Morgunblaðið - 30.06.2011, Page 27
barnanna fimm á daginn og nótt-
unni og vona að þau finni þann
styrk, sem kalla má kraftaverk,
til að halda áfram veginn, þess
fullviss að Guðni dvelur þar sem
fegurðin og ljósið ríkja.
Eva María Jónsdóttir
Georg Guðni Hauksson, ein-
staklega kær vinur og dýrmætur
maður, er fallinn frá langt um
aldur fram.
Mikið tómarúm myndast við
fráfall þeirra sem manni eru
kærir og utan þess tómarúms
þyrlast upp óteljandi minningar í
ringluðum huga breyttra að-
stæðna.
Röddin, hláturinn, handa-
hreyfingarnar, göngulagið, bros-
ið og glettnislegt augnaráðið.
Stoltið og gleðin yfir börnunum
sínum, ástin til Sigrúnar og ein-
stök samheldni og fallegt sam-
band þessara tveggja einstak-
linga sem bundust
tryggðaböndum svo ung, um-
hyggjan fyrir stórfjölskyldunni.
Húmorinn og vangavelturnar um
lífið og listina, vitneskan um lif-
andi náttúru. Frásagnir frá Ber-
angri í Rangárþingi, byggingar-
framkvæmdum og trjáræktinni
þar, sögur frá sýningarferðum
víðsvegar um heiminn, grínsögur
af uppátækjum krakkanna.
Í örfáum orðum mætti lýsa
eiginleikum Guðna: Hæfileikar,
húmor, heilbrigð skynsemi, hóg-
værð, yfirvegun, æðruleysi,
trygglyndi, vinnusemi.
Það má líka sjá margt í mynd-
um Guðna sem minnir á hann
sjálfan. Milda birtan minnir á
birtuna í hans persónu, grænu
lendurnar minna á frjósama lífið
hans, bláu litirnir fela í sér and-
legan þroska hans, styrk og tæru
hugsunina.
Aldrei nokkurn tíma heyrðist
Guðni hallmæla eða dæma aðrar
manneskjur og málefni heldur
mat hann allt af stakri skynsemi
og hógværð.
Það var stórkostlegt að sjá
hvernig Guðni gat fullkomlega
sökkt sér niður í vinnuna við mál-
verkið á vinnustofunni heima á
Rafstöðvarvegi þó litlu bræðurn-
ir væru þar að leika sér við hlið
hans eða mála sínar eigin mynd-
ir. Kom jafnvel fyrir að þeir lög-
uðu aðeins til í myndum Guðna ef
þannig stóð á að hann væri ekki á
staðnum. Þessu gátu þau Sigrún
skemmt sér kostulega yfir. Allt
virtist einhvern veginn gerast
auðveldlega og eðlilega. Þó er
auðvitað ekki nokkur vafi á að
mikillar skipulagningar og þraut-
seigju er þörf í 7 manna fjöl-
skyldu. T.d. þegar allur hópurinn
lagði upp í hálendisferðir á sér-
staklega útbúnum fjallabíl. Úr
þeim ferðum kom Guðni iðulega
heim með bunka af býants- og
kolateikningum eða vatnslita-
myndum.
Sameiginlegar ferðir okkar,
bæði erlendis og hérlendis til að
auðga myndlistarsýnina og að-
ventufundir litla hópsins okkar,
sem byrjaði að hittast hjá Sverri
og Ingibjörgu fyrir margt löngu,
svo og góðar heimsóknir Guðna
og Sigrúnar í gegnum árin voru
alltaf til gleði og fróðleiks og eru
dýrmætar perlur í minninga-
perlufestinni og fyrir þetta allt
þökkum við.
Georg Guðni skilur eftir sig
fallegan vitnisburð um líf sitt.
Börnin fimm, mikið og einstakt
safn verka og víðáttumikla gróð-
urreiti. Um áhrif og afrek hans í
myndlistinni er annarra að fjalla
um en víst er að í málverkum
Guðna býr einhver æðri máttur
og tilfinning og þau lifa dýrmætu
lífi. Við trúum því að Guðni dvelji
nú í nýju vori og finni þar mörg
mótív í myndir nýrra vídda sem
við fáum seinna að sjá.
Elsku Sigrún, Elísabet, Gígja,
Tómas, Tumi og Jón Guðni og
fjölskyldan öll. Missir ykkar er
óumræðanlega mikill. Megi Guðs
blessun styrkja ykkur og leiða
inn í auðveldari og bjartari tíma.
Þakka þér fyrir samfylgdina,
elsku vinur, landið mun alltaf
minna okkur á þig.
Blessuð sé minning þín.
Gunnar og Þórdís.
Okkur bættist góður liðsauki í
hlaupahópinn Árbæjarskokk
þegar Georg Guðni hóf að æfa
með okkur fyrir tæpum tveimur
árum. Hann hafði þá þegar
nokkra reynslu af langhlaupum
og reyndist góður félagi, mætti
reglulega og tók þátt í fé-
lagsstarfi hópsins eftir því sem
tök voru á. Hann hafði mikinn
áhuga á langhlaupum og lagði sig
fram um að ná auknum árangri,
hópurinn fylgdist með og gaf
hvatningu og góð ráð. Það er í eðli
hlaupahópa að þar koma saman
einstaklingar af flestum sviðum
þjóðlífsins en Georg Guðni var
eini listmálarinn í okkar hópi, vel
þekktur af verkum sínum, en
hógvær um persónulega sigra
sína á þeim vettvangi. Í okkar
hópi snérist umræðan um árang-
ur og markmið í hlaupum og
Georg Guðni hafði sett markið á
Laugavegshlaup í sumar og ferð
með hópnum í Berlínarmaraþon í
haust. Enginn átti von á öðru en
þær áætlanir myndu standast.
Félagar í Árbæjarskokki
senda ástvinum Georgs Guðna
sínar dýpstu samúðarkveðjur við
fráfall hans.
Hávar Sigurjónsson.
Góðir myndlistarmenn breyta
sýn okkar á veruleikann. Á gangi
úti á Geldinganesi árla morguns
sunnudaginn 19. júní sá ég Akra-
fjall eins og Georg Guðni ímynd-
aði sér það, sem einskæra hug-
mynd að fjalli, málaða með þeirri
sérkennilegu blöndu jarð- og
okkurlita, með stöku skiptingum
yfir í blá- og svargráa sveipi, sem
framan af voru einkenni á hand-
bragði listmálarans. Og eins og
iðulega gerist í verkum Georgs
Guðna, var engu líkara en hug-
myndin væri einhvern veginn
réttari en fjallið sjálft, ef til vill
vegna þess að hún var gersneydd
þeim aukamerkingum sem í tím-
ans rás hafa hlaðist á náttúruna í
kringum okkur. Það fjall sem ég
sá var hrein nánd, mynd af sjálfri
sér.
Og þar sem ég sökkti mér nið-
ur í þessa nánd, án þess að hugsa
sérstaklega til jarðnesks höfund-
ar hennar, svo mjög er hún orðin
hluti af náttúruskynjun nútíma
Íslendinga, hringdi síminn og
grimmúðugur veruleikinn
þröngvaði sér inn í vitund mína.
Georg Guðni hafði látist skyndi-
lega og ófyrirséð í skauti náttúr-
unnar sem hafði reynst honum
svo gjöful.
Hvort sem okkur líkar betur
eða verr eigum við Íslendingar
okkur aðeins eina samfellda
myndlistarhefð með óslitið þró-
unarferli frá úthallandi 19. öld og
til dagsins í dag. Þessi hefð
grundvallast á íslensku landslagi.
Þær listastefnur sem gengið hafa
yfir íslenska myndlist í hartnær
heila öld, hafa ekki náð að ýta
henni til hliðar, heldur samsam-
ast henni. Meðvitundin um ís-
lenskt landslag brýst fram í geó-
metrískum abstraktverkum, hún
er fyrir hendi í hrúgöldum SÚM-
listamanna, og innsetningar- og
láðlist síðari áratuga eru uppfull-
ar með skírskotanir til íslenskrar
náttúru.
Tveir listmálarar eiga stærri
þátt í mótun þessarar myndlist-
arhefðar en aðrir, þeir Jóhannes
Kjarval og Georg Guðni Hauks-
son. Kjarval beindi sjónum okkar
að innviðum öræfanáttúrunnar,
mosa, skófum, melum og lyngi,
auk þess sem hann skilgreindi
upp á nýtt „staðinn“ í íslenskri
náttúru, sem uppsafnaða merk-
ingu alls þess sem gerst hafði við
eða í námunda við hann. Georg
Guðni var fulltrúi nýrrar kynslóð-
ar listmálara sem hreinsa vildi
viðfangsefni sín af hefðbundnu
trússi, hverfa til upprunalegrar
merkingar þeirra. Hann þróaði
það sem kalla mætti meta-lands-
lag, huglægar eftirmyndir
þekktra fjalla, heiða og strýtna,
stundum svo einfaldaðar að jaðr-
aði við hið óhlutlæga, en samt í
fullu samræmi við skynreynslu
okkar.
Samskipti listamanna og okkar
milliliðanna, sýningarstjóra,
gagnrýnenda og listfræðinga,
einkennast stundum af misskiln-
ingi eða tortryggni. Það fylgdi því
ævinlega sérstök ánægja að um-
gangast Georg Guðna. Skarp-
skyggni, rökfesta og víðsýni ein-
kenndu viðmót hans, að
ógleymdri glaðværð hans og
hjálpsemi.
Samband Georgs Guðna við
fjölskyldu sína var einstakt; á
stundum kom maður að honum á
vinnustofunni með penslana á
lofti og barnahópinn við alls kon-
ar iðju allt um kring. Harmur er
kveðinn að stórri fjölskyldu.
Öllum aðstandendum Georgs
Guðna Haukssonar sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur.
Aðalsteinn Ingólfsson.
Hinsta kveðja frá
Íþróttafélaginu Fylki
Georg Guðni Hauksson var
mikilvægur hlekkur og félagi í
Fylki á fyrstu árum félagsins.
Hann iðkaði íþróttir í skjóli Fylk-
is og var mjög efnilegur hand-
knattleiksmaður. Guðni var lyk-
ilmaður í meistaraflokki Fylkis
aðeins 17 ára að aldri en hætti
ungur og var sárt saknað af fé-
lögum sínum. Guðni snéri aftur til
starfa fyrir Fylki eins og svo
margir sem foreldri þegar hann
fylgdi börnum sínum eftir á æf-
ingar og leiki. Alltaf með bros á
vör og tilbúinn að leggja félaginu
lið í smáu sem stóru. Missir okkar
er mikill en þó mestur hjá fjöl-
skyldunni. Íþróttafélagið Fylkir
þakkar Georg Guðna samferðina
og stuðninginn og sendir innileg-
ar samúðarkveðjur til fjölskyldu
hans. Megi minning Georgs
Guðna lifa með okkur öllum.
F.h. Íþróttafélagsins Fylkis,
Örn Hafsteinsson.
Þetta hlýtur að vera misskiln-
ingur, var það fyrsta sem kom
upp í huga okkar þegar við feng-
um þær sorglegu fréttir að elsku
vinur okkar, Georg Guðni Hauks-
son, væri látinn.
Síðustu daga höfum við hjónin
rifjað upp margar yndislegar
minningar um Georg Guðna, sem
við kölluðum alltaf bara Guðna,
og Sigrúnu konu hans. Það fyrsta
sem kemur upp í hugann er
hversu samheldin þau Sigrún
voru í öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur. Við skynjuðum svo vel
þann kærleika og virðingu sem
ríkti þeirra á milli.
Þau voru ófá ferðalögin sem
við fórum í saman og við erum
mjög þakklát fyrir það að hafa
fengið að njóta þess að ferðast
með honum um hálendi Íslands
og fengið að læra af því sem hann
hafði fram að færa.
Guðni kunni betur en nokkur
annar að njóta augnabliksins.
Gilti þá einu hvort við vorum föst
í snjóskafli uppi á fjöllum, á sand-
auðn í blindþoku, í mistri í dal-
verpi eða á sólríkum degi. Hann
sá náttúru Íslands með öðrum
augum en margur annar, kunni
að njóta staðar og stundar og gat
komið allri þessari fegurð og dýpt
á striga. Þannig gat hann fært
okkur hinum fegurðina eins og
hann sá hana.
Við munum sérstaklega eftir
dýrmætum og ógleymanlegum
augnablikum á okkar mörgu
ferðalögum, hvort sem var um
vetur eða sumar. Til að mynda
þegar við stoppuðum á góðum
stað til að búa til kaffi í forláta
kaffikönnu sem hann var með og/
eða til að gista.
Þá kom Guðni sér fyrir á góð-
um útsýnisstað, lyfti aðeins upp
höfðinu svo hann sæi betur yfir
landið, lyfti hendinni upp til að
benda, puttinn aðeins boginn, og
vætti varirnar svona til að und-
irbúa sig. Síðan þuldi hann upp
fjallanöfnin í kringum okkur og
stundum kom saga í lokin. Skipti
engu hvar við vorum stödd á Ís-
landi, hann kunni öll nöfn og stað-
arheiti.
Sérstaklega var gaman að
hlusta á hann þylja upp fjalla-
nöfnin í kringum Berangur, en sá
staður var honum og fjölskyldu
hans einkar kær.
Núna sitja þeir eflaust saman
bræðurnir, Guðni og Tommi vin-
ur okkar, sem féll frá fyrir 24 ár-
um, og þylja upp fjallanöfnin
saman á góðum útsýnisstað.
Við eigum eftir að sakna
Guðna sárt.
En margar yndislegar minn-
ingar um hann munu lifa áfram í
hugum okkar. Framvegis þegar
við reynum að rifja upp íslenku
fjallanöfnin munum við hugsa til
Guðna og alls þess sem hann hef-
ur kennt okkur.
Elsku Sigrún, Elísabet, Guð-
rún Gígja, Tómas, Tumi, Jón
Guðni og fjölskylda, hugur okkar
er hjá ykkur sem aldrei fyrr.
Frá Granada,
Óli Þór Barðdal og
Agnes Jónsdóttir.
Kæri Georg.
Ég frétti að þú hefðir í
skyndingu yfirgefið okkur, um
það leyti sem sumarið seildist inn
í norðrið. Sú hörmulega fregn
hryggir mig óumræðilega og fyll-
ir mig sársauka, eins og hún hlýt-
ur að gera Sigrúnu eiginkonu
þinni, börnum ykkar, foreldrum,
ættingjum, sem og vinum þínum
og aðdáendum út um allan heim.
Þú hefur veitt okkur svo óend-
anlega mikinn innblástur með
málverkum þínum, skýrri hugs-
un, góðmennsku, staðfestu,
tryggð og frábærri kímnigáfu.
Kannski er mér farið eins og
fleirum sem þig þekktu – að
syrgja af eintómri sjálfselsku
minni persónutöfra þína og lífs-
gleði. Þar sem ég hef lengi dáðst
að vinnubrögðum þínum og af-
rakstri þeirra, þykir mér sárt að
fá ekki að njóta þeirra verka sem
þú áttir ógerð.
Aðeins tíminn fær breytt hin-
um fyrstu viðbrögðum sorgar í
góðar minningar um einstakan
dreng, og ég vonast til að geta
fylgt þínu fallega fordæmi í því að
horfa, hlusta og finna til, alla þá
daga og allar þær nætur sem mér
eru gefnar hér á jörð.
Takk fyrir líf þitt og vináttu.
Ást,
Viggo Mortensen.
Fréttin af ótímabæru andláti
Georgs Guðna kom okkur í opna
skjöldu líkt og nístandi kulda-
kast, einmitt þegar sól var loksins
tekin að ryðja úr vegi leifunum af
þrálátu vorhreti. Svo ríkur hluti
var hann af íslenskum listheimi
að hann skilur eftir sig stórt
skarð sem verður trauðla fyllt.
Við sjáum á bak nánum vini og
velunnara sem með nærveru
sinni, áhuga og eðlislægri hlýju
var listalífi landsins ómetanleg
stoð. Fyrir utan fjölmargar sýn-
ingar í Listasafni Íslands sem
skörtuðu verkum hans tók Guðni
virkan þátt í starfsemi safnsins,
meðal annars með setu í safnráði
þess. Þótt hann legði stund á
landslag líkt og fjölmargir forver-
ar hans var list hans engu lík.
Skilningur hans á íslenskri nátt-
úru, veðurfari, víðrými, auðn og
andrúmslofti var einstæður, svo
enginn fór í fötin hans þótt marg-
ir vildu Lilju kveðið hafa.
Það er þyngra en tárum taki að
kveðja þig, en vittu að verk þín
munu halda áfram að hræra okk-
ur með sínum sígilda slagkrafti
og lifa með okkur rétt eins og þú
sjálfur. Um leið og við drúpum
höfði og þökkum fyrir samveruna
sendum við Sigrúnu þinni og
börnum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi minningin um
þig styrkja þau í sorginni.
Kveðja frá starfsmönnum
Listasafns Íslands,
Halldór Björn Runólfsson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 2011
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.
✝ Ólafía Sigríð-ur Guðbergs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 4. des-
ember 1931. Hún
lést á Landspít-
alanum 4. júní
2011.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbergur
Guðjón Krist-
insson, f. 27. apr.
1903, d. 18. nóv.
1934 og Steinunn Guðrún
Kristmundsdóttir, f. 5. ág.
1905, d. 14. nóv. 1975. Systkini:
Kristinn Guðbergsson, f. 10.
des. 1926, d. 30. maí 2007, Har-
aldur Axel Guðbergsson, f. 26.
okt. 1930. Systkini
sammæðra: Jón
Stefánsson, f. 7.
okt. 1939 og Berg-
ljót Stefánsdóttir,
f. 14. maí 1938, d.
12. ág. 2000.
Maki: Ísleifur
Runólfsson, f. 24.
apr. 1927, d. 2 sept.
1998. Börn þeirra
eru: Steinar Berg
Ísleifsson, f. 21.
júlí 1952, Ólafur Ísleifsson, f.
28. ág. 1953, Alma Ísleifsdóttir,
f. 21. nóv. 1954 og Guðbergur
Ísleifsson, f. 11. nóv. 1960.
Útför Ólafíu Sigríðar fór
fram í kyrrþey.
Fyrir nokkru fékk ég tölvu-
skeyti frá föður mínum þar sem
hann lét mig vita að dauðastríði
hennar Ollýjar ömmu væri lokið.
Fyrsta hugsuninn var: hún hefur
þá loksins fundið frið, blessunin.
Svo kom steinn í magann og aug-
un fóru á flot. Ég kvaddi hana í
febrúar sl., daginn áður en ég
flutti til Taílands. Við áttum góða
stund með instant-kaffi og teboll-
um. Það lá í loftinu að þetta væri
líklega okkar síðsta samveru-
stund og við lögðum okkur fram
um að gera hana ánægjulega. Þá,
eins og oft áður fann ég hlýleika
og vináttu í nærveru hennar.
Nú þegar hún er fallin frá
streyma minningarnar fram.
Mestmegnis eru það minningar
úr æsku minni því að hún Ollý
amma spilaði þar stórt hlutverk
ásamt Ísleifi afa. Ég minnist fjöl-
margra samverustunda og er
þakklátur fyrir að hafa átt þau
bæði að. Við Ísi frændi sóttumst
eftir að vera hjá þeim, lékum okk-
ur þar saman, gerðum einhver
prakkarastrik og horfðum á ýmis
meistarastykki þess tíma eins og
Cannonball Run I og II og Never-
ending Story á myndbandi. Oft
fékk ég að fara með þeim í ferða-
lag, bæði í Vatnsdalinn á æsku-
stöðvar afa og svo í hjólhýsið
þeirra. Þau áttu sér stæði í Þjórs-
árdalnum svo og á Laugarvatni í
mörg sumur og þar nutu þau sín
vel.
Ollý amma var ekki alltaf hrifin
af kvikmyndasmekk okkar Ísa en
stundum fengum við hana til að
leigja myndir sem við fengum ekki
að horfa á heima hjá okkur. Sjálf
hafði hún gaman af góðum kvik-
myndum og sagði okkur frá mynd-
um sem við ættum að skoða síðar.
Uppáhald hennar var Mr. Hulot́s
Holliday eftir Jacques Tati. Hún
dáðist að húmornum. Gleymdi sér
stundum við að rekja atriði mynd-
arinnar og datt þá í svo mikið hlát-
urskast að ekki var hægt að skilja
orð af því sem hún sagði. Við gát-
um ekki annað en hlegið líka því
hlátur hennar var svo smitandi.
Þetta gerðist iðulega þegar hún
hafði frá einhverju skemmtilegu
að segja; hún gat ekki komið því
frá sér því hún hló svo mikið.
Því miður þá minnkaði vægi
hláturs í lífi hennar eftir að afi lést.
Árin eftir það urðu henni erfið og
oft gleðisnauð. Þrátt fyrir erfið-
leika og veikindi þá glitti ávallt í
þessa elskulegu og skemmtilegu
konu. Ég verð ævinlega þakklátur
fyrir að hafa fengið að njóta sam-
veru og handleiðslu hennar í lífinu.
Nú eru Ísleifur afi og Ollý amma
sameinuð á ný. Þau eru að öllum
líkindum að græja hjólhýsi sitt til
ferðalags um himindali.
Páll Arnar Steinarsson.
Ólafía Sigríður
Guðbergsdóttir
Elsku vina mín, nú
er þessu lokið og þínar líkams-
leifar fara á þann stað sem þér
er ætlaður, hjá Þorsteini og hans
fjölskyldu.
Söknuður minn er mikill og ég
er hálfáttavillt, en gleðst yfir
þessum lokum. Ég veit að þú ert
komin næstum því alla leið til
Sjöfn Gestsdóttir
✝ Sjöfn Gests-dóttir fæddist á
Siglufirði 7. mars
1925. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Mörk í Reykjavík 29.
apríl 2011.
Útför Sjafnar fór
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 6.
maí 2011.
Nangijala og þér
líður vel, ég er bú-
in að tala við góða
vini þeim megin og
þeir segja mér að
þú sért alveg að
nálgast. Fögnuður
og ljúf djasstónlist
færi þig nær,
elsku vinkona og
móðir.
Sofðu unga ástin mín,
- úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
(Jóhann Sigurjónsson)
Takk, elsku ljúfan mín, fyrir allt.
Þín
Braga.