Morgunblaðið - 15.06.2011, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JÚNÍ 2011
✝ Rafn Krist-jánsson fædd-
ist á Tröð í Álfta-
firði 7. júní 1921.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 5. júní
2011. Foreldrar
hans voru Ingi-
björg Ólafía Ólafs-
dóttir, f. 17. apríl
1894 á Ketilseyri í
Dýrafirði, d. 14.
október 1972, og Kristján Matt-
hías Rögnvaldsson, f. 25. júní
1888 á Svarfhóli í Álftafirði, d.
14. júní 1984.
Hinn 11. mars 1944 kvæntist
hann Guðríði Eiríku Gísladótt-
ur sem lést 22. mars 2007. For-
eldrar Guðríðar voru Magnea
Sigríður Magnúsdóttir, f. 25.
nóvember 1895 í Kolsholtshelli
í Villingaholtshreppi, d. 18.
mars 1980, og Gísli Arason, f.
17. nóvember 1895 á Ragnheið-
arstöðum, Gaulverjabæj-
arhreppi, d. 25. júní 1986. Rafn
og Guðríður eignuðust sex
börn: 1) Magnús, f. 29. júní
1946, d. 20. desember sama ár.
2) Ingibjörg, bankamaður í
Reykjavík, f. 23. júlí 1948. 3)
Magnús, sagnfræðingur á
Bakka í Bjarnarfirði, f. 9. ágúst
1950, maki hans er Arnlín Þ.
Óladóttir skógfræðingur, f. 2.
Harpa, f. 16. janúar 2006. 5)
Auður Sveinborg, móttökurit-
ari, f. 18. apríl 1955, maki
hennar er James Bett, f. 25.
nóvember 1959. Þau eiga þrjá
syni: a) Baldur, f. 12. apríl
1980, sambýliskona hans er Ell-
isif Sigurjónsdóttir. b) Calum
Þór, f. 3. október 1981. c)
Brynjar Lee, f. 25. október
1983. 6) Hjördís, bókari í Hafn-
arfirði, f. 4. september 1960.
Börn hennar eru: a) Ágúst
Rafn Einarsson, f. 28. júlí 1983,
unnusta Rakel Guðmunds-
dóttir. Synir Ágústs eru Alex
Breki, f. 29. júlí 2005, og Björn
Andri, f. 19. maí 2006. Rakel á
tvö börn. b) Matthías, f. 18.
ágúst 1989. c) Erna, f. 7. apríl
1993.
Rafn bjó alla tíð í Reykjavík.
Að loknu gagnfræðaprófi frá
Ingimarsskóla lærði hann til
þjóns og starfaði sem slíkur á
Hótel Borg og á Esjunni og
Gullfossi. Hann nam síðar pípu-
lagnir og varð m.a. formaður
Sveinafélags pípulagninga-
manna upp úr miðri síðustu
öld. Síðustu 20 ár starfs-
ævinnar hafði hann umsjón
með fjölritunarstofu Seðla-
banka Íslands. Rafn og Guð-
ríður bjuggu fyrst í Nóatúni 19
þar sem börn þeirra ólust upp
en síðar bjuggu þau á Laug-
arnesvegi 96.
Útför Rafns fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 15.
júní 2011, kl. 13.
júlí 1953. Þau eiga
tvö börn: a) Hrönn,
f. 17. mars 1978,
og b) Bjarki, f. 2.
júní 1979, sam-
býliskona hans er
Arna Rut Þorleifs-
dóttir. Dóttir Arn-
línar er Lísa Ólafs-
dóttir, f. 27.
september 1973,
hún á tvo syni. 4)
Sigríður, skrif-
stofumaður, f. 15. mars 1953,
maki hennar er Rafn Jónsson
flugstjóri, f. 28. mars 1952. Þau
eiga fjögur börn: a) Soffía
Fransiska, f. 4. nóvember 1975,
maki hennar er Pelle Hede. b)
Eiríkur Rafn, f. 5. ágúst 1978,
sambýliskona hans er Hulda
María Stefánsdóttir. Dóttir
þeirra er Arna María, f. 18.
nóvember 2008. c) Þórdís, f. 9.
mars 1981, sambýlismaður
hennar er Heiðar Bragi Hann-
esson. Börn þeirra eru Arnar
Gauti, f. 29. júní 2006, og Hild-
ur Elva, f. 29. mars 2009. d)
Hildur, f. 9. mars 1981, sam-
býlismaður hennar er Baldur
Beck. Dóttir Sigríðar er Ölrún
Marðardóttir, f. 5. maí 1971,
maki hennar er Helgi Skúli
Helgason. Þeirra börn eru
Hlín, f. 18. febrúar 1996, Haf-
þór, f. 1. desember 2001, og
Tengdafaðir minn og nafni,
Rafn, var kurteis séntilmaður,
nægjusamur húmoristi og ein-
staklega mikill fjölskyldumaður,
sem hafði afar góða nærveru.
Það kom ágætlega fram í því að
barnabörnin leituðu mikið til
hans og fannst gott að sitja hjá
honum. Í þau tæp fjörutíu ár sem
við þekktumst bar aldrei skugga
á. Heimili hans og Guðríðar –
Buddu – eiginkonu hans stóð allt-
af opið og þau tóku vel á móti
fólki. Þau voru ákaflega samhent
hjón, enda búin að þekkjast allt
frá barnsaldri. Hjónaband þeirra
stóð í 63 ár, eða þangað til Budda
lést 2007.
Þegar við kynntumst hafði
hann hafið störf hjá Seðlabank-
anum og gantaðist með að hann
sæi um prentun fyrir bankann,
reyndar ekki á peningaseðlum
heldur því sem þurfti að fjölrita
hverju sinni. En Rabbi hafði víða
komið við, lærður þjónn og pípu-
lagningamaður. Hann minntist
oft skemmtilegra tíma í þjóns-
hlutverkinu á Hótel Borg. Með
pípulagninganáminu fetaði hann
í fótspor föður síns, sem einnig
var pípulagningamaður.
Rabbi komst til áhrifa innan
Sveinafélags pípulagninga-
manna og varð formaður um ára-
bil. Sem formanni var honum
boðið í mánaðarferð til Sovétríkj-
anna og ferðaðist töluvert innan
þeirra. Þessi ferð var honum afar
minnisstæð og styrkti hann í lífs-
skoðun hans, en hann var hrein-
ræktaður sósíalisti í bestu merk-
ingu þess orðs.
Þeim hjónum varð sex barna
auðið og komust fimm þeirra á
legg. Þau voru alin upp í þröng-
um húsakosti og miklu ástríki í
Nóatúni 19. Fjölskyldan flutti á
Laugarnesveg 96 árið 1971 og
bjuggu Rabbi og Budda þar allt
þangað til heilsan gaf sig og þau
fluttu í Skógarbæ, fyrst Budda og
svo Rabbi. Þar nutu þau einstakr-
ar umhyggju og alúðar sem seint
verður fullþökkuð.
Nú hefur Rabbi loksins fengið
hvíldina langþráðu og ég er viss
um að Budda hefur tekið á móti
honum þegar hann hvarf úr þess-
ari jarðvist. Saman geta þau litið
stolt til baka á gróðursælan ætt-
garðinn þar sem þau sáðu fræjum
hófsemi, heiðarleika og nægju-
semi og svo leiðast þau hönd í
hönd út á eilífðarbrautina en ein-
mitt þannig er myndin sem mað-
ur geymir af þessum öðlings-
hjónum.
Rafn Jónsson.
Rafn átti eftir 2 daga í nírætt
þegar hann lést eftir viðburða-
ríka ævi. Hann var af kynslóð
sem þekkti á eigin skinni örbirgð
kreppuáranna, húsnæðishrak og
ótrausta atvinnu, en alla ævi var
þráin eftir fegurð lífsins honum
leiðarstef. Hann þráði menntun
sem því miður stóð ekki almúga-
mönnum til boða, en hann nýtti
hvert tækifæri og nú síðast sótti
hann á níræðisaldri námskeið um
óperutónlist. Hann vildi skoða
heiminn og sem þjónn á milli-
landaskipum brá hann sér iðu-
lega á listasöfn í landlegum, fór í
mikla Rússlandsferð og þau hjón-
in voru reglulegir gestir hjá Auði
dóttur sinni í Belgíu og Skotlandi.
Okkur tengdapabba varð vel
til vina. Við áttum sameiginlegt
áhugamál í ræktun og áhuga á
náttúrunni. Hann kenndi mér að
rækta grænmeti og átti ófá hand-
tökin við garðyrkjustörfin hér í
sveitinni en ekki síður kenndi
hann mér að garðurinn skyldi
vera fallegur. Oft kom hann með
bílinn hlaðinn blómum og trjám
til að fegra umhverfið. Það var
heldur ekki ónýtt að hafa verk-
glaðan pípulagningamann þegar
svo bar við. Það var mikil æv-
intýra- og svaðilför vetur einn
þegar gera þurfti endurbætur á
lögnunum á gamla Bakka. Rafn
var í essinu sínu í bátsferð, snjó-
mokstri og jakaburði. Aðstæður
voru aðeins betri þegar hann tók
soninn í læri og lagði lagnir í
nýja húsið okkar. Og sonurinn
naut uppeldis á fleiri sviðum, oft
fóru þeir feðgar saman á lista-
sýningar og tónleika og þegar
útþráin greip afkvæmið var
haldið í mikla för til Bretlands.
Rafn var samur við sig og
þræddi listasöfn og sýningar frá
morgni til kvölds, ferð sem
Maggi býr að og vitnar til enn
þann dag í dag.
Hjónaband þeirra Buddu var,
eins og þau, kærleiksríkt og
laust við alla tilgerð. Þegar ég
hitti þau fyrst var „farið í mat“ á
Laugarnesveginn. Nei, það
þurfti ekkert að hringja á undan
sér, bara að birtast. Og Budda
halaði endalaust meiri mat upp
úr galdrapottinum á eldavélinni.
Þegar ég ætlaði síðan að ganga í
augun á tengdó og taka að mér
uppvaskið var ekki við það kom-
andi. Það var nefnilega þeirra
prívatverk. Í baslinu með barna-
skarann varð til sú regla að þau
vöskuðu upp saman, hölluðu eld-
húshurðinni að stöfum og áttu
sína stund. Samband þeirra öðl-
aðist síðan nýja vídd í nýlegri
ferð okkar um Vestfirði. Þau rifj-
uðu upp „tildragelsið“ á milli sín
í skólaferð til Ísafjarðar. Þau
upplifðu aftur rómantíkina og
spenninginn, hvernig Budda dáð-
ist að Rabba fyrir hvað hann var
klár námsmaður og góður í ensku
og hann á móti hvað hún var lipur
og sat hest fallega. Ég sé hann
Rabba núna fyrir mér við hliðina
á Buddu sinni, umvafinn grósku-
miklum gróðri og með fagra tón-
list í hlustum. Öðru hvoru er gert
hlé á tónlistinni og fluttir leiftr-
andi fyrirlestrar um hvaðeina
fróðlegt og ef þeim leiðist má lalla
sér á listsýningu. Og það má mik-
ið vera ef ekki leynist þar hag-
anlega gert listaverk sem Budda
er búin að vera að dunda sér við á
meðan hún beið eftir sínum.
Það er mikið lán að hafa fengið
að vera samtíða þeim hjónum.
Þau voru eins og maður vill helst
vera sjálfur, hógvær, réttsýn og
fróð.
Arnlín.
Elsku afi okkar er látinn.
Afi var í miklu uppáhaldi hjá
okkur systkinunum. Þær voru
ófáar stundirnar sem hann notaði
til að leika við okkur og vera með
okkur. Þá var sérstaklega vin-
sælt að hossa sér á bumbunni á
honum og jafnvel fá hann sem
sérlegan aðstoðarmann við hinar
ýmsu leikfimiæfingar.
Þar sem við bjuggum alltaf í
nágrenni við afa og ömmu sem
börn vorum við tíðir gestir hjá
þeim. Á Laugarnesveginum
mátti alltaf leika sér. Við systk-
inin gátum t.d. tekið upp á því að
byggja hús úr borðstofuhúsgögn-
unum eða búa til ruggustól úr
skemli. Þá var skrifstofan hans
afa algjör gullkista. Þar inni
mátti hlusta á plötur og afi átti
fullt af spennandi hlutum sem við
máttum fikta í og hann var alltaf
til í að sýna okkur og segja frá.
Það var tilhlökkunarefni að koma
til afa og ömmu á mánudögum og
skoða Andrésblað vikunnar sem
afi kom með heim úr vinnunni.
Hjónaband afa og ömmu varði
í 63 ár. Þau gengu í gegnum
margt í sinni hjúskapartíð, andlát
frumburðarins, fátækt og veik-
indi ömmu. Gleðistundirnar voru
þó fleiri. Þau voru hamingjusöm
saman, eignuðust sex börn, þrett-
án barnabörn og eiga í dag átta
barnabarnabörn. Það var afa
mjög erfitt þegar amma þurfti að
flytjast á Skógarbæ vegna veik-
inda sinna. Hann heimsótti hana
á nær hverjum degi þangað til
hann sjálfur hafði fengið sama
sjúkdóm. Þau fengu að vera sam-
an á Skógarbæ þar til amma lést.
Við erum þakklát fyrir þá góðu
umönnun sem þau fengu þar.
Við minnumst afa eins og hann
var á Laugarnesveginum, að
leika við okkur krakkana eða í
eldhúsinu hjá ömmu, að borða
jólaköku og pönnsur og drekka
kaffi. Hún hefur eflaust tekið vel
á móti honum þegar þau hittust
aftur.
Ölrún, Soffía, Eiríkur,
Þórdís og Hildur
Rafn Kristjánsson
Það sem lýsir afa
mínum best er
hversu skemmtilegur penni
hann var. Hann skrifaði nokkrar
smásögur sem við krakkarnir
fengum í jólagjöf og var eftir-
væntingin eftir þeirri næstu allt-
af jafnmikil.
Af minn var líka mikill ljóða-
kall. Þegar ég komst að því
deildi ég ljóðunum mínum með
honum sem var skemmtileg upp-
lifun. Hann hjálpaði mér meðal
annars með ljóð sem ég átti í
vandræðum með. Ljóðið hafði ég
ákveðið að nota til að taka þátt í
ljóðasamkeppni. Eftir örfáar
lagfæringar eftir leiðsögn frá
afa var ljóðinu skilað inn og end-
aði ég á því að fá viðurkenningu
fyrir afbragðsljóð.
Fríða Jónsdóttir.
Hann afi vildi allt fyrir mann
gera, það var alltaf gott að koma
til hans í spjall og alltaf fór ég
brosandi frá honum. Hann var
mikill sælkeri sem átti alltaf
perubrjóstsykur að bjóða okkur.
Fyrsta minningin um hann er
þegar hann sótti mig og Loft
(Hreinsson) frænda á róló og fór
með okkur í vinnuna sína og þar
fengum við kókómjólk og snúð.
Hann var alltaf í góðu skapi og
stutt í bros og brandara.
Ég sakna hans enda hafa
hann og amma verið stór partur
af lífi mínu. Ég hefði alveg viljað
hafa hann miklu lengur hjá okk-
ur og finnst mér synd að fram-
tíðarfjölskylda mín fái ekki að
kynnast þessum frábæra og ein-
staka manni.
Vona að hann sé kominn á
góðan stað, hvíl í friði afi.
Aðalheiður Steina.
Nú er komið að því sem ég hef
kviðið fyrir í langan tíma. Í dag
kveð ég Loft Magnússon, afa
minn sem og góðan vin minn, í
hinsta sinn. Allt frá því ég man
eftir mér hefur afi verið til stað-
ar með opinn faðminn, tilbúin að
deila með sér góðri sögu og oftar
en ekki köku eða einhverju sætu
með. Hann var bæði mikill leik-
ari og mikið skáld og sú blanda
gerði hann að stórkostlegum
sögumanni sem tókst að láta
hversdagslega atburði hljóma
sem ævintýri og alltaf tókst hon-
um að hughreysta mann og
stappa í mann stálinu ef eitthvað
bjátaði á. Það mættu allir taka
hann sér til fyrirmyndar en
hann var góðmennskan uppmál-
uð, alltaf til í að sjá spaugilegu
hliðarnar á hlutunum og tilbúinn
að gefa af sér og tíma sínum.
Síðustu ár eftir að afi hætti að
keyra gerðum við tvö „samning“
okkar á milli, ég fékk afnot af
bílnum hans og í staðinn aðstoð-
aði ég hann og ömmu við mat-
arinnkaup og skutlaði ef þess
þurfti. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir þetta litla samkomulag
okkar því það gerði það að verk-
um að heimsóknir mínar til hans
Loftur Magnússon
✝ Loftur Magn-ússon fæddist á
Ísafirði 24. júlí
1925. Hann lést á
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 6. júní 2011.
Útför Lofts fór
fram frá Kópavogs-
kirkju 14. júní
2011.
og ömmu urðu mun
tíðari og reglulegri
en þær hefðu lík-
lega orðið.
Þrátt fyrir að
vera sorgmædd yfir
því að tími afa Lofts
meðal okkar sé nú
liðinn þá er ég líka
hamingjusöm yfir
því að hafa orðið
þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að
kynnast honum.
Jóna Margrét.
Elskulegi afi minn. Efst í huga
mér er hlýjan, rólega fasið og
lági hláturinn þinn. Hvernig það
birti alltaf yfir þér þegar ég kíkti
í heimsókn til þín og ömmu eftir
skólann og æfingar. Ekki var
það sjaldan sem ég dottaði í sóf-
anum og ávallt þegar ég vaknaði
hafðir þú breitt yfir mig hlýtt
teppi.
Ég mun ekki gleyma því þeg-
ar ég kom í heimsókn um daginn
í Sunnuhlíðina, þar sátuð þið
skötuhjúin í söngstund og þú
söngst hástöfum uppáhaldslagið
mitt, „Litla flugan“.
Ég á erfitt með að trúa því að
þú sért farinn, þú varst alltaf svo
seigur.
Ég geymi allar yndislegu
minningarnar okkar innst í
hjarta mínu.
Mér þykir svo vænt um þig
elsku afi, þín er sárt saknað.
Kveðja,
Berglind Ósk
Guðmundsdóttir.
Elsku afi okkar er látinn.
Þegar við systkinin vorum
börn í Kambaselinu vorum við
svo heppin að amma og afi
bjuggu hinum megin við götuna.
Það varð okkar annað heimili þar
sem við fengum oft hádegismat
áður en við fórum í skólann, lit-
um við í kökubita og mjólkurglas
eða hittum fjölskylduna við ýmis
tilefni. Alltaf var afi vel til hafður
í skyrtu og með bindi og lumaði á
einhverju góðgæti handa okkur
krökkunum.
Afi var góður sögumaður og
kunni margar sögur þar sem
hann var oftar en ekki aðalsögu-
hetjan. Hann lifði sig inn í frá-
sögnina og lék jafnvel einstaka
atriði svo það kom ekki að sök að
við heyrðum sumar sögurnar
nokkrum sinnum, alltaf höfðum
við jafn gaman af. Yfirleitt var
einhver boðskapur fólginn í sög-
unni sem var þá til að hug-
hreysta okkur eða hvetja okkur
áfram. Hvort sögurnar hans afa
voru allar sannar vitum við ekki
enn, enda er það aukaatriði.
Samband ömmu og afa ein-
kenndist af gagnkvæmri virð-
ingu og ást og hefur verið okkur
barnabörnunum góð fyrirmynd.
Þegar amma og afi fluttu og
lengra varð á milli húsa þá varð
líka lengra á milli heimsókna.
Alltaf var samt jafn indælt að líta
inn, fá kex og djús, ræða um allt
og ekkert og rifja upp nokkrar
sögur með afa. Við erum þakklát
fyrir stundirnar með afa okkar
og að börnin okkar fengu að
kynnast langafa sínum og við
hlökkum til að segja þeim sög-
urnar hans.
Elsku afi, þín verður sárt
saknað.
Hildur, Stefán og Steinar.
• Mikið úrval
• Yfir 40 ára reynsla
• Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og systir,
GUÐRÚN HALLDÓRA ÁSGEIRSDÓTTIR,
sem andaðist þriðjudaginn 31. maí, verður
jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju miðviku-
daginn 15. júní kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórhildur Þórisdóttir,
Axel Þórisson,
Rakel Rut Þórisdóttir,
Þórður Ægir Þórisson,
Þórir Gunnar Jónasson.
✝
Eiginmaður minn,
ÓMAR ÁRNASON
cand act,
til heimilis að Móabarði 20,
Hafnarfirði,
lést á St. Jósefsspítala laugardaginn 11. júní.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hrafnhildur Oddný Kristbjörnsdóttir.
✝
PÁLL ÓLAFSSON,
Norðurbrún 1,
Reykjavík,
lést föstudaginn 10. júní.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigurður Ólafsson.