Morgunblaðið - 30.06.2011, Page 28
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 2011
✝ Björg Jó-hannsdóttir
fæddist að Holti í
Svínadal í A-
Húnavatnssýslu
26. febrúar 1916.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík
20. júní 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhann
Guðmundsson, f. 5
nóvember 1887, d.
11. ágúst 1949 og Fanný Jóns-
dóttir, f. 14. mars 1891, d. 4.
júlí 1958. Björg átti tvær syst-
ur, Sofíu, f. 22. júní 1920, d.
28. júní 1974 og Bryndísi, f.
24. maí 1924, d. 29. nóvember
2010.
Björg giftist 6. október
1938 Ólafi Kr. Magnússyni, f.
6. desember 1911, d. 24. jan-
úar 2010, frá Völlum á Kjal-
arnesi. Foreldrar hans voru
Magnús Jónasson, f. 11. apríl
og eiga þau fjögur börn. c)
Bergþór, f. 1974, og á hann
tvo syni. d) Björgvin, f. 1976,
maki Dagný Hauksdóttir, f.
1978, og eiga þau þrjú börn.
Björg gekk í farskóla þrjá
vetur fyrir fermingu, átta vik-
ur hvern vetur. Hún var í
Kvennaskólanum í Reykjavík
tvö skólaár, 1932-1934. Eftir
það dvaldi hún í Holti fram að
giftingu. Hún kom víða við á
langri ævi. Hún kenndi handa-
vinnu telpna við barnaskólann
í Sólgörðum í Fljótum og síðar
á Klébergi. Hún var meðal
stofnenda Kvenfélagsins Esj-
unnar á Kjalarnesi og ritari
þess í hartnær tuttugu ár. Þá
sat Björg í varastjórn slysa-
varnadeildar Kjalarneshrepps
og einnig í varastjórn Þor-
steins Ingólfssonar, sjálfstæð-
isfélags Kjósarsýslu í allmörg
ár. Eftir að Björg og Ólafur
fluttu til Reykjavíkur vann
hún sem sjálfboðaliði við af-
greiðslu í verslun Rauða
krossins á Landspítalanum v/
Hringbraut.
Útför Bjargar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 30. júní
2011, kl. 13.
1888, d. 10. janúar
1971 og Jórunn
Ólafsdóttir, f. 7.
september 1888, d.
19. apríl 1947.
Börn þeirra eru:
1) Jóhann, f. 18.
desember 1942,
maki Jeanne Mill-
er, f. 1. janúar
1945. Börn þeirra
eru: a) Ólafur
Kristinn, f. 1964,
maki Valborg Guðsteinsdóttir,
f. 1964, og eiga þau tvo syni.
b) Fanný Björg, f. 1978, maki
Sverrir Árnason, f. 1978, og
eiga þau tvö börn. 2) Sigrún,
f. 12. júlí 1948, maki Helgi
Bergþórsson, f. 6. apríl 1946.
Börn þeirra eru: a) Ólafur
Magnús, f. 1970, sambýliskona
hans er Berit Noesgaard Niel-
sen, f. 1970, og eiga þau þrjú
börn. b) Vilborg, f. 1971, maki
Jón Þór Þorgeirsson, f. 1965,
Þá er komið að hinstu kveðju til
elsku ömmu. Stund sem maður er
aldrei viðbúinn þó hún hafi verið
yfirvofandi síðastliðnar vikur.
Minningar okkar systkinanna
um ömmu eru líkar þó minningar
Óla Kristins séu frá Klébergi og
minningar Fannýjar úr Bólstað-
arhlíðinni. Amma var hin klass-
íska staðalímynd ömmu, mjúk
með hlýjan faðm og alltaf í svuntu
yfir kjólnum. Sífellt að sýsla eitt-
hvað í eldhúsinu, baka kökur og
steikja kleinur, taka á móti gest-
um og bera bakkelsið og kaffi á
borð. Ef hún var ekki í eldhúsinu
sat hún í stofunni í stólnum sínum
og prjónaði eða las dönsku blöðin.
Síðustu árin í Bólstaðarhlíðinni
var það þó orðið þannig að ekki
þýddi að koma í heimsókn meðan
þátturinn Leiðarljós var í sjón-
varpinu því amma fylgdist með
honum af miklum áhuga og fékk
maður litla athygli á meðan og
fékk að afgreiða sig sjálfur í eld-
húsinu.
Amma var dugleg við að kenna
okkur hina ýmsu hluti, t.d. kross-
saum og að spila á spil og fór Óli
Kristinn oft með henni í Húnvetn-
ingafélagið til að spila félagsvist.
Einnig var hún óþreytandi að
reyna að kenna okkur bæjarnöfn
og heiti á fjöllum í Hvalfirðinum
þegar farið var upp að Súlunesi.
Árangurinn var ekki eins og hún
ætlaðist til, henni eflaust til mik-
illar armæðu. Hún hafði líka gam-
an af að segja okkur sögur frá
uppvaxtarárum sínum í Holti.
Hvernig var að alast upp í torfbæ
með systrum sínum og hvernig líf-
ið í sveitinni var á fyrri hluta síð-
ustu aldar. Einnig frá fyrstu bú-
skaparárum hennar og afa og
sögur af pabba okkar og systur
hans þegar þau voru lítil.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur barnabörnin þegar á þurfti
að halda og þegar langömmubörn-
in fóru að koma eitt af öðru pass-
aðirðu alltaf, ásamt afa, upp á að
þau fengju sínar afmælis- og jóla-
gjafir og spurðir alltaf um þau ef
við komum ein í heimsókn.
Nú er komið að leiðarlokum og
við kveðjum þig með þökk fyrir
allt það sem þú gafst okkur sem
veganesti út í lífið.
Ólafur Kristinn
og Fanný Björg.
Elsku amma, nú hefur þú kvatt
okkur 95 ára að aldri. Við höfum
verið lánsöm að eiga ykkur afa að
svo lengi. Þið voruð samhent hjón
og þannig minnumst við ykkar.
Margar af okkar bernskuminn-
ingum tengjast ykkur. Þið afi
heimsóttuð okkur reglulega í
sveitina og við biðum spennt eftir
komu ykkar. Jólin voru á næsta
leiti þegar þið komuð með skötuna
á Þorláksmessu og þó svo við
hefðum engan áhuga á að borða
hana þegar við vorum börn þá
fannst okkur hún vera órjúfanleg-
ur hluti af jólaundirbúningnum.
Páskaeggin komu með ykkur að
sunnan um páskana og svo var
gaman að fá ykkur í sumarstörfin
á meðan þið höfðuð þrek til.
Þú varst alin upp í sveit og þér
þótti gaman að fá tækifæri til að
hjálpa til við sveitastörfin, taka
þátt í heyskapnum og rýja fé.
Það var gaman að koma til ykk-
ar afa þegar þið bjugguð á Klé-
bergi. Í minningunni var skólinn
svo ótrúlega stór og það var svo
spennandi að fá að skoða hann. Þú
sýndir okkur skólastofurnar, hvar
nemendurnir sváfu og hvar þú
kenndir handavinnu. Þú varst
mikil handavinnukona og prjónað-
ir og heklaðir eins lengi og þú
hafðir tök á.
Gestrisnin einkenndi þig.
Ávallt þegar við komum í heim-
sókn barst þú í okkur allskonar
kræsingar og það var auðvitað
eins þegar þið fluttuð í Bólstað-
arhlíðina. Fyrst fengum við kaffi-
tíma, svo var sest inn í stofu og þá
fengum við ís og nammi – svo
spurðir þú hvort það mætti ekki
bjóða okkur aðeins meira! Enginn
skyldi fara svangur frá þér og
langömmubörnin kunnu sko einn-
ig vel að meta þetta. Þau minnast
þín með hlýju en þú hafðir mikinn
áhuga á því sem við og börnin okk-
ar höfðum fyrir stafni og hvattir
okkur óspart áfram í því sem við
tókum okkur fyrir hendur.
Þú varst einstaklega minnug
og fróð um menn og málefni og
þekktir landið okkar vel. Þú varst
mjög félagslynd og dugleg að taka
þátt í félagsstarfi. Þá hafðir þú
gaman af því að miðla þekkingu
þinni á ættfræði og segja frá at-
burðum fyrri tíma. Þú varst stolt-
ur Húnvetningur og hafðir alla tíð
sterkar taugar til æskustöðva
þinna, Holts í Svínadal.
Við þökkum þér samfylgdina,
elsku amma, minningar um góða
konu munu ylja okkur afkomend-
unum.
Ólafur Magnús, Vilborg,
Bergþór og Björgvin.
Björg móðursystir var elst
Holtssystranna þriggja og hún
fer þeirra síðust til fundar við
skapara sinn. Ævidagur hennar
var langur og lengi erilsamur,
húsmóðir í heimavistarbarna-
skóla um áratugi. Ég þekkti frem-
ur lítið til hennar á þeim árum ut-
an þegar hún og Ólafur komu í
Holt að sumarlagi og dvöldu þá
jafnan nokkra daga í senn. Óþörf
ferðalög úr sveitinni suður þekkt-
ust vart þá og heimsóknir svín-
dælskra barna að Klébergi því fá-
tíðar.
Kynni mín af Björgu, og okkar
Ragnheiðar beggja, hófust að
marki þegar við stunduðum há-
skólanám í Reykjavík. Þá var Klé-
bergsárunum að ljúka og Bólstað-
arhlíðin tók við. Þangað lá leið
okkar alloft en eftir að við fluttum
til Akureyrar varð lengra í milli.
Starfa minna vegna átti ég samt
stundum leið til Reykjavíkur og
leit þá gjarnan inn. Þau hjónin
voru vanaföst, áttu sér sinn stól-
inn hvort í notalegri stofunni og
brátt varð hinn þriðji öruggur
samastaður minn. Fyrst var gefið
konfekt og sýndar myndir af
barnabörnunum en hverri heim-
sókn lauk svo í eldhúsinu þar sem
drukkið var sterkt kaffi, notið
meðlætis og skrafað.
Það voru ekki endilega sögur
dagsins sem hæst bar því hún
frænka mín naut þess að rifja upp
gengna daga. Hún sagði sögur af
fólki og stundum atburðum sem
hún hafði ekki lifað sjálf. Þá tók
frásagnargáfan gjarnan mikinn
sprett. Af slíkum sögum eru til
dæmis minnisstæðar frásagnir af
kaupstaðarferðum foreldra henn-
ar og föðurforeldra til Blönduóss.
Komið var við í verslun eða á
heimili Jóhanns og frú Alvildu
Möller en seinna hjá Lucinde
dóttur þeirra og Gísla sýslumanni
Ísleifssyni. Frá þessum ferðum
var sagt heima í Holti, Björg nam
frásagnirnar og þuldi löngu síðar
heilu samtölin af innlifun eins og
hún hefði verið þar sjálf: „Þá
sagði pabbi: Nei, heyrið þér mig
nú, Gísli, er þetta mögulegt? En
frú Lucinda sló sér á lær og sagð-
ist muna það sem gerst hefði í
gær.“ Sagnalist Bjargar hvíldi á
gömlum grunni og hún rann auð-
veldlega inn í frásagnir sínar,
hætti að greina á milli sín og
sögupersónanna, tímamörk urðu
óljós eða hurfu jafnvel alveg. Í
hita leiksins átti hún það til að
spyrja: „Þú manst eftir henni, er
það ekki?“ Og skipti þá litlu þótt
áratugum skeikaði um hvort slík
minning væri möguleg. Kannski
tjáði Björg hug sinn og sögur af
sömu ástríðu og þeirri sem varð-
veitti menningararfinn í munn-
legri geymd uns húnvetnskir for-
verar hennar tóku að skrásetja á
bókfell.
Björg var einörð sjálfstæðis-
kona eins og hún átti sterkt kyn
til, bróðurdóttir Magnúsar dóms-
málaráðherra. Framsóknarmenn
og kratar fengu litla náð fyrir
augum hennar en kommar voru
að því leytinu skárri að stundum
mátti vita fyrir hvað þeir stæðu.
Um slíkt var gaman að ræða,
jafnvel kýta, en alltaf fór maður
auðugri af fundi þeirra Ólafs.
Með fráfalli Bjargar eru orðin
þau tímamót að við, börn hennar
og systurbörn, erum tekin við öll-
um hlutverkum elstu kynslóðar
ættar okkar. Sá er réttur gangur
tímans og í arfleifð Bjargar og
annarra genginna eigum við
ómetanlegt veganesti til framtíð-
ar.
Við Ragnheiður þökkum kær-
lega fyrir samfylgdina.
Bragi Guðmundsson.
Ólátur og Brök. Þetta voru
nöfnin sem ég gaf nágrönnum
mínum, skólastjórahjónunum á
Klébergi, Ólafi Kr. Magnússyni
og Björgu Jóhannesdóttur. Ég
bjó með foreldrum mínum í Fólk-
vangi og átti oft erindi upp í skóla.
Ég þurfti að fá mjólk og köku hjá
Björgu og lesa með Ólafi. Mér
hefur oft orðið hugsað til þess
hversu erfitt það er að vera skóla-
stjóri í litlu sveitarfélagi þar sem
allir þekkja alla og agavandamál
sem taka þarf á snertir vini þína
og nágranna. Skólastjórinn er oft
félagsráðgjafi, heimavistarstjóri
og barnaverndarnefnd líka.
Í litla barnaskólanum á Klé-
bergi, þar sem pabbi minn hafði
líka verið í skóla þegar hann var
lítill, þar var Ólafur skólastjóri og
lengi eini kennarinn. Hann
kenndi allt nema handavinnu
stúlkna. Sú kennsla fór fram við
eldhúsborðið hjá Björgu. Íþróttir
voru kenndar í Fólkvangi og áður
en búningsklefarnir þar voru til-
búnir urðu krakkarnir að skipta
um föt uppi í skóla og hlaupa svo í
Fólkvang í leikfimisbúningum-
.Við hlið skólahússins var annað
minna hús, þar sem íbúð þeirra
Bjargar og Ólafs var auk salerna,
sturtuklefa og smíðastofu. Skrif-
stofa Ólafs var í íbúðinni og
handavinnukennsla við eldhús-
borðið svo ekki var nú mikið
einkalíf hjá þeim hjónum. Allir
sem voru í skólanum á Klébergi
hljóta að muna eftir Trygg, hund-
inum þeirra. Ég hafði líka það
embætti að sækja mjólk upp í
skóla. Mjólkurbíllinn kom þangað
og skildi eftir mjólk og ég sótti
svo hyrnurnar í netapoka til
Bjargar. Ég var alla mína barna-
skólagöngu á Klébergi. En leiðir
skildi þegar ég fór í gagnfræða-
skóla og hjónin fluttu í bæinn.
Það var svo ekki löngu seinna. Þá
var ég ólétt og bjó hjá þáverandi
kærasta í Hlíðunum. Þá fór ég að
taka eftir manni sem strunsaði
um hverfið með sérkennilegu
göngulagi og miklum stafsveifl-
um, eitthvað kannaðist ég við
sveiflurnar og fylgdi manninum
eftir. Þá var þetta Ólafur á heim-
leið í Bólstaðarhlíðina.
Ég komst að því að hjónin
væru nágrannar mínir og bankaði
upp á. Mér var boðið inn og datt
beint inn í gamla farið, mjólk og
köku hjá Björgu, sem þótti ég of
ung fyrir kaffi, þó ég væri með
bumbuna út í loftið. Nú, við Ólaf-
ur skoðuðum bækur. Hvað ertu
að lesa núna, Guðrún mín? Ekki
var minnst á það einu orði að
óléttan væri fullsnemma á ferð-
inni. Engar skammir, bara gamla
góða: „Hvað ertu að lesa?“
Ég missti aftur samband við
þau í langan tíma. Hitti þau jú
uppi í skóla á afmælishátíð skól-
ans. Ólafur dó og minningar-
greinin sem ég skrifaði um hann
var of löng og fékkst ekki birt.
Þess vegna ákvað ég að skrifa
þessa kveðju til þeirra beggja og
þakka fyrir gamla daga, mjólk og
kökur og lestrarumræður, auk
kennslu í mörg ár.
Björgu sá ég fyrir skömmu, þá
var hún komin á Hrafnistu og
pabbi minn var þar í stuttan tíma
í hvíldarinnlögn. Pabbi fór og
heilsaði upp á Björgu en hún var
horfin inn í Alzheimer og mundi
ekki eftir honum. Enda erfitt að
tengja saman gamlan karl í hjóla-
stól og pjakkinn og prakkarann
Jón Leví sem pissaði í stígvélið
hans Ólafs eftir einhverjar
skammir.
Bestu kveðjur og þakkir til
Bjargar og Ólafs og samúðar-
kveðjur til ættingja.
Guðrún Jónsdóttir.
Björg
Jóhannsdóttir
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Minningar er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem
birst hafa frá árinu 2000 og til dagsins í dag.
Ingibjörg Jónasdóttir fæddist
á Norðfirði 2. maí 1932. Hún lést
á Hjúkrunarheimilinu Sóltúni
13. júní 2011.
Útför Ingibjargar fór fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík 23.
júní 2011.
Andlát kærrar æsku- og ævi-
langrar vinkonu minnar, Ingi-
bjargar Jónasdóttur, sem af vin-
um sínum var jafnan kölluð
Stúlla, kom mér ekki beinlínis á
óvart. Undanfarin ár hefur hún
ekki gengið heil til skógar og
hefur átt við langvarandi van-
heilsu að stríða. Í heimsókn hjá
henni á hjúkrunarheimilinu Sól-
túni fyrir skömmu lét Stúlla mín
Ingibjörg
Jónasdóttir
✝ Ingibjörg Jón-asdóttir fædd-
ist á Norðfirði 2.
maí 1932. Hún lést
á Hjúkrunarheimil-
inu Sóltúni 13. júní
2011.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 23. júní
2011.
það á skýran hátt í
ljósi – á þennan
umbúðalausa en
einlæga hátt, sem
henni var svo tam-
ur – að senn myndi
lífsgöngu hennar
ljúka. Punktur. Ég
er búinn að þekkja
Stúllu allt frá æsku-
árum okkar á Mel-
unum í Vesturbæ
Reykjavíkur. Örfá-
ar vikur skildu okkar að í aldri,
við höfum alla tíð búið í kallfæri
hvort við annað, meira að segja
þar af í tæpan áratug í sama
húsinu að Hagamel 36, þar sem
hún og eiginmaður hennar,
Björn heitinn Guðjónsson, lands-
frægur trompetleikari og söng-
og hljómsveitarstjóri, bjuggu á
hæðinni fyrir ofan okkur ásamt
börnunum sínum, þeim Jonna og
Önnu Þóru. Á árunum 1945 til
1947 bar ég út Moggann á Víði-
og Reynimel. Mikil uppbygging
var í gangi á svæðinu, meira að
segja heil ný gata, Grenimelur-
inn, bættist við og fjöldi nýrra
áskrifenda jókst að sama skapi
og útburðartíminn þarafleiðandi.
Ég endaði jafnan útburðinn
austast í hverfinu. Einn morg-
uninn fyrir framan Reynimel 28
rauk á mig stelpa á mínum aldri
og hundskammaði mig fyrir,
hvað ég kæmi seint með blaðið,
pabbi hennar væri farinn í vinn-
una og sæi aldrei blaðið, fyrr en
á kvöldin. Ég reyndi að útskýra
ástæðurnar og hvaða hring ég
færi við útburðinn. Þá sagði hún:
„Getur þú ekki snúið bannsett-
um hringnum við, byrjað hér,
sem þú endar og endað hann,
þar sem þú byrjaðir í morgun?“
Þessa áfrýjun stóðst ég ekki og
bar út þaðan í frá, eins og stelp-
an bauð. Þetta voru fyrstu kynni
mín af Ingibjörgu Jónasdóttur
og leiddu til þess, að pabbi henn-
ar, Jónas Guðmundsson ráðu-
neytisstjóri, gat lesið Moggann
sinn í ró og næði með morg-
unkaffinu heima og mætt vel
upplýstur í vinnuna, að minnsta
kosti svo lengi, sem ég bar blað-
ið út. Og við Stúlla urðum vinir,
ævilangt. Eftir fullnaðarpróf
vorið 1946 hófum við Stúlla nám
í Gagnfræðaskóla Reykvíkinga, í
gamla Stýrimannaskólanum við
Öldugötu, þetta sama haust og
lukum landsprófi þaðan vorið
1948. Hér skildi leiðir um sinn.
Við fórum sitt í hvorn fram-
haldsskólann en við misstum
aldei sjónar hvort á öðru. Stúlla
var hreint út sagt yndisleg
manneskja, einstaklega glaðlynd
og hláturmild, greiðug og hjálp-
söm. Hún var hörkudugleg og
kappsöm, góð móðir og sinnti því
hlutverki af mikilli alúð en var
samt sem áður útivinnandi obb-
ann af starfsævi sinni, lengst af
á skrifstofu Ríkisspítalanna,
jafnframt því að vera einstak-
lega ötul í margvíslegu fé-
lagsstarfi og með eindæmum ós-
ínk á tíma sinn á þeim vettvangi.
Síðasti fundur okkar í Sóltúni
mun mér seint úr minni hverfa.
Ég og fjölskylda mín öll
geymum með okkur fagrar
minningar úr samferð okkar
með Ingibjörgu og hennar fólki.
Heilög sé minning Ingibjargar
„Stúllu“ Jónasdóttur!
Gylfi Guðmundsson.
Ég man þegar ég hitti Ingi-
björgu í fyrsta skipti, ég var
send til hennar frá félagsþjón-
ustunni og átti að hjálpa henni
með heimilisstörf, strax sá ég að
hún hafði ekki mikið álit á mínu
starfi, en ekki út af fordómum
heldur út af því að þetta sumar
var hún búin að fá ýmiss konar
fólk sem kom til hennar einu
sinni og sást aldrei aftur, og þeg-
ar hún sá útlenska stelpu við