Morgunblaðið - 16.06.2011, Qupperneq 17

17
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JÚNÍ 2011
Stuð Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir og Þórunn Sveinbjarnardóttir slíðruðu sverðin og slógu á létta strengi á síðasta þingfundi sumarsins, sem var í gær. Þá var minningarfundur á Alþingi í til-
efni af 200 ára fæðingarafmæli Jóns Sigurðssonar forseta 17. júní 2011 og samþykkt tillaga til þingsályktunar um stofnun prófessorsstöðu við Háskóla Íslands tengdrar nafni Jóns Sigurðssonar.
Eggert
Oft fá andstæðingar ESB-
aðildar að heyra þá ómerkilegu
áróðursklisju að þeir séu á
móti alþjóðlegri samvinnu og
vilji einangra Ísland. Ég þekki
þó engan sem gerir sér ekki
ljóst að við þurfum áfram að
eiga fjölbreytt viðskiptaleg og
stjórnmálaleg samskipti við
aðrar þjóðir. Það breytist ekki
þótt við stöndum utan við ESB.
Aftur á móti er hætt við að
smáþjóðir sem ganga í ESB og
lenda innan tollmúra ESB ein-
angri sig smám saman frá ríkjum sem
standa utan ESB enda eru þær tilneyddar
við inngöngu að hækka tolla á ýmsum
vörum sem þær flytja inn frá Asíu-, Afríku-
og Ameríkuríkjum.
Sykur er tollfrjáls í innflutningi og er
ágætt dæmi um það sem myndi hækka
mjög í verði vegna verndartolla ESB. Tollar
á innfluttum vörum frá ESB myndu hins
vegar lækka í undantekningartilvikum, enda
eru þeir nú þegar engir á öðrum vörum en
þeim sem íslenskir bændur framleiða.
Á sínum tíma hefðu Íslendingar vafalaust
átt þess kost að ganga í Bandaríkin, Stóra-
Bretland eða Þýska sambandsríkið úr því
að þeir vildu ekki vera áfram undir danskri
stjórn. En þeir kusu sjálfstæði. Ástæðan
var ekki sú að þeir væru einangrunarsinnar
eða óforbetranlegir þjóðernissinnar heldur
vegna hins að þeir töldu miklu skyn-
samlegra að ráða málum sínum sjálfir og
vildu ekki láta stjórna sér úr mörg þúsund
kílómetra fjarlægð af embættismönnum
sem lítið þekktu til aðstæðna hér á landi
eða þarfa landsmanna. Leiðtogar Íslendinga
voru sjálfstæðissinnar, ekki einangr-
unarsinnar.
Kjarni sjálfstæðisbaráttunnar var einfald-
lega að færa völdin frá meginlandi Evrópu
til Íslands. Efnahagslega var það bæði
nauðsynlegt og skynsamlegt. Með sömu
rökum er mikill meiri hluti Íslendinga and-
vígur því að færa völdin aftur út úr landinu
til Brussel, meðal annars yfirráðin yfir fisk-
veiðum umhverfis landið. Þeim
er ljóst að það væri beinlínis
efnahagslegt glapræði en jafn-
framt mikil afturför fyrir lýð-
ræði í landinu.
Áhugamenn um ESB-aðild
verða að átta sig á því til fulls
að ESB er ekki lengur sam-
vinnuvettvangur sjálfstæðra
ríkja heldur vísir að stórríki.
Seinustu sex áratugi hefur
ESB þróast hratt og fengið öll
helstu einkenni nýs stórríkis
sem stjórnað er af forseta og
ríkisstjórn, þingi og æðsta
dómstól, hefur sameiginlega utanríkisstefnu
og fiskveiðilögsögu, landamæraeftirlit,
stjórnarskrá, fána og þjóðsöng og stefnir að
einum gjaldmiðli. Ekkert bendir til þess að
sú samrunaþróun sé á enda runnin.
Meginmarkmiðið með framsali aðild-
arríkjanna á mikilvægustu þáttum fullveldis
síns til miðstjórnarvaldsins í Brussel er að
byggja upp nýtt risaveldi sem þjónar innri
þörfum ESB og þeim hagsmunum sem þar
eru helst ráðandi. Réttarstaða aðildarríkj-
anna mun smám saman verða hliðstæð
fylkjum Bandaríkjanna sem vissulega hafa
sjálfstjórn í nokkrum málum en lúta sterku
alríkisvaldi og eru langt frá því að vera
sjálfstæð.
Að endingu leyfi ég mér að benda les-
endum á nýja vefsíðu, sem ber nafnið
Vinstrivaktin gegn ESB, vinstrivakt-
in.blog.is., en þar er margar greinar að
finna um þessi mál.
Eftir Ragnar Arnalds
»Kjarni sjálfstæðis-
baráttunnar var einfald-
lega að færa völdin frá meg-
inlandi Evrópu til Íslands.
Efnahagslega var það bæði
nauðsynlegt og skynsamlegt.
Ragnar
Arnalds
Höfundur er rithöfundur og fyrrv.
alþingismaður.
Um sjálfstæðissinna og
einangrunarsinna
Nú í þinglok var frumvarp
okkar framsóknarmanna um
brottfall laga nr. 96/2009 – Ice-
save I samþykkt. Hægt er að
fullyrða að sjaldan hafi stjórn-
arandstöðuflokkur náð slíkum
árangri í þingstörfum. Þegar
frumvarpið kom fram áttuðu
þingmenn sig á mikilvægi frum-
varpsins og ekki var reynt að
ráði að leggja stein í götu máls-
ins. Er hér um að ræða hina
„glæsilegu niðurstöðu“ eins og
Steingrímur J. Sigfússon nefndi samning
þeirra Svavars Gestssonar og Indriða Þorláks-
sonar við Breta og Hollendinga. Þetta er
samningurinn sem Svavar nennti ekki að hafa
lengur hangandi yfir höfði sér.
Frumvarpið var samþykkt með öllum
greiddum atkvæðum og hefur Svavari því orð-
ið að ósk sinni. Nú eru lögin afmáð úr lagasafni
Alþingis og hanga því ekki lengur yfir höfði
hans né landsmanna. Forsaga málsins var að
til stóð að fella þessi lög brott með lögunum
sem felld voru úr gildi í þjóðaratkvæðagreiðsl-
unni 9. apríl sl. en af því varð ekki vegna nið-
urstöðu þjóðaratkvæðagreiðslunnar. Sam-
kvæmt lögfræðilegum skilningi voru því lög
nr. 96/2009 í gildi og benti ég á í framsöguræðu
minni um frumvarpið að í lögunum voru afar
mörg og íþyngjandi vanefndatilvik og gætu
Bretar og Hollendingar hæglega borið fyrir
sig forsendubresti væru lögin í gildi. Bretar og
Hollendingar höfnuðu fyrirvörum þeim sem
settir voru í lögin aldrei formlega og samn-
ingaréttur í lagakerfi því sem gildir í Bretlandi
(Common Law) er afar sterkur. Lögin lutu
breskri lögsögu og breskir dómstólar áttu að
dæma í þeim málum sem af samningum kunnu
að rísa. Er það einsdæmi að dómsvald væri
„selt“ úr landi eins og gert var í samningi þess-
um, sem sýnir fullkomið þekkingarleysi samn-
ingamannanna. Í lögunum voru einnig mjög
íþyngjandi vanefndatilvik fyrir Íslendinga og
friðhelgisréttur þjóðarinnar var einnig fyrir
borð borinn. Að mínu mati er það og einsdæmi
í samningum sem gerðir hafa verið í nafni ís-
lenska ríkisins. Það var því í ljósi þjóðarhags-
muna að þetta frumvarp var lagt
fram því Hæstiréttur hefur ekki
enn dæmt gildi neyðarlaganna
sem skera úr um hvort innistæður
séu forgangskröfur eður ei. Haldi
neyðarlögin ekki breytist Icesave-
„skuldin“ í almennar kröfur og þá
hefði virkjast sú ríkisábyrgð sem
fjármálaráðherra hafði undirritað
í samningunum upp á rúmlega 700
milljarða. Nú eru þessi mál komin
fyrir vind með brottfalli laganna –
en eftir stendur spurningin hví
fjármálaráðherra lagði höfuð sitt
að veði í þrígang með að velta
þessum byrðum yfir á íslenska skattgreið-
endur.
Þingmenn Framsóknarflokksins stóðu með
landsmönnum alla leið í þessu ömurlega máli
og við bundum lokahnútinn á það mál með að
fá frumvarpið samþykkt. Nú er Svavarssamn-
ingurinn úr sögunni og þeir þingmenn sem
töldu að hér færi allt í kalda kol yrði hann ekki
samþykktur greiddu atkvæði með að hann yrði
felldur úr gildi. Já, það er skrýtin staða sem
stjórnarliðið komst í fyrir liðna helgi. Stundum
er „glæsileg niðurstaða“ greinilega svo góð að
henni verði að gleyma með nýrri lagasetningu
sem á m.a.s. upptök sín hjá þeim flokki sem
gagnrýndur var hvað mest í málinu fyrir böl-
móð og svartsýni. Þetta mál sýnir að þing-
menn verða að trúa á sjálfa sig, hafa þor og
kjark til að takast á við viðfangsefnin, synda á
móti straumnum – og fyrst og fremst að gefast
ekki upp fyrir spunameisturum ríkisstjórn-
arflokkanna sem hafa það eitt á stefnuskrá
sinni að rægja andstæðinginn. Ég óska Íslend-
ingum til hamingju með þessi málalok.
Eftir Vigdísi Hauksdóttur
»Er hér um að ræða hina
„glæsilegu niðurstöðu“ eins
og Steingrímur nefndi samn-
ing þeirra Svavars og Indriða
við Breta og Hollendinga.
Vigdís Hauksdóttir
Höfundur er lögfræðingur og þingmaður
Framsóknarflokksins í Reykjavík.
Brottfall glæsilegrar
niðurstöðu