför Trausta fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 11. júní 2011, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Fallinn er frá tengdafaðir
minn Trausti Jakobsson frá
Höfðahúsi. Brotthvarf hans héð-
an úr jarðlífi var snöggt og
óvænt. Hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu 3. júní sl. Ýmislegt
kemur upp í hugann, þegar ég
hugsa um fjörutíu ára kynni af
ágætum alþýðumanni, sem
Trausti vissulega var.
Áberandi í fari hans voru effin
þrjú, fjölskylda, fuglar og fréttir.
Fjölskyldan í fyrirrúmi, hitt voru
hans helstu áhugamál.
Rökfastur var Trausti, eitt af
hans helstu einkennum var sterk
réttlætiskennd, sem endurspegl-
aði viðhorf og lífsgildi hins vinn-
andi manns. Uppeldið var innan
um fólk, sem vann hörðum hönd-
um og skapaði það þjóðfélag, sem
við búum við í dag. Höfðahús stóð
við Lautina í miðbæ Vestmanna-
eyja. Þar var alltaf líf og fjör.
Reynistaður, Háeyri, Hólmur,
Steinn, Ártún og fleiri barnmörg
heimili voru allt í kringum Laut-
ina. Lautarpeyjarnir voru mestu
og bestu villingarnir í bænum að
eigin áliti, það hefir ekkert
breyst. Áhugi á stjórnmálum var
mikill og oft var Trausti ósáttur
við viðhorf ríkjandi afla. Þegar
stjórnmálamenn eða aðrir gengu
fram af honum, hafði hann gjarn-
an eftir ágæta setningu. „Best,
sem vitlausast.“
Trausti Jakobsson var nátt-
úrubarn, þekkti alla fugla og
seinni árin höfðu þau hjónin það
fyrir sið að gefa hröfnum við
Ömpustekki, suður á Eyju.
Hrafnarnir þekktu bílinn, gull-
molann. Hann lærði ungur tré-
smíðar og vann við það alla
starfsævina. Trausti byggði með-
al annars dæluhúsið á Landey-
jasandi ásamt félaga sínum
Ágústi Hreggviðssyni. Hann
minntist ávallt verunnar þar með
hlýhug. Landeyjabændur og
búalið áttu sterk ítök í Trausta.
Heimili þeirra hjóna að Hóla-
götu 25 ber eigendum gott vitni.
Hann sagði mér frá því að eini
maðurinn, sem hann fékk til að
aðstoða sig við byggingu hússins
hefði verið Valli Snæ. Segja má
að Trausti hafi goldið þá aðstoð
dýru verði, því í staðinn varð
hann að láta af hendi elstu dóttur
sína.
Húmorinn var ríkur þáttur í
fari Trausta í Höfðahúsi, eins og
hann var kallaður. Trausti var
lengst af fílhraustur, þurfti að
vísu að láta lappa upp á hjartað
fyrir ellefu árum. Um síðustu jól
varð honum misdægurt, og þurfti
aðstoð lækna. Góð vinkona hitti
hann skömmu síðar á förnum
vegi. „Trausti minn, varðstu
svona veikur, þurftir stuð og allt,
og ég vissi ekki meir?“ „Þetta er
allt í lagi, ég skal láta þig vita
næst.“ Þetta atvik lýsir manni,
sem hafði gott skopskyn, og tók
sjálfan sig ekki hátíðlega.
Hugur minn síðustu daga er
hjá ekkju Trausta, Jessý frá Hól,
tengdamömmu minni og börnum
þeirra, Magneu, Maríu og
Trausta Friðrik. Það er erfitt að
sjá hvernig Jessý fær afborið að
missa manninn sinn. Þau voru
svo náin og samheldin, ekki
komst hnífsblað á milli þeirra.
Það samband mætti vera mörg-
um öðrum til eftirbreytni.
Ég er í dag þakklátur Trausta
fyrir að auðga mitt líf. Hann
víkkaði sjóndeildarhringinn og
kom mér í kynni við gildi, sem
voru mér framandi. Við vorum
samferða í mörgu, bæði í verald-
legum og andlegum skilningi.
Það eru fleiri en hrafnarnir við
Ömpustekki, sem sakna vinar í
stað.
Friðbjörn Ólafur Valtýsson.
Trausti Jakobsson
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 8284 / 551 3485
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri
S. 892 8947
Pálmi Jónsson
Þótt ríki kyrrð um
kvæðamann
er kom og söng í dagsins önn
þá geymist þeim er þekktu hann
hve þrá til lífs var djúp og sönn.
Og sérhvert verk hans vitni bar
um vilja þess sem starfi ann.
Sú dagsins kvöð er valin var
Pálmi Jónsson
✝ Pálmi Jónssonfæddist á
Blönduósi 10. febr-
úar 1917. Hann lést
3. júní 2011.
Útför Pálma fór
fram frá Grens-
áskirkju 10. júní
2011.
hún vakti allt sem
stækkar mann.
Svo lengi sem að
grasið grær
þá geymast sporin
bóndans þar.
Og söngur alls sem
eyra nær
er endurhljómur þess
sem var.
Það land er bjó þér
brjósti nær
mun bera þakkir allt um kring,
hvert vaxið blóm, hvert gras sem
grær,
hvert gengið spor um Húnaþing.
(RÁ)
Ragnar Ágústsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar
ALDARMINNING