Morgunblaðið - 28.06.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JÚNÍ 2011
✝ Magnea Guð-rún Halldórs-
dóttir fæddist 22.
ágúst 1928 á Hrís-
hóli, Reykhólahr.,
A-Barð. Hún lést
18. júní 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Ingibjörg
María Björnsdóttir,
f. 10.3. 1897 á Hól-
um, Reykhólahr., d.
28.5. 1955 og Hall-
dór Loftsson, f. 12.1. 1894 á
Gríshóli, Snæf., d. 1.2. 1947, þau
skildu. Bræður hennar eru
Garðar, f. 8.9. 1924 og Reynir, f.
10.1. 1926.
Magnea giftist 16.5. 1948 Jóni
Bjarnasyni, f. 14.10. 1925 á
Skorrastað, Norðfirði, d. 10.3.
2011. Foreldrar hans voru
Kristjana Halldóra Magn-
úsdóttir, f. 18.4. 1897, d. 9.9.
1983 og Bjarni Jónsson, f. 7.9.
1889, d. 15.10. 1957.
Börn Magneu og Jóns eru: 1)
Ingibjörg María, f. 9.3. 1949,
sonur hennar er: a) Jón Gauti, f.
1970. Maki Haukur Baldursson,
f. 1950, börn: b) Hildur, f. 1979,
maki Ellisiv Stifoss-Hanssen, c)
Katrín, f. 1982, samb.m. Sindri
1961, synir: a) Bjarki Fannar, f.
1993, b) Jón Björn, f. 1996, c)
Emil Logi, f. 1998. Börn Guð-
nýjar eru Lovísa og Elvar. 8)
Soffía, f. 13.7. 1962, maki Helgi
Þór Helgason, f. 1960, börn: a)
Tómas Þór, f. 1989, b) Kristín, f.
1994, c) Atli Þór, f. 1996. 9)
Fjóla, f. 11.8. 1966, maki Krist-
ján V. Jónsson, f. 1966, börn: a)
Vala Rún, f. 2003, b) Jón Valur,
f. 2005.
Magnea ólst upp ásamt
bræðrum sínum á Hríshóli hjá
móður sinni sem var þar ráðs-
kona hjá bróður sínum, Birni Á.
Björnssyni. Einn vetur dvaldi
hún ásamt móður sinni og
bræðrum á Eyri, Mjóafirði, N-
Ís., þar sem annar móðurbróðir
hennar bjó. Sem unglingur var
hún við nám í Reykjanesskóla
við Ísafjarðardjúp. Magnea fór
snemma að heiman og sinnti
ýmsum störfum. Það var við
vinnu á Bændaskólanum á
Hvanneyri að hún kynntist eig-
inmanni sínum, Jóni. Þau hófu
búskap á Skorrastað með for-
eldrum Jóns árið 1947. Voru
þau þar með kúabúskap og einn-
ig fjárbúskap framan af. Síðar
bjuggu þau félagsbúi með son-
um sínum. Magnea sá þar um
stórt heimili ásamt því að sinna
búskapnum.
Útför Magneu fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 28. júní
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
Rúnar Úlfarsson, d)
Soffía, f. 1982, maki
Finnur Gíslason,
börn þeirra eru
Ingibjörg Ösp f.
2007 og Halldór, f.
2011. 2) Kristjana
Halldóra, f. 11.5.
1950, d. 3.4. 1969.
3) Bjarni, f. 6.10.
1951, sonur hans og
Jónínu K. Berg er
Jón, f. 1982,
samb.k. Pálína F. Guðmunds-
dóttir. Samb.k. Bjarna er Hulda
Kjörenberg, f. 1943. 4) Guðrún,
f. 22.5. 1953, samb.m. Finnur
Sigfús Illugason, f. 1948, börn:
a) Bára, f. 1984, samb.m. Peter
Jasko, b) Dóra, f. 1986, c) Kári, f.
1991. 5) Björn Reynir, f. 7.12.
1955. 6) Halldór Víðir, f. 11.8.
1957, maki Guðrún Bald-
ursdóttir, f. 1958, börn: a) Gunn-
ar Óli, f. 1979, dóttir hans og
Agnesar L. Jósefsd. er Guðrún
María, f. 2001, b) Birkir, f. 1985,
samb.k. Fanney Reyes Laxdal,
c) Harpa Sif f. 1991, samb.m.
Axel F. Jóhannsson, sonur
þeirra er Þorsteinn, f. 2011. 7)
Guðmundur Birkir, f. 31.7. 1960,
maki Guðný Elvarsdóttir, f.
Nú sit ég hérná er sólin skín
og sál mín full af trega
leitar hljóðum hug til þín,
sem hvarfst svo skyndilega.
Þú fylltir líf mitt ást og yl,
svo aldrei bar á skugga.
Hvort á nú lífið ekkert til,
sem auma sál má hugga?
Þótt okkur finnist ævin tóm
er ástvinirnir kveðja,
minninganna mildu blóm
mega hugann gleðja.
(Ágúst Böðvarsson.)
Í síðasta símtali við mömmu
mína var ég að tilkynna henni fæð-
ingu dóttursonar míns og fjórða
langömmubarnsins hennar. Við
vorum báðar svo glaðar yfir að allt
hafði gengið vel og hlökkuðum til
að fá myndirnar af nýja barninu
og hittast svo seinna í sumar. Nú
er hún horfin okkur til mannsins
sem hún var gift í næstum 63 ár.
Vítt var til allra átta í hennar
gömlu sveit, Reykhólasveitinni og
mömmu fannst stutt á milli háu
fjallanna á Norðfirði en því mátti
venjast. Það er ekki létt verk að
vera húsmóðir á stóru heimili, ala
upp níu börn og taka jafnframt
þátt í bústörfum en það verkefni
leysti hún með sóma. Mér fannst
hún alltaf vera að og undraðist hve
miklu hún kom í verk. Hún var
flink að prjóna og sauma og þegar
ég var unglingur var nóg að benda
á mynd af kjól í blaði og þá var
hægt að töfra hann fram. Fyrir
börnunum sínum brýndi hún sam-
viskusemi og að vanda sig við allt
sem við tækjum okkur fyrir hend-
ur.
Þegar ég var flutt að heiman
kom ég flest árin í sumarheim-
sókn með fjölskylduna, þá var tek-
ið á móti okkur með miklum mat
og bakkelsi, en henni fannst Reyk-
víkingarnir borða heldur lítið. Svo
áttu börnin heimspekilegar sam-
ræður við ömmu sína, t.d. hvort
væri betra að vera einburi eða tví-
buri og hver væri munurinn á að
búa í sveit eða í Reykjavík.
Síðustu árin var mamma mikill
sjúklingur en um það mátti aldrei
tala. „Það hlýtur að vera hægt að
finna skemmtilegra umræðuefni
en veikindi,“ sagði hún og talinu
var snúið að öðru. Að leiðarlokum
þökkum við fyrir liðnar stundir og
biðjum henni blessunar guðs í nýj-
um heimkynnum.
Ingibjörg María Jónsdóttir
og fjölskylda.
Elsku mamma, hvílíkt áfall að
heyra að þú værir látin. Það eru
ekki nema þrír mánuðir síðan við
kvöddum pabba og þú stóðst þig
eins og hetja. Kvartaðir aldrei, þó
maður vissi að þér liði ekki alltaf
vel.
Ég talaði við þig í síma um dag-
inn, stuttu áður en ég fór utan og
sagði þér að síðan kæmi ég austur
og hvað ég hlakkaði til. Það var
alltaf sama tilhlökkunin að komast
austur á sumrin og ætíð beið eftir
okkur matur á borðum, sama
hversu seint við vorum á ferðinni.
Þú varst oftast einnig búin að
baka snúða þar sem þú vissir að
það var uppáhald krakkanna.
Þið pabbi kynntust á Hvann-
eyri og 18 ára fluttistu með honum
þvert yfir landið austur á Skorra-
stað. Þú sagðir mér að þið hefðuð
verið tvo daga á leiðinni austur í
rútu og þar sem ekki var enn kom-
inn vegur til Norðfjarðar þurftuð
þið að fara á báti frá Viðfirði síð-
asta spölinn. Það var komin nótt
þegar þið komuð á leiðarenda, en
afi og amma voru vakandi og tóku
á móti ykkur. Þarna áttirðu eftir
að búa alla þína ævi. Þið byggðuð
ykkur sér hús og fluttuð í það þeg-
ar börnin voru orðin fjögur.
Ég man að þú talaðir alltaf um
hvað væri fallegt í Reykhólasveit-
inni. Ég á góðar minningar úr ferð
sem við fórum í Reykhólasveitina
og á Hvanneyri þegar ég var 8
ára. Ferðin tók viku. Við sex elstu
systkinin fengum að fara með á
rússajeppa sem þið áttuð þá. Þetta
var algjört ævintýri fyrir okkur
krakkana sem aldrei höfðum
ferðast svona langt í burtu.
Ég man einnig alla fallegu kjól-
ana sem þú saumaðir á okkur
systurnar, en þú varst vön að
sauma á okkur flest föt og einnig
varstu alltaf að prjóna á okkur
peysur. Ég man að þú sagðir mér
frá því síðasta sumar að þú hefðir
farið á reiðhjóli út í Neskaupstað
að kaupa garn þegar þú fréttir að
það væri til. Einu sinni saumaðir
þú á mig mjög fallegan blágrænan
kjól um jólin og ég ætlaði að vera í
honum á árshátíðinni á Eiðum, en
þá var hann orðinn of þröngur á
mig. Ég sagði þér frá þessu aðeins
nokkrum dögum áður en þið pabbi
komuð á árshátíðina og hissa varð
ég þegar þú komst með nýjan kjól
handa mér. Mikið þótti mér vænt
um það. Svona varstu alltaf hugs-
unarsöm.
Það verður erfitt að koma á
Skorrastað án ykkar pabba, og
ykkar er sárt saknað.
Guðrún Jónsdóttir.
Þau voru samrýmd hjónin
Magnea og Jón á Skorrastað og
ekki liðu nema rúmir þrír mánuðir
á milli þess sem þau kvöddu þenn-
an heim. Magnea var ættuð úr
Reykhólasveitinni en fluttist með
unnusta sínum þvert yfir landið til
að hefja búskap á Skorrastað.
Samgöngur voru þá með öðrum
hætti en nú er og sagði hún oft frá
því að henni leist orðið lítið á blik-
una eftir langt ferðalag í rútu sem
endaði í Viðfirði og við tók sjóferð
síðasta spölinn til Norðfjarðar. Á
Skorrastað ráku Magnea og Jón
myndarbú og byggðu upp og
bættu jörðina af miklum dugnaði.
Börnin urðu mörg og víst er að
mikið vinnuálag var á Magneu þar
sem hún rak stórt heimili án ým-
issa nútímaþæginda og sinnti auk
þess búverkum. Fátt var keypt
tilbúið til heimilisins og var
saumavélin oft í gangi fram á næt-
ur. Magnea sinnti mjöltum fram á
efri ár eða á meðan heilsan leyfði.
Ég kynntist Magneu þegar ég
kom fyrst á Skorrastað fyrir um
25 árum þegar ég hóf sambúð með
næstyngstu dótturinni og fékk ég
strax góðar móttökur þar. Ljóst
var að Magnea var eins og klettur
á erilsömu heimilinu og sinnti
störfum sínum af einstakri sam-
viskusemi eins og hún hafði þá
gert í áratugi. Nægjusemi Magn-
eu var mikil og ósérhlífni. Óvænt-
ar gestakomur voru algengar á
Skorrastað og Jón bóndi bauð upp
á veitingar sem Magnea töfraði
fram, oft án nokkurs fyrirvara.
Þær eru margar ánægjustund-
irnar sem við hjónin höfum átt í
sveitinni með börnum okkar. Þau
máttu ekki missa af því einn dag
að sækja kýrnar niður á tún og
síðan var dundað í fjósinu á meðan
afi og amma mjólkuðu. Ekki spillti
síðan að amma töfraði fram ný-
bakaða snúða og annað góðgæti til
viðbótar við hlaðið matarborð oft á
dag.
Minnisstæðar eru ferðir með
Magneu og Jóni í nágrenni Norð-
fjarðar á sólríkum sumardögum,
m.a. var farið til Mjóafjarðar og
síðar til Vöðlavíkur og Viðfjarðar.
Einnig er minnisstæð heimsókn
Jóns og Magneu til okkar Soffíu í
Danmörku en Magnea naut þess
að ferðast þó tækifærin til þess
hafi ekki verið mörg.
Heilsa Magneu hafði um nokk-
urn tíma ekki verið góð en hún
hélt þó áfram að hugsa um heim-
ilið á Skorrastað. Bar andlát henn-
ar að án nokkurs fyrirvara. Minn-
ing um góða og trausta móður,
ömmu og langömmu mun lifa með
okkur.
Helgi Þór Helgason.
Það var alltaf gaman að koma
austur í sveitina til afa og ömmu.
Þegar austur var komið þurfti
maður ekki að vera hræddur um
að verða svangur því hún amma sá
alltaf um að nóg væri af kræsing-
um á borðum og næg mjólk fyrir
okkur systkinin. Henni var alltaf
mjög annt um að nóg væri af mat á
borðum. Oft vorum við að dunda
eitthvað í fjósinu á meðan amma
og afi voru að mjólka og var sér-
staklega skemmtilegt að gefa kálf-
unum að drekka. Auðvitað þurfti
síðan að reka kýrnar.
Amma hafði gaman af að fylgj-
ast með hvernig okkur gekk í skól-
anum. Hún tíndi mikið af berjum
og fór í berjamó á meðan fæturnir
gátu borið hana. Amma vildi oft
vera að gefa okkur ís og nammi þó
að hún gæti ekki notið þess sjálf.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um Magneu ömmu okkar
sem við munum aldrei gleyma.
Tómas Þór, Kristín
og Atli Þór.
Elsku amma.
Við krakkarnir munum alltaf
sumarferðirnar okkar til þín og
afa á Skorrastað. Þar var gott að
vera. Við hlökkuðum til að hitta
ykkur, hjálpa til við að reka kýrn-
ar og leika okkur úti og njóta þess
að vera í sveitinni.
Þegar við komum inn varstu
tilbúin með góðan mat á borðum
fyrir okkur – góðar heimabakaðar
kökur og sveitamatinn sem við
vorum svo hrifin af. Uppáhaldið
okkar var góðu vanillu- og kakó-
súpurnar þínar.
Það verður tómlegt á Skorra-
stað án þín, elsku amma, og við
söknum þín mikið.
Vala Rún og Jón Valur.
Elsku amma.
Þó að það sé gott að vita af þér
hjá afa, þá áttum við ekki von á því
að þú færir svona fljótt á eftir hon-
um. Eftir lifa minningar og góðar
stundir í sveitinni og þín verður
sárt saknað á Skorrastað. Þú
hugsaðir ætíð vel um heimilið, og
það var alltaf nægur matur á borð-
um fyrir gesti og gangandi. Uppá-
haldið okkar voru þó snúðarnir
þínir og brúntertan, en fátt var
betra en að sitja í kaffinu á
Skorrastað og gæða sér á nýbök-
uðum snúðum og ískaldri mjólk
beint úr mjólkurtankinum.
Þegar við vorum lítil áttum við
margar skemmtilegar stundir
með þér úti í fjósi að gefa kálf-
unum mjólk og við önnur bústörf,
en í seinni tíð höfum við átt þeim
mun fleiri stundir inni í eldhúsi og
vesturherbergi á Skorrastað.
Þú varst svo dugleg og sterk
kona.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar, elsku amma. Við treystum því
að þið afi séuð hamingjusöm og
sameinuð að nýju.
Bára, Dóra og Kári.
Elsku Didda mín,
Nú ert þú líka farin frá okkur.
Það er bara ótrúlegt. Ég var hjá
þér á
fimmtudaginn og þá varstu
bara hress. Við spjölluðum um hitt
og þetta, þar á meðal um blóm. Þú
ætlaðir að fara eftir 17. júní og
kaupa blóm á leiðin úti í kirkju-
garði. En lífið er skrítið.
Það eru ekki nema þrír mán-
uðir síðan Jón, elsku maðurinn
þinn, fór. Ég er viss um að hann
vildi bara fá þig til sín. Hann kom
með þig hingað austur bláókunn-
uga og vildi ekki skilja þig eftir
eina.
Ég er svo þakklát fyrir að
kynnast ykkur heiðurshjónum
fyrir 18 árum þegar hann Baddi
bauð mér á þorrablót í sveitinni.
Ég hélt við færum beint upp á
Mel, en nei, takk, við áttum fyrst
að fara inn á Skorrastað. Ég sagði
guð, ég þekki ekki þetta fólk,
dauðkvíðin, en það var algjör
óþarfi. Þið tókuð mér svo vel, og
urðum við bestu vinir frá þeim
degi.
Nú bið ég guð og gæfuna að
styrkja börnin ykkar og tengda-
börnin og aðra afkomendur.
Elsku Didda og Jón. Megið þið
nú hvíla í guðsfriði.
Saknaðarkveðja,
Hulda Kjörenberg.
Magnea Guðrún
Halldórsdóttir
Tómás Helgason
var sannkallaður öðlingur. Ófáar
stundir átti ég tal við hann í
Safnahúsinu og oft á förnum
vegi um borgina. Jafnan var
staldrað við, er við hittumst.
Ævinlega skildi hann eftir hlý
áhrif umhyggju, áhuga og vin-
áttu. Þetta tengdi okkur líka:
uppruninn vestan af fjörðum.
Við munum hafa kynnst á
fornbókavettvangnum, sennilega
eftir að hann gerðist starfsmað-
ur Bókarinnar. Síðan tóku við
hans 18 ár, þegar hann gegndi
starfi safnahússvarðar, rétt eins
og hinn mæti maður Haraldur
Pétursson og síðar Skjöldur
okkar heitinn af Héraði, einn
Sturlungufræðingurinn.
Tómás var vel gefinn, ötull og
röggsamur, en yfirlætislaus með
öllu. Þessi stóri, karlmannlegi
maður með sínar stórgerðu
hendur virti stráklinginn sann-
arlega viðlits, þann sem sótti
bæði Þjóðskjala- og Landsbóka-
safn. Við áttum þar gott sam-
félag með mönnum eins og Sig-
urgeiri heitnum Þorgrímssyni,
fyrrnefndum og fleiri fræði-
mönnum, en gjarnan var tekið
spjall við inngang hússins eða í
kaffi í Arnarhváli.
Það var upplifun að koma á
heimili hans og Vigdísar konu
hans á Hofteignum, eitt sinn
raunar og tengdist bókum eða
upplýsingum sem mig vanhagaði
um. Þá lærðist mér hvílíkt stór-
virki hann hafði unnið í söfnun
bóka fyrir sinn gamla bænda-
skóla á Hvanneyri.
Það kom mér ekki á óvart, að
Tómás hafði verið virkur, trú-
hneigður unglingur í KFUM
fyrir vestan. Hann andaði frá
sér manngæzku, og létt var
lundin. Hlý rödd hans ómar
áfram í eyrum mér sem við-
kvæm, en góð minning sem vitj-
ar mín hvað eftir annað þessa
dagana. Þetta skilja þeir sem til
hans þekktu.
Megi ljós Guðs lýsa þér inn í
eilífðarríkið, kæri vinur.
Jón Valur Jensson.
Við kveðjum hinstu kveðju
kæran vin til margra ára, Tómás
Helgason frá Hnífsdal. Þótt árin
hafi verið farin að færast yfir
kom kveðjustundin á óvart. Að-
eins fáum kvöldum fyrr áttum
við tal saman og bar þar margt á
góma, m.a. fyrirhugaða heim-
sókn að Hvanneyri sem staðið
hafði til um hríð en ekki orðið.
Allt frá því að hann lauk bú-
fræðiprófi frá Bændaskólanum
vorið 1940 átti hann sterkar
taugar til skólans og Hvanneyr-
arstaðar. Staðurinn og vel-
gengni skólans var honum ávallt
hugleikin og í raun lífsfylling hin
Tómás Helgason
✝ Tómás Helga-son fæddist í
Hnífsdal 21. apríl
1918. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 16. júní
2011.
Útför Tómásar
var gerð frá Foss-
vogskirkju 24. júní
2011.
síðari ár. Að námi
loknu fylgdu svo
landbúnaðarstörf
víðsvegar um land
en frá árinu 1971
starfaði hann sem
umsjónarmaður
Safnahússins við
Hverfisgötu. Hann
kvæntist 1976 Vig-
dísi Björnsdóttur
og voru þau mjög
samhent og áttu
saman gæfusama ævi þar til hún
lést árið 2005.
Tómás var alla tíð mikill safn-
ari bóka og rita. Sérstaka
áherslu lagði hann á söfnun
fræðirita á sviði landbúnaðar,
fróðleiks um forna búhætti og
þróunarsögu landbúnaðar, auk
margvíslegra annarra tengdra
rita og var bókasafn hans um-
fangsmesta einkabókasafn um
íslenskan landbúnað og landbún-
aðarsögu. Þegar Bændaskólinn
á Hvanneyri átti hundrað ára af-
mæli 1989, gáfu þau Tómás og
Vigdís skólanum bókasafn sitt til
varðveislu og heitir það „Tóm-
ásar og Vigdísarsafn“. Alla tíð
síðan hefur Tómás svo aukið við
safnið og bætt með efni sem
hann hefur safnað síðan og með
nýju efni sem hann hefur
ánafnað safninu. Til enn frekari
eflingar og styrktar bókasafni
skólans stofnaði hann árið 2003
minningarsjóð, „Sólveigarsjóð“,
til minningar um systur hans
sem þá var nýlátin. Hefur sjóður
þessi verið bókasafni skólans
mikil lyftistöng. Fáir ef nokkrir
hafa sýnt Bændaskólanum á
Hvanneyri jafn mikinn sóma og
Tómás og með honum er geng-
inn einn mesti velunnari hans.
Það var í tengslum við bókasafn-
ið sem við Steinunn kynntumst
þeim hjónum og allt frá því að
Steinunn hóf störf við bókasafn
skólans myndaðist sérstök vin-
átta milli þeirra og hún varð
tengiliður hans við skólann og
bókasafnið.
Tómás var sjálfmenntaður
fræðari og frásagnarlistin í blóð
borin, fjölfróður og naut virð-
ingar samferðafólksins í hverju
sem hann lagði lið. Margar
stundir áttum við á Hvanneyri
eða á Grandaveginum og hinn
liðni tími varð ljóslifandi í frá-
sögn hans. Í allmörg ár komu
þau Tómás og Vigdís til að
dvelja um stund á Hvanneyri og
komu þá færandi hendi með efni
til safnsins og eins voru margar
ferðir á Grandaveginn að sækja
efni sem erindi átti í safnið.
Nú á kveðjustund rifjast upp
liðnar samverustundir og minn-
ingarnar leita á hugann og þó
samferðin hafi ekki varað nema
hluta ævinnar eru þær bæði
margar og kærar. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að
eiga samleið með Tómási þessi
ár. Í dag er hann lagður til
hinstu hvílu og við minnumst
hans með söknuð í huga. Langri
ævi er lokið, friður er fenginn og
handan móðunnar miklu eilífa
lífið.
Blessuð sé minning Tómásar
Helgasonar.
Steinunn og Magnús,
Hvanneyri.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn.
Minningargreinar