Morgunblaðið - 30.06.2011, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 2011
margt það besta í fari Guðna,
áhuginn á landinu frá jarðfræð-
ingnum Hauki, hlýja Kæju og
fjölskyldurækt beggja.
Már Guðmundsson.
Ég mun aldrei skilja tilgang
þess að rífa besta vin minn frá
fjölskyldunni sem hann elskaði
og þarfnaðist, rétt eins og hún
elskaði hann og þarfnaðist.
Kannski er ekki okkar að skilja –
bara þola.
Við kynntumst nítján ára gutt-
ar, annar á leið í fjölskyldufagið,
lögfræði. Hinn á leið í myndlist-
arnám, fyrstur í fjölskyldunni.
Við fæddumst hvor á sínu árinu,
en bara 25 dagar á milli. Saman
vorum við aurburðarflokkurinn.
Ferðuðumst um landið þvert og
endilangt og tókum vatnssýni til
að mæla aurburð. Urðum strax
perluvinir. Sigrún og Kristín
urðu vinir rétt eins og við Guðni.
Þær komu með í aurburðarferð,
þótt í raun hafi bara verið sæti
fyrir 3 í bílnum. Þegar við Kristín
giftum okkur komu Guðni og Sig-
rún með í brúðkaupsferðina. Þeg-
ar þau giftu sig heimsóttu þau
okkur vestur um haf. Guðni sýndi
mér Ísland á þann hátt sem ég
hafði ekki fyrr séð. Ég fékk því
forskot á sæluna sem hann deildi
síðar með öllum í myndunum sín-
um. Ég veit ekki hvort ég kenndi
honum eitthvað. Man þó að ég
fékk hann fyrstur manna til að
borða appelsínur og kaupa annað
nesti en kók og prins í aurburð-
arferð yfir hálendið. Kannski
vandi ég hann af gikkshætti í
mat. Mestu skiptir að við áttum
áratuga vináttu. Gátum talað
saman, hlegið saman og þagað
saman. Jafnvel átt daprar stundir
saman og haft gott af. Nú varðar
mig mestu að aldrei féll styggð-
aryrði á milli okkar. Kannski var
grundvöllur vináttu okkar sá að
við fengumst við ólíka hluti. Ann-
ar listamaður sem endurvakti óð
til íslenskrar náttúru í verkum
sínum. Hinn lögmaður sem samdi
um álver á Íslandi fyrir erlendan
auðhring. Hvorutveggja átti ræt-
ur í aurburðinum. Annar nam
náttúruna og miðlaði til fólksins í
myndlist. Hinn hélt sig við nýt-
ingu fallorkunnar til verðmæta-
sköpunar. Í því efaðist Guðni
meira en ég, sem var í góðu lagi.
Vinir þurfa ekki að líta allt sömu
augum. Ágreiningur er val.
Guðni og Sigrún voru okkur
meira en vinir. Þau og barnahóp-
urinn þeirra voru með í okkar
fjölskylduboðum og öfugt. Við
Kristín eigum ótal minningar
sem lifa með okkur. Um ferða-
félaga í brúðkaupsferð, leiðsögn
um tvíæring í Feneyjum og Tur-
ner í London. Fleiri ferðalög,
matarboð og stundir með barna-
hópi sem saman slagar í fótbolta-
lið. Við Guðni fórum líka árvisst í
veiði þar sem allir, líka Guðni,
verða framsóknarmenn um
stund. Misstum úr tvö skipti.
Þegar annar forfallaðist gat hinn
ekki hugsað sér að kalla til vara-
mann. Þetta var okkar veiðiferð.
Þegar þetta er skrifað erum við í
hjólaferð með Dóná, sem ber
fram mikinn aur og er ekki mjög
blá. Ætlunin var að hjóla, ekki
skrifa. Mikið vildum við að svo
hefði orðið.
Það er óendanlega sorglegt að
sjá á eftir Guðna og hræðilegt að
Sigrún, Elísabet, Gígja, Tommi,
Tumi og Jón Guðni fái ekki fram-
ar notið frábærs eiginmanns og
föður. Hugur okkar er hjá þeim,
Kaju, Tómasi og öðrum í fjöl-
skyldu Guðna. Við kveðjum
Guðna með þeirri huggun einni
að fjölskylda hans mun standa
okkur nærri um ókomna tíð og
vissu um að það væri það sem
hann helst kysi.
Gunnar Jónsson
og Kristín Þórisdóttir.
Þegar ég heyrði að gamli góði
bekkjarfélagi minn úr Myndlista-
og handíðaskólanum, Georg
Guðni, og hjartkær vinur okkar
hjóna til þrjátíu ára hefði skyndi-
lega fallið frá gat ég ómögulega
meðtekið þau válegu tíðindi. Mér
hefði allt eins getað verið sagt að
ég væri sjálfur dáinn eða að land-
ið hefði sokkið í sæ án þess að ég
hefði tekið eftir því, svo óvænt og
fjarstæðukennd var fréttin. Á
vissan hátt hafði ég reyndar sjálf-
ur dáið því stór partur af lífi mínu
var allt í einu horfinn.
Fyrir okkur sem urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast
Guðna náið var hann fyrst og
fremst frábær vinur og yndisleg
manneskja sem málaði einstakar
landslagsmyndir. Guðni notaði
náttúruna til að koma auga á eig-
in vitund. Hann málaði sjálfan sig
inn í fjallið sem bjó í huganum,
eins og hann skrifaði svo eftir-
minnilega í skissubók sína. Yfir
myndum hans hvílir mikill leynd-
ardómur rétt eins og Guðna hafi
verið mest í mun að festa á striga
það sem ekki verður á nokkurn
hátt fangað, að sýna okkur eitt-
hvað sem ekki er hægt að sjá.
Guðni talaði stundum um að
nota loftið og regnið til að líma
landslagið saman og komast í vit-
undarlegt samband við það. Þetta
var hans aðferð til að fjalla um
sálina með nútímalegum hætti.
Lengi trúðu menn því að augun
væru gluggar sálarinnar og ýktu
stærð þeirra eins og best sést í
koptískri myndlist frá fjórðu öld
eftir Krist. Guðni fæddist með
stór augu, dreymin og spurul í
senn, sem drukku í sig umhverfið.
Hann hafði ekki síst ánægju af
því að sjá heiminn í gegnum augu
barna sinna, sem veittu honum
ómælda gleði. Honum fannst svo
gaman að sjá hvað þau voru rosa-
lega hissa þegar þau uppgötvuðu
hlutina í fyrsta skipti. Sjálfur var
hann alltaf jafn hissa á því sem
fyrir augu bar, sólginn í að skilja
og samsama sig náttúrunni.
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska sögðu Rómverjar er þeir
öttu æskunni út í orrustur. Átak-
anlegt fráfall Guðna sýnir ekki
aðeins að guðirnir kunni gott að
meta, heldur einnig að þeir geti
verið eigingjarnir og tillitslausir
gagnvart þeim sem eftir lifa. Sig-
rún Jónasdóttir og börnin þeirra
fimm hafa verið svipt elskulegum
eiginmanni og ástkærum föður.
Þau hjónin voru afar samrýmd og
eyddu öllum stundum saman.
Þau voru jafn nauðsynleg hvort
öðru og olía og strigi er fyrir mál-
verk. Það duldist heldur engum
sem til þekkti að Sigrún var hans
stoð og stytta og stærsti aðdáandi
– og á hann þó ærið marga fyrir.
Sú friðsæld og innilega nánd sem
við skynjum svo sterkt í verkum
hans lýsir ekki síður sambandi
Guðna við Sigrúnu en veruleika
íslenskrar náttúru.
Elsku Sigrún, við vottum þér
og börnunum – Elísabetu, Gígju,
Tómasi, Tuma og Jóni Guðna –
okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Guðna.
Hannes og Sesselja.
Meira: mbl.is/minningar
Nú er jarðargróður að lifna.
Ég sit úti í móa og hugsa til
Georgs Guðna. Fyrir viku síðan
var ég í þessum sömu móum þeg-
ar ég fékk tilkynningu um ótíma-
bært andlát hans. Krækiber og
bláber eru að myndast á lynginu
þar sem ég sit. Það er ekki auð-
velt að átta sig á lífinu. Það kvikn-
ar og það slökknar. Ég bjóst við
að Georg Guðni stæði frekar yfir
minni mold en ég hans. Hann var
nærri áratug yngri og lifði heil-
brigðu lífi.
Ég kynntist honum fyrst við
kennslu 1983. Hann var kapps-
fullur og vann málverk í express-
ionískum anda, bundnum með
frumformum. Mér fannst hann
ekki taka því vel, þegar ég stakk
upp á því að hann róaði pensil-
skriftina og hugleiddi hana betur.
Nánar kynntist ég honum þegar
við Helmut Federle deildum með
okkur kennslu nokkru síðar. Þá
hófst vinátta okkar sem hefur
staðið síðan. Á þeim tíma var
hann að finna sinn stað í mynd-
listinni, sem átti eftir að færa
honum ungum viðurkenningu og
farsælan feril. Seinna kynntumst
við Magga samhentri fjölskyld-
unni og áttum góðar stundir með
þeim bæði heima og úti í nátt-
úrunni. Of fáar þó eftir á að
hyggja. Það var gott að ræða á
heilbrigðan hátt um myndlistina
án fordóma og af akademískri
þekkingu. Við Georg Guðni sýnd-
um víða saman. Eitt skipti vorum
við í lest á leið til Greifswald í
Þýskalandi ásamt Sigurði Árna.
Bernd Koberling hafði slegist í
för með okkur. Við erum allir
náttúrusinnaðir veiðimenn. Ég
hafði verið í árlegri eggjaferð í
eyjum Hvammsfjarðar daginn
áður, og hafði með mér 4 nýorpin
linsoðin gæsaegg, eitt á mann, og
með salt í filmuboxi og eina te-
skeið fyrir egg. Þeir höfnuðu
eggjunum og báru fyrir sig kól-
esteróli eða einhverju slíku, svo
ég varð að borða þau öll. Við vor-
um greinilega komnir á miðjan
aldur.
Georg Guðni og fjölskylda
voru að koma sér fyrir í Selsundi,
þar sem móðir mín er fædd og
uppalin. Við eigum eftir að sjá
hvernig þau voru að koma sér
fyrir þar og hefðum gjarnan vilj-
að sjá það með Georg Guðna.
Georg Guðni hafði talsverð áhrif í
myndlistinni, og hefur lagt mikið
til málverksins og landslagsins í
íslenskri myndlist. Þannig á hann
framhaldslíf meðal okkar, bæði í
myndum sínum og persónu. Við
vottum fjölskyldunni samúð okk-
ar.
Helgi Þorgils, Margrét
og fjölskylda.
Það eru ekki til orð, ekki til
hugsanir né neitt annað sem get-
ur tjáð sorg og söknuð við ótíma-
bært fráfall góðs vinar. Það að
kallið komi snemma getur aðeins
þýtt það í mínum huga að ást
Guðs sé sterk og mikil. Georg
Guðni Hauksson var heilbrigður
og hraustur, gæfumaður sem í
vöggugjöf fékk snilligáfu af-
burðalistamanns, heill í öllu
verki.
Heilsteyptur maður og góður,
fjölskyldumaður. Guðni og Sig-
rún kona hans eru eins og eitt í
mínum huga. Ég var með í för
þegar þau hittust fyrst á Lauga-
veginum fyrir 34 árum og hafa
þau síðan verið órjúfanleg heild.
Tvíburasálir. Börnin þeirra fimm,
hvert öðru mannvænlegra og fal-
legra. Fallegt heimili þeirra
hjóna er í Elliðaárdalnum hvar
við Guðni lékum okkur svo oft á
sumrin í æsku, árnar voru
þræddar og rannsakaðar gaum-
gæfilega en strax í æsku hafði
Guðni óvenju næmt auga fyrir
náttúrunni og lífi hennar og lit-
brigðum. Sælustaðurinn þeirra á
Berangri þar sem við vorum
orðnir nágrannar á ný, þessum
fallega stað á Rangárvöllunum
þar sem landslagið er mótað af
nálægðinni við sterk öfl náttúr-
unnar en ber jafnframt merki
veðursældar og heillandi um-
hverfis, með útsýni til allra átta
sem engu er líkt, þetta var stað-
urinn þeirra Guðna og Sigrúnar.
Gróið hraunið á Berangri breyt-
ist stöðugt í augum þess er á horf-
ir rétt eins málverkin hans
Guðna.
Guðni skilur margt eftir og allt
gott, stórkostlega myndlist sem
mér hefur alltaf veist svo auðvelt
að skilja. Orðspor sem aldrei mun
hverfa og án efa ganga í arf til
þeirra sem mest munu sakna
hans og vaxa þar og dafna. Guðni
skilur eftir sig spor í sandinum
sem aldrei munu hverfa, hann
skilur eftir sig mannkosti sem
aldrei munu þverra. Það er svo
merkilegt hvernig hlutirnir ger-
ast í þrenningum. Ég sé Guðna
fyrir mér þar sem hann nýtur
þess til fullnustu að sinna áhuga-
máli sínu hlaupunum, hávaxinn
og fótviss, á Berangri, landinu
þeirra Sigrúnar sem þau ætluðu
sér svo mikið með og þykir svo
vænt um, á leiðinni að hitta þau
sem hann elskar mest. Sé hann
fyrir mér þar sem hann tekur
skrefið yfir í annan heim þar sem
Tommi bróðir hans bíður með op-
inn faðm. Það er með miklum
söknuði og trega sem ég kveð þig
í bili, kæri vinur. Takk fyrir mig
og takk fyrir að vera samferða
mér allan þennan tíma. Elsku
Sigrún, Elísabet, Gígja, Tommi,
Tumi og Jón Guðni, ég veit að
ykkar missir er meiri en fyrir
kemst í nokkrum orðum eða
hugsunum, ég bið algóðan Guð að
vera með ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Ykkar vinur,
Fritz Már Jörgensson.
Á grimmu augnabliki, á besta
aldri, og á hátindi ferils síns, er
einn af fremstu listamönnum
þjóðarinnar hrifinn burtu. En
Georg Guðni var ekki bara einn af
merkustu listamönnum okkar,
heldur líka ástríkur fjölskyldu-
faðir og hlýr og góður félagi,
áhugasamur um lífið í hinu víð-
asta samhengi, og um verk ann-
arra; hann var einn af þessum
mönnum sem alltaf er ánægjulegt
að hitta og eyða tíma með – af
þeim fundum fóru allir ríkari.
Ef hugsað er um stöðu Georgs
Guðna í íslenskri listasögu, þá
fann fann hann furðu ungur sína
leið, sína köllun í lífi og list, og
með einstakri elju, dugnaði og
vinnusemi þróaði hann list sína
áfram, sitt persónulega tungu-
mál, sína listrænu sýn á heiminn.
Honum voru gefnir þeir einstæðu
hæfileikar sem staðsettu hann
strax upp úr tvítugu í framvarða-
sveit íslenskra listamanna af
sinni kynslóð, og þar hefur hann
verið, sívinnandi, sífellt að þróa
heima sína áfram, varfærnislega
en örugglega, sífellt að setja sér
og öðrum ný viðmið; í fremstu röð
jafningjanna.
Á þessum tímapunkti, þegar
hann stóð á fimmtugu, eftir
glæsilegan feril, feril án mála-
miðlana og án þess að hafa nokk-
urn tímann gefið eftir fyrir vel-
genginni, – og eftir að hafa fært
okkur sína ómetanlega list, þá
hefði þessi snjalli listamaður,
Georg Guðni, átt að fá að njóta
ávaxtanna af þeim pundum sem
hann hafði ávaxtað; að njóta lífs-
ins með stóru fjölskyldunni sem
var honum, þegar allt kom til alls,
það allra mikilvægasta. Hvernig
saga hans endar, svo alltof fljótt,
er hræðilega ósanngjarnt, fyrir
íslenska þjóð, en vitaskuld eink-
um fyrir Sigrúnu og börnin.
Einar Falur og Ingibjörg.
Fáir menn hafa í huga mér jafn
sterka tengingu við landið og
Georg Guðni Hauksson, sem lést
langt fyrir aldur fram þar sem
hann var á ferðalagi í nágrenni
við fjallið Heklu.
Engan þekki ég sem notað hef-
ur hæfileika sína í þessu jarðlífi
jafn vel og Guðni. Myndlist hans
er algerlega handan orða en kem-
ur við stað í okkur mannfólkinu,
sem fáum tekst að hreyfa við í eitt
augnablik, sem varir heila eilífð.
Umhverfis Guðna er stór og
falleg fjölskylda, sem hefur alla
tíð hjálpast að við að eiga gott líf,
fylla það af dýrmætum augna-
blikum, fegurð og hlýju.
Guðni var ekki bara framúr-
skarandi myndlistarmaður og
dásamlegur fjölskyldufaðir, hann
var hugsuður og athafnamaður,
sem skapaði í kringum sig heilan
heim, sem gott var að vera í.
Hann var heill í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur.
Heimurinn hans Guðna er
áfram til, þó Guðni sé farinn og
hann eftirlætur eftirlifendum að
dvelja þar áfram. Þó er erfitt að
tjá hversu sárt maður finnur til
með fjölskyldunni, sem hefur al-
veg nýjan kafla að Guðna gengn-
um. Ég hugsa til Sigrúnar og
Georg Guðni Hauksson
✝
Hjartans þakkir færum við öllum sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður, tengda-
föður, afa og langafa,
GUÐJÓNS JÓNSSONAR
bifreiðarstjóra,
Víðivöllum 26,
Selfossi.
Guðmunda Ólafsdóttir,
Jón Viðar Guðjónsson, Carola Ida Köhler,
Steinþór Guðjónsson, Sigríður Garðarsdóttir,
Reynir Guðjónsson, Soffía Stefánsdóttir,
Guðbjörg Guðjónsdóttir, Sigurður Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÖNNU RÓSAMUNDU JÓHANNSDÓTTUR,
Hlíðarlundi 2,
Akureyri.
Magnús Þorsteinsson, Roxanna Björg Morales,
Sigurlína Þorsteinsdóttir, Gunnlaugur H. Jónsson,
Jóhanna Sigrún Þorsteinsdóttir, Björn Jósef Arnviðarson,
Viðar Þorsteinsson, Kolbrún Ólafsdóttir,
Björgvin Þorsteinsson, Jóna Dóra Kristinsdóttir,
Gunnar Þorsteinsson,
Björn Axelsson, Birna Bessadóttir,
barnabörn og langömmubörn.
✝
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HAFLIÐI ÞÓRÐUR MAGNÚSSON
rithöfundur
frá Bíldudal,
lést á heimili sínu á Selfossi laugardaginn
25. júní.
Útförin fer fram frá Bíldudalskirkju laugardaginn 2. júlí kl. 16.00.
Eva Þórarinsdóttir,
Björk Hafliðadóttir, Magnús B. Óskarsson,
Sóldögg Hafliðadóttir, Jónatan Hertel,
Jóna Vigdís Evudóttir, Sigþór Þórarinsson,
Una Rós Evudóttir
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur hlýju og vinarþel við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ELÍNÓRU HÓLM SAMÚELSDÓTTUR.
Ástarþakkir sendum við starfsfólki Víðihlíðar á
dvalarheimilinu Hlíð, fyrir frábæra umönnun
og umhyggju fyrir móður okkar.
Hörður Gíslason, Sigurbjörg Edda Óskarsdóttir,
Hallgrímur Gíslason, Halla Svavarsdóttir,
Jón Gíslason, Aðalheiður Kristjánsdóttir,
Bjarnhéðinn Gíslason, Heiðdís Haraldsdóttir,
Aðalheiður Gísladóttir, Haukur Þorsteinsson
og ömmubörn.
✝
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
afi, sonur, tengdasonur, bróðir og mágur,
REYNIR ÓMAR GUÐJÓNSSON,
Stekkjarhvammi 70,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju
mánudaginn 4. júlí kl. 15.00.
Vilborg Jóhanna Stefánsdóttir,
Stefán Reynisson, Sóley Eiríksdóttir,
Helga Reynisdóttir, Björn Ingi Vilhjálmsson,
Anna Reynisdóttir, Björn Bragi Arnarsson,
afastelpur,
Guðjón Frímannsson,
Stefán Vilhelmsson
og aðrir aðstandendur.