Morgunblaðið - 14.06.2011, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. JÚNÍ 2011
✝ Loftur Magn-ússon fæddist á
Ísafirði 24. júlí
1925. Hann lést á
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 6. júní 2011.
Foreldrar hans
voru Magnús Frið-
riksson, skipstjóri á
Ísafirði (Friðriks-
sonar, útvegsbónda
á Gjögri), f. 22.
október 1898, d. 7.
mars 1926, og kona hans Jóna
Pétursdóttir, frá Hlíð í Álfta-
firði, f. 25. janúar 1897, d. 2.
nóvember 1971, verkakona. Al-
bræður hans Lúðvík (1918-
1994), Gunnlaugur (1920-2008),
Trausti (1922-2008), Ólafur
(1924-1987) og Magnús, f. 1926.
Seinni maður Jónu var Ásgeir
Ásgeirsson, vélstjóri á Ísafirði,
f. 23. nóvember 1910, d. 18. jan-
úar 1990. Börn þeirra og hálf-
systkini Lofts eru Þórður, f.
1934, Pétur, f. 1936 og Vigdís, f.
1938.
Loftur kvæntist Aðalheiði
Steinu Scheving 7. maí 1954.
Hún er fædd 19. febrúar 1927,
hjúkrunarfræðingur. Foreldrar
hennar voru Guðjón S. Schev-
ing, f. 11. september 1898, d. 9.
október 1974, málarameistari
og kaupmaður í Vest-
börn, Aðalheiði Steinu, Jónu
Margréti og Berglindi Ósk.
Loftur ólst upp á Ísafirði og
hóf ungur störf sem sendill og
afgreiðslumaður hjá Kaupfélagi
Ísfirðinga. Snemma komu í ljós
söng- og leikhæfileikar. Hann
flutti til Reykjavíkur 1945, vann
þar við sölu- og verslunarstörf ,
kom fram í leiksýningum og
skemmtunum. Hann lagði stund
á leiklist hjá Soffíu Guðlaugs-
dóttur og síðar hjá Ævari Kvar-
an. Eftir að hann flutti til Vest-
mannaeyja 1954 tók hann þátt í
mörgum leiksýningum og var
formaður í Leikfélagi
Vestmannaeyja. Hann var um
árabil kaupmaður í Eyjum, allt
þar til hann flutti með fjöl-
skyldu sína í Kópavog í árslok
1969. Hann stundaði frjálsar
íþróttir á sínum yngri árum og
var knattspyrnumaður bæði á
Ísafirði og í Val. Eftir að hann
flutti frá Eyjum var hann sölu-
maður hjá sælgætisgerðinni
Víkingi og síðar hjá birgðastöð
Sambandsins. Einnig var hann
um skeið húsvörður í Valsheim-
ilinu á áttunda áratugnum.
Hann var mikill félagsmála-
maður og ötull félagi í Akóges,
en hann var formaður félagsins
í Eyjum um skeið og síðar varð
hann einnig formaður félagsins
í Reykjavík.
Útför Lofts fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 14. júní
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
mannaeyjum, og
kona hans Ólafía
Jónsdóttir, f. 4.
apríl 1904, d. 10.
apríl 1983, hús-
móðir. Börn Steinu
og Lofts eru: 1)
Guðjón Scheving
Tryggvason (Þor-
steinssonar, lækn-
is), f. 7. október
1951, verkfræð-
ingur, kvæntur
Sigrúnu Stefánsdóttur, f. 4. maí
1951, lífeindafræðingi, og eiga
þau þrjú börn, Hildi, Stefán og
Steinar, og 5 barnabörn. 2) Jón,
f. 15. september 1954, raf-
eindavirki, kvæntur Jóhönnu
Björgvinsdóttur, f. 21. febrúar
1957, og eiga þau tvö börn,
Björgvin Loft og Fríðu. 3)
Hreinn, f. 12. janúar 1956,
hæstaréttarlögmaður, kvæntur
Ingibjörgu Kjartansdóttur, f. 5.
ágúst 1958, lífeindafræðingi, og
eiga þau þrjú börn, Ernu, Loft
og Kjartan. 4) Magnús, f. 12.
janúar 1957, framkvæmdastjóri
Hvíta hússins, maki Gunnar Ás-
geirsson, f. 21. desember 1964,
hárgreiðslumeistari. 5) Ásdís, f.
7. febrúar 1958, fatahönnuður,
gift Guðmundi Sigurbjörnssyni,
f. 26. desember 1954, húsa-
smíðameistara, og eiga þau þrjú
Í dag fer fram útför föður míns,
Lofts Magnússonar, en hann lést
hinn 6. júní sl. nær 86 ára að aldri.
Hann missti föður sinn þegar
vélbáturinn Eir fórst við Suður-
nes 6. mars 1926. Heimili fjöl-
skyldunnar brann á Ísafirði 9.
mars 1926. Móðir hans var í
Reykjavík, en systir hennar gætti
bús og barna. Með snarræði tókst
að bjarga fimm drengjum þeirra
hjóna undan eldinum. Faðir minn
var vafinn inn í þykkt ullarteppi
og honum fleygt út í snjóskafl.
Honum varð ekki meint af þó að
hann væri aðeins 7 mánaða gam-
all.
Yngsti drengurinn fæddist
hálfu ári síðar. Óhjákvæmilegt
reyndist að koma þeim í fóstur
hjá vinum og vandamönnum.
Föður minn lét amma þó ekki frá
sér.
Þessir atburðir mótuðu líf föð-
ur míns, en þeir buguðu hann
ekki. Hann var glaðlyndur að eðl-
isfari og upplitsdjarfur.
Hann sagði mér eitt sinn sögu
af viðskiptum sínum við Torfa
Hjartarson, sýslumann á Ísafirði.
Hann var í hópi 10 ára stráklinga,
sem voru að kasta grjóti í glugga.
Kom þá Torfi aðvífandi og greip í
hnakkadrambið á föður mínum og
skammaði hann fyrir að mölva
glerið. Honum varð ekki orða-
vant. Hann hafði ekki brotið
neina rúðu. Hann hafði að vísu
reynt hvað hann gat að hitta í
gluggann, en honum hafði bara
ekki tekist að hæfa hann, sama
hvað hann reyndi! Líklega hefur
Torfi séð, að hugur fylgdi máli.
Hann hló við, klappaði drengnum
á kollinn og sagði honum að reyna
þetta aldrei aftur.
Faðir minn hóf lífsstarfið sem
sendill hjá Kaupfélagi Ísfirðinga
strax að loknum barnaskóla. Um
frekari skólagöngu var ekki að
ræða. Þó var hann töluglöggur og
minnugur með afbrigðum. Húm-
orinn var heldur aldrei langt und-
an. Félagi hans í kaupfélaginu
útbjó auglýsingar á stórar papp-
írsarkir. Ein þeirra vakti eftirtekt
föður míns. Þar stóð: „Ef yður
vantar jólasteik þá útvegum vér
yður hana.“
Þó að lítið færi fyrir formlegu
námi þá opnaðist föður mínum
stórkostleg leið til að þroska gáf-
ur sínar. Það var leiklistin, en þar
hafði hann ótvíræða hæfileika.
Hann flutti til Reykjavíkur um
tvítugt og nam leiklist hjá Soffíu
Guðlaugsdóttur og framsögn hjá
Ævari Kvaran. Í Reykjavík vann
hann við sölu- og verslunarstörf.
Hann söng einnig gamanvísur og
tróð upp við margvísleg tækifæri.
Örlögin höguðu því svo að faðir
minn kynntist móður minni í
Vestmannaeyjum 1953. Hann
flutti til Eyja og starfaði þar við
kaupmennsku í samstarfi við
tengdaföður sinn. Einnig gerðist
hann driffjöður í leikfélaginu og í
félaginu Akóges. Hann var vin-
sæll kaupmaður, enda greiðvik-
inn. Hann varð þó fyrir áfalli í
verslunarrekstrinum í efnahags-
lægðinni undir lok sjöunda ára-
tugarins. Kannski átti hann full-
erfitt með að neita fólki um
greiða. Foreldrar mínir fluttu í
Kópavog í árslok 1969. Faðir
minn starfaði eftir það við sölu- og
verslunarstörf þar til starfsæv-
inni lauk fyrir um 15 árum.
Síðustu árin voru föður mínum
erfið vegna veikinda. Hann tók
því með stillingu. Hann var glett-
inn, ærlegur og hreinskiptinn. Ég
sakna hans sárt.
Hreinn Loftsson.
Hann pabbi átti aðdáun mína
alla, jafnt þegar ég var lítil stúlka
að fylgjast með honum í leik og
starfi sem og undanfarin ár þegar
hann sem fullorðinn maður glímdi
við mikinn heilsubrest. Alltaf var
hann með opinn faðminn, bros á
vor og blik í auga og tók því sem
að höndum bar með æðruleysi,
dug og húmor.
Hann vissi hvað er mikilvæg-
ast í lífinu, framkoma hans end-
urspeglaði það. Það er ekki hvað
maður á sem skiptir máli, heldur
samferðafólkið á þessu ferðalagi
sem lífið er. Pabbi fann fljótt að
við Gummi áttum vel saman og
sagði mér hve hamingjusamur
hann væri með að ég skyldi hafa
fundið ferðafélaga minn. Þau
mamma slógust oft í för með fjöl-
skyldu minni og Gummi biður mig
að koma því að hve vel honum var
tekið og hvað það var alltaf gam-
an hjá okkur á fjölmörgum ferð-
um okkar um landið með þeim og
hversu góður félagi pabbi var.
Pabbi var gjafmildur maður og
okkur fjölskyldu sinni gaf hann
það mikilvægasta af öllu; tíma
sinn, athygli, hvatningu og ást og
það var enginn undanskilinn, við
börnin kom hann fram sem jafn-
ingi og átti í þeim hvert bein. Við
mömmu kom hann fram af virð-
ingu og óeigingjarnri ást sem má
vera okkur hinum til eftirbreytni.
Og í þessu liggur arfleifð hans til
okkar afkomendanna, við munum
áfram segja sögur af pabba og
þeir fjölskyldumeðlimir sem enn
eru ekki fæddir munu fá að heyra
af honum og lesa vísurnar og sög-
urnar sem liggja eftir hann. Ég er
óendanlega döpur að samveru
okkar sé lokið en ég er líka óend-
anlega þakklát fyrir að hafa átt
pabba í lífi mínu.
Minning hans lifir.
Ásdís.
Frá því ég man eftir mér hefur
pabbi alltaf verið hetjan mín.
Ein fyrsta minning mín um
hann er þegar ég var pínulítill og
horfði á eftir honum fara í vinn-
una. Mig langaði svo að fara með
honum að ég stakk af og elti hann
fótgangandi í bæinn. Það varð
fljótt uppi fótur og fit þegar
mamma uppgötvaði að ég var
horfinn. Ég fann ekki pabba en
mamma fann mig grátandi á
tröppunum á mjólkurbúðinni að-
eins neðar í götunni. Síðar minn-
ist ég þess að hafa setið á háhest á
leið í sundlaugina, borið fyrir
hann golfkylfurnar, vigtað kart-
öflur og sykur í poka í búðinni
hans, setið í sendiferðabílnum og
fullur aðdáunar horft á hann bera
fullan pappakassa með annarri
hendi eins og þjónn með bakka út
í báta í Friðarhöfn þar sem bát-
urinn lá oft utan á tveimur öðrum
bátum.
Ég sá hann syngja með Sam-
kórnum og leika í leikfélaginu og
kasta kringlu á frjálsíþróttamóti
á malarvellinum. Enn síðar dáðist
ég að dugnaði hans og mömmu
sem um 1970 fluttu frá Eyjum til
að skapa fjölskyldunni nýtt líf á
höfuðborgarsvæðinu með fimm
börn á unglingsaldri.
Nú síðustu árin þegar ég sat
hjá pabba í tíðum sjúkrahúsdvöl-
um vorum við ekkert að ræða of
mikið um veikindin heldur rifjuð-
um við upp liðna tíð – æsku hans
og mína.
Blessuð sé minning pabba.
Magnús Loftsson.
Það vakti vissan ugg í brjósti
mér, ungrar menntaskólastúlku,
þegar kom að því að kynnast
verðandi tengdaforeldrum, og
það meira að segja alls fjórum
manneskjum. Litla samúð var að
hafa hjá menntaskólapiltinum,
verðandi eiginmanni mínum, þeg-
ar ég reyndi að fá einhverja hug-
mynd um það sem í vændum var.
„Hann Loftur er besti maður sem
ég þekki“ sagði hann þó og þar
með var málið útrætt. Á björtu
sumarsíðdegi heilsaði mér svo í
fyrsta sinn vörpulegur maður, há-
vaxinn, myndarlegur og svipfal-
legur, með hlýju og traustu
handabandi. Þetta var fyrir 40 ár-
um og þarna knýttust bönd sem
ekki hafa rofnað.
Loftur var að vestan, fæddur á
Ísafirði og ekki með silfurskeið í
munni. En sögurnar sem hann
sagði af uppvaxtar- og mótunar-
árunum vestra voru ekki af basli
og barningi heldur kímnar
skemmtisögur, til dæmis af við-
skiptavinum í Kaupfélaginu eða
þá af torsóttum ferðalögum með
skemmtikröftum vestur í Dýra-
fjörð. Alltaf sá hann broslegu
hliðina á málum. Svo voru sagðar
sögur frá Vestmannaeyjaárun-
um, úr félagsmálastússi ýmislegu
og af ört stækkandi uppátækja-
sömum barnahópnum, þá kom
sérstakur glampi í auga og hlýja í
röddina. Hann var fljótur til ef
sinna þurfti einhverju barnanna,
hvort sem var að degi eða nóttu
og stundum kom fyrir að einhver
unginn vaknaði ekki í réttu rúmi
að morgni, hafði bara verið holað í
næsta lausa ból. Í fyllingu tímans
varð hann „afi Loftur“ og það var
lærdómsríkt að sjá hve einstakt
lag hann hafði á barnabörnunum
sem hændust að honum eitt af
öðru. Þau fengu líka sinn skammt
af sögum, meðal annars í litlum
heftum sem hann samdi og stakk í
jólapakkana í nokkur ár.
Það var aðdáunarvert að fylgj-
ast með Lofti á efri árum. Af alúð
og natni annaðist hann Steinu
sína í erfiðum veikindum hennar
meðan þrek og þróttur leyfðu.
Síðustu árin hafa verið Lofti
tengdaföður mínum þung í skauti
líkamlega. En til hinstu stundar
hafði hann glampa í auga og gam-
anyrði á vör.
Í dag fylgjum við Lofti til graf-
ar. Ég vil gera orð unga mennta-
skólapiltsins að mínum: Hann
Loftur er besti maður sem ég hef
kynnst. Blessuð sé minning hans.
Sigrún.
Loftur Magnússon
 Fleiri minningargreinar
um Loft Magnússon bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
✝ Elín ValborgÞorsteinsdóttir
fæddist 8. febrúar
1947 á Eyr-
arbakka. Hún lést
á gjörgæslu Land-
spítalans 6. júní
2011.
Foreldrar henn-
ar eru Jóhanna
Valdimarsdóttir, f.
14.11. 1925 og
Þorsteinn Sigurðs-
son, f. 3.12. 1926, d. 30.5. 1999.
Systkini Elínar eru Sigurður
Þorsteinsson, f. 31.5. 1948 og
Ingunn Þorsteinsdóttir, f. 9.5.
1953. Elín giftist Ricardo Eloy
Villalobos, f. 27.10. 1945, árið
1969, þau skildu árið 2010.
Börn þeirra eru: Ricardo Mario
Villalobos, f. 27.3. 1968, sam-
býliskona hans er Anna Oddný
Helgadóttir, f. 15.3.1961. Börn
hans eru Róbert Elís Villalo-
bos, f. 29.3. 1998 og Tómas
Ingi Villalobos, f.15.2. 2000.
Anna Steinunn Villalobos, f.
5.11. 1974. Þorsteinn Þór Vil-
lalobos, f. 3.12. 1981, sambýlis-
kona hans er Ingveldur Theo-
dórsdóttir, f. 27.11.
1981.
Elín ólst upp í
Reykjavík og lauk
þaðan gagnfræða-
prófi. Hún fór í
Húsmæðraskólann
á Laugarvatni og
útskrifaðist þaðan
árið 1964. Að námi
loknu lagði hún
leið sína til Banda-
ríkjanna til að
vinna í sendiráði Íslands í
Washington. Elín vann ýmis
störf á lífsleiðinni og er þar
helst að nefna dagmóðurstörf,
skrifstofustörf, verslunarstörf
og sem starfsmaður á leikskól-
anum Hálsakoti. Við það vakn-
aði áhugi hennar á frekara
námi og fór hún í Fósturskóla
Íslands og útskrifaðist sem
leikskólakennari árið 1998.
Starfaði hún síðan sem leik-
skólakennari og síðar sem
deildarstjóri á leikskólanum
Fellaborg.
Elín verður jarðsungin frá
Seljakirkju í dag, 14. júní 2011,
og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku mamma mín. Mér er
minnisstæðast hvað ég fékk oft að
fara með þér út að rukka á Lödu
Sportinni og bað oft um að fá
happaþrennu til að sjá hvort
heilladísirnar væru með mér.
Stundum var skafið af og kom þá í
ljós vinningur er dugði fyrir mið-
anum. Þó er einn dagur sérstak-
lega ofarlega í huga mér. Komum
við í Kringluna og spurði ég þig
um pening fyrir einum skafmiða,
léstu mig þá fá 50 krónur. Þá var
farið að afgreiðsluborðinu og sá
ég þá að kona ein var á undan mér
og ákvað að sýna kurteisi og leyfa
henni að velja sér happaþrennu á
undan. Svo fékk ég happaþrennu
og byrjaði að skafa og viti menn;
um vinning var að ræða og hljóm-
aði sú upphæð upp á heilar 5.000
krónur. Þótti mér þá um mikinn
pening að ræða því ég var þá ekki
nema átta ára.
Þinn sonur,
Þorsteinn Þór Villalobos.
Elsku mamma mín, í dag kveð
ég þig í hinsta sinn.
Það er þyngra en tárum taki að
þurfa að kveðja þig en lífið er ekki
alltaf eins og við helst viljum. En
mér líður betur að vita að þú þurf-
ir ekki lengur að berjast við veik-
indin.
Ég vil þakka fyrir þann góða
tíma sem við áttum saman og allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
strákana. Ég er einnig glaður að
við áttum þennan tíma saman í
Stokkhólmi og fyrir það er ég
ákaflega þakklátur mamma mín.
Þú varst alltaf svo hjálpsöm,
góð og gott að leita til þín.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við Anna kveðjum þig með
söknuð í hjarta, hvíl í friði.
Þinn sonur,
Ricardo Mario Villalobos.
Yndislega mamma mín.
Það eru margar skemmtilegar
og ánægjulegar samverustundir
sem ég hef fengið að upplifa með
þér. Þér fannst svo gaman að vera
úti í náttúrunni og ég man sér-
staklega eftir því að þú, ég, pabbi
og Steini fórum í tjaldútilegur.
Við skoðuðum marga staði og fór-
um t.d. í Húsafell, Kirkjubæjar-
klaustur, Skaftafell, Akureyri og
hringinn í kringum landið á Lödu
Sport. Það var svo gaman og við
hlógum mikið. Nesti var alltaf
meðferðis, flatkökur með hangi-
kjöti og kakó að drekka. Gleðin
var heldur ekki langt undan. Þú
varst svo glöð og ánægð á þessum
tímum. Það var alltaf svo gaman
og notalegt að sjá þig brosa og
heyra hláturinn þinn. Þér fannst
líka svo gaman að fara á skíði,
hvort sem það var í Bláfjöll,
Skálafell eða til útlanda. Ég man
þegar þú, ég, pabbi og Steini vor-
um í skíðaferð á Ítalíu og við borð-
uðum á veitingastað uppi í fjall-
inu. Þar var spiluð tónlist og fólkið
söng og dansaði með. Þú varst svo
glöð að þú dansaðir líka við tón-
listina og við hlógum svo og það
var svo gaman hjá okkur. Yndis-
lega dýrmætir tímar sem ylja mér
um hjartarætur. Ég minnist líka
þegar við vorum að baka snúða og
skinkuhorn. Ég og Steini gátum
ekki beðið eftir því að snúðarnir
kólnuðu. Þannig að við náðum í
mjólkurglas og borðuðum snúð-
ana heita með bestu lyst. Ógleym-
anlegir tímar fyrir okkur. Og allar
tilraunir þínar, hvort sem það var
að rækta jarðarberjaplöntur,
paprikuplöntur eða hreinlega
brugga vín. Það var bæði hvítvín,
rauðvín og rabarbari sem þú sett-
ir á flöskur og gafst sem gjafir.
Yndislegt að fylgjast með þér og
fá að hjálpa þér. Mér fannst líka
flott hjá þér að fjárfesta í eplatré
og setja út í garð. Og ekki má
gleyma haustkransagerðinni.
Heiðmörk var staðurinn og þar
fengum við mosa, greinar, köngla
og ber. Fórum svo í Fljótaselið og
byrjuðum að setja saman krans-
inn. Náðum í blómavír og það sem
við þurftum. Ég vil þakka þér fyr-
ir þessar dýrmætu stundir með
bros í hjarta. Einnig var í uppá-
haldi að fara í berjamó með þér,
elsku mamma mín. Svo þegar
heim var komið þá tók við sultu-
gerð. Það var svo skemmtilegt
þegar þú, ég og Steini fórum í rifs-
ber í Laugardalnum. Veðrið var
svo gott að við tíndum svo mikið.
Við hlógum og það var skemmti-
legur tími. Ég man eftir útskrift-
ardeginum þínum úr leikskóla-
kennaranáminu.
Ég er svo stolt af þér, elsku
mamma mín. Takk fyrir allar
þessar dýrmætu og yndislegu
minningar sem við áttum saman
og ég geymi þær í hjarta mínu. Ég
vil þakka þér fyrir dýrmætar
stundir úti í Stokkhólmi. Trú þín á
mig var svo sterk og mér fannst
yndislegt að vera hjá þér uppi á
spítala. Gefa þér nudd, elda fyrir
þig hafragraut og stjana svolítið
við þig. Ég vil þakka þér fyrir
samfylgdina í gegnum lífið. Þakka
þér fyrir að vera yndislega
mamma mín. Ég kveð þig með
söknuð í hjarta en ég veit að sál
þín lifir og ég veit að þú ert hjá
mér og það finnst mér svo ynd-
islegt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín elskandi dóttir,
Anna Steinunn Villalobos.
Elsku Ella amma.
Þú varst okkur alltaf svo góð og
kær. Við söknum þín óumræði-
lega mikið og vildum að þetta
hefði farið öðruvísi. Við áttum eft-
ir að gera svo margt skemmtilegt
saman.
Ella amma var alltaf reiðubúin
að fara með okkur á skemmtilega
staði; eins og í Húsdýragarðinn,
bakarí, í sumarbústað og átti allt-
af gott í gogginn. Allir uppáhalds-
réttirnir voru framreiddir þegar
hún vissi að von var á okkur. Ekk-
ert var til sparað. Hún vissi alltaf
hvað okkur þótti skemmtilegast
að gera og best að borða.
Við geymum í minningunni
ferðir á víkingahátíðina í Hafnar-
firði, heimsóknir til Hönnu ömmu
og frábæra daga með Ingu og Óla
þar sem allir ömmustrákarnir
voru í fyrirrúmi.
Við vissum að veikindin voru
mjög alvarleg en áttum þó von á
því að samverutíminn yrði lengri
og að við myndum hittast aftur.
Elsku Ella amma, við vitum að
nú vakir þú yfir okkur á himnum
og munt gera það að eilífu.
Þínir ömmustrákar,
Róbert Elís og Tómas Ingi.
Elín Valborg
Þorsteinsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Elínu Valborgu Þorsteins-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.