Austurland - 23.11.1951, Blaðsíða 3

Neskaupstað, 23. nóv. 1951
AUSTURLAND
3
Ferhendurnar
lifal
ím FRÉTTABRÉFUM
F áskrúðsf j arðarhreppi,
14. nóv. 1951.
Síðari liluli heyskapartím-
ans var mijög óhagstæður.
Gerði austanátt og óþturrka
um miðjan ágúst og má segja
að svo hafi viðrað síðan. Kom
þó ein þiurrkavika um miðjan
septemb&r og náðist þá inn
það hey, se,m i)úio var að lasa.
en þá var enn mikið óslegið
og va,r almennt verið við hey-|
skap fram Loktóber og sums
staðar fram yfir veturnæ'ur.i
Heyfengur er misjafn sums!
staðar í góðu meðaliagi, en
annarsstaðar mjög lélegur. |
Fer það mest eftir því,
hvemig tún vom eftir kal-
skemmdir í vor.
Slátrun byrjaði með síðasta
oóti, eða ekki fyr en um miðj
an október. Dilkar munlu víð-
ast hvar hafa verið með
vænna móti til frálags.
Gairnaveiki hefir verið hér
í lirepp í siðastliðin 10 ár,
fyrst á fáum bæjum, en smá-
breiðst út og er nú komin á
flesta bæi. Gerir hún mikinn
usla í sauðfjárstofni bænda,
og þá einkum þar, sem hún
er nýkomin, en er vægari þar
sem hún hefir verið lengi.
Unnið er að lagningu vega.r
á innsveitinni, er það sýslu-
vegur. Sími var lagður á 3
bæi á innsveit í haust og er
þá konrinn slmi um aUan
hreppinn.
Nýtt gistihús á Höfn
í Hornafiröi
Góðir Austfirðiiigar!
Maður nokkur sagði við mig um
daginn: »Þessi þáttur verður á-
byggiiega ekki langlífur, ef þú
setlar að nota austfirzkan kveð-
skap sem uppistöðu í hann!«
Daginn eftir sagði annar mað-
ur; xÞátturinn verður að vera
helgaður ausffirzkum kve^skap,
enda af nægu ágætu efr.i að
taka!«
Ekki skal ég draga í efa, að róg
sé til af góðum, austfirzkum lausa
vísumi. En til þess að ég geti birt
þær verða þær að berast frá Ies-
endnnum. Sannleikurinn er sá, að
ég hef sáralítið fengið af birting-
arhæfum, austfirzkum vísum. Þeg
ar undanskildar eru nokkrar vísur
eftir Einar Syein og Jónas frá
Harðangri, auk örfárra annarra,
sem ég er að treyna mér, og sum-
ar hafa ekkl verið birtar enn,
hefi ég ekkert noth^ft efni feng-
ið, en aftur á móti nokkuð af
rangstuðluðu hnoði, eða vísur, sem
eiga að heita rétt kveðnar, en eru
svo hversdagslegar, að þær geta
ekki talizt eiga erindi í blaðið,
Ég á, að visu, dálítið safn af
góðum lausavísum, aðallega norð-
lenzkum og eftir örfáa höfunda.
En ef Austfirðingar geta ekki,
eða vilja ekki halda þessum þætti
uppi að verulegu leyti, verður
hann látinn falla níður.
Þið, sem hafið gaman af þætt-
inum, ættuð því að senda mér
góðai', austfirzkaæ vísur, gjarnan
með skýringum. Séu sendendux
ekki alveg vissir um höfur.da, er
nauðsynlegt að taka það skýrt
fram. 1 siðasta tbl. komu enn
tvær vísur, sem sendandi taldi
eftir Kolbein í Kollafirði, en eru
eftir Gísla ólafsson. Leiðréttist
það hér með|.
Ég hef hvorki tíma né aðstæður
til þess að rannsaka hvort vísur er
ég fæ sendar eru rétt feðraðar eða
ekki, enda birti ég ekki efni úr
nafnlausum bréfum.
Nokkrir Norðfirðingar hafa
kvartað yfir því að vísan »Ofan
drifur snjó á snjó«, úr verðlauna-
samkeppni siðasta blaðs, sé mikið
afbökuð. Þetta er misskilningur.
Hún er ekki hringhent frá höfund
arins hendi, miðrimið er seinni
tíma endurbót. Hinsvegar var sú
villa í fyrstu braglínu, að þar
stóð — Ofan gefur — en átti að
vera — Ofan drífur —.
★
ÞRJAB VISUR UM DAUÐANN
1. Lífið fátt mér ljær í hag
lúinn þrátt ég glími.
Koma máttu um miðjan dag
mikli háttatími.
Gísli ólafsson.
2. Bendir fátt á færan veg
þó frá sé bágt að segja.
Þegar náttar þá vil ég
þreyttur hátta og deyja.
Kristjáu írá Djúpalæk,
Á Höfn í Hornafirði hefir
,nú verið opnað gistíhús. Hús-
ið er eign Kaupfélags Aust-
ur — Skaftfellmga, en gisti-
húsiinu veita forstöðu hjómin
Martha og Kristján Imsland,
skrifstofumiaður hjá Kaupfé-
laginu.
Vegna sívaxandi fcrða-
mannastraums til Hornafjarð
ar keypti Kaupfélag Aust-
ur — Skaftfellinga fyrir
nokkru eignir útgerðarmann-
anjna Jóns J. Brunnan og Sig-
urðar ölafssonar, í því augna
miði að reka þar sumargisti-
hús. Hefir nú eignin verið
endurbyggð og standsett, en
vegna mikillar aðsóknar varð
að opna gistihúpið strax 1.
3. Þó að biði þrautatíð
þeirra, er atríðið heyja,
mæddur lýður mun um slð
mest þvi kviða að deyja.
Heiðrekm1 frá Sandi.
*
DAGMALAVISA.
4. Heiðan stari ég himin á
hygg að ljóssins gáttum,
honum leikur bros um brá,
birtir af hýrudráttum,
Jónas fra Harðangri.
*
Ein ekld flestir sammála?
5. Gesta gangan ei þrýtur
og gleði þeir valida mér,
einn þegar inn hann lítur,
—. annar þegai- hann fer.
Einar Sveinn Frfmiinn.
—★—
Utauáskrift mín er:
DAVÍÐ ASKELSSON, BOX 56,
NESKAUPSTAÐ.
september og mun það taka
við dvalargestum allt áriö.
Gistihúsið hefir 4 tveggia
manna herbergi og 2 þi iggja
manna herbergi og getui-
þannig tekið við 14 nætur-
gestum.
Gistiherbergin eru íóðruð
með ljósu veggfóðri, björt og
rúmgóð pg öll hin snyrtileg-
ustiu.
Borðsalujr er bjartur, rúm-
góður og' hinn vistlegasti, eru
veggir hans fóðraðir með
grænleitum silfurírðum vegg
dúk, en ekki málaðir og gef-
irr það isalnum mun hlýlegri
svip. Húsgögn cru úr króm-
nðu. stáli, borð með póleruð-
um plötum, en stólar bólstr-
aðir og yfirdregnir með
rauðu skinni. Til borðs geta
setið í einu um 24.
Húsið er vel raflýst, þa/3 er
með olíukyntri miðstöð og
miðstöðvarofnum í ölluni her-
bergjum pg göngum.
Þótt landrými sé ekki mik-
ið kringum gistihúsið, stend-
ur það samt á mjög heppileg-
mn stað í kauptúninu, er það
fyrsta húsið við akbrautina.
þegar ekið er frá flugvellin-
um til kauptúnsins. Bifreiða-
stæði er ágætt fyrir framan
húsið. Sími gistihússins er
nr. 14.
H'éraðsmenn
fá snjóbíl
Innflutningsyfirvöldin hafa
nú leyft Héraðsmönnum að
kaupa snijóbíl til samgöngu-
bóta þegar snjóalög eru. Mqn
reynzla Héraðsbúa af snjó-
bílnum í fyrravetur hafa
fært þeim heim sanninn um,
að þetta farartæki pé þeim
nauðsynlegt.
Snjóbíllinn verður sameign
hreppsfélagsins á Héraði.
/-----------------------------------------------------N
Framhaklssagan 5.
Káta ekkjan í „Gyllta horninu“
EFTIR MARIE STRÖM GULDBERG
D. A. þýddi.
——------------------ ■ ■ >
Þ.að var Fkast því að hann ætlaði að gemna svipbrigði
þeirra í hugskoti sínu til dauðadags. Mariene hafði tekið
af sér gleraugnn, frú Krusaa beit í vasaklútinn sinn, eins
og hún liði lfkam1eFar þiáningar, og augu S"nder ös ætl-
uðu alveg út úr höfðinu á hpnum.
Þá skellti farandsalinn upp úr. »Þet,ta er alveg kostuleg
hringavitleysak, hrópaði hann. »Ég hef aldrei á minni Mfs-
fæddri æfi vitað annað eins!«.
Frú Krusaa rak upji óp og Söindersö greip í hálsmálið á
farandsalanum. »Hvað stendur fi skjalinu?«, hrópuðu, þau
hvort í líapp við annað.
FarandsaJlinn hætti nú að hlægja og sagði, svo: Það
stendur að þið séuð------ — löglega sampngefin hjón, —
-------með öllum nauðsyjnlegum formsatriðum og vígslan
sé órjúfanleg«.
Það var eins og eldingu hefði slegið niður í hópinn.
Frú Krusaa áttaði sig fyrst á því, sem hafði gerst. Hún
hafði ætlað sér að vinna rnál fyrir rétti, en árangur farar-
innar hafði orðið sá, að hún vai- (nú frú Sönderso!
Bræði hennar var takmarkalaus. Hún var ekki sein á sér
að hella úr skálum reiði sinnar yfir friðdómarann. Aldrci
þessu vant voru þau hr. Söndersö og hún nú hjartanlega
sammála; bæði kröfðust þess afdráttarlaust að vfgslan yrði
ógilt.
En friðdómarinn yppti liara öxlium og lýsti þxdí yfir, að
það væri því miður ekki hægt, að minnsta kiosti ekki hjá
honum. Hann hafði réttindi til að gefa fólk saanan, en
hjónaskilnaðarmál væru ekki í hans verkajiring, Ef þau
vildu endilega sliilja yi'ðu þa,u að leita til yfirvaldanna í
Cincinatti.
Nokkmm mínútium seimna stóð hr. Söndersö einn víð
gluggan.n og starði út um hann þungt hugsandi. Allir voru
farnir, farandsalinn, friðdómarinn og, him bálreiða veit-
íngakpna — konan hans! En nú heyrði hann fótatak. Það
var friðdómarinn, sem kom til þess aö rukka haun u,m
vígslutollinn — 5 dolílara. Söndenaö viissi að það var gagus-
laust að neita að borga, þá yrði hann liara tekinn fastur,
en hann bauðst til þess að horga helmfingi hærri upphæð,
ef friðdómiarinfn vfifidi rlífa þetta hannsetta ])lað úr gierða-
hókinni og eyðileggja vígsluvottorðið.
En friðdómairinn var, því iniðuir, ófáanlegur til þess að
láta undan, því að það gat nefnilega kostað hann stöðuna.
Hann treysti ekki þagmælsku Toms,
Á heimlefiðinni frá Springfield lét Söndersö hestinn ráða
ferðinni. Hann braut heilann án ajláts. Það sem gerzt
hafði var llíklega einpdæmii, og ef hann hefði ekki sjálfur
verið þátttiakandi í leiknum, hefði hann alldrei trúað að
slfíkt gæti átt sér stað. Og- hvað þau höfðu verið »hjálpfús«
við hv'ort annað! Hann. hafði fengið frú Krusaa til að
skrifa nafn sitt í liókina, en hún aftiur á móti hann til þess
að kyssa biblíiuna! Já, þvíl.ik kaldhæðni örlagannai! Það
varð víst að teljast nokkuð langt gengið að láta gifta sig,i
án þess að hafa hugmþyd um það sjáJJfur!
Þegar veitingamaðurfinn í »Gylltn klónni« kom heim og
gestirnir spurðu hvernig miálareksturinrn hefði gengið,
svaraði hann að endanlegur úrsk'urður hefði ekki verið
felldur ennþá. Þó að málið yæri í sjálfu sér óvenjulegt, yrði
það að hafa sinn gang,
Annars fór hann lítið út fyrir dyr, og sama máli geg’ndi
um frú Krusaa. Hún furðaði sig á því að Söndersö hafði
ekki sagt fréttirnar,, því að hún trúði honum vel til sljíkray
illkvittni, og var þessvegna dauðhrædd um að hneykslið
yrði þá og þegar uppvíst.
Hún sat nú sárgröm) yfir því að semja l)réf til yfirvalld-
anna í Cincinatti. Það hlaut að mega ógilda þetta heimsku
lega hjónaband. En það var vissum erfiðleikum hundiö að
ganga frá bréfin.u, og hún, varð að rífa hvert uppkastið af
öðnu og fleygja í ofninni. Henni lá við sturlun, þegar hún
fór að hugleiða hvíllíkar hörmungar gætu leitt af þessu
skilnaðarmáli, fyrst stefnau kostaði giftingu. Enskiukunn-
áttuleysið var hennfi alfstaðar Þrándur í Götu. Að lokum
gafst hún algerlega upp og hyrgði andlitið í höndum sér í
örvæntingu.