Austurland - 05.10.1951, Blaðsíða 3
Neskaupstað 5. okt. 1951
AUSTURLANÐ
B
Ferhendurnar
iifa!
Skemmtileg meinloka:
I síðasta blaði tilkynnti ég
að heimilisfang mitt væri
Box 56, Neskaupstað. .
Eg meinti auövltað utaná-
skrift. Þegar ég tók eftir
Þessu, varð mér að orði:
1- tír íbúðinni ætla loks
yfirvöld að læra mig.
En fjandi er hart að flytja
í box.
Fj’Tr Læt ég nú skera mig1
*
Upp til fjalla vorið 1951
2. Lætkir hoppa — björt og
blíð
blóm í toppum gróa.
Lömbin kroppa hátt í
hlið,
hjalla skoppa og móa>.
»Egill frá Nausti«.
★
Sveinn frá Elivogum kvað
þessa vísu tum mann, sem
hafði eitthvað ijekkzt við
hann:
3. Hafðu ungur hóf við
Svein.
hreyfðu ei þungum nótujn.
Eitri þrunginn á ég flein
undir tungurótum.
i
★
, -;7j
150 ára gömul vísa:
Tómas Tómasson var sýslu-
biaður í Húnavatnssýslu
1804 — 5. Kona hans bét
Ljótunn. Um liana var þetta
kveðið:
4
4- Aldrei verður Ljótunn
Ijót,
Ijótt þó nafnið beri.
Ber af öllum snótum suót,
snótin blessuð veri.
Hof. óþekktur.
(Annáll 19. aldar).
Tvær vísur um kuldann
og lífið.
3- Það er kalt í þessum
heimi,
Þar er valtur sess.
Lífið allt er öfugstreymi,
4 Ungur galt ég þess.
Heiðrekur Guðm. frá Sandi.
Ló að andi Kári kalt
°g krýni landið fönnum,
í>ér mun standa þúsund-
falt
byngri vandi af mönnum.
Kristján Einarsson frá
Djúpálæk
seldir mm
Framhald af 1. síðu.
samanstendur af mútuþxg-
úffi bitllngalýð, sem hefir
hreiðrað um sig í ííkisstoí'n-
ununum.
Yfirleitt láta krataforing.j-
ai-nir sér ekki næg:a einföld
embættíslami, þó iiá séui
Flestir gegna mörgum
störfmn samtímis og taka
laun fyrir öll. Þeir eru í ha-
lajujnuðum nefndum og ráð-
am, flestum óþörfum. Og
auk þess eru þeir svo flestir
sendir utaaa oft á ári á kostn-
að almennings, þeim tiJ.
skemmtunaa- og yndisauka.
Að íslenzka auðvaldið sker
ekki laun þessara þjónustur
lipru vjkapiita við neglur sér
;.ézt !>ezt á því, að flestir
þeirra greiða hver um sig i
slcatta árlega það háa upp-
hæð,, að verkamenn teldu það
asemilegar árstekjur.
En Alþýðuflokkurinn er þó
í stjórnarandstöðu, mfunu
menn segja. Hvemig víkm
því við, að ríkisstjórnin er að
ausa bitlingum sínum í hami
í ,stað þess að hygla sínurr,
mönnum?
Fyrst er því til að svara, að
kratarnir notuðu aðstöðu
sína skefjalaust til að
krækja sér í bitlinga á með-
an þeir sátu í stjóm. En þess
er að gæta, sem raunar er ao-
alatriði þessa máls og skýi ir
fyrirbrigðið, að Alþýðuflokk-
iirinn eklci lengur eign alþýð-
1 blaði einu var þess getið,
að kýr hefði kelft kálfi. Þá
var þetta kveðið:
7. Hryssur fylja folöldum,
fóstri lembir ærin,
beljúr keilfa kálfunum,,
kröldium barnar mærin.
★
VERÐLAUNAÞRAUT
Orðaröð eftirfarandi vísu
er rétt, en staí'aröð hefir ver-
ið breytt í hverju orði. Dreg-
ið verður um nöfn þeirra,,
sem senda mér vísuna rétta
fyrir 1. nóv. þ. á. og eru verð-
launin ársfjórðungs áskrilt
að Austurlandi. Sendið ráðn-
inguna í Box 56, Neskaiup-
stað.
★
8. Ún re nmrsa í Kívatauns,
ún re Ingam á jumsón,
raba í neini karfkóbríl,
ferbrættu í ómskun.
X.
★
Utanáskrift mín er:
Davíð Áskelsson, Box 56,
Neskanpstað.
uinnar, er ekki lengur tæki í
baráttu hennar gegn ríkjanui
spillingarfyrirkomul agi.
Flokkurinn hefir verið seld-
ur stéttairandstæðingunum á
leigu til lífstíðar. Hann er
orðinn auðvirðilegt leigutól
í hendi auðmannanna gegn
alþýðunná. Og í leigu gjalda
auðmennirnir ríkulega bitl-
linga til handa forsprökkun-
um og utanferðir þeim tii
handa nokkram sinnum á
ári, allt á kostnað almenn-
ings. Þegar alls þessa er gæt.t
fer mönnum að skiljast, að
ekkert er óeðlilegt við það, að
auðmenn Reykiavíkur leggi
fé í Alþýðubl. þegar það er að
lognast útaf vegna kaun-
endafæðar, eða, þeir með fját-
framlögum forði Alþýðu-
prentsmiðjunni undan hamr-
num, þegar bún er komin z
hausinn.
Það borgar sig tvímæla-
laust fyrir heildsalalýð
Reykjavikur að gera Alþýðu-
ílokkinin út. Að vísu. kostar
það stórkostleg fjárútlát, en
því fé er alltaf hægt að ná af
almenningi með einhverjum
ráðum.
Hlutverk Alþýðuflokksins
í þjómustu auðvaldsins, er að
ala á sundrungu innan verk-
lýðshreyfingarinnar og koma
á þann hátt í veg fyrir, að al-
þýðan náii fullum árangri :
lrjarabaráttunini. Ihaldið og
Framsókn hafa stutt krat-
ana til valda í verklýðshreyí-
ingunni. Án þesa stuðnings
eru þeir áhrifalausir. Þettn
vita þeir og forðast að gera
nokkuð, sem brýtur gegn
h agsmunum b úsbæindanna.
Því fyr, sem alþýðan áttar
sig á þeim Ijóta leilí, sem Al-
þýðuflokkurinn leikur í henn
ar nafni, því betra fyrir
liana), því fyr tekst henni að
rækja sitt stórkostlega sögu-
lega hlutverk.
Krataíöringjarnir eru seld-
ir meffin, mútuþæg þý hinnar
spilltu yfirstéttar.
Það er sannarlega
aumkvunarvert að sjá krat-
a.na, þegar húsbændur þeirra
hirta þá. Það ber við, að þeir
gleyma, að þeir eru ánauðu '-
ir þrælar auðvaldsins og
gera þá uppsteyt í einhverjn
ósjálfræði. Þá sparka hús-
liændurnir í þá, hóta að taka
frá þeim bitaun, og þá lipp-
ast skottið á krötumun niður
og þeir skríða eins og flaðr-
andi hundar að fótum hús-
bænda sinna og sleikja ba
hönd, er svo harðlega rel's-
aði. Og þeir fá fyrirgefninga
eftir að hafa lofað að gera
þetta aldrei aflur.
En Iiessi meðferð á krata-
foringjunum hlýtur að renna
hverjum góðhjörtuðum
manni til rifja og ef krata-
foringjarnir gengju á fjórum
fétum,, mundi framkoma\ sem
þessi við skynlausar skepnur,
varða við lög.
1 " -------—......... ■ —...............\
Framhaldsagan 3.
GEORGE BERNARD SHAWi
MANSÖNGURINN
D. Á. þýddi.
<— --------------- -----------------------------/
En hann var bæði laginti ög þolinmóður og ég hélt nám-
inu áfram, þrátt fyrir nokkurn kurr meðal nábúanna.
Loks kom að því að ég spurði hann, hvort hann áliti
mig nægilega þjálfaðan til þess að leika svolítið fyrix vin
minrt í einrúmL
»Ef ég á að segja yður alveg eins og er, ofurstic, sagði
hami, »þá held ég að yður sé annað betur lagið en lúðra-
blástur, a. m. k. enn sem komið er. Sjáið þér til, þér blásið
svo gassalega. Þélr megið trúa því, að það er óþarfi að taka
svona mikið á, það spillir bara tóninum. Hvað voruð þér
að liugsa um að leika?«
>Nokkt;ð sem þér verðið að kenna mér. — Mansöng
Schuberts«.
Hann starði á mig og hristi höfuðið.
»Mansöngurinn er ekki skrifaður fyrir þetta hljóðfærv,
herra minn«, sagði hann. »Þér getið aldrei leikið hann«.
»Þegar ég spila hann rétt í fyrsta sinn, fáið þér fimm
gíneur í kaupbætk
Þetta reið baggamunilnn. Ég hafði talið honum hug-
hvarf. En þrátt fyrir stöðuga æfingu var ég iengi vel mjög
stirður og óviss á mansöngnum. Þó kom svo aö lokum að
ég náði takmarkinu.
Ef ég væri í yðar sporum, ofursti, mundi ég ekki vera
að flíka þessu lagi, en leika heldur eitthvað annað fyrir
vini mína. Þér leikið það að vísu bara sæmilega eftir hálf-
tíma æfingu, en þegar ég er ekki við hendina er óvíst að
yður gangi eins vel«.
»Ég lét mér þessa ráðleggingu, sem ég sé nú að var gef-
in af mikilli forsjálhi, í léttu rúmi liggja. Ég hafði nefni-
lega lengi verið að húa mig undir að flytja Lindu Man-
sönginn. Aðstaðan við hús hennar, nálægt Park Lane,
gerði þessa fyrirætlun mögulega og ég hafði þegar mútaó
þjóni hennax til þess að leyfa mér aðgang að litlum
skemmtigarði milli hússins og götunnar. Seint í júní frétti
ég að hún ætlaði að hvíla sig heima eitt kvöld frá erfiði
samkvæmislífsins. Nú bauðst mér tækifæri. Klukkan níu
setti ég hornið mitt í feaðatösku og ók til Marhle Arch, en
þar fór ég úr vagninum og gekk til ákvörðunarstaðarins.
Á leiðinni þangað lieyrði ég allt í einu kallað: »Halló of-
ursti!«. Ég leit við. Þetta var Porcharlester. Þar sem ég
kæröi mig ekki um neinar spurningar, ákvað ég að verð.i
fyrri til og spurði hvert hann væri að fara.
».Ég ætla að líta inn til Lkidu«, sagði hann. »Hún var
svo hugulsöm í gærkvöldí, að láta mig vita að hún yrði
heima allt kvöldið í kvöld. Ég segi yður frá þessu, ofursti,
af því að ég veit að þér eruð heiðutrsmaður.-ö — ég
tilbið hana. Gæti ég aðeins verið viss um að henni geðjist
að mér sjálfum, en ekki bara að söngrödd minni, þá væri
ég namingjusaimasti maðurinn á öllu Englandi«.
»Ég er viss um að það getur alls ekki verið röddiu«.,
sagði ég.
»Þakka þér fyrir«, hrópaði hann og greip liönd mína,
»það er mjög fallegt af þér að segja þetta, en ég þori varla
að telja sjálfum mér trú um að það sé satt. Mér finnst ég
ætla alveg að kafna af geðshræringu bara af því einu að
líta á hana. Ég skal segja þér, ég hef aldrei haft áræði til
þess að syngja Mansönginn eftir Schubert, síðan hún sagði
mér að hanm væri uppáhaldslagið sitt«.
»Hversvegna? Líkar henni ekki meðferð þín á honum?«
«Ég segi þér það satt, að ég hef aldreá vogað að syngja
hann fyrir hana, þó að hún sé alltaf að nauöa á mér að
gera það. Ég er hálf afbrýðissamur út í þetta skramiiaas
lag. En ég gæti gert hvað sem er fyrir hana, og nú ætla
ég að koma henni á óvart með því að syngja það annað
kvöld hjá frú Locksly Hall. Ég hefi fengið mér tíma-
kennslu og æft eins og fjandinn sjáifur til þess að geta
sungið það óaðfiunanlega. Ef þú hittir hana máttu ekki
minmast á þetta. Það á að koma henni á óvart«.
»Ég efast ekki um að í>að kemur flatt upp á hanac,
sagði ég og iðaði í skinninu af tilúugsuninni um að hanu
yrði einum degi of seinn. Ég vissi að það þynti betri rödd
en hans tíl þess að gtandast samanburð vjð þunglyndislegu
og blíölegiu tónana, eða dimmu, ógnandi tónana, eða hina