Morgunblaðið - 28.06.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JÚNÍ 2011
✝ Ágúst ValurGuðmundsson
fæddist í Reykjavík
26. júni 1926. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir í
Grafarvogi 17. júní
2011.
Foreldrar
Ágústs Vals voru
Nikólína Henrietta
Katrín Þorláks-
dóttir, fædd 1884,
dáin 1959, og Guðmundur Guð-
mundsson, fæddur 1880, dáinn
1932. Systkini Ágústs Vals:
Leifur, f. 1910, d. 1986, Jónína
Elín, f. 1912, d. 2003, Júlíanna
Þorlaug, f. 1913, d. 2006, Guðni,
f. 1915, d. 1991, Þorlákur, f.
1917, d. 1999, Bryndís, f. 1920,
d. 2009, Inga Lovísa, f. 1923,
Anna, f. 1928, d. 2006. Ágúst
Valur kvæntist 21. ágúst 1946,
Svövu Berg Þorsteinsdóttir, f.
22. feb. 1928. Foreldrar hennar
voru Þorsteinn Sigurðsson og
Langafabörnin eru 18 talsins.
Ágúst lærði húsgagnasmíði í
Iðnskólanum í Reykjavík. Hann
starfaði við húsgagnasmíðar í
rúm 60 ár. Hann vann hjá
Gamla kompaníinu, Trjástofn-
inum, Flugmó og var einn af
eigendum Stálhúsgagnagerðar
Steinars. Ágúst fékkst við
margvísleg verkefni og meðal
annars má nefna að hann var
yfirsmiður leikmyndar í kvik-
myndinni Brekkukotsannáll.
Eftir starfslok var hann með lít-
ið verkstæði á heimili sínu á
Sogavegi 16 og smíðaði þar
m.a. kistur fyrir gæludýr í
mörg ár.
Ágúst gekk ungur í skáta-
hreyfinguna og eignaðist þar
marga góða ævifélaga og var
sannur skáti allt sitt líf. Ágúst
og hans skátafélagar voru með
þeim fyrstu sem gengu Lauga-
veginn svokallaða milli Land-
mannalauga og Þórsmerkur.
Saman fóru þeir í margar æv-
intýraferðir um hálendi Íslands.
Byggðu þeir líka skátaskála í
Innstadal á Hellisheiði.
Útför Ágústs Vals fer fram
frá Grafarvogskirkju þriðju-
daginn 28. júní 2011 og hefst at-
höfnin kl. 13.
Emilía Jónasdóttir.
Ágúst og Svava
byggðu sér hús í
Smáíbúðahverfinu
á Sogavegi 16 og
bjuggu þar í 40 ár
en fluttu þaðan að
Sóleyjarima 3.
Börn Ágústs Vals
og Svövu Berg eru
Guðmundur Örn, f.
30. júlí 1950, d. 5.
des. 1995. Börn
Guðmundar eru Ingólfur Örn,
Ingibjörg, Ágúst Valur og Brynj-
ar Örn. Jónas Ágúst, f. 16. júlí
1953, kvæntur Halldóru Guðríði
Árnadóttur, dætur þeirra eru
Sigríður Elín og Svava Björk.
Sólveig Björk, f. 20. apríl 1959,
gift Óskari Ísfeld Sigurðssyni,
börn þeirra eru Selma Sif Ísfeld
og Ari Freyr Ísfeld. Þorsteinn
Valur, f. 10. ágúst 1965, kvæntur
Írisi Dröfn Smáradóttur, börn
þeirra eru Aron Valur, Eva
Dröfn og Emilía Heiða.
Fallegur dagur, sólin skein og
sumarið var loksins komið. Það
var þjóðhátíðardagurinn 17. júní.
Það var þennan dag sem tengda-
faðir minn Ágúst Valur kvaddi
þennan heim. Náttúrunnandinn
og skátinn sem unni landinu sínu,
þekkti fjöllin og hafði unun af að
ganga um náttúruna og njóta feg-
urðarinnar sem landið hans Ís-
land er svo gjöfult af í sínum
margbreytileika. Hvað var meira
við hæfi en að kveðja á þessum
degi.
Hann valdi sér húsgagnasmíði
sem lífsstarf. Hann var trúr því
starfi og starfaði allan sinn starfs-
aldur við þá iðn. Hann var milli-
metra smiður fram í fingurgóm-
ana sem struku gjarnan brúnir á
borðum eða öðrum mublum sem
hann var í návígi við allt til síðasta
dags. Viðurinn er jú náttúrulegt
efni.
Ég kynntist Gústa og Svövu
þegar ég kom inn í fjölskylduna
sem kærasta Jónasar sonar
þeirra fyrir 38 árum. Við byrjuð-
um okkar búskap í kjallaranum á
Sogaveginum í húsinu sem Gústi
byggði sér og fjölskyldu sinni
samastað. Þar smíðaði hann fyrir
okkur lítið eldhús og það eru ófá
handtökin sem hann hefur aðstoð-
að okkur með smíðum í gegnum
tíðina. Því erum við ætíð þakklát
fyrir. Seinna meir þegar tíminn
leið varð þessi vistarvera að hans
eigin smíðaverkstæði.
Tengdaforeldrar mínir hafa
alla tíð verið einstaklega elskuleg
og hjálpsöm hjón. Þau hafa verið
samferða yfir 60 ár og eignast
fjögur börn sem síðan hafa marg-
faldað ríkidæmi þeirra með
barnabörnum og barnabarna-
börnum.
Sorgin knúði þó dyra er elsti
sonur þeirra Guðmundur Örn lést
snögglega. Það var mikil sorg sem
þau þurftu að takast á við, en þau
voru samhent í þeirri raun.
Elsku Gústi, langur, farsæll og
viðburðaríkur dagur var að kvöldi
kominn og kvöldið var erfitt. En
nú er kominn nýr dagur, nýtt upp-
haf með blóm í haga og fagra
fjallasýn á nýjum stað.
Hraustur líkami með fallega
sál, baðaður birtu sólarinnar legg-
ur land undir fót á vit nýrra æv-
intýra í fylgd elsta sonarins sem á
undan fór.
Eftir stendur minning þín sem
ávallt mun lýsa inn í tilveru mína
og gera líf mitt auðugra.
Fyrir það þakka ég þér og bið
guð að blessa vegferð þína.
Halldóra Guðríður
Árnadóttir.
Elsku afi okkar.
Þín verður alltaf minnst sem
einstaklega hlýlegs og góðs
manns. Við munum aldrei gleyma
öllum góðu stundunum sem við
áttum saman á Sogavegi 16. Það
var alltaf svo gott að komast til
þín og ömmu Svövu og gleyma
amstri dagsins, hvort sem það var
að hamast við það að klára allt
kexið og nammið úr eldhússkúff-
unni frá ömmu, horfa á Dindil aft-
ur og aftur í sjónvarpinu, kíkja
niður í kjallara til þín á verkstæð-
ið og dást af þér smíða eða við að
háma í okkur íspinnana úr stóru
frystikistunni inni í svörtu kompu.
Þú varst einstaklega lunkinn í
því að brjóta upp daginn með
manni og draga mann út, hvort
sem það voru sundferðir, að gefa
fuglunum brauð, fara í húsadýra-
garðinn eða bíltúra út um allar
trissur. Einnig var fastur liður hjá
okkur að heimsækja Sogaveg 16 á
Þorláksmessu og vera þar allan
daginn. Þá fékk maður að fara
með þér og ná í jólatré (að sjálf-
sögðu það stærsta og flottasta) og
skreyta það síðan á eftir. Eftir að
skreytingu var lokið var maður
verðlaunaður með pítsuveislu í
boði hússins.
Það mun lifa lengi í minning-
unni hjá okkur systkinunum þeg-
ar þú hrelltir okkur með grænu
bólunum sem þú teiknaðir á hönd-
ina á þér og sagðist hafa fengið
þær við það eitt að horfa á „The
Simpsons“-þættina. Við trúum
því enn þann dag í dag að það hafi
gerst!
En það er gott að vita að þú
sért kominn á góðan stað og búinn
að hitta alla ættingjana sem voru
þér kærir.
Munum við heiðra minningu
þína og gera þig stoltan. Við elsk-
um þig, þú varst og ert okkar fyr-
irmynd og einn daginn munum við
öll hittast aftur.
Þín barnabörn,
Aron Valur, Eva Dröfn
og Emilía Heiða.
Elsku afi Gústi okkar, okkur
langaði að skrifa nokkur orð til
þín.
Þú kenndir okkur svo margt,
elsku afi, varst alltaf svo hlýr og
góður, alltaf tilbúinn til þess að
hjálpa okkur barnabörnunum
hvernig sem á stóð.
Afi að vinna í garðinum, kennd-
ir okkur að halda rétt á hrífunni,
afi að smíða í kjallaranum, við í
heimsókn á verkstæðinu hans afa,
það var sko spennandi veröld þar
sem úði og grúði af alls konar dá-
semdum, eitt dingl á bjöllu og þá
var afi mættur úr kjallaranum, afi
og Simpson og grænar bólur, afi í
sundi, afi að hlýja kalda putta, afi í
fjallgöngu að skoða náttúruna og
fjöllin sem voru honum svo kær
og auðvitað afi að segja fræknar
skátasögur og ævintýri af útileg-
um.
Svona minnumst við þín, elsku
afi Gústi okkar.
Skátasögurnar þínar kveiktu
ævintýraþrá með okkur og þú
hvattir okkur áfram í hverju sem
við tókum okkur fyrir hendur,
annað okkar í skátastarfinu og
hitt í íþróttum. Við vitum að þetta
skátalag var þér og ömmu kært.
Ef við lítum yfir farinn veg og
finnum gamla slóð,
færast löngu liðnar stundir okkur
nær.
Því að margar standa vörður þær
sem einhver okkar hlóð,
upp um fjöll, þar sem vorvindurinn
hlær.
Öll þau yndisfögru kvöld,
okkar litlu skátatjöld,
eru gömlum skátum endurminning
kær.
Þegar varðeldarnir seiða og við
syngjum okkar ljóð,
suðar fossinn og töfrahörpu slær.
(Haraldur Ólafsson.)
Við viljum kveðja þig, elsku afi
okkar, með kvöldsöng skáta,
við vitum að þú situr við varð-
eldinn uppi á fallegu fjalli og vakir
yfir okkur.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
Sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Hrefna Tynes.)
Sofnar drótt, nálgast nótt,
Takk fyrir allt, afi Gústi, þú
verður að eilífu í huga okkar og
hjarta.
Þín barnabörn
Selma Sif og
Ari Freyr.
Það er með söknuði sem við
kveðjum þig, elsku afi. Við eigum
yndislegar minningar sem við
munum alltaf geyma í hjartanu.
Nestisferðir á Þingvelli, minning-
ar um göngugarpinn afa og hlýju
móttökurnar á Sogaveginum, eru
meðal þess sem kemur upp í hug-
ann þegar við hugsum til þín.
Þú munt ávallt eiga sérstakan
stað í hjarta okkar. Þú kenndir
okkur svo margt og fyrir það
verðum við ætíð þakklátar. Við
trúum því að nú sért þú á fögrum
stað og að þér líði vel, elsku afi
Gústi.
Guð geymi þig og þakka þér
fyrir þá fallegu minningu sem við
eigum um þig.
Ágúst Valur
Guðmundsson
✝ Ragnhildur Ei-ríksdóttir
(Lilla) fæddist að
Ekkjufelli í Fellum í
N-Múlasýslu þann
17. mars 1934 og
lést á St. Jósefsspít-
alanum í Hafn-
arfirði 18. júní 2011.
Hún var dóttir
þeirra hjóna Eiríks
Sigurðssonar (f.
1889, d. 1972),
kennara á Austurlandi, Siglufirði
og síðar í Reykjavík, og Kristínar
Sigbjörnsdóttur (f. 1895, d. 1983).
Ragnhildur var yngst fjögurra
systkina, elst var Margrét (f.
1918, d. 1993), því næst Sigbjörn
(f. 1927, d. 1978) og loks Sigurður
(f. 1930, d. 1993). Hún ólst upp á
Austurlandi, einkum á Reyð-
arfirði, bjó síðan um nokkurra
ára skeið ásamt foreldrum sínum
á Siglufirði en fluttist síðan til
Reykjavík sextán
ára gömul og tók
verslunarpróf frá
Verslunarskóla Ís-
lands. Hún réð sig
til starfa hjá Skipa-
útgerð ríkisins í
Reykjavík og vann
þar um áratuga-
skeið, allt til ársins
1992. Hún starfaði
síðustu árin í fjár-
málaráðuneytinu,
en fór á eftirlaun sjötug að aldri.
Ragnhildur eignaðist einn son,
Eirík Arnar Harðarson (f. 1954).
Þau bjuggu saman í Drekavogi 8
ásamt foreldrum Ragnhildar uns
Ragnhildur festi kaup á húsi í
Garðabæ, Brekkubyggð 23, en
þangað fluttu þau mæðgin, auk
Kristínar móður Ragnhildar, ár-
ið 1980.
Útför Ragnhildar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Lilla var einstök kona. Svo mik-
ilvæg var hún mér reyndar, að það
var farið að flögra að mér löngu
áður en ég festi ráð mitt að ég yrði
að eignast börn sem fyrst til að
þau fengju nú að kynnast þessari
uppáhaldsfrænku minni.
Við fráfall Lillu er þakklæti
mér efst í huga. Ég veit nefnilega
ekki hvað ég og mitt fólk gerðum
til að eiga það skilið, að eiga slíka
manneskju að. En um leið er sökn-
uðurinn yfirþyrmandi.
Í barnæsku voru heimsóknir til
Lillu tilhlökkunarefni. Best var að
fá að verða eftir, gista hjá Lillu,
njóta veitinga, spjalla um heima
og geima. Lilla talaði við börn eins
og þau væru fullorðin, jafningjar
með skoðanir sem taka ætti mark
á. Ég þekki þetta af eigin skinni,
ég sá það með systrasyni mína og
síðast með dóttur mína, Öglu El-
ínu, sem þó naut ekki Lillu nema
til sex ára aldurs. Því miður fékk
sonur minn sem fæddist úti í Bei-
rút í vetur ekki að hitta frænku
sína, og er mér það satt best að
segja talsverður harmur.
Ógleymanlegar eru ferðir í
Heiðmörkina til að tína sveppi.
Sem barn fylgdist ég líka með
Lillu taka slátur, laga kindakæfu
og búa til kjötbollur. Pönnukök-
urnar voru frægar í fjölskyldunni,
en þær gat Lilla galdrað fram í
tugatali á augnabliki.
Lilla var sem ættfræðirit ef
spyrja þurfti um fortíðina og
frændgarðinn fyrir austan – en
margar slíkar spurningar hafði ég
handa henni eftir að pabbi dó.
Jafnvel nú, þegar Lilla er farin, er
hún að gefa af sér: ljósmyndir sem
hún geymdi af fyrstu árunum á
mölinni sýna aðra Reykjavík en
við nú þekkjum. Ekki eru síðri
myndirnar af henni á síldarplan-
inu á Siglufirði. Þetta er ómetan-
legur fjársjóður – eins og mann-
eskjan sem geymdi hann.
Lilla geymdi litla krús í eldhús-
inu sem ávallt var full af klinki.
Þessa krús mátti ég tæma þegar
ég kom í heimsókn. Leyndarmálið
okkar. Þetta var góð búbót fyrir
drenginn. Sama má segja um um-
slög, sem Lilla rétti stundum að
mér eftir að ég varð fullorðinn,
síðast sumarið 2010 þegar ég sá
hana hinsta sinni. Upphæðin var
sérlega há í það skipti, hún sá
kannski fyrir hvernig mál myndu
þróast.
Eiginlega fór maður aldrei
tómhentur frá Lillu. En aldrei bað
hún um neitt á móti. Ég gafst fyrir
löngu upp á því að reyna að kvitta
fyrir mig, svona var Lilla bara,
hún vildi gefa af sér, veita alla sína
aðstoð. Til lítils var að segja nei af
einhverri hógværð, betra að
þiggja það sem gefið var af góðum
hug.
Hér kemur auðvitað upp í hug-
ann hversu þétt Lilla stóð við hlið
okkar systkina og móður okkar
þegar pabbi dó 1993. Af æðruleysi
nálgaðist hún þann atburð eins og
alla aðra, þetta var lífsins gangur,
núna átti að syrgja en síðan horfa
fram á veginn. Þann veg hjálpaði
hún okkar að rata.
Þó að árin hafi verið farin að
setja sitt mark á Lillu hélt hún
áfram að vera mér styrkur, nú síð-
ast í vor þegar ég hringdi heim og
leitaði ráða. En svo brast líkamann
þrek, hennar kall var komið. Það
gerðist skyndilega, þegar til var
komið, svo hratt að ég fékk ekki
tækifæri til að þakka henni allt og
allt, Íslandsför okkar hafði verið
skipulögð nokkrum dögum of
seint. Fréttirnar voru mikið reið-
arslag, en ég hugga mig við að hún
hafði góða hjá sér þegar hún lá
banaleguna.
Mestur er missir einkasonar
Lillu, Eiríks Harðarsonar, en
syrgjendurnir eru margir og ég
vona að það huggi eitthvað. Far-
vel, Lilla mín, við sjáumst vonandi
aftur.
Davíð Logi Sigurðsson.
Það var á kirkjuloftinu á Siglu-
firði, sem þá hýsti Gagnfræða-
skóla staðarins, að við skólafélagar
sáum fyrst þessa einörðu stúlku í
bláu peysunni. Nýflutt með fjöl-
skyldunni sinni í bæinn austan af
Reyðarfirði er faðir hennar gerðist
kennari við Barnaskóla Siglufjarð-
ar.
Hún féll strax inn í hópinn og
var hinn ágætasti félagi og spilaði
þar að auki á gítar og söng. Hún
brautskráðist frá Verzlunarskóla
Íslands og vann hjá Skipaútgerð
ríkisins í mörg ár. Hún byggði
„fjölskylduhús“ með foreldrum
sínum og syninum Eiríki þar sem
þau bjuggu öll saman. Heimili
Lillu eins og hún var ávallt kölluð
af fjölskyldu og vinum var sam-
komustaður vina og vandamanna
og alltaf mætti manni glaðværð og
veitt var þar af rausn.
Nú hefur stúlkan í bláu peys-
unni kvatt eftir örðug veikindi. Við
erum þess fullviss að vel verði tek-
ið á móti henni hinum megin.
Jóhanna D. Skaftadóttir.
Kveðja frá VÍ 5́3
Ég kveð hana Lillu, (Ingi-
björgu) Ragnhildi Eiríksdóttur,
fyrir hönd árgangsins, því vinátta
okkar var svo náin frá fyrsta til
síðasta dags. Við kynntumst við
skólasetningu í Verzló haustið
1950 – en það haust mynduðu ung-
lingar af landsbyggðinni heila
bekkjardeild á öðru ári. Sá hópur
var sannkallað mannval og ekki
var kennarahópurinn síðri, sbr.
Ingi Þ. Gíslason, Lærerinn, og
Guðrún Arinbjarnar, svo nokkrir
séu nefndir.
Ég laðaðist strax að fjölskyldu
Lillu sökum ljúfmennsku hennar
og góðvildar. Það stóðu sterkir
stofnar að henni Lillu, því hún var
m.a. komin út af henni Margréti
ríku sem bjó á Eiðum í Eiðaþinghá
á fyrri hluta 16. aldar og í byrjun
20. aldar byggði móðurfaðir henn-
ar eitthvert stærsta íbúðarhús úr
steini sem byggt hefur verið á
Héraði, á Ekkjufelli í Fellum.
Hún Lilla var frábær mann-
eskja, hún var hlý, hláturmild og
umfaðmaði þá sem stóðu henni
næst. Það voru ófáar samveru-
stundirnar sem við áttum í Dreka-
voginum, þar bjó kærleiksríkt fólk
og gestrisið með afbrigðum. Eirík-
ur einkasonur hennar var sólar-
geislinn á heimilinu en Lilla naut
aðstoðar foreldra sinna við uppeldi
hans. Í sama húsi bjó fjölskylda
Sigbjörns bróður hennar en sam-
skipti fjölskyldnanna voru með
eindæmum náin og Lilla frænka
einstakur klettur í tilveru
barnanna.
Lilla var kvödd sl. fimmtudag af
fjölmenni. Við vottum Eiríki syni
hennar og systkinabörnunum
samúð okkar.
Dagbjört Kristjánsdóttir.
Ragnhildur
Eiríksdóttir


  


 



 
    
       
✝
Útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
MARÍU RANNVEIGAR ELSU
VIGFÚSDÓTTUR,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
30. júní kl. 15.00.
Daníel Hafsteinsson, Lise Lotte Hafsteinsson,
Sævar Hafsteinsson, Vivi Frösig Hafsteinsson,
Hafsteinn S. Hafsteinsson, Sólveig Einarsdóttir,
Berglind L. Hafsteinsdóttir,
Sigríður Dögg Geirsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar,
JÓHANN PÁLSSON
fyrrv. forstöðumaður
Hvítasunnukirkjunnar á Akureyri,
lést föstudaginn 24. júní.
Útförin fer fram frá Hvítasunnukirkju
Akureyrar föstudaginn 1. júlí kl. 13.00.
Samúel Jóhannsson,
Rut Sigurrós Jóhannsdóttir,
Hanna Rúna Jóhannsdóttir,
Ágústa Jóhannsdóttir.