Austurland - 23.12.1965, Blaðsíða 1

Amlurlmd
Málgagn sósíalista á Austurlandi
15. árgangur. JÓLIN 1965 49. tölublað.
Þorsteinn
Valdimarsson
Sólskríkjan
Sól þinna tólf sumra
signdi yfir þig
og kyssti sveitt enni þitt,
þar seni þeir leiddu þig til yfirheyrslunnar
og bláþyrnirinn, sem tólf sumur
hafði blómgazt fyrir þig,
bar að vitum þér kveðju sína,
en þú tókst ekki eftir henni.
Um ÞÁ myndu þeir spyrja,
þessvegna stóðst Þfj hér,
og þeirra vegna sagðirðu
til nafns þíns, stoltum rómi:
Pétur Etienne Delvaux;
og milli tindrandi tanna þér
titraði kvíðin sólskríkja;
ó, þeir skyldu aldrei ná henni
Þeir tóku að krefja þig 'sagna,
en tunga þín var hljóð;
]»eir töldu vingjarnlega um fyrir þér,
en sólskríkjan var þögul;
og senn myndu þeir heimta af ]>ér
svar eða blóð,
svar þitt og blóð —
það skyldirðu líka gefa þeim.
Þér var önnur ltveðja í huga;
hjartað í brjósti þér
og hermannaskórnir
á brennandi steinflís'unum
hömruðu orðin, sem móðir þín
hafði livíslað síðast að þér,
er þeir handtóku hana og drógu burt
„Gættu tungu þinnar“.
Og glitrandi skaflarnir
tóku að gnötra í munni þér,
gnístust saman,
og að fótum böðla þinna
liræktirðu út úr þér tungunni
þeim varð felmt, Jæir formæltu þér,
og íagurlokkað höfuð ]>itt,
það moluðu ]>eir með byssuskeftunum
Að baki þeirri kveðju
reis byggðin ykkar öll,
barátta, smán og angist
og leiði, þistlimi gróin,
og hátt yfir byggðinni
ykkar bröttu heimafjöll
þar sem bræður þínir, skæruliðarnir,
stóðu hungurvörð um drauina.
En kramin tunga þín
hóf að tala, þar sem hún lá,
hóf að tala, þar sem hún lá ekki,
hóf upp bjarta rödd sólskríkjunnar,
rödd mannlegrar tignar,
og talar héðan í lrá
tungum allra stríðandi lýða,
máli nýrrar aldar, sem runnin er.