Morgunblaðið - 29.06.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. JÚNÍ 2011
✝ Þuríður Stein-unn Vigfús-
dóttir fæddist í
Hrísnesi á Barða-
strönd 22. sept.
1918. Hún lést á
Droplaugarstöðum
í Rvk. 19. júní 2011.
Þuríður var dótt-
ir hjónanna Guð-
bjargar Guðmunds-
dóttur f. 1892, d.
1974 og Vigfúsar
Vigfússonar f. 1888, d. 1940, sem
bjuggu í Hrísnesi á Barðaströnd
og áttu 10 börn sem öll komust
upp:
Guðmundur, f. 1915, d. 1983,
borgarráðsmaður; Vigfús f.
1917, d. 1979, vélvirki; Þuríður;
Kristín, f. 1920, d. 2000, sauma-
kona; Guðný, f. 1922, d. 1997; V.
Helga, saumakona, f. 1923, d.
2009; Hannes f. 1928, rafvirkja-
meistari; Erlendur, f. 1926, d.
2005, iðnverkam.; Halldór, f.
1929, vélvirkjameistari; Hilmar,
f. 1936, bifreiðastjóri.
Foreldrar Þuríðar eiga bæði
uppruna á Barðaströnd, en þó
langt Snæfellsnes og Dali og yfir
til Mela í Hrútafirði. En föðurætt
Þuríðar Vigfúsdóttur í karllegg
má alla finna í Ísl. æviskrám og
fellur undir Einarsnesætt, Lang-
sætt, Thorlaciusa frá Brynjólfi á
Hle. og Svalberðinga þegar fjær
dregur.
Þuríður giftist 20.1. 1991 Kára
Borgfjörð Helgasyni, f. 1922, d.
2004, þau voru barnlaus.
Kári var tvíkvæntur áður og
átti með fyrstu konu sinni, Gerði
Helgadóttur, f. 1920, d. 1962, son-
inn Helga, f. 1958. Önnur kona
Kára var Betsy H.M. Jónsdóttir, f.
1920, d. 1988, þau voru barnlaus.
Þuríður fór frá 17 ára aldri til
vistar „fyrir sunnan“ á vetrum en
vann oft á búi foreldra sinna í
Hrísnesi að sumri og á heimili
hennar í Reykjavík bjó lengi móð-
ir hennar, Guðbjörg, sem brá búi
1947, þá ekkja frá 1940. Þuríður
réðst ung til starfa á sumarhóteli
sænskra hvítasunnumanna,
Kaggeholm, og vann um tíma við
Garnastöðina í Rvk. og á af-
greiðslu Tímans en lengur sem
gangastúlka á Hvítabandinu þar
til 1959 að hún varð gjaldkeri
Sparisjóðsins Pundið sem síðar
gekk inn í SPRON og starfaði 31
ár við þær stofnanir.
Útför Þuríðar verður verður
frá Fíladelfíu, Hátúni 2, Reykja-
vík, í dag 29. júní 2011, kl. 11.
ekki sameiginlegan
forföður fyrr en í
Árna Gíslasyni,
sýslum. Hlíðarenda,
d. 1587, Há-
konarsyni lrm. Haf-
grímsstöðum í Ska-
gaf. en Ingibjörg
Grímsd., kona Gísla
á Hafgrímsst. er
fyrsta sameiginlega
formóðirin. Á öðr-
um stað munar þó
litlu því að þau eru komin hvort
af sínu foreldri meistara Brynj-
ólfs Sveinssonar og það á nokkra
vegu. Móðurætt Þuríðar kemur
mestöll úr Breiðafjarðareyjum
með nokkru ívafi úr fjörðunum
við norðanverðan Breiðafjörð.
Föðuramman, Þuríður, f. 1851,
d. 1926, var Þorsteinsdóttir af
Þorsteinsætt á Snæfellsnesi, sem
út er komin á bók. Föðurafinn,
Vigfús f. 1849, Erlendsson, bóndi
í Hrísnesi, lést holdsveikur í
Laugarnesi 1900.
Móðir hans, Valgerður, var
Barðstrendingur í föðurætt en
móðurkyn hennar fer um endi-
Í dag kveðjum við mikla önd-
vegiskonu, Þuríði S. Vigfúsdóttir
frá Hrísnesi á Barðaströnd. Löng
ævi er að baki hjá þér, elsku syst-
ir, tæpra 93 ára er þú lést.
Þú byrjaðir ung að vinna öll al-
geng störf á æskuheimilinu í Hrís-
nesi, bæði útivinnu og inni á heim-
ilinu. Átján ára fórstu að heiman
suður til Hafnarfjarðar og réðir
þig í vist þar. Fjórum árum síðar
deyr faðir okkar, þá kemur þú
heim aftur og vinnur með móður
okkar og systkinum þínum við bú-
skapinn. Síðan flytjum við öll suð-
ur í Kópavog, þú ferð að vinna í
Garnastöðinni á Rauðarárstíg,
síðan vinnurðu á sjúkrahúsi
Hvítabandsins og eftir það hjá
dagblaðinu Tímanum. Í lokin
vinnurðu hjá Sparisjóðnum Pund-
inu, sem síðar sameinaðist Spari-
sjóði Reykjavíkur og nágrennis,
þar endaðir þú starfsævina, rúm-
lega sjötug.
Þuríður eða Þura systir eins og
ég kallaði hana alltaf var mynd-
arleg og virðuleg kona í meðallagi
há og með mikið dökkt hár. Þura
var ekki bara systir mín heldur
besti vinur minn og konu minnar
Ingileifar. Við hjónin þökkum þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur í gegnum árin.
Ekki má gleyma að þakka fyrir
öll ferðalögin sem við fórum sam-
an þrjú sumur á æskuslóðirnar í
Hrísnesi.
Einnig fyrir ferðina til gömlu
Júgóslavíu og eldriborgaraferðina
til Færeyja, Danmerkur og
Þýskalands auk hringferðarinnar
í kringum Ísland.
Elsku Þura mín, það voru for-
réttindi fyrir mig að eiga þig fyrir
systur í öll þessi ár sem við höfum
lifað saman.
Elsku Þura mín, það er með
miklum söknuði sem við hjónin
kveðjum þig í dag.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Hilmar S. Vigfússon
og Ingileif Þ. Jónsdóttir.
Það koma margar minningar í
hugann þegar ég hugsa til Þur-
íðar. Þuru í Pundinu, eins og hún
var oftast kölluð. Hún passaði mig
oft þegar að ég var barn á meðan
pabbi og amma fóru á samkomu í
Fíladelfíu. Hún las úr Biblíunni,
sagði mér sögur úr henni og bað
fyrir mér. Hún kom oft heim til
okkar ömmu með Kristínu Gra-
ham í kaffi eftir vinnu í Pundinu.
Þegar ég stækkaði meira fór ég
oft heim til hennar og hún sagði
mér boðskapinn um Brotthrifn-
inguna, Þrenginguna miklu og
Þúsund ára Ríkið.
Þuríður var sérstakur heimilis-
vinur hjá okkur ömmu. Hún heim-
sótti okkur alltaf í hverri viku ef
ekki oftar. Amma var sjúklingur
og Þura hafði dálæti á að heim-
sækja sjúka og biðja með þeim.
Hún hafði hirðishjarta gagnvart
veiku fólki. Einu sinni þegar að ég
var unglingur var ég staddur í
Hljómskálagarðinum nálægt
Hringbrautinni. Þá kom Þura
vestan úr bæ. Hún hafði verið að
heimsækja sjúka á Elliheimilinu
Grund og var á leiðinni að heim-
sækja sjúka á Landspítalanum.
Þuríður var oft á bæn og stundaði
mikið bænasamkomur.
Eftir að Betsy, önnur kona föð-
ur míns, dó, gengu hann og Þur-
íður í heilagt hjónaband. Þau áttu
saman þrettán ár í farsælu hjóna-
bandi. Oft bauð Þura mér í mat og
kom þar fram hirðishjartað hjá
henni. Mér til mikilla vonbrigða
veiktist hún af Alsheimer-sjúk-
dómnum og varð minnislaus síð-
ustu árin. Síðastliðin fjögur ár
fékk hún að dvelja á Droplaugar-
stöðum og kom ég yfirleitt til
hennar einu sinni í viku.
Hún talaði oft um söfnuðinn
sinn, Fíladelfíu, og vildi að ég tæki
með mér peninga í fórnarbaukinn
þegar ég færi á samkomur. Hún
styrkti Ómega og Lindina. Einnig
vildi hún að Hvítasunnukirkjan
Fíladelfía myndi eignast allar eig-
ur sínar þegar hún hefði kvatt
þennan heim. Þess vegna gaf hún
söfnuðinum íbúðina sína. Henni
þótti svo vænt um söfnuðinn sinn.
Hún vildi honum allt hið besta.
Þura mín. Ég þakka þér fyrir
allar þínar fyrirbænir og vinskap
við mig og fjölskyldu mína í gegn-
um árin.
Þinn stjúpsonur,
Helgi Borgfjörð Kárason.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Nú ert þú farin, elsku Þura
frænka mín.
Þú varst búin að þrá það um
tíma og biðja Drottin að taka þig
til sín.
Ég kallaði þig alltaf Þuru
frænku og þótti mikið vænt um
þig.
Þú varst móðursystir mín og
þið mamma nokkuð líkar í útliti.
Í þau skipti sem ég kom til þín
eftir að mamma fór, fannst mér ég
hafa svo mikið af mömmu í þér. Þú
varst mér alltaf svo góð og blíð,
það var eins og við tengdumst sér-
stökum böndum, kannski af því að
þú varst viðstödd fæðingu mína í
Hrísnesi.
Þú varst reyndar öllum góð og
uppáhaldsfrænka hjá mér og fleir-
um. Ég minnist sumarsins 1956,
þá var ég hjá ykkur nokkrum
systkinum mömmu til skiptis með-
an ég var í þjálfun hjá Æfingastöð
lamaðra og fatlaðra eftir lömunar-
veikina sem ég fékk. Það var gam-
an að vera hjá þér á Njarðargöt-
unni og fórum við á margar
samkomur þennan tíma, meira að
segja var ein í stóru tjaldi á Skóla-
vörðuholti. Við löbbuðum Lauga-
veginn einn daginn og mættum
manni sem var öðruvísi á litinn en
við. „Svoleiðis“ mann hafði ég
aldrei séð (11 ára). Mér þótti hann
ekki fallegur og sagði þér það.
En þá sagðir þú við mig: „Kol-
brún mín, það er ekkert ljótt sem
Guð hefur skapað.“ Þessu gleymi
ég aldrei og það er líka svo lýsandi
fyrir þig, hversu yndisleg mann-
eskja þú varst.
Þegar ég fór að búa og eiga
börn varstu þeim líka svo góð.
Ég man svo vel þegar ég bjó á
Suðurlandsbrautinni, þá komst þú
oft og fórst með þau í sunnudaga-
skólann. Ég kom líka stundum til
þín og ömmu á Hverfisgötuna í
litlu notalegu íbúðina ykkar og svo
seinna til þín og Kára heitins á
Skúlagötuna. Þar áttum við nota-
legar stundir og drógum spjald úr
stokknum og lásum hvert fyrir
annað það sem á spjaldinu stóð.
Síðustu árin varstu á Droplaugar-
stöðum, varst alltaf glöð og sagðist
hafa það gott.
Það er svo gott að ylja sér við
minningarnar, þær getur enginn
frá manni tekið.
Ég veit að nú líður þér vel og
Guð þig nú geymir elsku hjartans
Þura frænka mín.
Þín,
Kolbrún.
Þura amma er farin heim til
Drottins. Hún var reyndar ömmu-
systir mín, en hún átti engin börn,
en var mér og systur minni ávallt
sem ljúfasta amma, þess vegna
kölluðum við hana alltaf ömmu.
Hún átti enga sína líka.
Ég man eftir því frá því ég var
lítill að við fjölskyldan áttum alltaf
öruggt húsaskjól hjá Þuru ömmu.
Ef við þurftum á gistingu að halda
í borginni þá hýsti hún okkur. Ef
við þurftum að næra okkur þá fór-
um við gjarnan á Hverfisgötuna til
hennar og fengum okkur bita. Ef
við áttum leið til Reykjavíkur þá
litum við oftar en ekki inn til henn-
ar. Það var gott að koma til hennar
og ekki sakaði að hún bjó til bestu
pönnukökur sem völ var á. Ég á
fjölmargar góðar minningar af
Hverfisgötunni og síðar einnig af
Skúlagötunni þar sem hún bjó
með Kára manni sínum eftir að
þau giftust á gamals aldri.
Ekki fækkaði komum mínum til
Þuru ömmu eftir að ég flutti suður
til að fara í skóla. Á hverjum
sunnudegi bauð hún mér í hádeg-
ismat sem hún eldaði af alúð. Eftir
matinn var gott að spjalla við hana
og biðja með henni en hún bað með
mér og fyrir mér og fjölskyldunni
fram á síðasta dag.
Þura amma leyfði konu minni
að finna það frá fyrsta degi að hún
væri hluti af fjölskyldunni og
barnabarnabörnin fengu alltaf
mikla hlýju og elsku frá henni.
Hún var alltaf svo barngóð.
Söknuður er okkur efst í huga
en jafnframt gleði yfir að Þura
amma hafi loksins fengið að fara
heim til Drottins. Hún var búin að
bíða nokkuð lengi eftir heimfarar-
leyfi sem hún fékk sunnudaginn
19. júní, en hún hafði einmitt beðið
Guð um að fá að deyja á sunnu-
degi.
Þura amma var orðin þreytt eft-
ir langa og góða ævi. Hún nefndi
það gjarnan síðustu árin hvað
henni þætti það leiðinlegt að geta
ekki boðið manni upp á neitt, ekki
nema nokkra súkkulaðimola, af
því að heilsan var farin. En við
sóttumst aðeins eftir að vera ná-
lægt henni, það er jú fátt betra en
að vera nálægt þeim sem eiga yf-
irflæði af kærleika og Þura amma
gaf okkur alltaf kærleika og mikið
af honum.
Við Erla og börnin þökkum
Guði fyrir Þuru ömmu sem átti
óþrjótandi og falslausan kærleika
handa okkur, öllum stundum.
Megi okkur sem eftir lifum auðn-
ast að lifa eins og hún lifði og líkja
eftir trú hennar.
Hjalti Skaale Glúmsson.
Þuríður S. Vigfúsdóttir, þriðja
barn í röð 10 systkina, fæddist í
torfbænum á Hrísnesi á Barða-
strönd 1918.
Elsta systir í hópi 10 systkina
fær það hlutverk að þjóna sér
eldri bræðrum, gæta hinna yngri
og starfa innan bæjar og síðan
einnig utan þegar árum fjölgar.
Ekki mikill tími fyrir farskólalær-
dóminn og í þessum landshluta er
hvorki hefð fyrir né fjárráð til
langskólanáms pilta hvað þá
stúlkna. Þegar yngri systurnar
vaxa úr grasi létta þær eldri á
fóðrum að vetrinum með því að
fara í vist hjá heldra fólki syðra.
Um hábjargræðistímann snúa
þær samt heim og hjálpa til við
heyskapinn.
17 ára fór Þuríður í vist til
hjóna í Hafnarfirði sem sóttu
Heimatrúboðið. Ekki var trú-
ræknin Þuríði framandi. Í Hrís-
nesi hafði heimilisguðrækni með
sálmasöng og biblíulestri að aftni
verið um hönd höfð að vetrinum
allt þar til útvarpið kom upp úr
1930. Aðspurð sagðist Þuríður
hafa drukkið trúna í sig á
bernskuheimilinu. Hún hlýddi á
húslestrana af athygli og vaknaði
þá þegar til umhugsunar um and-
leg efni. Mun því lítið á vanta að
sérhver dagur í lífi hennar hafi
byrjað og endað með bæn og lestri
úr orði Guðs sem féll í góða jörð og
lagði grunn að þeim andlega og
trúarlega þroska sem Þuríður
náði.
Með húsbændum sínum í Hafn-
arfirði sótti hún fyrst Heimatrú-
boðið og síðan til hvítasunnu-
manna í Reykjavík frá 1938 og
varð meðlimur númer 36 í söfn-
uðinum. Á veraldlegri og andlegri
krepputíð fann sveitastúlkan skjól
í félagsskap sem ræktaði trúna á
svipum grundvelli og lagður var í
húslestrum, m.a. úr Vídalínspost-
illu. Allt – í orði og verki – byggði
hún síðan á þeim „grundvelli sem
lagður er, sem er Jesús Kristur“
og „athvarf hennar var til sanns /
undir purpurakápu hans“. Þar af
mótaðist hugarfar hennar og líf-
erni, en ekki af ótta við refsingu
eða von um laun annars heims.
Þess vegna yrði þeim sem þekktu
Þuríði ekki auðvelt að leggja út af
textanum: „sá elskar lítið sem lítið
er fyrirgefið“.
Á yngri árum Þuríðar voru
konur óvíða í leiðandi hlutverkum
né gert ráð fyrir þátttöku þeirra í
opinberri umræðu. Með hvíta-
sunnumönnum hlutu „bræðurnir“
einir frama. Þó var þar sú und-
antekning að „safnaðarsystir“
varð trúnaðarembætti, konu ætl-
að, sem „systur“ máttu leita til
með persónuleg vandamál. Til
þeirrar þjónustu var Þuríður valin
enda þá þegar traust og orðvör.
Árið 1959 þegar hvítasunnu-
menn stofnuðu sparisjóð, Pundið,
var leitað eftir Þuríði sem gjald-
kera þótt enga viðskiptamenntun
hefði hlotið. Eins varð um sjóðs-
uppgjörið og hvaðeina sem henn-
ar persónu varðaði: allt stemmdi
það að kveldi í debet og kredit.
31 ár var hún í Pundinu og
SPRON eftir sameiningu sjóð-
anna og aldrei vantaði Þuríði til
vinnu einn einasta dag. Á hverjum
vettvangi lífsins var hún ævinlega
veitandi og aldrei þiggjandi á
meðan hún hélt heilsu. Þá hana
þraut naut hún þeirrar umönnun-
ar á Droplaugarstöðum sem hún
var þakklát fyrir.
Eftir tæp 93 æviár var kominn
„ferðahugur“ í Þuríði. Hún hafði
„varðveitt trúna og fullnað skeið-
ið“ og tók undir með séra Hall-
grími: „Dauði, kom þú sæll, þá þú
vilt.“
Glúmur Gylfason.
Þuríður Steinunn
Vigfúsdóttir
Elsku langamma og langa-
langamma okkar. Innilegar ham-
ingjuóskir með afmælisdaginn
þinn. Okkur finnst frekar skrítið
að eyða þessum degi ekki hjá þér
og borða frá þér allt nammið úr
gulu krukkunni eins og kom nú
svo oft fyrir. Það er alveg ótrú-
legt hvað þú skildir mikið eftir
þig, ekki bara í hjörtum okkar
heldur líka í hlutum, svo sem
vettlinga, sokka, dúka, körfur,
krukkur, bókamerki og allt jóla-
dótið sem fegrar heimilið okkar
Svava
Sigmundsdóttir
✝ Svava Sig-mundsdóttir
fæddist á Björgum í
Skagabyggð 29.
júní 1916. Hún lést
á Heilbrigðis-
stofnuninni á Sauð-
árkróki 30. maí
2011.
Útför Svövu var
gerð frá Hofsós-
kirkju laugardag-
inn 4. júní 2011.
og minnir svo mikið
á þig í daglegu lífi.
Hún Svava Mar-
grét er svo heppin
að hafa fengið að
kynnast langalang-
ömmu sinni, það var
alltaf jafn gaman að
koma með ömmu
Sigrúnu til þín,
spjalla og sýna þér
hvað Svava litla
væri orðin dugleg
og alltaf héldust þið svo fallega í
hendur.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Elsku amma okkar, við vitum
að Kristján afi dekrar við þig í
dag.
Við söknum þín.
Þínar stelpur,
Lena Rut Jónsdóttir og
Svava Margrét Árnadóttir.
Það er of langt síðan ég sá þig
síðast, frændi. Það er of langt
þangað til ég sé þig næst. Þetta
segjum við í hvert sinn er við hitt-
umst og í hvert sinn er við kveðj-
umst. Þetta er bara partur af því
að búa hvor í sínu landinu, hvor í
sinni heimsálfunni. Mig grunaði
það bara ekki síðast þegar við
kvöddumst að það yrði svona
langt í að við sæjumst aftur. Svona
svakalega langt
Víkingur varstu frá náttúrunn-
ar hendi og ég veit, að nú ert þú í
góðra vina hópi með þínum líkum,
skálandi, syngjandi, hlæjandi og
segjandi sögur af eigin afrekum
og annarra. Eflaust segir þú stolt-
ur sögur af fjölskyldunni þinni
beggja vegna Atlantshafsins,
ítalskri arfleifð þinni, íslenskum
rótum þínum, bandarísku uppeldi
John Christopher
Romano
✝ John Chri-stopher Rom-
ano fæddist í Nor-
walk CT í Banda-
ríkjunum 23.
september 1973.
Hann lést á heimili
sínu 13. júní 2011.
Johnny var jarð-
sunginn í Norwalk
CT í Bandaríkj-
unum 18. júní 2011.
Minningarathöfn
var í Guðríðarkirkju 28. júní
2011.
og af ömmu hellis-
búa. Meðan fé-
lagarnir hinumegin
hlusta nú hugfangn-
ir á sögur þínar og
hrífast með í frá-
sagnargleðinni, þá
minnumst við
drengsins, mannsins
og víkingsins sem
hreif okkur með sér í
ótal ævintýri.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Ég veit að þú ert á góðum stað,
frændi, og það huggar mig. Ég
veit að þú fylgist með okkur, það
huggar mig. Ég veit að þér líður
vel, það huggar mig. Ég veit að ég
á eftir að sakna þín og það huggar
mig líka. Það segir mér hvað þú
skilur eftir þig og hvaða stað þú
hefur átt í mínu lífi.
Hvar ertu núna og hví var ég rændur?
Hugur minn róast er þig þar ég finn.
Himinn og haf enn á mill’okkar,
frændur,
hvíl nú í friði, elsku frændi minn.
Sigurður (Siggi) frændi
í Danmörku.