Morgunblaðið - 16.06.2011, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JÚNÍ 2011
Steinunn Ingimundardóttir
var einstök kona og mikilhæf, en
illvígur sjúkdómur hefur nú lagt
hana að velli. Við kynntumst á
yngri árum okkar á Akureyri, og
haustið 1950 tengdumst við
traustum böndum starfs og vin-
áttu sem héldust alla ævi, er við
urðum samstarfskonur við Hús-
mæðraskólann á Laugalandi í
Eyjafirði. Þá réðst ég þangað
sem kennslukona, en hún hafði
þá kennt þar í nokkur ár.
Frá Laugalandi áttum við góð-
ar og glaðar minningar sem við
höfum oft rifjað upp og yljað okk-
ur við á síðari árum. Steinunn
hafði áður verið nemandi við
skólann og var því öllum hnútum
kunnug. Síðan hafði hún numið
sín fræði á Kennaraskólanum á
Stabekk í Noregi. Hún var því vel
undir störf sín búin og hafði
skarpan vilja og einarða fram-
göngu, og það var ómetanlegt
fyrir mig að eignast þessa
reynslu með henni. Hún var
ákveðin í skoðunum, heilsteypt
og réttsýn og hafði traust allra.
Síðan fórum við saman til
framhaldsnáms í Danmörku sem
við notuðum vel. Þá áttum við
ógleymanlegt ár saman í Árós-
um. Við kynntumst húsmæðra-
kennurum frá öllum hinum Norð-
urlöndunum, lærðum margt af
þeim og bundumst þeim traust-
um vináttuböndum.
Eftir þetta gerðist Steinunn
farkennari og ráðunautur hjá
Kvenfélagasambandi Íslands,
ferðaðist um landið og hélt nám-
skeið fyrir kvenfélagskonur og
húsmæður um allt land. Hvar-
vetna var hún aufúsugestur,
miðlaði af brunni fróðleiks síns,
létt í skapi og lipur í umgengni.
Þá tóku við mörg starfsár sem
skólastjóri við Húsmæðraskól-
ann á Varmalandi í Borgarfirði.
Það var að sjálfsögðu ærið starf
og ábyrgðarmikið, þar sem sam-
an voru komnar margar ungar
stúlkur hvaðanæva af landinu.
Má nærri geta að margvísleg
vandamál bar að höndum til úr-
lausnar fyrir skólastjórann. Allt
fórst það Steinunni með prýði, og
skemmtilegt var oft að heyra
hana lýsa því hvernig hún hafði
leyst hin og önnur vandamál sem
torveld gátu virst við fyrstu sýn.
Í frásögn hennar urðu erfiðleik-
arnir að skemmtisögum. Og
marga átti hún og trygga vinina
meðal gamalla nemenda sinna.
Síðast tók hún aftur til við að
leysa vandamál húsmæðra, í
þetta sinn hér í Reykjavík, er hún
vann fyrir Kvenfélagasamband
Íslands á Leiðbeiningastöðinni á
Hallveigarstöðum við almennar
vinsældir og góðan orðstír. Hún
lagði lið sitt fram er bókin „Ís-
lensk matarhefð“ var í smíðum,
þar sem fjallað var um gamla siði
og venjur í matargerð. Áður
hafði hún átt sæti í norrænni
nefnd sem stóð að bók um mat-
arhefðir á Norðurlöndum, „Mat-
kultur i Norden“, og lagði sína
kunnáttu og ráð þar á borð.
Nú síðustu árin hefur sjúk-
dómurinn sótt á hana af mikilli
heift. Það hefur verið þungbært
að sjá hve óvægilega hann hefur
lagt hana að velli. En margt er að
þakka og margra góðra stunda
að minnast. Við hjónin og margir
vinir kveðjum hana með þökk og
söknuði og sendum systur henn-
Steinunn
Ingimundardóttir
✝ Steinunn Kar-ólína Ingi-
mundardóttir
fæddist í Grenivík
29. mars 1925. Hún
lést á Droplaug-
arstöðum 7. júní
2011.
Útför Stein-
unnar var gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 10. júní
2011.
ar og öðrum að-
standendum samúð-
arkveðjur.
Sigríður Krist-
jánsdóttir.
Fáar konur mér
óskyldar hafa haft
eins mikil áhrif á
mig og Steinunn
Ingimundardóttir.
Nafna mín var
fjörutíu árum eldri en ég þegar
við kynntumst, nýútskrifuð úr
Háskóla Íslands árið 1992, og
varð það gæfa mín að ráðast til
Kvenfélagasambands Íslands á
Hallveigarstöðum og hitta Stein-
unni sem þar starfaði. Hún tók
mér strax vel, með yfirvegun
þeirrar sem eldri var. Hafsjór
fróðleiks sem hún var fékk ég
það verkefni að reyna að koma
hennar vitneskju, þekkingu og
hollráðum í einhvers konar
gagnagrunn og í leiðinni að læra
af henni.
Leiðbeiningarstöð heimilanna
var vettvangurinn og hún réð þar
ríkjum með þeirri kurteisi,
ákveðni og glettni sem henni var í
blóð borin.
Við tóku skemmtileg sex ár
þar sem ég lærði allt sem ég kann
í dag. Við Steinunn unnum mikið
tvær saman og eðlilega var
margt spjallað. Hún sagði mér
sögur frá árum sínum í Noregi,
frá Varmalandi, fjölskyldu sinni á
Akureyri og margt fleira. Og við
töluðum um kvennabaráttu. Því
Steinunn var mikil baráttukona
og kvenfrelsiskona. Hún studdi
mig sem borgarfulltrúa fyrir
Kvennalista árið 1994 og ætíð
síðan, fyrir það kann ég henni
þakkir. Og mikið gátum við oft
hlegið saman að alls kyns uppá-
komum enda var nafna mín
einkar glöð og skemmtileg.
Stundum fengum við fyrir-
spurnir símleiðis á Leiðbeining-
arstöðina sem eftir á var hægt að
hlæja að, en voru ekki hlægilegar
meðan á þeim stóð. Eitt sinn
hringdi maður og bað um leið-
beiningar um hvernig ætti að
sjóða egg! Hann var búinn að láta
eggið sjóða og sjóða í marga
klukkutíma en ekkert gerðist.
Steinunn, með sitt yfirvegaða
kennarafas, leiðbeindi að sjálf-
sögðu manninum út úr þessum
ógöngum og sagði honum að
slökkva undir pottinum, taka
eggið upp úr og brjóta það. Það
væri tilbúið. Við nöfnur gátum
endalaust hlegið að þessu.
Við fórum saman á landsþing
Kvenfélagasambandsins og alls
kyns fundi og gistum saman á
Akureyri 1993 á landsþingi. Þar
var nafna í essinu sínu í sínum
heimabæ. Ævi Steinunnar var
saga konu sem helgaði líf sitt
kennslu stúlkna alla tíð og upp-
fræðslu um matreiðslu og heim-
ilisfræði. Hennar merkilega ævi-
saga hefði átt að skrifast meðan
hún lifði í hennar frásögn. Ég
þakka nöfnu minni allt sem hún
gerði fyrir mig og votta systur
hennar, sem ég veit að var henni
afar kær, samúð sem og fjöl-
skyldunni allri.
Steinunn Valdís
Óskarsdóttir.
Undirrituð upplifði að vera
bæði nemandi og seinna kennari
hjá „Steinunni á Varmalandi“
eins og margir nefndu hana.
Þetta var bæði lærdómsríkur og
skemmtilegur tími, bæði með
samnemendum og síðar sam-
kennurum.
Við vorum 42 stúlkurnar sem
hófum nám í Húsmæðraskólan-
um á Varmalandi og áttum eftir
að vera í skólanum nær samfleytt
í níu mánuði. Það þurfti konu eins
og Steinunni okkar til að halda
aga á mislitum hópi ungra
kvenna, sem og hún gerði með
reisn og myndarskap. Ég minnist
atviks, nýkomin að Varmalandi
sem námsmeyja. Það var sunnu-
dagur og ég klæddi mig í uppá-
haldsflauelsbuxurnar, setti upp
jesúskóna – svokölluðu – ætlaði
niður á næstu hæð til að hitta
þær sem þar væru. En ég komst
ekki langt, Steinunn stoppaði
mig frekar gustmikil og lét mig
vita af því að hér gengi maður
ekki um berfættur. Bað mig vin-
samlegast um að fara upp á her-
bergið mitt og skipta um skó svo
ég gæti farið í sokka. Ég man
ekki lengur hvort mér þótti eitt-
hvað við hana, en hitt veit ég –
ekki síst sem grunnskólakennari
í dag – að skólareglur eru til að
farið sé eftir þeim og þarna var
ég að brjóta þær og auðvitað
þurfti að taka á því. En þetta var
það eina sem okkur bar á milli.
Ég á ekkert nema skemmti-
legar minningar frá Húsmæðra-
skólanum á Varmalandi – sem
seinna nefndist Hússtjórnarskól-
inn á Varmalandi.
Þegar ég hugsa til þessa
horfna tíma minnist ég meðal
annars laufabrauðsgerðar, slát-
urgerðar, smákökubaksturs,
allra veisluborðanna sem við út-
bjuggum, allra skemmtilegu
kvöldstundanna okkar, kirkju-
ferðanna í fullum skrúða; slopp-
ur, svunta og kappi, allra
skemmtananna sem við héldum,
að ógleymdum Hvanneyrarheim-
boðunum sem alltaf voru til-
hlökkunarefni. Ekkert af þessu
hefði gengið nema undir styrkri
stjórn og þar var enginn betri en
Steinunn.
Seinna fékk hún mig til að
koma til sín að kenna. Þar kynnt-
ist ég Steinunni sem samkennara
og vini sem oft var til í sprell með
okkur hinum kennurunum ef svo
bar undir.
Ég kenndi hjá Steinunni í
Hússtjórnarskólanum þar til
hann var lagður niður og aldrei á
því ferli bar skugga á vinskap
okkar. Hún var mikill vinur vina
sinna og mjög barngóð kona enda
fengu börnin mín að njóta þess.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
Steinunni með söknuði í hjarta
en jafnframt með mikilli virðingu
fyrir góðri manneskju.
Rebekka Guðnadóttir.
Steinunn Karólína Ingimund-
ardóttir eða Didda Ingimundar,
eins og hún var venjulega kölluð í
gamla daga á Akureyri, var ná-
frænka mín. Guðrún móðir henn-
ar var eldri systir föður míns. Við
vorum báðar skírðar Steinunn
eftir móður þeirra. Karólínu-
nafnið fékk hún frá föðurömmu
sinni. Mér þótti það nafn alltaf
mjög flott, það var eins og á
drottningu. Ég mundi sárafátt
um Steinunni ömmu mína, vissi
að hún hafði átt heima hjá Diddu
frænku minni og auðvitað líka að
hún hafði verið stórmerk kona.
Karólínu mundi ég hins vegar
betur og sé hana enn fyrir mér
þarna heima, sitjandi uppábúna í
tágastól í stofunni, prjónandi
undursamlega dúka.
Heimili Diddu frænku minnar
í Oddeyrargötu 36 á Akureyri var
það heimili sem tengdast var
mínu heimili í Hamarstíg 2. Ef
við fórum í Oddeyrargötuna fór-
um við suður eftir en í Hamars-
tíginn út eftir. Didda frænka mín
var þremur árum eldri en ég og
ég leit alltaf á hana sem fullorðna
stúlku. Það var svolítið skrítið
með okkur nöfnurnar að við vor-
um einar rauðhærðar í okkar
fjölskyldum og við fengum að
heyra að Steinunn amma okkar
hefði alls ekki verið hrifin af
rauðu hári.
Æði oft fórum við systur suður
eftir í ýmiss konar erindagerð-
um. Guðrún frænka mín kallaði
þá gjarnan í Diddu sem leysti úr
vandanum. Didda var eiginlega
fæddur kennari, það sé ég núna.
Hún kenndi okkur allt um hvern-
ig best var að rulla þvott þegar
við komum með fullan bala til að
rulla hjá mömmu hennar. Þegar
við skárum út laufabrauð saman
fyrir jólin annaðhvort suður frá
eða út frá, þá hjálpaði hún okkur
gjarnan og sýndi okkur hvernig
best væri að fara að. Einu sinni
man ég að hún kenndi með aft-
ursting sem ég þráði að kunna.
Hún virtist hafa ráð undir rifi
hverju, og þegar hún var að
hjálpa mér eða systkinum mínum
gerði hún það á einhvern ótrú-
lega fyrirhafnarlausan máta eins
og hún væri bara að gera þetta
fyrir sjálfa sig.
Didda frænka okkar fór svo út
í heim að læra, og mikið var gam-
an þegar hún kom heim í desem-
ber 1948. Þá held ég að allir hafi
fengið jólagjafir frá Noregi og
enn á ég mína. Þegar Didda fór
svo að starfa hjá Leiðbeiningar-
stöð heimilanna notfærði ég mér
það sannarlega og hringdi í hana
og fékk góð ráð eins og í gamla
daga.
Eftir að faðir minn andaðist
haustið 1952 reyndist Didda
yngstu systur minni ótrúlega vel
og bauð henni skólavist á Hús-
mæðraskólanum á Laugalandi.
Þessi greiði var áreiðanlega af-
drifaríkur fyrir þær báðar. Fólk-
inu sem bjó í Oddeyrargötu 36 og
Bjarmansfólkinu í Hamarstíg 2
fer óðum fækkandi og hafa tölu-
verð skörð verið höggvin í það á
þessu ári. Fyrir hönd Bjarmans-
fólksins sendi ég ættingjum
Steinunnar Karólínu Ingimund-
ardóttur innilegar samúðar-
kveðjur vegna andláts hennar.
Steinunn Bjarman.
✝ Guðrún Hall-dóra Ásgeirs-
dóttir fæddist á Ísa-
firði 2. júlí 1945.
Hún lést í Svíþjóð
31. maí 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Ásgeir Elí-
as Sigurður Ólason
sjómaður, f. 26.
apríl 1925 á Ísa-
firði, d. 22. janúar
2002, og Torfhildur
Guðlaug Jóhannesdóttir hús-
freyja, f. 12. nóv. 1926 á Ísafirði,
d. 20. janúar 2004.
Guðrún var gift Þóri Axels-
syni sjómanni, f. 10. mars á Suð-
ureyri, d. 18. nóv.
1998. Börn þeirra
hjóna eru Þórhild-
ur Björg, f. 21. sept.
1965, maki Vil-
hjálmur. Axel Guð-
geir, f. 17. júlí 1967,
maki Guðbjörg.
Rakel Rut, f. 16.
nóv. 1971, maki
Pétur. Þórður Æg-
ir, f. 12. apríl 1983,
maki Stephanie.
Fóstursonur Þórir Gunnar, f .
28. okt. 1981.
Útför Guðrúnar fór fram frá
Hafnarfjarðarkirkju 15. júní
2011.
Það var kvöldið fyrir gosið í
Vatnajökli að við hjónin vorum
að tala um að skreppa til Sví-
þjóðar, ég að heimsækja systur
mína og Siggi Dóra bróður sinn
sem býr þar líka. Daginn eftir
byrjaði að gjósa í Vatnajökli. Á
sama tíma frétti ég að Guðrún
systir mín væri veik og ekki víst
að hún myndi skynja eða með-
taka það að hún hefði fengið
heimsókn. Um miðnætti nokkr-
um dögum síðar hringdi síminn,
Sigrún systir var í símanum,
hún sagði Gunna systir er farin.
Ég vil halda í það að Gunna
systir okkar er flutt. Tengdafað-
ir minn spurði ávallt þegar hann
sá flagg í hálfa stöng hver er
fluttur? Við slík tímamót reikar
hugurinn til baka til bernskuár-
anna þegar við vorum að alast
upp á Hlíðarveginum á Ísafirði,
þar sem við áttum heiminn.
Einn daginn bar skugga á þegar
kötturinn át hamsturinn. Við
jöfnuðum okkur fljótt á því. Við
fórum til Óla afa sem bjó á
Hlíðaveginum og áttum góðan
dag með honum og Sínu. Einu
sinni sem oftar fór Kristján
Valdimarsson í næstu íbúð í sigl-
ingu og hann færði okkur systr-
unum eldavélar sem sett voru í
sprittkerti til að hita hellurnar
þá var mikið að gera hjá okkur
systir. Það var ekki alltaf góð
lykt því það brann stundum við
hjá okkur eins og hjá alvöru
konunum. Við áttum stóra
drauma og spjölluðum um heima
og geima sem við geymum fyrir
okkur. Við systurnar á Hlíðar-
veginum fórum út í lífið eins og
gerist, þú kynntist Þórir og
fórst til Súgandafjarðar og ég
kynntist Sigga og fór til Bolung-
arvíkur og þar ólum við upp
okkar börn sem okkar líf snérist
um eins og gengur. Samgöngur
réðu því í þá daga hvað oft við
hittumst. Svo fluttir þú til Akra-
ness og við Siggi gleymum því
aldrei þegar við gistum einu
sinni hjá ykkur. Þói kom heim
með karfa sem hann ætlaði að
hafa í kvöldmat. Okkur Sigga
leist nú ekki á, við höfðum ekki
smakkað karfa áður. Um kvöldið
kom Þórir með stóran bakka
með steiktum karfa upp úr raspi
og skreytingarnar með græn-
meti höfðum við aldrei séð áður.
Svona ætluðum við að gera með
eldavélinni okkar manstu. Það
sögðu margir að Þórir væri
listakokkur og hann ætti að
opna veitingastað.
Það var nánast í hvert skipti
sem við komum í heimsókn að
það væri uppi hljóðfæri. Þói að
spila á skemmtara eða harmon-
ikku og þú á gítar og söngst
með. Það væri gott að eiga þær
stundir á geisladiski í dag. Svo
fluttuð þið til Svíþjóðar á vit
nýrra ævintýra og þar fékkst þú
þitt stærsta áfall þegar Þórir
lést af slysförum við störf sín.
Þegar maður hugsar til baka þá
á fólk að umgangast ættingja
sína meira, það sér maður eftir
á. Ætli það sé einhver sem stýr-
ir því hvað við gerum, hvert við
förum, þetta á bara kannski að
vera svona.
Jæja elsku systir, lífið er eitt
ferðalag og hótelið er jörðin.
Þegar þú fórst fannst mér þú
koma við hjartað í mér. Jæja,
Guðrún mín, við Siggi þökkum
fyrir alla góðu dagana sem við
áttum saman með ykkur, þeir
hefðu mátt vera fleiri en svona
er nú þetta. Sigrún systir og
fjölskylda biðja fyrir kveðju.
Elsku Þórhildur Axel, Rakel,
Þórður og Þórir, við Siggi vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Guðmunda Ásgeirsdóttir
og Sigurður Þorleifsson,
Sandgerði.
Guðrún Halldóra
Ásgeirsdóttir
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför okkar ástkæra eiginmanns
og fjölskylduföður,
TRAUSTA JAKOBSSONAR,
Hólagötu 25,
Vestmannaeyjum.
Jessý Friðriksdóttir,
Magnea og fjölskylda,
María og fjölskylda,
Trausti Friðrik og fjölskylda.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar ástkærs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
GUNNARS ARONS JÓNSSONAR
húsasmíðameistara og
fyrrv. byggingafulltrúa,
Frostafold 4,
Reykjavík.
Sigurrós Kristín Sigurðardóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgun-
blaðsins. Smellt á reitinn
Senda inn efni á forsíðu mbl.is
og viðeigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eft-
ir birtingu á útfarardegi verð-
ur greinin að hafa borist eigi
síðar en á hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda
þótt grein berist áður en
skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar
sem birtast í Morgunblaðinu
séu ekki lengri en 3.000 slög.
Ekki er unnt að senda lengri
grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt
er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 lín-
ur. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hve-
nær hann lést og loks hvaðan
og klukkan hvað útförin fer
fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í minn-
ingargreinunum.
Undirskrift | Minning-
argreinahöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Myndir | Hafi mynd birst í
tilkynningu er hún sjálfkrafa
notuð með minningargrein
nema beðið sé um annað. Ef
nota á nýja mynd skal senda
hana með æviágripi í inn-
sendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið
minning@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar