Morgunblaðið - 14.06.2011, Side 19

var elstu börnunum okkar jafn-
opinn og þeirra eigin barnabörn-
um. Öll fengu þau frá frænku
heimaprjónaðar peysur og sokka,
allt snilldar handverk.
Fljóða var greind kona og víð-
lesin og kunni ógrynni ljóða. Hún
gekk ung í Samvinnuskólann og
þar mótuðust sterkar skoðanir
hennar á þjóðfélagsmálum, varð
höll til vinstri en í anda sam-
vinnustefnunnar. Rígfullorðin
hóf hún nám í öldungadeildinni í
Hamrahlíð sér til ánægju og
gagns. Henni fannst að konur
ættu að herða sig á öllum sviðum
og var einlægur jafnréttissinni.
Hún var strangheiðarleg, mátti
ekki vamm sitt vita og ætlaðist til
þess sama af öðrum.
Hún sagðist stundum í seinni
tíð ekki vera félagslynd kona og
vera sjálfri sér nóg. Fjölskyldan
var þó þar undanskilin, hún vildi
hafa fólkið sitt í kringum sig.
Þrátt fyrir meint ófélagslyndi
varð hún ósjálfrátt trúnaðarvinur
þeirra sem til hennar leituðu.
Hún kunni að hlusta og hún
kunni að hugga og herða. Hún
hafði reynt margt, átti auðvelt
með að setja sig í annarra spor og
bar mikla umhyggju fyrir sínu
fólki.
Fljóða átti við heilsubrest að
stríða alla tíð, en lét það ekki
aftra sér frá að sinna hugðarefn-
um sínum og vera fjölskyldunni
allri stoð og stytta. Henni varð
það erfitt er hún fékk heilablóð-
fall fyrir nokkrum árum, sem
varð til þess að hún missti að
nokkru mátt og vald á máli og
minni. Hún var alla tíð sjálfstæð
manneskja og féll þungt að þurfa
að þiggja aðstoð annarra.
Í lífinu eru margir hornstein-
ar. Sigurfljóð frænka okkar var
einn slíkur steinn í uppvexti og
lífi okkar systra, þótt stefnumót-
um hafi fækkað í dagsins önn. Við
minnumst hennar með söknuði
og virðingu og flytjum hinstu ást-
ar- og þakkarkveðju frá systur
hennar Margréti Kristínu.
Anna Björg og Kristín Marín.
Þegar ég hugsa til þín kemur
fyrst í hugann mikill söknuður
en um leið þakklæti, þakklæti
fyrir allt sem þú og afi gerðuð
fyrir mig, þakklæti fyrir að hafa
fengið að alast upp hjá ykkur og
fyrir að fá að hafa þig hjá mér
svona lengi.
Nítugasta afmælisdag ömmu
Rósu, 4. apríl 2010, bar upp á
páskadag eins og fæðingardag
hennar árið 1920. Fjöldi gesta,
vina og ættingja kom saman til
að fagna með henni og í tilefni
dagsins tók sólin nokkur auka-
dansspor fyrir hana á himnum.
Hvíl í friði, elsku amma.
Þinn
Björn Axelsson.
Elsku Rósa mín. Ekki datt
mér í hug þegar ég kom til þín
29. maí og færði þér rós að ég
ætti ekki eftir að sjá þig meir.
Við vorum mjög nánar og vor-
um svo að segja í daglegu sam-
bandi áður en þú fórst á Hlíð.
Mínir göngutúrar á morgnana
enduðu venjulega á kaffisopa
hjá þér. Ef þú varst ekki búin
að hella upp á þegar ég kom, þá
varstu búin að setja í könnuna
en áttir bara eftir að kveikja á
henni.
Við höfðum alltaf nóg að tala
um, bernsku okkar, rifjuðum
upp ljóð og þulur og höfðum
áhyggjur af ef hætta ætti að
kenna kristinfræði í skólum,
hvað með Faðirvorið og bæn-
irnar?
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna
fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Ég sakna þín mjög.
Þín systir,
Jóna.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. JÚNÍ 2011
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800


  


 



 
    
       
✝ Garðar Sig-urðsson fædd-
ist í Reykjavík 11.
nóvember 1937.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 2. júní 2011.
Foreldrar hans
voru Guðrún Sig-
urlín Eggerts-
dóttir, f. 16. des-
ember 1914, d. 19.
desember 2001, og
Sigurður Guðmundsson, f. 18.
apríl 1901, d. 29. september
1982. Garðar var giftur Ástu
Ágústu Halldórsdóttur en þau
slitu samvistir 1991. Börn
þeirra eru fjögur: 1) Val-
gerður, f. 1965, maki Svanur
M. Kristvinsson, börn þeirra
eru Helena, f. 1984, d. 1985,
Garðar, f. 1986, Markús, f.
1988, og Birgir Viðar, f. 1992.
2) Guðrún, maki Guðmundur
Guðmundsson, börn hennar eru
Elísabet, f. 1984, Elva Hlín, f.
1988, og Ágústa
Kolbrún, f. 1991. 3)
Bergur, maki Nína
Margrét Perry,
börn Einar, f.
1989, sonur Bergs
frá fyrra sam-
bandi, Sunna, f.
1994, Sóley Líf, f.
1995, og Aron
Freyr, f. 1997. 4)
Hrafnhildur, maki
Ríkarður Pét-
ursson, dætur þeirra eru Krist-
björg Júlía, f. 1996, og Drífa
Hrund, f. 1999. Garðar átti eitt
langafabarn, Fabio Mikael Fer-
reira, f. 2010.
Garðar starfaði alla tíð sem
pípulagningamaður, lengst af á
Landspítalanum við Hring-
braut og Kópavogshæli og síð-
ustu þrjú ár starfsævinnar á
líknardeildinni.
Útför Garðars fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
14. júní 2011, kl. 15.
Garðar var fæddur í Reykjavík
árið 1937 og ólst þar upp í fimm
bræðra hópi á heimili foreldra
okkar, þeirra Sigurðar Guð-
mundssonar og Guðrúnar Sigur-
línu Eggertsdóttur.
Heimilið var í kjallaranum á
Bárugötu 6, og voru húsakynni
hvorki betri né verri en almennt
þótti boðlegt fyrir verkamanna-
fjölskyldur þeirra tíma.
Garðar fór snemma að vinna
því skólaganga og hann voru alltaf
svolítið fjarlæg hvort öðru. Samt
las hann einhver ósköp og vissi
meir en margur annar, það mátti
bara ekki vera námstengt því þá
fóru augnlokin í hvíldarstöðu.
Hann fór ungur að vinna hjá Daní-
elsslipp og var þar við góðan orðs-
tír í nokkur ár. Ekki hugnaðist
honum þó að læra skipasmíði, sem
honum bauðst, heldur steig gæfu-
spor og lærði pípulagnir hjá
Kristni Auðunssyni pípulagninga-
meistara og 1974 réðst hann til
starfa hjá undirrituðum. Honum
var boðin fastráðning sem pípu-
lagningamaður á Kópavogshæl-
inu, sem hann þáði. Hann gekk í
hjónaband með Ástu Halldórs-
dóttur en þau slitu samvistum eft-
ir nokkuð langa sambúð. Þau eiga
fjögur börn, 12 barnabörn og eitt
barnabarnabarn.
Nokkur ár eru liðin frá því
Garðar fór á eftirlaun og réðu
skrokkskjóður þar miklu um.
Garðar átti mörg gæfuspor í lífinu
og eitt af þeim voru kaupin á landi
og sumarbústað fyrir um það bil
34 árum í Ketlubyggð í nábýli við
Heklu. Við sambúðarslitin kaus
náttúrubarnið Garðar bústaðinn
og var búinn að eiga þar heima
meira og minna til margra ára.
Hann átti þó heimili í Kópavogi við
Birkigrund, gamalt lítið einbýli.
Þótt Garðar væri allt árið um
kring fyrir austan voru sumrin
hans tími. Fáa veit ég sem hlökk-
uðu eins til sumranna og hann.
Allan veturinn var spáð og spek-
úlerað og undirbúið fyrir fyrstu
vorkomu. Ekkert benti til þess að
vorið og sumarið 2009 yrði með
öðrum hætti en öll hin þar á und-
an. Garðar hélt því fullur tilhlökk-
unar og eftirvæntingar inn í sum-
arið, en eitthvað var að. Hann
kvartaði undan þrekleysi, án þess
að leggja nokkra meiningu þar í.
Vágestur hafði tekið sér bústað í
þessum góða dreng. Það var þó
ekki fyrr en 24. september þá um
haustið sem hann greindist með
krabbamein. Hann tók ótíðindun-
um af karlmennsku og jafnaðar-
geði sem nú reyndi verulega á
næstu 20 mánuðina en aldrei
brugðust honum þeir eiginleikar
sem hann var gæddur svo ríku-
lega. En Guði sé lof, hann stóð
ekki einn. Hann hafði ekki konu
sér við hlið þar sem þau höfðu slit-
ið samvistum fyrir allmörgum ár-
um, en hann hafði börnin sín og
barnabörnin og maka þeirra sem
sinntu honum af einstakri alúð og
er hlutur Elísabetar, barnabarns
hans, síst minnstur.
Engan mann er vitað um sem
fór bónleiður til búðar frá Garðari.
Hjartahlýju og viðkvæmni, feimni
og hlédrægni faldi hann bak við
leiktjöld kímni sinnar og uppá-
tækja. Ég veit að Garðar er Guði
falinn en við sem eftir stöndum er-
um miklum mun fátækari, en
minningarsjóðurinn, sem hann
skilur eftir og hafði greitt svo
ríkulega í, er okkur opinn og verð-
ur ekki frá okkur tekinn. Guð
blessi minningu yndislegs manns
og kærs bróður.
Sverrir Sigurðsson.
Meira: mbl.is/minningar
Garðar Sigurðsson
✝ Magnús Daní-elsson fæddist
á Tindstöðum á
Kjalarnesi 3. nóv-
ember 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
4. júní sl.
Foreldrar hans
voru Daníel Magn-
ússon, bóndi á
Tindstöðum, f.
27.12. 1890, d.
29.7. 1963, og Geirlaug Guð-
mundsdóttir, húsfreyja á Tind-
stöðum, f. 2.11. 1900 d. 21.12.
1986. Systkini Magnúsar:
Hulda Daníelsdóttir, f. 27.4.
1914, d. 16.2. 1983. Maður
hennar var Jónmundur Ólafs-
son (látinn.) Þau eignuðust tvo
syni. Guðmundur Daníelsson, f.
28.6. 1926, d. 1.1. 1992. Maki
hans Ingibjörg Sveinbjarn-
ardóttir, þau eignuðust sex
börn. Þórólfur Daníelsson, f.
17.4. 1932. Maki Erla Sigurð-
ardóttir, þau eiga einn son.
Lilja Daníelsdóttir, f. 29.9.
1941. Maki Óli Kr. Björnsson
(látinn.) Þau eignuðust þrjá
syni.
Magnússon, f. 18.6. 1967. Maki
Sigríður Kristín Hafþórsdóttir,
þau eiga fjögur börn og eitt
barnabarn. 7) Andvana fædd
dóttir 18.6. 1967.
Magnús var vélstjóri að
mennt og starfaði hann til sjós
til fjölda ára, bæði á frakt-
skipum og fiskiskipum. Hann
gekk til liðs við lögregluna í
Reykjavík árið 1956 og gegndi
því starfi til ársins 1990 eða þar
til hann varð 67 ára. Einnig
ráku Magnús og Elín prjóna- og
saumastofu í Kópavogi og vann
hann þar samhliða lög-
reglustörfum. Eftir að Magnús
hætti störfum hjá lögreglunni
hóf hann hlutastarf hjá Gliti við
leirkeragerð. Samhliða því
starfi lærði hann útskurð og
varð það hans aðaláhugamál
síðustu æviárin. Það voru
margir sem lögðu leið sína í
skúrinn til Magnúsar til að
skoða og/eða kaupa af honum
útskorna eða rennda gripi.
Eftir hann liggja margir fal-
legir hlutir.
Útför Magnúsar fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 14. júní
2011, kl. 15.
Magnús kvænt-
ist 30. desember
1964 Önnu Elínu
Ringsted, f. 20.6.
1924. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Gísli Rings-
ted, skipstjóri á
Sigtúnum á Kljá-
strönd, f. 1.1. 1880,
d. 30.11. 1950, og
Guðríður Gunn-
arsdóttir húsfreyja
á Sigtúnum, f. 6.9. 1881, d. 9.1.
1967. Börn Magnúsar og Önnu
Elínar eru: 1) Guðmundur
Ringsted Magnússon, f. 3.6.
1949. Maki Þórunn Aldís Pét-
ursdóttir, hann á fjögur börn
og fjögur barnabörn. 2) Guð-
ríður Kristín Magnúsdóttir, f.
3.12. 1953. Maki Kristján Hálf-
dánarson, þau eiga eina dóttur.
3) Daníel Þorkell Magnússon, f.
28.6. 1958. Hann á eina dóttur.
4) Hrönn Magnúsdóttir, f. 10.5.
1963. Maki Guðmundur Skúli
Hartvigsson, þau eiga fjögur
börn. 5) Geirlaug Magn-
úsdóttir, f. 30.10. 1965. Maki
Theódór Ásgeirsson, þau eiga
þrjú börn. 6) Magnús Már
Elsku pabbi er dáinn eftir
stutta sjúkrahúslegu. Auðvitað
áttum við von á því að hann
næði sér aftur eins og áður
þegar hann lagðist inn á spít-
ala. Jafnvel þó að heilsu hans
hefði hrakað síðasta árið var
alltaf stutt í glettnina. Þegar
við heimsóttum pabba þessar
síðustu vikur á spítalann urðum
við þess áskynja að hann talaði
við starfsfólkið eins og gamla
vini og vissi oft margt um
þeirra hagi. Þá var ómögulegt
að gera sér grein fyrir hversu
veikur hann var orðinn. En
þegar leið á síðustu vikuna var
orðið ljóst í hvað stefndi. Pabbi
var orðinn gamall maður og lú-
inn. Þrátt fyrir einbeitni og
skýran hug var líkaminn orðinn
þreyttur.
Við viljum minnast pabba
fyrir það sem hann áorkaði í
þessu lífi en ekki hvernig hann
kvaddi þennan heim. Pabbi
kom sinni stóru fjölskyldu á
legg með dugnaði og eljusemi.
Eins og títt var um fjölskyldu-
menn á þessum árum var hann
oft í þrefaldri vinnu til að koma
húsi yfir fjölskylduna, fæða
hana og klæða. Hann þurfti oft
eftir langan vinnudag að sinna
erfiðum verkum við húsbygg-
ingu heima í Kópavogi. Við vilj-
um minnast pabba fyrir þær
lexíur sem hann kenndi okkur
með því einu að ástunda þær
sjálfur sem voru dugnaður og
heiðarleiki. Við viljum minnast
hans fyrir þolinmæðina og
áræðið sem hann sýndi í erf-
iðleikum og ráðin sem hann átti
til að leysa úr þeim. Við viljum
minnast þín pabbi fyrir hvað
þér tókst vel án þess að hafa
mikið á milli handanna. Við er-
um þér svo þakklát fyrir það
hvað þú skilaðir okkur heilum
út í lífið. Eða eins og þú sagðir
oft sjálfur um þá sem þér líkaði
við og kallaðir „almennilegt
fólk“. Við erum þér þakklát
fyrir að gera okkur að almenni-
legu fólki.
Guð varðveiti þig elsku
pabbi.
Guðmundur, Guðríður
Kristín (Systa),
Daníel, Hrönn, Geirlaug
og Magnús.
Ég er ekki enn alveg búin að
gera mér grein fyrir því sem er
búið að gerast. Svo skrýtið að
hugsa til þess að hann liggi
ekki í bláa sófanum með sjón-
varpið í botni. Ég vildi að ég
hefði notað betur tímann sem
ég hafði með honum en ég er
þakklát fyrir þær dýrmætu
stundir sem við áttum saman.
Afi var alltaf svo duglegur að
hrósa mér og hafði mikinn
áhuga á því sem ég var að gera.
Hann var alltaf svo glaður og
góður og hafði gaman af að
stríða mér. Mér þótti það bara
líka gaman. Ég vona að honum
líði vel þarna uppi og passi upp
á okkur.
Guð geymi þig elsku afi.
Ástarkveðja,
Elína Arna.
Magnús bróðir okkar er far-
inn. Hann hefur skrifað síðustu
línurnar í dagbókina sína, sem
hann hefur haldið í áratugi.
Ekkert vantar þar nema dán-
ardægur og klukkustund. Ekki
verður framar hringt á skype-
inu og boðaður góður dagur.
Hitastigið á svölunum á Strik-
inu 8 gefið upp í tugum hita-
gráða og gert grín að aðstæð-
um okkar þarna í kuldanum á
Spáni. Hann bauðst til að senda
ullarteppi og síð nærhöld. Ann-
an hvern dag að minnsta kosti
fengum við þannig frásagnir af
fjölskyldunni og afrekum henn-
ar. Eðlilegar stórframfarir
yngstu afkomendanna sam-
kvæmt eðli ættarinnar. Ekki
dregið úr afköstum þessara
yngstu mannvera, hvort heldur
var hér á landi eða í öðrum
löndum, þar sem yfirburðirnir
voru hvað sýnilegastir. Þessu
tímabili í lífi okkar systkinanna
er nú lokið. Eftir stendur minn-
ingin um elsta bróður, höfð-
ingja stórfjölskyldunnar og
skemmtilegan viðmælanda.
Hann var hrókur alls fagnaðar í
fjölskyldunni og enginn var
meiri stríðniskarl. Hann kunni
að halda úti þrætu um stærstu
kartöfluna úr garðinum við
ungan systurson sinn, sem átti
garð í Hafnarfirði og höfðu þeir
uppi ákveðið merkjasamband
sín á milli þegar þeir hittust.
Engin orð, en hendurnar sýndu
stærðina á stærstu kartöflunni,
sem fór stækkandi eftir því
sem leið á sumarið. Þetta voru
rosa ávextir. Hann hafði
ánægju af börnum og þau voru
ánægð með hann. Við, stóra
fólkið, fylgdumst með þessum
ósýnilegu tengslum, sem hann
hafði við þessi barnabörn sín.
Hann vann margvísleg störf í
sínu langa lífi og vinnustund-
irnar voru óendanlegar. Hvíld-
artíminn var knappur, enda
fyrir stórri fjölskyldu að sjá.
Sex eru börnin, sem nú sjá eftir
föður og góðum vini.
Listagenið í ættinni, sem við
í hógværð okkar kölluðum eða-
lættina, lá augljóslega hjá hon-
um. Hann skar út myndir en
einnig nytjahluti. Hann var
ekki ýkinn maður eins og allir
vita, en hann taldi að hann ætti
útskornar klukkur á öllum
tímabeltum hnattarins. Lög-
reglufélög austan og vestan
hafs fengu afhentar útskornar
klukkur með lögreglumerkinu
frá honum. Ungur piltur, sem
Magnús heiðraði með því að
gefa honum útskorna klukku
fyrir margt löngu, sagði, þegar
hann heyrði um andlát hans:
„Og enn gengur klukkan.“
Þessi listaæð hefur svo gengið
áfram til barna og barnabarna
hans honum og okkur öllum til
ómældrar ánægju.
Við samhryggjumst Elínu,
eiginkonu hans til tæpra sextíu
ára. Við vitum að sorgin og eft-
irsjáin verður fjölskyldunni erf-
ið, en minningin um ástkæran
eiginmann og föður gerir þenn-
an sorgartíma léttari. Samúð
okkar er með þeim öllum.
Ferjutollinn í mynt eilífðar-
innar, evru, settum við með þér
svo ekki standi á greiðslum yf-
ir. Ef þú getur samið um lægri
toll, þá stendur afgangurinn
þarna inni þar til við systkinin
þurfum á að halda. Þá köllum
við á ferjumanninn.
Kæri bróðir, farðu í friði.
Jarþrúður Lilja og
Þórólfur Daníelsbörn.
Magnús Daníelsson
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Daníelsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Eiginmaður minn og faðir okkar,
ÓLAFUR GAUKUR ÞÓRHALLSSON
tónlistarmaður,
lést sunnudaginn 12. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Svanhildur Jakobsdóttir,
Anna Mjöll Ólafsdóttir, Cal Worthington,
Andri Gaukur Ólafsson, Ingibjörg Sigurjónsdóttir,
Bergþóra Ólafsdóttir,
Ragnhildur Ólafsdóttir, Haraldur Sigurðsson,
Ingunn Ólafsdóttir,
Hlöðver Már Ólafsson, Erla Guðmundsdóttir,
Aðalbjörg María Ólafsdóttir, Páll Sigurgeirsson,
Inga Sigrún Ólafsdóttir, Smári Árnason.