Morgunblaðið - 15.06.2011, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JÚNÍ 2011
Hún Ella frænka
mín var einstök kona. Hún átti
mikið að gefa og hún var örlát á
gjafir sínar. Alltaf mátti ganga að
stuðningi hennar vísum þegar á
reyndi, hvort sem það var að að-
stoða við veisluhöld, hjálp með
börnin okkar, ekki síst frumburð-
inn en hún tók hana oft til sín á
meðan við foreldrarnir vorum að
læra. Ella var ekki aðeins hjálp-
leg og gjafmild hún bjó líka yfir
einstakri skapgerð. Hún var
glaðvær og jákvæð í hverju því
sem hún tók sér fyrir hendur og
smitaði af sér til okkar sem
tengdumst henni fjölskyldu- og
vinaböndum. Ekki þarf að koma
á óvart hversu rík hún var að vin-
konum sem vildu svo allt fyrir
hana gera þegar mest á reyndi í
veikindum hennar. Ella lærði á
sínum tíma í húsmæðraskólanum
en svo á fimmtugsaldri menntaði
hún sig enn frekar og lærði til
leikskólakennara. Þetta átti vel
við hæfileika hennar og eljusemi,
en hún var ætíð í kringum börn,
hvort sem það voru afkomendur
hennar og ættingjar eða börn
sem hún gætti sem dagmamma
og leikskólakennari.
Ömmudrengirnir Róbert Elís
og Tómas Ingi voru augastein-
arnir hennar og var hún ákaflega
stolt af hæfileikum þeirra og ár-
angri og naut samvista við þá.
Systurnar Ella og Inga voru
ákaflega nánar og nutu þess
ákaflega að fara með ömmu-
drengina hennar Ellu og Ólaf
Þorstein son okkar á ýmsar
uppákomur og kemur þar Vík-
ingahátíðin í Hafnarfirði fyrst
upp í hugann, en þar voru þær
heilu dagana og fylgdust með
vopnaskaki og leikjum drengj-
anna. Þá lifa allar sumarbústaða-
ferðirnar í minningunni – sér í
lagi ferðirnir síðasta sumar, en
það var eins og Ella skynjaði að
veikindin gætu tekið sig upp aft-
ur og ferðaðist vítt og breitt um
landið og naut samvista við fjöl-
skylduna.
Ella var einsök kona. Hún var
góð móðir, dóttir, systir, amma,
frænka og vinkona. Hún annaðist
af alúð um börnin sín þrjú og
fengu þau tækifæri til endur-
gjalds í veikindum hennar. Þá var
hún ræktarsöm og góð dóttir, en
Hanna amma hefur sýnt mikinn
styrk og stuðning í veikindum
Ellu. Við sem erum svo lánsöm að
hafa gengið með henni í lífinu
höfum misst mikið. Góður Guð
blessi hana og veri með fjöl-
skyldu hennar.
Sigríður Björk
Guðjónsdóttir.
Ella frænka mín hafði mikið til
brunns að bera. Ég finn það
glöggt þegar hún hefur kvatt
okkur og ég hugsa til hennar.
Minningarnar eru svo jákvæðar
og lifandi. Hún tókst á við mikil
veikindi af æðruleysi og dugnaði
Elín Valborg
Þorsteinsdóttir
✝ Elín ValborgÞorsteinsdóttir
fæddist 8. febrúar
1947 á Eyrarbakka.
Hún lést á gjör-
gæslu Landspít-
alans 6. júní 2011.
Elín var jarð-
sungin frá Selja-
kirkju 14. júní
2011.
sem ekki öllum er
gefið. Hún gaf styrk
og sótti til náinnar
fjöldskyldu sinnar
sem stóð þétt við
hlið hennar.
Það var töluverð-
ur samgangur milli
fjöldskyldna okkar
þegar við vorum að
alast upp og þótti
mér ævinlega
spennandi að koma í
Gnoðavoginn og leika við frænd-
systkinin. Ella var elst af okkur
krökkunum og var umhyggusöm
sem móðir ef eitthvað bjátaði á
hjá þeim yngri. Ég var rétt ung-
lingur þegar ég heyrði af því að
Ella ásamt Ragnhildi vinkonu
sinni hygðist fara í för til Wash-
ington til vinnu í íslenska sendi-
ráðinu. Þetta þótti mér vera æv-
intýri hjá frænku því á þessum
árum fór landinn ekki mikið til
útlanda og þaðan af síður í vinnu.
Síðan komu fréttir af því að
mannsefni væri komið í spilið frá
framandi landi og þau fljótlega á
heimleið. Þetta þótti ungum
frænda spennandi! Ella og Ric-
ardo stofnuðu heimili og börnin
komu hvert af öðru og líf færðist í
heimilið að Fljótaseli sem þau
lögðu mikla vinnu í að byggja.
Það var ævinlega gott að heim-
sækja Ricardo og Ellu því já-
kvæðnin var mikil og myndar-
skapur í öllu sem hún gerði. Ella
fylgdist vel með öllu sínu skyld-
fólki og tók þátt í framgangi
frændsystkina sinna af mikilli
gleði. Hún vildi öllum vel og það
var svo auðfinnanlegt.
Við Ella störfuðum saman í
fyrirtæki foreldra minna um
nokkurra missera skeið og naut
ég þess að hafa fengið tækifæri
til þess og að læra af henni. Okk-
ar leiðir lágu aftur saman í vinnu
nú fyrir og eftir síðustu áramót
þegar Ella kom og hjálpaði til hjá
mér í Skipholtinu. Það var búið
að taka ákvörðun um mergskipt-
in í Svíþjóð og Ella komin í und-
irbúning fyrir þá ferð. Hún vildi
dreifa huganum og koma út með-
al fólks og þegar ég spurði hana
hvort hún væri ekki að ofgera sér
þá sagði hún: „Þormar minn, ef
ég kem ekki hingað þá myndi ég
bara liggja uppi í rúmi.“
Hún átti auðvelt með að tengj-
ast okkar viðskiptavinum sem
hún gerði á augabragði því hlýja
hennar og bros bræddi auðveld-
lega allar hindranir sem eru í
byrjun kynna. Ég hafði áhyggjur
af því hve hart hún lagði að sér í
vinnu og sagði ég oft við hana
þegar mér hálf-ofbauð vinnu-
harkan: „Viltu ekki fara að hætta
núna, Ella mín?“ en þá kom jafn-
an viðkvæðið hjá henni að hún
væri rétt að verða búin og svo leið
klukkutími í viðbót eða meir. Hún
hafði sett sér markmið sem hún
vildi og ætlaði sér að klára. Það
er sárt að hún skyldi ekki hafa
fengið að klára sitt líf án baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Börnum sínum var hún mjög
náin sem og Ingu systur sinni
sem sendi ófáa póstana frá Sví-
þjóð og deildi með okkur hvernig
hlutirnir gengu fyrir sig frá degi
til dags og móður sinni sem hún
dvaldi hjá þegar hún var hvað
veikust og sótti þar styrk og kraft
til æskuslóða.
Minning um yndislega mann-
eskju mun lifa að eilífu. Aðstand-
endum öllum votta ég samúð
mína.
Þormar Ingimarsson.
Elsku Ella. Það er sárt að
þurfa að kveðja þig svona
snemma. Ég vil þakka þér fyrir
þann tíma sem ég fékk að eiga
með þér, en hann var allt of stutt-
ur.
Takk fyrir það hvað þú tókst
mér opnum örmum þegar ég fór
að vera með honum Steina þín-
um, þú varst alveg yndisleg og
opnaðir heimili þitt og hjarta fyr-
ir mér. Þú munt eiga stað í hjarta
mér til æviloka.
Leiddu mig heim í himinn þinn
hjartkæri elsku Jesús minn.
Láttu mig engla ljóssins sjá
er líf mitt hverfur jörðu frá.
(Rósa B. Blöndals)
Ingveldur.
Kveðja frá skólasystrum
Húsmæðraskólans á Laug-
arvatni veturinn 1965-66
Haustið 1965 komum við sam-
an fjörutíu væntanlegar náms-
meyjar á Laugarvatni með vonir
og væntingar í farteskinu. Fljót-
lega kom í ljós að þarna var á
ferðinni samheldinn og góður
hópur, fæstar þekktust en ekki
leið á löngu þar til við urðum allar
sem ein. Hún Ella sem hér verð-
ur minnst var eftirminnileg í hóg-
værð sinni, brosmild, gefandi og
sinnti öllum sinum störfum af al-
úð og samviskusemi svo nett og
pen, öll handavinna lék í höndum
hennar og skipulega gekk hún til
verks í eldhúsinu. Í gáska og á
gleðistundum okkar, sem voru
margar, tók hún þátt á sinn hóg-
væra hátt, kankvís á svip, hafði
ekki hátt en brosti með öllu and-
litinu og saumaði út á meðan. Það
hefur oft verið haft á orði hvað
þessi hópur hefur verið samheld-
inn alla tíð síðan, margir vina-
fundir, saumaklúbburinn stóri á
Reykjavíkursvæðinu og alltaf
haldið upp á útskriftarárin með
tilþrifum og ýmsum ferðalögum,
Ella oftast með. Saman höfum við
staðið í gleði og sorgum og gerum
nú sem fyrr.
Fyrir nokkrum dögum komum
við saman sextán skólasystur á
heimili einnar í Laugardalnum
við Laugarvatn. Var okkur þá
ljóst í hvað stefndi hjá Ellu og
með blendnum hug ókum við
fram hjá Lindinni okkar í baka-
leiðinni, minningar hrönnuðust
upp og við liðum frá Laugarvatni
„í ljúfum draumi“, himinninn tár-
aðist. Þá var efst í huga ljóðlínan
hennar Jensínu Halldórsdóttur
skólastjóra:
Að Laugarvatni í ljúfum draumi
við leiddumst tvö ein um vonarstíg.
Fjær dægurysi og dagsins glaumi
í dýrðarheima þú seiddir mig.
Ella er komin í sína dýrðar-
heima eftir þungbær veikindi
undanfarinna mánaða. Megi góð-
ur Guð blessa og styrkja eftirlif-
andi móður, börnin og afkomend-
ur hennar í sorginni.
Farðu sæl kæra skólasystir að
himnaborðum, inn í sumarsól og
eilífan frið.
F.h. skólasystranna,
Þóra Grétarsdóttir.
Með sorg í hjarta kveð ég Ellu.
Alveg frá því við vorum saman á
Laugarvatni veturinn 1965-66
hafa kynni okkar verið góð.
Traust hennar, glaðværð og létt-
leiki, allt var svo gefandi frá
henni. Ég man svo margar góðar
stundir sem við áttum saman
bæði með öðrum og eins þegar
við vorum einar í gleði og stund-
um í sorg. Við hittumst í Köben
2007 og teknar voru myndir af
okkur, þar sem við erum báðar
hressar og kátar. Okkur fannst
þá að lífið væri svo bjart og gott.
En þegar ég veikist og hún frétti
það, var hún fljót að koma til mín,
með kærleika og skilning. Oft
kom hún með ber og annað góð-
gæti til mín. Hafi hún þökk fyrir
allt það góða sem hún gaf mér.
Ég minnist síðustu heimsóknar
hennar til mín hress og jákvæð.
Við gátum talað um eilífðarmálin,
rætt um hvað biði okkar. Þakklát
og sátt var hún því liðna, sagðist
hafa átt mann sem hún var alltaf
skotin í þótt leiðir hafi skilið og
yndisleg börn og barnabörn, sem
hún var mjög stolt af.
Með þökk og söknuði kveð ég
Ellu mína og mínar innilegustu
samúðarkveðjur til barna, móður
hennar og annarra aðstandenda.
Jóhanna Stefánsdóttir.
„Dáinn, horfinn“ – harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Þessi orð Jónasar Hallgríms-
sonar voru það fyrsta sem kom í
hugann er við, vinkonur Ellu,
komum saman eftir að við frétt-
um lát hennar.
Það var árið 1964, eftir tveggja
ára samveru í gagnfræðaskóla,
að við ákváðum, nokkrar skóla-
systur, að halda hópinn og stofna
saumaklúbbinn Hægfara nálar.
Síðan hefur hópurinn hist reglu-
lega, misstór eftir aðstæðum
hverju sinni. Nú eru tvær horfn-
ar úr þeim hópi, „tvær stjörnur“
sem skreyta himingeiminn og
lýsa okkur sem eftir lifum leiðina
áfram. Ella var ein af driffjöðrum
hópsins, lét sig sjaldan vanta þótt
hún hefði ýmislegt annað spenn-
andi á prjónunum. Hún skellti
sér í Húsmæðraskólann á Laug-
arvatni, dvaldi ásamt vinkonu
sinni um eins árs skeið í Banda-
ríkjunum og dreif sig í háskóla-
nám á miðjum aldri en hún lauk
prófi sem leikskólakennari fyrir
um áratug. Hún var mikil fag-
manneskja í öllu sem laut að
handavinnu og leiðbeindi af ótrú-
legri þolinmæði þeim sem minnst
kunnu í saumaklúbbnum, jafnt í
jólaföndri sem annarri handa-
vinnu. Það var gott að eiga hana
að og margs að minnast.
Nú þegar við kveðjum Ellu sit-
ur sterkast eftir mynd í huga
okkar af einstaklega ljúfri og
glaðværri konu, góðum og trygg-
um vini sem lét ekki bugast þótt
hún hefði storminn í fangið. Hún
var líka lánsöm kona, eignaðist
þrjú yndisleg börn sem hafa verið
móður sinni stoð og stytta í veik-
indum hennar.
„Okkar bíður blómleg ey/bak
við sund og tinda“ kvað skáldkon-
an Hulda. Það er von okkar að
hún hafi rétt fyrir sér og að þar
bíði okkar einnig vinkonurnar
góðu sem farnar eru.
Við sendum börnum Ellu,
barnabörnum, móður og systkin-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Kristín, Signý, Katrín,
Oddný, Margrét, Rósa,
Íris og Sveinbjörg.
Elsku Ella.
Það er sárt að kveðja þig.
Ella var góð kona sem við sem
eftir lifum getum lært af. Hún
hugsaði alltaf vel til allra í sínu
nánasta umhverfi og var boðin og
búin til að hjálpa hvenær sem
færi gafst.
Hún var aufúsugestur á heim-
ili okkar og lét okkur öll finna fyr-
ir því að við áttum stórt pláss í
hjarta hennar þó að til skilnaðar
kæmi milli mín og sonar hennar.
Hún lét sér ekki nægja að
veita ömmustrákunum bestu
mögulega umhyggju heldur gaf
hún einnig Einari litla, sem bætt-
ist í hópinn seinna, alla sína ást-
úð. Hann fékk að kalla hana Ellu
ömmu líka. Þegar strætó fer hjá
er hann alltaf kallaður „strætó
Ella amma“ því hún kynnti hon-
um strætó. Nú eiga Róbert og
Tómas erfiða tíma en hugga sig
við minningar um góða ömmu
sem sinnti þeim í hvívetna.
Samúarkveðjur til aðstand-
enda. Þakkir fyrir allt sem þú
gafst okkur. Minning þín lifir.
Anna, Árni og synir.
Það var okkur systkinunum
ávallt tilhlökkunarefni að leggja í
10 tíma ferðalag suður á bóginn
að hitta Ellu og Magga og þeirra
börn. Ella föðursystir okkar og
Maggi Dan tóku á móti okkur
sem sínum eigin börnum og var
sú gestrisni og hlýhugur viðvar-
andi alla tíð. Við höfum í gegnum
tíðina öll átt greiðan aðgang að
gistingu, spjalli og samveru hjá
Ellu og Magga hvenær sem er og
alltaf fundist við eiga þar annað
heimili.
Fyrstu minningarnar um
Magga er stóri, sterki lögreglu-
maðurinn sem við bárum ótta-
blandna virðingu fyrir og vorum
kannski hálfsmeyk við en fljótt
sáum við hversu ljúfur, glettinn
og hlýr hann var. Hann hafði
gaman af því að ræða um daginn
og veginn, gjarnan var tæpt á
pólitík og aldrei lá hann á skoð-
unum sínum. Honum leiddist
heldur ekki að vera ósammála og
oft varð glettnisglampinn að
brosi, jafnvel skellihlátri þegar
honum tókst að ýfa fjaðrirnar á
viðmælandanum.
Maggi Dan var vel kvæntur og
hann og Ella voru einstaklega
samhent hjón þótt hann væri
ekki eins hrifinn af berjamó og
hún. Þau voru dugleg að ferðast
og Maggi naut þess að aka Ellu
sinni um allar trissur á sínum bíl.
Einnig var hann afar stoltur af
garðinum sínum og taldi skilyrði
til jarðræktar mun betri í Garða-
bæ en norður í landi. Svo má ekki
gleyma að minnast á allar þær
gersemar sem hann vann í tré í
bílskúrnum í Goðatúni, miklir
hagleiksgripir þar.
Við eigum öll ljúfar minningar
um Magga Dan, minningar sem
eru okkur afar kærar enda var
hann einstaklega hjartahlýr mað-
ur sem bar hag okkar fyrir
brjósti og var alltaf boðinn og bú-
inn að gera hvað sem er fyrir
okkur rétt eins og við værum
hans eigin börn, sem við vissu-
lega erum. Það er alltaf sárt að
sjá á eftir þeim sem manni eru
kærir en um leið er ljúft að rifja
upp kynni af einstökum öðlingi
sem átti góða ævi með samheld-
inni fjölskyldu, ljúfmenni sem
veitti okkur leiðsögn og styrk á
lífsleiðinni, stríðnispúka sem átti
það til að hrekkja okkur en allt í
græskulausu gamni.
Við systkinin, Gunnur, Sigurð-
ur, Gunnar, Ingibjörg, Guðbjörg
og Baldvin, auk Gerðar, sendum
Magnús
Daníelsson
✝ Magnús Daní-elsson fæddist
á Tindstöðum á
Kjalarnesi 3. nóv-
ember 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
4. júní 2011.
Útför Magnúsar
fór fram frá
Vídalínskirkju 14.
júní 2011.
Ellu og fjölskyldu
okkar innilegustu
samúðarkveðjur
með þakklæti fyrir
að hafa átt samleið
með heiðursmann-
inum Magga Dan.
Baldvin B.
Ringsted.
Laugardags-
kvöldið 4. júní bár-
ust okkur bræðrum þær sorgar-
fréttir að Magnús frændi væri
látinn, 87 ára að aldri. Magnús
starfaði sem lögreglumaður um
árabil og var farsæll laganna
þjónn. Hann var réttsýnn og
sanngjarn maður, vildi öllum vel,
jafnvel þótt þeir ættu það ekki
alltaf skilið. Húmor og kerskni
var áberandi þáttur í fari Magn-
úsar og hefur sá eiginleiki eflaust
hjálpað honum og samstarfs-
mönnum hans að takast á við oft
erfiðar og snúnar aðstæður í
starfi, þar sem mannlegur
breyskleiki og erfiðleikar voru
allsráðandi.
Magnús var elsti bróðir móður
okkar og fylgdist hann vel með
afkvæmum systur sinnar.
Hringdi hann reglulega og innti
frétta af strákunum, eða kom í
kvöldkaffi til Lillu systur á Norð-
urvanginn, svona til að kanna
málið frekar. Oft var tilefni til
ábendinga um hegðun strákanna,
sérstaklega ef honum fannst þeir
litblindir í pólitík.
Það verður heldur ekki undan
því vikist að nefna að frændi okk-
ar var matmaður mikill. Gjarnan
voru haldin matarboð á Norður-
vangnum og hafði Magnús þá
iðulega mjög ákveðnar skoðanir
um matseðilinn. Kjöt skyldi helst
vera á borðum, og ekki sakaði ef
bitinn væri svolítið feitur. Fisk-
inn mátti þó fyrirgefa, en aðeins
ef tryggt væri að Hnallþóra
fylgdi í kjölfarið, að sjálfsögðu í
formi rjómatertu. Á eftir var sest
í rauða sófann í stofunni, ættar-
höfðinginn Magnús fyrir miðju
og stýrði umræðum. Þar var
hann í essinu sínu. Hann fylgdist
vel með dægurþrasi pólitískrar
umræðu, þekkti marga og hafði
gaman af góðum sögum. Var
hann sjálfur sögumaður góður og
kunni þá list að búa hversdags-
legum hlutum kómíska umgjörð,
sér og áheyrendum til mikillar
skemmtunar. Hjarta hans var
efalaust meira til vinstri en
hægri, en hann átti þó auðvelt
með að skipta um lið, tala sér
þvert um hug, ef hann sá í því
tækifæri til að hleypa umræðunni
á hærra plan. Enginn gekk þó sár
frá borði, heldur óma hlátrasköll-
in í minningunni.
Við vottum Ellu og börnum
þeirra okkar innilegustu samúð
og vitum að minningin um Magn-
ús bregður birtu á sorgarstund.
Daníel, Björn, Hlynur
og fjölskyldur.


  


 



 
    
       
✝
Elskuleg eiginkona, móðir, tengdamóðir og
amma,
BJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
áður til heimilis að Tröllakór 12,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans þriðjudaginn
7. júní.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju mánudaginn 20. júní
kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á styrktarsjóð Vina til
Bjargar, reikningsnúmer 0130-15-630320, kt. 540509-0690.
Kristján Hauksson,
Stefanía E. Kristjánsdóttir, Hlynur Gíslason,
Eva Lind Kristjánsdóttir, Arnar Valgarðsson,
Kristín Gyða Hrafnkelsdóttir,
Hafdís Björg Hrafnkelsdóttir,
Kristján Unnar Ragnarsson,
Vilhelm Breki Arnarsson,
Bjarney Lilja Hlynsdóttir.