Morgunblaðið - 26.08.2011, Blaðsíða 32
32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. ÁGÚST 2011
✝ Svavar Frið-leifsson fæddist
á Hellissandi 16.
september 1937.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 14.
ágúst 2011.
Foreldrar hans
voru Friðleifur
Þórðarson og Kar-
ólína Þórðardóttir.
Núlifandi alsystkini
Svavars eru Bára
og Grétar. Sammæðra eru Hjör-
dís og Sigurjón. Látin eru María,
Friðrún, Jón, Ægir og Guðrún.
Á sjöunda ári fluttist hann til
Hafnarfjarðar til móður sinnar.
Sjö ára gamall fór hann í sveit að
Torfastöðum í Fljótshlíð til systk-
inanna Högna Guðmundssonar
og Guðrúnar Guðmundsdóttur.
Þar var hann öll sumur fram á
fullorðinsár. Honum var alla tíð
stöðum á æskustöðvar Mörtu.
Síðan 1. desember 1966 fluttust
þau að Hlíðarvegi 14 á Hvolsvelli.
Árið 1972 fluttust þau svo í Litla-
gerði 3 á Hvolsvelli og hafa búið
þar síðan.
Svavar vann við ýmis störf til
sjós og lands að lokinni barna-
skólagöngu. Hann vann í mörg
ár hjá Kaupfélagi Rangæinga við
akstur og ýmis störf. Síðar vann
hann hjá Sláturfélagi Suðurlands
og Póstinum. Síðari ár vann
hann sem meðhjálpari við Stór-
ólfshvolskirkju. Svavar kom mik-
ið að félagsmálum. Hann var
lengi formaður starfsmanna-
félags Kaupfélags Rangæinga,
stofnandi og formaður björg-
unarsveitarinnar Dagrenningar
á Hvolsvelli og formaður golf-
klúbbsins Hellu um árabil. Hann
kom heilmikið að uppbyggingu á
golfvellinum á Strönd. Hann
starfað mikið með leikfélagi
Rangæinga og var félagi í Kiw-
anisklúbbnum Dímon.
Útför Svavars fer fram frá
Stórólfshvolskirkju í dag, 26.
ágúst 2011, og hefst athöfnin kl.
14.
mjög hlýtt til Fljóts-
hlíðarinnar.
Svavar kvæntist
25.12. 1958 Mörtu
Arngrímsdóttur, f.
14.6. 1937 á Árgils-
stöðum. Foreldrar
hennar voru Arn-
grímur Jónsson og
Stefanía Marteins-
dóttir. Sonur þeirra
er Arngrímur Svav-
arsson, f. 5.2. 1971.
Sambýliskona hans er Guðrún
Hafdís Hlöðversdóttir, f. 28.2.
1970. Sonur hans er Jón Mar-
teinn Arngrímsson, f. 31.7. 2002.
Synir Guðrúnar eru Bjarni
Magnús Sigurðarson, f. 24.5.
1995, og Ragnar Helgi Rögn-
valdsson, f. 27.7. 2001.
Svavar og Marta hófu sinn bú-
skap í Hafnarfirði. Árið 1965
fluttust þau svo austur að Árgils-
Elsku pabbi, tengdapabbi og
afi, ótal góðar minningar koma
upp í hugann á þessari kveðju-
stund. Þú varst alltaf tilbúinn að
aðstoða og veita ráðleggingar
þegar við leituðum til þín. Það
eru ófáar minningar sem við eig-
um úr skemmtilegum útilegum
og alltaf varst þú hrókur alls
fagnaðar.
Þín er sárt saknað.
Við viljum kveðja þig með
þessu ljóði.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
(Höf. ók.)
Blessuð sé minning þín.
Arngrímur, Guðrún,
Jón Marteinn, Bjarni
Magnús og Ragnar Helgi.
Elsku afi, ég hef verið að rifja
upp síðustu daga allt sem við höf-
um gert saman, þegar ég hef ver-
ið hjá þér og ömmu Mörtu, það
var alltaf jafn gaman að koma til
ykkar og þið tókuð svo vel á móti
mér. Ég man svo vel eftir eitt
sinn þegar við vorum að koma frá
Árgilsstöðum að þú leyfðir mér
að keyra jeppann þinn, ég var
næstum því búinn að keyra útaf
en þú sagðir mér að passa mig á
því að vera inni á veginum, þetta
var svo gaman, það eru nú ekki
alveg allir sem fá að keyra jepp-
ann þinn. Stundum fékk ég líka
að keyra traktorinn á Árgilsstöð-
um þegar við vorum að gefa hest-
unum. Það var alltaf stuð á okkur
þegar við fórum í golf saman, þú
kenndir mér að spila golf, stund-
um kom amma með. Ég fékk oft
að fara með ykkur að pútta með
eldri borgurunum í Hvolsvelli,
það var mjög gaman. Þá keyrð-
um við út á golfvöllinn á Strönd.
Þú og amma voruð svo dugleg að
fara í útilegur og ég fékk oft að
koma með, þeim stundum gleymi
ég aldrei. Það var svo gaman
þegar við fórum á Apavatn og
hittum stóran hóp vina og ætt-
ingja, það var svo skrítið að þið
voruð ekki núna í sumar en þá
varst þú svo veikur. Stundum
eldaði amma ávaxtagraut fyrir
þig sem ég kallaði afagraut. Þú
klappaðir Skugga alltaf þegar
hann hljóp til þín þegar pabbi
kom á Hvolsvöll með hann. Þú
fylgdist vel með því sem ég var að
gera, þegar ég fór á reiðnám-
skeiðin og þegar ég var að keppa
í frjálsum á Hvolsvelli, þá komuð
þið amma til að hitta mig.
Ég trúi því að þér líði betur
þar sem þú ert núna, laus við
veikindin sem tóku þig frá okkur.
Amma er svo dugleg, hún er ein-
stök manneskja, ég ætla að vera
duglegur að fara til hennar um
helgar og þegar ég á frí, kannski
við förum að spila golf eða á hest-
bak. Guð geymi þig, elsku afi.
Þinn afastrákur
Jón Marteinn Arngrímsson.
Nú þegar sumri hallar og
Svavar frændi og vinur minn
kveður er margs að minnast og
margs að sakna. Í heimsókn til
hans á sjúkrabeðinn um verslun-
armannahelgina sagði hann mér
að það væri ekkert hægt að gera
fyrir sig, svo það væri þá ekkert
annað eftir en að drepast. Það
var alveg í hans hans stíl en
hreinskilin tilsvör hans voru oft
óborganleg.
Svavar rifjaði stundum upp
fyrstu alvörukynni sín af mér,
það var þegar ég fór eitt sinn sem
unglingur á ball í Hvolinn og datt
í hug upp að skreppa í heimsókn
til Gróu systur. Ég rataði ekki al-
veg svo ég kom við í Litlagerðinu
hjá Svavari og Mörtu og hringdi
dyrabjöllunni, eftir góða stund
kemur Svavar til dyra á nátt-
sloppnum. Fyrstu viðbrögð hjá
mér voru ekki að bjóða gott kvöld
eða afsaka ónæðið heldur sagði
ég með þjósti: „Hvurslags er
þetta, eru bara allir farnir að
sofa?“ Þetta þótti honum gott og
minnisstætt.
Þegar ég flutti skömmu síðar á
Hvolsvöll hófst mikið og gott
samband milli mín og þeirra
hjóna. Það var alltaf hægt að leita
til þeirra með hvað sem var, t.d.
að passa börnin mín, keyra á böll
eða koma með á ball, leiða mig
upp að altarinu, allt var þetta
sjálfsagt. Í þau 20 ár sem ég bjó á
Hvolsvelli söng ég í kirkjukórn-
um og alltaf eftir æfingar kom ég
við í Litlagerðinu í kaffi. Þá var
allt rætt milli himins og jarðar,
m.a. hvernig væri best að hafa
þorrablótin í þorpinu. Út frá
þeirri umræðu urðu þorrablót í
þorpinu eins og þau eru í dag.
Á jóladag var fastur liður að
fara í hangikjöt til Svavars og
Mörtu. Fjölskyldan mín hefur
ekki borðað hangikjötið annars
staðar í 33 ár en sá dagur var
einnig brúðkaupsdagurinn
þeirra. Ég var svo heppin að fara
með þeim í fyrstu utanlandsferð-
ina þeirra til Miami Beach. Eftir
þá ferð var oft talað um æðib-
unugang í okkur en við vorum
mætt á flugvöllinn sex tímum fyr-
ir flug. Við Svavar fengum okkur
permanent í hárið fyrir ferðina,
við litum út eins og nýborin lömb
í rakanum úti. Eftir ferðina sagði
Svavar oft að við hefðum verið ís-
lensku þjóðinni til skammar. Eitt
sinn var ég með þeim í verslunar-
ferð erlendis og ég mátaði kjól
sem mér leist á. Ég fór í gripinn,
kom fram og bað um álit Svavars:
„Þetta er meiri hörmungin, þú lít-
ur út eins og illa vafin rúllupylsa.“
Siglingin um Karabíska hafið,
sem farin var 2008, var pöntuð
með þriggja ára fyrirvara en í
þeirri ferð áttu Svavar og Marta
50 ára trúlofunarafmæli. Golfið
var hans hjartans mál og það
gladdi hann alltaf ef einhver vin-
ur eða ættingi fór að spila. Hann
fór með mig fyrsta hringinn þeg-
ar ég var rúmlega tvítug og hafði
ég ekki nokkra þolinmæði í þetta
rölt, ég var meira í æðibunugang-
inum fyrrnefnda. Núna veit ég
ekkert skemmtilegra en að rölta
á eftir kúlunni. Á fyrsta mótinu
sem ég tók þátt í bauðst Svavar til
þess að koma með mér, hann dró
fyrir mig kerruna og sagði mér
til. Lífið hefur sinn gang, kynslóð-
ir koma og kynslóðir fara. Minn-
ingin um góðan dreng lifir.
Guðrún B. Ægisdóttir.
Góðar minningar fylla hugann
er við kveðjum einstakan frænda
og vin.
Svavar frændi var hrókur alls
fagnaðar í öllum veislum og úti-
legum fjölskyldunnar. „Svavars-
útilegan“ á Apavatni er orðinn ár-
legur viðburður í byrjun sumars.
Þar mættu þau Svavar og Marta
með þeim fyrstu á svæðið, mesta
fjörið var í fortjaldinu hjá þeim og
alltaf hélt Svavar utanum hópinn.
Í vor komst hann ekki með vegna
veikindanna en sendi samt veigar
í gleðskapinn, það vakti mikla
gleði og varð hann þannig hluti af
samkomunni.
Þegar Svavars er minnst nú á
kveðjustund er börnum mínum
efst í huga Mikki refur sem hann
lék af alkunnri snilld með Leik-
félagi Rangæinga og erum við öll
sammála um að Mikki verði ekki
betri.
Við fjölskyldan erum líka sam-
mála um hvað þau Svavar og
Marta voru samrýmd hjón. Það
var aðdáunarvert hvernig þau
gerðu allt saman og fylgdu hvort
öðru í öllu því sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Elsku Marta og fjölskylda. Við
biðjum Guð að styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Takk fyrir samfylgdina og góð-
ar stundir, elsku Svavar okkar.
Við kveðjum þig með söknuði.
Fjóla Breiðfjörð Ægisdóttir
og fjölskylda.
Elsku frændi og vinur. Stórt
skarð er höggvið í vinahópinn og
minningarnar eru margar og góð-
ar. Fyrst þegar ég, Gróa, man
eftir þér var ég um fjögurra ára
og þú varst að passa okkur Lóu
systur í Hafnarfirði, á Austurgöt-
unni. Þá var ég að flýta mér á
móti þér þegar þú komst að
passa okkur. Þá rúllaði ég niður
stigann, sem var um 20 tröppur,
en ég spratt bara á fætur og upp í
fangið á þér. Þessa minningu höf-
um við oft talað um.
Allar samverustundir æ síðan
hafa verið yndislegar. Við höfum
verið nágrannar í um fjörutíu ár
og ekki leið sú vika að við hitt-
umst ekki yfir kaffibolla; oft að
undirbúa útilegu, utanlands- eða
innanlandsferðir og margar golf-
ferðir á völlinn okkar á Strönd.
Mikið erum við rík að hafa átt
þig öll þessi ár og þú fylgst með
börnunum okkar fæðast og upp-
vaxtarárum þeirra. Eins og þú
sagðir stundum þá áttirðu nokk-
uð í þeim. Hafðu hjartans þökk
fyrir allt elsku frændi og vinur.
Með þessu fallega ljóði kveðj-
um við þig með söknuði en fal-
legu minningarnar munu hugga
okkur:
Ég stend á strönd og horfi á skip sigla í
morgunblænum út á hafið.
Það er falleg smíði og ég stend þar og
horfi á það unz það hverfur
sjónum mínum út við sjóndeildarhring.
Það er farið!
Farið! Hvert? Farið úr minni augsýn.
Það er allt og sumt.
Það er þó enn jafnstórt í möstrum, bol
og siglutrjám og þegar ég sá það.
Og getur flutt jafnmikinn farm og
mannfjölda á ákvörðunarstað.
Minnkandi stærð og hvarf þess úr
minni augsýn er í huga mér en ekki í
því.
Og einmitt þegar einhver nálægur
segir:
Það er farið!
Þá eru aðrir, sem horfa á það koma og
aðrar raddir heyrast kalla:
Þarna kemur það!
(Brent biskup)
Elsku Marta okkar, fjölskylda
og kæru vinir, höldum vel hvert
utan um annað. Blessuð sé minn-
ing Svavars okkar.
Gróa, Sveinn og börn og
fjölskyldur, Öldugerði.
Svavar eiginmaður Mörtu
móðursystur minnar er látinn.
Fyrir átta mánuðum greindist
hann með erfiðan sjúkdóm sem
reyndist ólæknandi. Svavar tók á
móti þessu erfiða verkefni með
hugrekki og festu og var staðráð-
inn í að sigra. En við vitum aldrei
fyrirfram hvenær kallið kemur
að snúa frá þessari jarðvist.
Marta og Svavar voru dæmi
um svona ekta hjón. Þau voru
samrýnd og gengu saman veginn
í gegnum súrt og sætt. Fyrir
tveimur árum hafði Svavar á orði
við mig hvað hann hefði verið af-
skaplega lánsamur að eignast
hana Mörtu fyrir eiginkonu.
Hann var mjög þakklátur fyrir
sitt og sína og lifði lífinu lifandi.
Mikil hamingjustund var í lífi
þeirra hjóna þegar þau eignuðust
Arngrím. Svavar lifnaði allur við
og varð meiri barnakarl en áður,
það fundum við systrabörnin. 12
ára gömul fór ég í vist til þeirra í
mánuð og fékk að passa krúttið
þeirra, en þá var Addi tveggja
ára.
Í Vallarkróknum á Árgilsstöð-
um voru afi og amma með bú-
skap. Ekki lá Svavar á liði sínu
við sveitastörfin, heyskapinn og
smalamennskuna. Í þá daga, þeg-
ar heyið var keyrt heim í hlöðu á
vögnum, sátum við systrabörnin
uppi á heyinu. Þá leit Svavar oft
til með okkur uppi á vagninum.
Allt frá því að móðurbróðir minn
hann Jón féll frá hafa Marta og
Svavar gefið hestunum í sveitinni
okkar vetrargjafirnar. Var það
verk alltaf sjálfsagt og gert af
natni, en mínir hestar bættust við
á síðastliðnum vetri og vil ég hér
færa þeim þakkir fyrir.
Þau hjónin voru samrýnd í svo
mörgu, en eftir að Marta fór að
spila golf með Svavari voru þau
alltaf á golfvellinum þegar viðr-
aði. Farnar voru margar golf-
ferðir utan og golfkylfurnar
teknar með í ferðalögin innan-
lands. Leikgleðin skein úr andliti
Svavars þegar hann var í golfinu.
Ég varð þess aðnjótandi að spila
með þeim hjónum núna síðustu
árin eftir að ég byrjaði aftur í
golfinu. Vinamótið sem Svavar
setti á stokk er gott dæmi um
ástríðu hans á þessari íþrótt, því í
þessu móti laðaði hann marga að,
þótt byrjendur væru og fékk
bæði vini og ættingja sína og
Mörtu með í leikinn. Ég vona að
haldið verði áfram með þetta mót
í minningu hans.
Hvort um sig sinntu þau sínum
áhugamálum. Marta hesta-
mennskunni og hannyrðunum, en
Svavar sínum hugðarefnum.
Hann var í Kiwanis og æfði og lék
um tíma með leikfélaginu á
Hvolsvelli. Hann var hagleiks-
maður mikill og skar út í tré fal-
lega muni. Hann gaf mér t.d. fal-
lega útskorna gestabók á 50 ára
afmæli mínu í fyrra. Svavar var
mjög félagslyndur og þótti gam-
an að skemmta sér í góðum fé-
lagsskap. Hann var hrókur alls
fagnaðar og alltaf miðdepillinn í
fjörinu þegar Árgilsstaðarfólkið
var með ættarmótin sín í fjósinu.
Jón Marteinn var sólargeisli í
lífi þeirra Svavars og Mörtu og
nú er annað barnabarn á leiðinni,
sem Svavar á vafalaust eftir að
fylgjast með frá himnum.
Elsku Marta mín, Addi, Guð-
rún, Jón Marteinn, Raggi og
Bjarni, ég bið góðan Guð að
styrkja ykkur og vera með ykk-
ur. Ég þakka þér Svavar minn
fyrir góða viðkynningu, sýnda
virðingu og vináttu. Þú varst allt-
af drengur góður, heiðarlegur,
góður vinur vina þinna og trúr
fjölskyldu þinni. Eigðu þakkir
fyrir.
Steinunn Sæmundsdóttir.
Okkur aðstandendur Stórólfs-
hvolskirkju á Hvolsvelli – kór,
organista, sóknarnefnd og sókn-
arprest – langar til að minnast fé-
laga okkar, samverkamanns og
vinar nú við leiðarlok. Svavar
Friðleifsson var aldeilis alveg
einstakur samferðamaður. Hann
var alvörugefinn húmoristi,
ábyrgur, sanngjarn, ærlegur og
heiðarlegur.
Hann var gæddur leiðtoga-
hæfileikum sem best komu fram
þegar hann stofnaði björgunar-
sveitina Dagrenningu á Hvols-
velli, hvernig hann laðaði að ung-
menni og fyllti þau eldmóði
bjargvættarins. Hann var eld-
hugi í öllum sínum hugðarefnum
og yfirgaf þau ekki fyrr en þau
voru orðin að raunveruleika.
Umhyggja hans og áhugi á
kirkjunni og þeim sem þar störf-
uðu voru einstök. Fyrir það vilj-
um við þakka af alhug. Guð blessi
eiginkonu hans og einkason og
allt sem honum var kært.
F.h. sóknarnefndar
Stórólfshvolskirkju,
Guðmunda Þorsteinsdóttir.
Í dag kveðjum við Svavar
Friðleifsson. Svavar setti svo
sannarlega svip á bæinn og var
einn af okkar bestu sonum. Hann
var hreinn í sálinni, lá ekki á
skoðunum sínum og lagði alltaf
eitthvað gott til málanna. Það var
gjarnan tekið eftir því sem Svav-
ar sagði. Ég minnist þess þegar
hann og eiginkona hans Marta
Arngrímsdóttir frá Árgilsstöðum
fluttu á Hvolsvöll á sjöunda ára-
tugnum. Bíllinn þeirra var ekki
alveg hefðbundinn, þau voru fim-
ari í dansinum en flestir hér í
sveitinni, kunnu að tjútta með
ótal tilbrigðum. Ég er ekki frá
því að einhverjir hafi æft sig á
laun til þess að geta nálgast til-
brigði tjúttsins þeirra Mörtu og
Svavars. Hann vann lengi m.a.
hjá Kaupfélagi Rangæinga og við
fjölmörg önnur störf á Hvolsvelli.
Svavar var mikill félagsmála-
maður og mjög áhugasamur um
velferð byggðarlagsins og lét ótal
margt gott af sér leiða fyrir sam-
félagið. Hann var m.a. mikill
áhugamaður um golf og var að-
alhvatamaður að golfkennslu fyr-
ir eldri borgara þar sem hann
stóð fyrir púttdögum þar sem
eldri borgarar kynntust þessari
merkilegu íþrótt og góður hópur
eldra fólks hefur stundað þessa
íþrótt reglulega undir hand-
leiðslu Svavars. Góðbændur sem
lagt höfðu tólum og tækjum í
landbúnaðarframleiðslu sveifl-
uðu allt í einu golfkylfum sér til
mikillar ánægju og heilsubóta. Á
seinni árum var hann meðhjálp-
ari í Stórólfshvolskirkju og leysti
þau mál af mikilli samviskusemi.
Það var í rauninni þannig að allt
sem Svavar tók sér fyrir hendur
lagði hann sig fram.
Við íbúar sveitarfélagsins
söknum vinar í stað og minnumst
Svavars með þakklæti í huga,
þakklæti fyrir að leggja sig fram
um að gera samfélagið fjölbreyti-
legra og fyrir að verja kröftum
sínum til þess að hjálpa og gleðja
samferðarmennina. Mörtu, Arn-
grími og fjölskyldu sendi ég mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Ísólfur Gylfi Pálmason.
Í dag kveðjum við vin okkar,
Svavar Friðleifsson, með miklum
söknuði. Undanfarna daga hafa
leitað á hugann minningar sem
við hjónin höfum átt með Svavari
í hartnær hálfa öld. Þessar minn-
ingar tengjast vináttu við þau
hjón sem þau ræktu og sinntu
meðal annars með reglulegum
heimsóknum. Það hagar svo til að
lóðir okkar liggja saman, þeirra
vel hirt og snyrtileg en okkar síð-
ur. Eitt sinn þegar Svavar og
Marta komu í heimsókn hafði
Svavar meðferðis álf sem hélt á
skóflu í hendi og færði mér. Hann
sagði að sér sýndist mér ekki
veita af hjálp með garðinn. Svav-
ari fylgdi hressilegur blær og
mörg eru þau gullkorn sem frá
honum hafa komið og glatt okkur
vini hans. Hann var mjög fé-
lagslega sinnaður og tók þátt af
áhuga og lét gott af sér leiða. Má
þar nefna störf fyrir björgunar-
sveit, golfklúbb, Starfsmanna-
félag Kf. Rang., leikfélag, félag
eldri borgara og fl. Meðhjálpari
og útfararstjóri við Stórólfs-
hvolskirkju var hann þar til hann
lést. Öll þessi störf leysti hann
með ágætum af hendi.
Svavar fór ekki í manngrein-
arálit og hallmælti aldrei nokkr-
um manni. Golfið var hans áhuga-
mál og ekki hvað síst eftir að
hann varð eldri borgari. Hann
var ólatur við að fá aðra með á
völlinn og prófa þessa skemmti-
legu íþrótt og erum við þar á
meðal. Í nokkur ár hefur hann
staðið fyrir vinamóti í golfi við sí-
vaxandi vinsældir. Sem formaður
skemmtinefndar eldri borgara
fékk hann þá til að stunda pútt og
mætti með allt að 30-35 manns á
púttvöllinn á hverjum þriðjudegi
frá vori og fram á haust. Því lauk
svo með hausthátíð þar sem fram
fór verðlaunaafhending,
skemmtiatriði og dans. Dans var
eitt af áhugamálum Svavars og
voru þau hjón glæsileg á dans-
gólfinu. Á síðustu hausthátíð var
Svavar farinn að kenna sér þess
meins sem lagði hann að velli.
Hann átti erfitt með að dansa og
ólíkt honum að vera ekki á dans-
gólfinu. Eitt af síðustu verkum
Svavars fyrir eldri borgara var
að koma upp bekkjum við pútt-
völlinn sem við gamla fólkið og
aðrir gætum tyllt okkur á. Þann-
ig var Svavar ávallt að bæta og
gera betur fyrir félagsmenn sína
og samborgara.
Það var í nóvember sl. á okkar
árlegu föndurhelgi, sem við
nokkrir vinir höfum komið á, að
Svavar upplýsti okkur um að
hann hefði greinst með krabba-
mein. Það var áfall en hann var
ákveðinn í að standa það af sér en
því miður fór heilsu hans hrak-
andi. Golf gat hann ekki stundað í
sumar og ekki heldur útilegu sem
er fastur liður í vinahópnum. Af
veikum mætti kom hann part úr
degi í heimsókn í útilegu.
Svavar var lukkunnar pamfíll í
Svavar
Friðleifsson