Morgunblaðið - 30.06.2011, Side 25

stórum jeppa sem komst yfir
flestar fyrirstöður. Guðni var
ekkert sérstaklega áhugasamur
um bíla en á næstu árum eyddi
hann ómældum tíma við að
byggja sér farartæki sem hent-
uðu á fjöllum. Minnist ég ferða
um sumar sem hávetur í Lappl-
ander-bifreiðum með haganlega
útfærðum innréttingum. Guðni
lét sig ekki muna um að saga
slíka vagna í sundur, lengja þá og
koma þeim saman aftur til að
upplifa landið og náttúruna bet-
ur. Dýpt landslagsins var því
ekki einungis takmarkalaus í
verkum Guðna heldur byggðist
hún á traustri reynslu höfundar-
ins.
Guðni málaði eftir minni, eng-
an ákveðinn stað, engan ákveð-
inn tíma, ekkert ákveðið veður en
þó allt í senn. Þráðurinn hefur
verið slitinn en engu að síður lifir
Guðni áfram í verkum sínum og
við fáum að njóta kyrrðar þeirra
og friðsældar um ókomna tíð.
Ég bið góðan Guð að styrkja
Sigrúnu, eiginkonu hans og börn-
in fimm í þessari miklu sorg um
leið og ég kveð kæran vin með
þakklæti í hjarta. Blessun Guðs
fylgi foreldrum Guðna og systur;
Kaju, Hauki og Sigrúnu.
Loftur Atli Eiríksson.
Á öræfunum við Tungnaá og
Köldukvísl er eyðilegra en víðast
annarsstaðar á hálendi Íslands.
Sandurinn er alls staðar nema
þar sem móbergsfjöllin rísa eða
gróðurlaus hraun þekja landið.
Eigi að síður búa þessar auðnir
yfir fegurð sem erfitt er að skil-
greina. Hún er ekki augljós við
fyrstu sýn. Litbrigðin í eyði-
mörkinni ráðast af veðri og birtu:
Gráminn í súldinni, morgunþoka
sem eyðist í sólinni, rykmistur á
hlýjum sumardegi, sólarlag yfir
Kerlingarfjöllum. Á þessar slóðir
fór Guðni oft sem ungur drengur
með föður sínum, Hauki Tómas-
syni jarðfræðingi. Þar liggja ræt-
ur þeirrar listar sem Georg
Guðni hefur gefið þjóð sinni og
heiminum öllum og mun halda
nafni hans á lofti um ókomna tíð.
Við Guðni vorum systkinasyn-
ir og jafnaldrar og höfðum svipuð
áhugamál. Samvistir voru miklar
og við fengum oft að gista hvor
hjá öðrum. Leikfangabílar
brunuðu um moldarflögin, í Ár-
bænum eða Kleppsholtinu, allt
eftir því hvor var í heimsókn hjá
hinum. Í leiknum vorum við oft
komnir inn að Tungnaá og fórum
slóðir sem hann hafði komið á en
ekki ég. Mikið langaði mig í fjalla-
ferðir eins og frændi minn fór
með pabba sínum! Þau tækifæri
gáfust síðar. Landið heillaði okk-
ur og leiddi inn á þær brautir sem
við höfum fetað síðan, hvor með
sínum hætti. Guðni var mikill
ferðamaður. Hann hafði þörf fyr-
ir að fara um landið á öllum árs-
tímum og skissubókin var jafnan
með í för. Hann þekkti alla firði
og dali, flestar slóðir á hálendinu
hafði hann farið og nokkrar ferðir
fórum við saman á Vatnajökul og
Mýrdalsjökul. Betri ferðafélaga
var ekki hægt að hugsa sér.
Guðni var gæfumaður. Að hon-
um stóð gott og traust fólk og á
fáa staði fannst mér betra að
koma í æsku en til Kæju og
Hauks. Þau Sigrún kynntust ung
og fylgdust að alla tíð síðan. Þau
eignuðust fallegt heimili og fimm
myndarleg börn. Guðni hafði gott
skapferli og átti auðvelt með að
lynda við fólk. Hann hafði enga
þörf fyrir að láta á sér bera, en
naut þess að vera með fjölskyld-
unni eða í litlum hópi vina. Hon-
um fylgdu aldrei vandamál enda
einhver besti og heilsteyptasti
maður sem ég hef kynnst á lífs-
leiðinni.
En lífið kemur og það fer og
enginn veit hvenær kallið kemur.
Þjóðin verður fátækari þegar
mikilhæfur listamaður fellur frá í
blóma lífsins. Slíkt er þó hjóm eitt
hjá þeim missi sem Sigrún og
börnin verða fyrir. Fátækleg orð
breyta þar engu. En þegar frá
líður mun minningin standa eftir.
Sjaldan verður birtan yfir land-
inu fallegri en á kyrrum og heið-
um haustmorgni á öræfum.
Þannig er birtan yfir minning-
unni um Georg Guðna.
Magnús Tumi Guðmundsson.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri;
sofinn er nú söngurinn ljúfi
í svölum fjalladölum,
grátþögull harmafugl hnípir
á húsgafli hvurjum.
(Jónas Hallgrímsson)
Leiðir okkar systrunganna,
Guðna og mín, hafa legið saman
frá því hann fæddist, fjórum ár-
um á eftir mér, fyrstu árin á
Bræðraborgarstíg 19 þar sem
fjölskyldur okkar bjuggu þegar
við fæddumst. Samheldni í móð-
urfjölskyldu okkar hefur ævin-
lega verið mikil og góð, systkinin
frá Sólbergi hafa kunnað að
rækta fjölskyldutengslin og hlúa
að þeim. Guðni var enginn eftir-
bátur þeirra.
Það kom snemma í ljós að
Guðni vissi hvað hann ætlaði sér í
lífinu, hann valdi myndlistina og
myndefnið hafði hann drukkið í
sig með móðurmjólkinni er hann
ferðaðist með foreldrum sínum
og systkinum um hálendi Íslands
frá unga aldri. Og hann hélt
áfram að ferðast um landið eftir
að hann eignaðist sína eigin fjöl-
skyldu og var hafsjór af fróðleik
um landið sitt.
Guðni og Sigrún voru aðeins 16
ára þegar þau kynntust og saman
hafa þau verið síðan þá. Það hefur
verið einstakt að fylgjast með
hversu samstillt þau hafa alltaf
verið, í einu og öllu. Því hvort sem
um var að ræða hana Sigrúnu eða
myndlistina þá vissi Guðni hvað
hann vildi og hann hvikaði ekki
frá því sem hann hafði valið.
Ótal minningar tengdar Guðna
koma í hugann. Hvernig hann
ræktaði fjölskylduböndin af alúð,
hvernig hann hafði alltaf tíma til
að taka þátt í því sem var að ger-
ast hjá okkur og alltaf tíma til að
hlusta og spjalla. Hlý og vökul
augun, góð og þýð nærvera hans
er sterk í minningunni.
Við erum stolt af því hve vel og
fallega hann lifði lífinu, bæði sem
fjölskyldufaðir og eiginmaður og
svo sem listamaður.
Fyrst hann þurfti að fara svo
fljótt var það við hæfi að hann
skyldi kveðja í nánd við Berang-
ur, þar sem honum leið svo vel,
umvafinn fjallahringnum og nátt-
úrunni sem hann var samofinn.
Hugur okkar er hjá Sigrúnu og
börnunum, Kæju og Hauki og
Sigrúnu, systur Guðna. Harmur
þeirra er mikill en það er huggun
hve miklu ævistarfi hann skilaði
þrátt fyrir allt of stutta ævi því
vinnusemi hans var einstök.
Hvað er langlífi?
Lífsnautnin frjóva,
alefling andans
og athöfn þörf.
(Jónas Hallgrímsson)
Guð blessi minningu einstaks
drengs.
Jón Ingi og Sigríður Helga.
Kveðja frá frændsystkinum
og fjölskyldum
Í dag kveðjum við Guðna,
elskulegan frænda okkar og vin.
Guðna sem var svo margt gefið
og kunni svo vel að njóta og spila
úr því sem lífið býður. Hann var
mikið náttúrubarn, kunni best við
sig í faðmi íslenskrar náttúru og
fór ófáar ferðirnar á fjöll og jökla
á skrýtna Lapplander-jeppanum
sínum. Hann var einnig íþrótta-
maður, á yngri árum var það að-
allega handboltinn en á seinni ár-
um fór hann að stunda hlaup af
kappi og var gaman að fylgjast
með framgangi hans í þeirri
íþrótt. Guðni fæddist með náðar-
göf, það var snemma ljóst; enginn
var eins flinkur að teikna og hann
og það var alltaf spennandi að
láta Guðna lita í litabækurnar
okkar því í handbragði hans
leyndist strax einhver galdur.
Hann fór vel með þessa gjöf,
hlúði að henni af auðmýkt og alúð
og skapaði þannig einstök lista-
verk sem munu halda nafni hans
á lofti og auðga líf okkar hinna
um ókomna tíð. En auðmýkt og
alúð voru ekki síður sterkir þætt-
ir í persónuleika hans og það var
alltaf gaman og gefandi að hitta
Guðna og erfitt að sætta sig við
að þær stundir verði ekki fleiri.
Síðast en ekki síst var Guðni fjöl-
skyldumaður og mikill gæfumað-
ur í einkalífi. Hann eignaðist
fimm mannvænleg börn og hann
átti hana Sigrúnu, lífsförunaut
sinn, vin og sálufélaga. Þeirra er
missirinn mestur og orð mega sín
lítils í þeirri miklu sorg sem þau
standa nú frammi fyrir.
Elsku fjölskylda, hugur okkar
er hjá ykkur nú á þessum erfiðu
tímum og hjá ykkur, elsku Kaja,
Haukur og Sigrún sem sjáið nú á
eftir syni og bróður í annað sinn.
Við syrgjum góðan frænda og
góðan dreng og komum til með að
sakna þægilegrar nærveru hans,
strákslega fassins, skemmtilega
skopskynsins og fallega brossins.
Minning hans lifir og við þökkum
fyrir að hafa fengið að kynnast
honum.
Sverrir, Unnur, Birgir,
Eiríkur, Kolbrún og börn.
„Megi minning um góðan
dreng og mikinn listamann lifa
með þjóðinni um ókomin ár.“
Þessa kveðju frá stjórn Lista-
safns Ísafjarðar má meðal ann-
arra líta í gestabók í Safnahúsinu
á Ísafirði. Þetta var ritað á fyrsta
degi er yfirlitssýningu á verkum
Georgs Guðna Haukssonar var
fram haldið eftir að harmafregnir
bárust af andláti hans.
Því er þetta nefnt hér að ég var
viðstaddur opnun þessarar sýn-
ingar í heimabæ mínum á Ísafirði
aðeins viku áður og átti góðar
stundir með Guðna, Sigrúnu og
sonum þeirra þremur þá helgi.
Margt hefur verið rætt og rit-
að af þar til lærðum mönnum um
hæfni og einstakt næmi Guðna
sem myndlistarmanns og náði
Guðni að skila því í þann búning
að allir nutu. Fyrir leikmönnum
þvældist það ekki að skynja og
njóta allt að því áþreifanlegrar
nálgunar við íslenska náttúru í
því myndefni sem hann túlkaði.
Ég hika ekki við að fullyrða að
með honum er ég að kveðja minn
eftirlætislistmálara eins átakan-
legt og það má vera í ljósi hæfni
hans og ónuminna landa. Þeir
sem þekktu Guðna sjá hæglega
persónueinkenni hans í verkun-
um. Fyrir mér er þó fyrst og
fremst genginn góður frændi og
vinur, ljúfur og skemmtilegur.
Einstaklega náið samband
Guðna og Sigrúnar hafði varað í
34 ár og eflaust getur sú nánd
varað langt fram í þann draum-
kennda og dulmagnaða sjóndeild-
arhring sem Guðni birti okkur í
myndefni sínu. Sigrún mun
áfram skila því hlutverki sem hún
höndlar svo vel, að vera börnun-
um sínum, þeim Elísabetu, Gígju,
Tomma, Tuma og Jóni Guðna frá-
bær móðir, studd af minningum
um það hvernig þau Guðni
byggðu upp einstaklega ham-
ingjusama fjölskyldu. Aðstand-
endur og vinir munu ekki láta sitt
eftir liggja við að rétta hjálpar-
hönd.
Í uppvexti mínum í Reykjavík
var náinn samgangur með börn-
um þriggja systra frá Bolungar-
vík, þeim Imbu, mömmu og
Kæju, móður Guðna. Við vorum
11 börnin og nutum þess að hitt-
ast á heimilum okkar og vorum
svo jafnan í samvistum við frænd-
fólk okkar í Bolungarvík á sumr-
in. Ég minnist góðra stunda á
heimili Kæju og Hauks á
Bræðraborgarstíg og síðar í
Hraunbæ með börnunum þrem-
ur, Sigrúnu, Guðna og Tomma.
Það voru þung spor fyrir litla fjöl-
skyldu að kveðja þann einstaka
dáðadreng Tómas Kolbein sem
varð bráðkvaddur árið 1987, rétt
liðlega tvítugur að aldri. Fjöl-
skyldan hefur lifað með þeirri
sorg síðan og þjappað sér saman
og notið minninganna um
Tomma. Það sem lagt hefur verið
á Kæju og fjölskyldu er ómælt og
verður okkur hinum hvatning í að
standa með þeim á erfiðum tím-
um.
Það hefur verið kært með fjöl-
skyldum okkar Guðna. Við kveðj-
um einstakt ljúfmenni og minn-
umst listamannsins okkar rétt
eins og samferðamenn hans í
myndlistinni minnast hans sem
góðs drengs í tilvitnuninni hér í
upphafi. Þetta minnir okkur á að
Georg Guðni Hauksson var ein-
staklega heill maður.
Fjölskyldan úr Brunngötunni
og við systkinin af Smáraflötinni
sendum Sigrúnu, börnunum
fimm, Kæju, Hauki, Sigrúnu
Hauks, Atla, Hauki litla og öðrum
aðstandendum dýpstu samúðar-
kveðjur.
Gísli Jón Hjaltason.
Georg Guðni frændi minn var
7 árum yngri en ég. Það var auð-
vitað mikill munur á okkar yngri
árum en minnkaði með aldrinum.
Yngri bræður mínir, Snorri og
Magnús Tumi, voru hins vegar á
svipuðum aldri og hann og ég
minnist fjörugs og glaðværs hóps
í fjölskylduboðum. Vinátta hans
og Magga virtist mér líka náin á
unglings- og fullorðinsárum.
Tengdi þá meðal annars sameig-
inlegur áhugi á íslenskri náttúru
og síðar snertifletir í myndlist
eftir að Maggi giftist Önnu.
Aðrir munu lýsa myndlistar-
manninum og náttúruunnandan-
um Guðna. Það er hins vegar slá-
andi hugsun að það var úti í
íslenskri náttúru sem hann hljóp
inn í eilífðina þar sem hann mun
lifa af verkum sínum. Það kann
að vera einhver huggun syrgj-
andi fjölskyldu. Hún er þó vart
mikil í bili því fráfall Guðna var
svo sannarlega reiðarslag og
harmdauði. Hann stóð á hátindi
lífs síns og ferils.
Guðni átti stóra fjölskyldu sem
hann lagði mikla rækt við. Hann
var líka hluti af stórfjölskyldu
sem hittist í fermingum, stóraf-
mælum og árlegri spilaveislu. Á
þeim vettvangi þótti okkur Elsu
alltaf gott að hitta hann og Sig-
rúnu. Auðvitað var rætt um allt á
milli himins og jarðar, meðal ann-
ars myndlistina, ekki síst eftir að
við Elsa fluttum til listaborgar-
innar Basel. En fyrst og fremst
voru það fjölskyldumálin sem við
áttum sameiginleg, meðal annars
með dætur á svipuðum aldri og
allt sem því fylgir. Guðni var allt-
af hlýr og einlægur í þeim sam-
tölum.
Við Elsa vottum Sigrúnu og
börnunum okkar dýpstu samúð
en ekki síður foreldrum hans
Hauki og Kæju. Frá þeim kom
HINSTA KVEÐJA
Ég kveð þig minn kæri
vinur: Í dulúðugu og marg-
brotnu rými verka þinna
munt þú lifa um alla tíð.
Öllum aðstandendum
sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Kristinn E. Hrafnsson.
Á sumardagsins fyrsta fund
fellur hrímkalt haust.
Lífið varir litla stund
en listin endalaust.
(HH)
Hallgrímur Helgason
Úr fjölskyldusafni
„Náttúran kemur alltaf upp í þeim en á ákveðnum tímapunkti öðlast málverkið sjálfstæði. Þá skiptir meira máli sjálf glíman við
málverkið en að fjalla um einhver náttúrufyrirbrigði, ljós, veður eða slíkt,“ sagði Georg Guðni um verk sín.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 2011