Morgunblaðið - 16.06.2011, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JÚNÍ 2011
Þorsteinn Sig-
urðsson, samstarfsmaður minn til
margra ára, hefur kvatt ástvini og
alla sína félaga að loknu afkasta-
miklu lífi í þágu menntunar og
uppeldis þeirra barna og ung-
menna sem mest þurftu á um-
hyggju að halda.
Hann var sérkennari af bestu
gerð. Hann var höfundur kennslu-
gagna og verkefna til gagns og
gleði barna með sérþarfir. Sjálfur
hafði Þorsteinn háð harða baráttu
sem ungur maður við berklaveik-
ina og sigrað, á þeim tíma sem
engin lyf voru til við þeim sjúk-
dómi. En hann bar sjúkdómsins
merki alla sína ævitíð. Hann lét þó
ekki smáfötlun hamla sér á neinn
veg. Hann var góður félagi í sam-
tökum brjóstholssjúklinga, SÍBS.
Sönn hetja er horfin af vett-
vangi. Við samstarfsmenn hans,
sem og félagar í SÍBS, kveðjum
Þorstein Sigurðsson með virðingu
og þakklæti fyrir gefandi störf
hans á víðum vettvangi. Með ein-
lægum samúðarkveðjum til Þór-
hildar konu hans og allra hans af-
komenda.
Fyrir mína hönd og SÍBS,
Rannveig Löve.
Ég kynntist Þorsteini árið 1982
þegar við hófum bæði störf við ný-
stofnaðan skóla, Safamýrarskóla,
Þorsteinn sem skólastjóri og ég
sem yfirkennari. Þá var ég ung að
árum og með fárra ára starfs-
reynslu við kennslu og skólastarf
fatlaðra nemenda. Samstarfið við
Þorstein og leiðsögn hans hefur
mótað mig til framtíðar. Ég veit
að svo er um flesta þá sem unnu
með Þorsteini á fyrstu starfsárum
Safamýraskóla. Nemendur Safa-
mýrarskóla voru nýlegur hópur í
skólakerfinu, þeir bjuggu við
Þorsteinn
Sigurðsson
✝ Þorsteinn Sig-urðsson fædd-
ist í Reykjavík
22.11. 1926. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
27.5. 2011.
Útför Þorsteins
fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 3. júní 2011.
mikla fötlun og
höfðu lengst af verið
taldir óhæfir til
náms og kennslu.
Því var verk að
vinna við að móta
skólastarf og verk-
lag í nýjum skóla
fyrir þennan nem-
endahóp sem hafði
miklar sérþarfir. Til
kennslu við skólann
hafði verið ráðinn
hópur áhugasamra kennara, sem
flestir höfðu áður starfað við þjálf-
unarskólana við Lyngás og Skála-
tún.
Það var upplifun að vinna með
Þorsteini og undir stjórn hans.
Fagleg forysta hans var óumdeild.
Hann leitaði um heim allan að
námsefni, aðferðum og gögnum
við hæfi nemenda skólans. Hann
sótti fagfólk víða að úr heiminum
til að kenna okkur starfsfólkinu,
þjálfa og fræða. Hugtök og fyr-
irbæri sem allir þekkja sem störf-
uðu með Þorsteini eru t.d. Örvun
ofurfatlaðra, Leikum okkur, Að
setja saman tvö orð, kennsla dauf-
blindra nemenda, starfsleikni-
nám, starfendarannsókn og Wal-
don-nálgun. Þetta eru brot af
þeim faglegu nýjungum sem Þor-
seinn átti frumkvæði að því að inn-
leiða. Starfið með Þorsteini var
stöðugt þróunar- og nýbreytnist-
arf. Starf Þorsteins hafði mikil
áhrif á framvindu sérkennslu á Ís-
landi og mótandi áhrif á kennslu
og skólastarf nemenda með mikl-
ar sérþarfir.
Þorsteinn lagði sig fram og
gerði miklar kröfur til sín en einn-
ig til okkar samstarfsmanna
sinna. Hann leiddi okkur með
mildi og ákveðni. Það hljómar eins
og andstæð fyrirbæri en þannig
var það ekki hjá Þorsteini. Þor-
steinn var mjög sannfærandi. Það
kom til dæmis aldrei til greina að
segja nei við hann, bara já, því það
sem hann lagði til virtist sem hið
eina rétta í stöðunni. Þetta hljóm-
ar e.t.v. eins og Þorsteinn hafi
skipað okkur fyrir verkum, en það
var alls ekki svo. Hann lagði okk-
ur starfsmönnum í hendur fræði,
kenningar og hugmyndir og fól
okkur að útfæra þær, þróa og
koma þeim í framkvæmd. Hann
bar ómælt traust til okkar sam-
starfsmanna sinna, veitti okkur
mikið frelsi og stuðning í starfinu.
Hann gladdist yfir öllu sem vel
tókst og hrósaði óspart fyrir það
sem vel var gert.
Þorsteinn var frumkvöðull í
þróun skólastarfs með nemendum
með miklar sérþarfir. Hann var
líka frumkvöðull í mannauðs-
stjórnun. Frumkvöðlastarf Þor-
steins á sviði sérkennslu og
stjórnunar er ómetanlegt. Áhrif
sem hann hefur haft á fagfólk sem
hann hefur unnið með um ævina
eru mikil og góð.
Ég votta ættingjum Þorsteins
og ástvinum samúð mína.
Með virðingu og þökk kveð ég
Þorsteins Sigurðsson, vin minn og
mentor.
Erla Gunnarsdóttir.
Mig langar til að minnast Þor-
steins Sigurðssonar, sérkennslu-
frömuðar, með fáeinum orðum.
Mín fyrstu kynni af Þorsteini voru
haustið 1972, þegar ég sat undir-
búningsnámskeið vegna kennslu
nemenda í 6 ára bekk, sem þá var
nýlega innleidd. Námskeiðið var
ekki aðeins vel skipulagt af hálfu
Þorsteins heldur jafnframt afar
fjölbreytt og skemmtilegt. Það
var mér, þá nýútskrifuðum kenn-
ara, dýrmætt veganesti. Ég átti
síðar því láni að fagna að starfa
náið með Þorsteini um árabil í
tengslum við svokallað starfs-
leikninám á vegum Kennarahá-
skóla Íslands. Með okkur tókst
góð vinátta sem hélst alla tíð. Þor-
steinn var mikil kjölfesta í starfs-
leiknináminu, ekki síst þeim hluta
er snéri að sérskólum, en hann var
þá skólastjóri Safamýrarskóla.
Hann lagði mikið af mörkum og
var oftar en ekki bjargvætturinn
þegar mikið lá við. Mér er minn-
isstætt þegar hann lagði kennara-
stofu skólans undir til að hraða
uppröðun og gormun námsefnis
fyrir einn námshlutann. Ég gæti
talið upp ýmislegt annað en læt
þetta nægja. Í kjölfar starfsleikn-
inámsins bað Þorsteinn mig um
að taka að mér leiðsögn undir for-
merkjum starfendarannsókna í
Safamýrarskóla. Honum varð
ekki haggað þótt ég gerði ítrek-
aðar tillaunir til að færast undan í
ljósi takmarkaðrar reynslu á
þeim vettvangi. Ég er þakklát
Þorsteini fyrir það mikla traust
sem hann sýndi mér og get seint
fullþakkað þau tækifæri og lær-
dóma sem ég á honum að þakka.
Það einkenndi Þorstein mjög
hve framsýnn hann var og hve
skjótt hann brást við þegar fram
komu nýjungar sem voru líklegar
til að koma nemendum hans til
góða, ekki síst á sviði boðskipta,
enda var hann sérmenntaður á
því sviði. Þar var ekkert hik. Ekk-
ert sem hét að bíða og sjá til og
gjarnan fengnir sérfræðingar er-
lendis frá. Ég nefni sem dæmi
þegar hann hafði samband við
mig og óskaði eftir fræðslufundi
um tjáningarmátann tákn með
tali fyrir alla starfsmenn skólans.
Ég var þá tiltölulega nýbyrjuð að
nota þessa aðferð sem ég hafði
kynnst í Danmörku og ýmsar efa-
semdaraddir á lofti meðal fag-
fólks. Í þessu sambandi má geta
þess að Þorsteinn var gerður að
heiðursfélaga Félags talkennara
og talmeinafræðinga fyrir fáein-
um árum og er hann sá eini sem
hefur hlotnast sá heiður fram til
þessa. Þorsteinn naut ómældrar
virðingar sem reyndur og farsæll
skólamaður sem hafði góða yfir-
sýn og yfirgripsmikla þekkingu á
sögu og þróun skólamála, ekki
síst á sviði sérkennslu. Hans
framlag til þess málaflokks var
mikið. Hann hlustaði af gaum-
gæfni og á hann var hlustað. Það
var ætíð gagnlegt að heyra sjón-
armið hans og rökstuðning. Þor-
steins verður sárt saknað á þess-
um vettvangi.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til fjölskyldunnar.
Eyrún Ísfold Gísladóttir.
Góð kona hefur kvatt, hún
Dúdda, Þórunn Guðmundsdótt-
ir. Staðir hennar voru þrír: Ön-
undarfjörður, þar sem hún
fæddist og ólst upp; Siglufjörð-
ur, þar sem hún bjó í meira en
hálfa öld; og Húsavík, þar sem
hún dvaldi síðustu tíu árin í ná-
lægð við ástvini sína. Siglu-
fjörður var hennar heimabær.
Þar hitti hún lífsförunaut sinn,
Einar Albertsson, og þar
bjuggu þau sér heimili og eign-
uðust tvö börn, Albert og Sig-
ríði Þórdísi.
Dúdda var einstök gæða-
kona, það sáu og reyndu allir
Þórunn
Guðmundsdóttir
✝ Þórunn Guð-mundsdóttir
fæddist í Innri-
Hjarðardal í Ön-
undarfirði 7. maí
1920. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hvammi á Húsavík
14. apríl 2011.
Útför Þórunnar
fór fram frá Siglu-
fjarðarkirkju 30.
apríl 2011.
sem henni kynnt-
ust. Og Einar var
ekki síður traustur
og vænn maður.
Hjónin afar sam-
heldin og einlæg í
því sem þau tóku
sér fyrir hendur.
Hvort sem það var
að skapa börnum
sínum hlýlegt og
fallegt heimili eða
sinna hinum marg-
víslegu félagsstörfum sem þau
tóku þátt í af óeigingirni og
trúmennsku í þágu samfélags-
ins. Þar voru það ræktunar-
störfin í mannlífinu og í jörð-
inni sem áttu hug þeirra og
alúð. Þau ræktuðu garð sinn í
eiginlegum og óeiginlegum
skilningi.
Dæmi um dugnað og ósér-
hlífni Dúddu er að um árabil
var hún meðal alfljótustu og
eftirsóttustu söltunarstúlkna í
höfuðborg síldarinnar.
Sögð var sú saga að ein-
hverju sinni fyrir alþingiskosn-
ingar hefði verið boðað til
kynningarfundar hjá G-listan-
um og frambjóðendurnir,
Ragnar Arnalds og Sigurður
Hlöðvesson, ætluðu að baka
vöfflur. En Dúdda kom með
mikinn hlaða af nýbökuðu
hnossgætinu að heiman. Hún
hafði ekki treyst þeim fyllilega
í eldhúsverkin þótt þeir yrðu
eflaust manna hæfastir í eld-
húsdagsumræðunni á þingi.
Lítil saga af munni Dúddu er
minnisstæð. Hún hafði fengið
þessa fínu húfu að gjöf frá föð-
ur sínum þegar hann kom úr
kaupstaðarferð til Reykjavíkur.
Unga hnátan á Innri-Hjarðar-
dal vappaði sama dag svo ham-
ingjusöm og stolt með eldrautt
höfuðfatið niður í fjöru. Þá
renndi sér skyndilega kría,
ungamamma í grenndinni, í
kollinn á henni og goggaði í
húfuna og bar hana út á sjó. Og
eftir stóð grátandi telpan í fjör-
unni og horfði á eftir djásni
sínu hverfa út á haf. Stundum
hefur mér dottið það í hug hver
tilfinning það var fyrir Dúddu
og annað heiðarlegt og bjart-
sýnt fólk þegar það áttaði sig
einn góðan veðurdag á að ill-
menni höfðu tekið hugsjónir
þess og snúið upp í andhverfu
sína. Sýnin á bræðralag og
réttlæti flaut þá kannski eins
og svikin von út í hafsauga.
Dúdda og Einar voru af
þeirri kynslóð Íslendinga sem
brúaði nýjan og gamlan tíma
Íslands, frá fátækt og stöðnun
um aldir til velmegunar og vel-
gengni 20. aldar. Þau voru
meðal tugþúsunda sem trúðu á
betri heim og lögðu sitt af
mörkum til að hugsjónirnar
mættu rætast. Með kærum
þökkum fyrir það og að lítill
sonur minn fékk að kalla þau
Dúddu ömmu og Einar afa.
Blessuð sé minning þeirra.
Örlygur Kristfinnsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Minningargreinar
Elsku besti afi minn, ég á
svo erfitt með að trúa því að
þú sért farinn frá okkur. Það
er svo margt sem mig langar
að segja en einhvern veginn
skortir mig orð. Ég hafði aldr-
ei hugsað þá hugsun til enda
að einn daginn myndir þú
kveðja okkur fyrir fullt og
allt. Þú varst ekki bara afi
minn heldur líka vinur minn.
En upp í hugann koma marg-
ar góðar minningar. Allur tím-
inn sem ég var í pössun hjá
ykkur ömmu. Það var alltaf
svolítið vesen á mér, lagði
undir mig allt húsið fyrir
dúkkuleiki. Man þegar
Trausti frændi kom í heim-
sókn, um leið og hann opnaði
dyrnar spurði hann: „Er Jessý
hérna?“ En þú lést þetta aldr-
ei á þig fá. Allar ferðirnar upp
á loft, sem var mér eins og
ævintýraheimur, og bíltúrarn-
ir sem þú fórst með okkur
ömmu á Lödunni. Þegar ég
heimtaði að fá að sofa á milli
ykkar ömmu sem endaði yf-
irleitt með því að þú færðir
þig í annað herbergi. Ferða-
lagið okkar á Vestfirðina er
mér einnig mjög minnisstætt.
Ég er svo þakklát fyrir að
dóttir mín skyldi fá að kynn-
ast þér, hún var svo hrifin af
afa Trausta. Ég mun ætíð
minnast þeirra góðu stunda
sem við áttum saman og bera
þær með mér um ókomna tíð.
Elsku amma og fjölskylda.
Við stöndum saman og
vinnum á sorginni og látum
minningarnar mýkja og græða
sárin sem fylgja fráfalli elsku
afa.
Þín
Jessý.
Trausti Jakobsson
✝ Trausti Jak-obsson húsa-
smíðameistari var
fæddur í Vest-
mannaeyjum 5.
febrúar 1933. Hann
lést að heimili sínu,
Hólagötu 25 í Vest-
mannaeyjum, 3.
júní 2011.
Útför Trausta
fór fram frá Landa-
kirkju í Vest-
mannaeyjum 11. júní 2011.
„Sæl lilla mín“
eru orðin sem
hljóma í höfðinu á
mér þegar ég
minnist hans
Trausta afa míns.
Þótt ég sé orðin
fullorðin þá kallaði
hann mig ennþá
lillu og reyndar
ömmu líka. Mér
fannst það alltaf
jafnsætt og þótti
vænt um það. Þær eru ófáar
minningarnar sem rifjast upp af
öllum heimsóknunum til ömmu
og afa á Hólagötuna. Þjóðhá-
tíðin sem hann rólaði með mig
alla helgina því ég hafði tognað
á fætinum í einhverri fjörugri
hjólaferð með Trausta frænda.
Allir klukkutímarnir sem hann
var með mér uppi á lofti að leika
og svo seinna lék hann við syni
mína á loftinu. Þetta var heill
ævintýraheimur, að skríða inn
um lúguna og fá að leika á loft-
inu.
Ég minnist þín elsku afi með
miklum söknuði en þó með bros
á vör þegar ég hugsa um allar
stundinar okkar saman. Það er
nefnilega ómetanlegt að hafa átt
jafn yndislegan afa og þig. Ég
sakna þín.
Samrýndari hjón en ömmu
Jessý og afa Trausta er erfitt að
finna. Þið gerðuð bókstaflega
allt saman. Elsku amma, við
fjölskyldan stöndum þétt saman
í sorginni og styðjum hvert ann-
að.
Hann afi var mjög tónelskur
og hafði gaman af músík og þá
sérstaklega Neil Diamond. Lag-
ið Song Sung Blue var í sér-
stöku uppáhaldi og með því
langar mig að minnast hans afa
og láta lokaorð mín vera texta-
bút úr lagi hans.
Söngur sunginn með trega
allir þekkja hann,
söngur sunginn með trega
vex í hverjum garði.
Það er svo skrítið að þú getur
sungið hann með grátandi röddu,
og áður en þú veist af fer þér að
líða vel,
þú hefur einfaldlega ekkert val.
Þín
Þórey.


  


 



 
    
       
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
vináttu og hlýhug við andlát og útför ást-
kærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
GUÐRÚNAR PÉTURSDÓTTUR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Jón Guðnason, Kolbrún Hámundardóttir,
Ásdís Guðnadóttir,
Guðný Sigrún Guðnadóttir,
Guðrún Petra Guðnadóttir, Þorsteinn Arthursson,
Guðni Guðnason, Rósa Sólrún Jónsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
G. KJARTANS SIGURÐSSONAR
vélstjóra,
Háaleiti 27,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks Heilbrigðisstofnunar Suður-
nesja fyrir alúð og góða umönnun.
Megi guðs blessun fylgja ykkur öllum.
Erla Sigurjónsdóttir,
Sigurjón Kjartansson, Gerður Eyrún Sigurðardóttir,
Margrét Ragna Kjartansdóttir, Pétur Valdimarsson,
Hafdís Kjartansdóttir, Árni H. Árnason,
Sif Kjartansdóttir, Haukur H. Hauksson,
Lilja Guðrún Kjartansdóttir, Svanur Þorsteinsson,
barnabörn og barnabarnabarn.