Austurland - 23.12.1965, Blaðsíða 15

Jólin 1965
AUSTURLAND
15
EINU SINNÍ var fátækur
bóndi, sam hét Krabbi.
Hann ók til borgarinnar
með viðarhlass og beitti tveim
uxum fyrir vagninn. Viðinn seldi
hann lækni nokkrum fyrir tvo
dali. En þegar hann kom inn í
stofuna til þess að taka við pen- I
ingunum, sat læknirinn að snæð-
ingi, og þegar bóndi sá, hvílíkar
kræsingar voru á borðum, ósk-
aði hann þess, að hann væri líka
læknir. Hann stóð stundarkorn
þegjandi en spurði síðan lækninn,
hvort hann mundi ekki geta orðið
læknir líka.
„Það er enginn vafi“, svaraði
læknirinn. „Éjg skal gera þig að
lækni á svipstundu".
„Hvemig má það verða?“
spurði bóndinn.
„Fyrst skaltu kaupa þér staf-
rófskver :með hanamynd á titil-
blaðinu, selja vagninn þinn og
uxana og kaupa þér fyrir and-
virðið snotur föt og ýmislegt
annað, sem lækni er nauðsynlegt
að eiga, og loks skaltu láta mála
þér auglýsingaspjald, en á því
skaltu láta standa: „Hér býr Al-
vitur læknir", og festa það á hús-
ið yfir dyrunum þínum“.
Bóndinn brá þegar við og fór
að öllu eins og læknirinn hafði
sagt honum. Hann stundaði
lækningar um hríð, en aðsóknin
var fremur litil. Bar þá svo við,
að peningum var stolið frá herra-
manni nokkrum. Var honum sagt
frá Alvitra lækni og þess getið,
að hann mundi geta sagt honum,
hvar féð væri að finna. Herra-
maðurinn lét beita hestum fyrir
vagn og ók sjálfur til þorpsins,
þar sem Alvitur átti heima, og
ir henni eftir með eldspýtunni.
Nú ríður á fyrir galdramanninn
að láta ekki sjá á sér, hvernig á
þessu stendur, og blása varlega á
sígarettuna, án þess að gretta
sig.
Hugareikningur
Fóstran á bamaheimilinu kom
einn daginn með fullan poka af
karamellum. Hún byrjaði á því
að gefa hverju barni í hópnum 4
karamellur. Þegar því var lokið
átti hún eftir 44 karamellur.
Hún hélt því áfram, þangað til
eftir voru 12 karamellur, en þá
hafði hvert barn fengið 6 stk.
Hve mörg voru bömin í hópn-
um?
Lausnin er á bls. 23.
bað hann að koma með sér og
finna fyrir sig peningana. Alvit-
ur var fús til þess, en óskaði, að
Manga, konan hans mætti vera
með í förinni. Herramaðurinn lét
það gott heita og ók með þau
bæði heim til sín. Þegar þau
I komu til hallarinnar, átti að fara
að borða miðdegisverð, og var
Alvitra boðið til snæðings. Hann
þakkaði boðið, en sagði að hún
Manga hans yrði að sitja að mál-
tíðhini með þeim. Og var það
veitt.
Þegar fyrsti þjónninn kom inn
með ljúffengan rétt á fati og bar
þeim hjónunum, hnippti karl í
kerlingu sína og sagði: „Þarna
kemur sá fyrsti“, og átti auðvit-
að við, að þarna kæmi fyrsti
rétturinn. En þjónninn misskildi
það og hélt að bóndi ætti við það,
ao þarna kæmi fyrsti bófinn, af
því að það átti líka einmitt við.
Hann varð því lafhræddur og
sagði við félaga sína, þegar hann
kom út úr borðsalnum: „Læknir
þessi veit allt — og þetta fer illa
fyrir okkur. Hann sagði, að ég
væri sá fyrsti“.
Gamalt
Næsti þjónn ætlaði ekki að
þora inn í salinn, en varð þó
nauðugur að fara. Þegar hann
kom inn með fatið, hnippti bóndi
aftur í kerlingu sína og mælti:
„Þarna kemur annar“, en þjónn-
inn varð dauðhræddur og flýtti
Æ, þessir 7
Næsti leikur heitir Æ, þessir
7, og er talnaleikur. Auðvitað er
ekki mikill vandi að telja upp í
t. d. 100. Ef maður þarf aftur á
móti að segja ,,búmm“ í hvert
sinn sem talan 7 kemur fyrir,
eða tala, sem 7 gengur upp í
(t. d. 7-14-21-27-28-35-37) versn-
ar í því.
Það eru ekki margir, sem kom-
ast yfir svo sem 42, án þess að
ruglast.
Látið gestina reyna sig á
þessu. Hafið einhvern þátttak-
anda fyrir stjórnanda. Hafið
hraða í talningunni. — Sá, sem
kemst lengst, án áfalla hefur
auðvitað unnið.
sér út.
Eins fór fyrir þriðja þjóninum.
Fjórði þjónninn kom nú inn
með lokað fat. Bað þá herramað-
urinn lækninn að sýna list sína
og segja, hvað væri í fatinu, en
í því voru krabbar. Bóndi leit á
fatið og var í standandi vand-
ræðum með það, hvað hann ætti
að segja. Varð honum þá að
orði í örvæntingu sinni: „Æ, nú
er úr vöndu að ráða, Krabbi
sæll“.
En herramaðurinn varð glaður
við og rnælti: „Úr því að þú gazt
svarað þessu, þá hlýtur þú að
geta sagt mér, hvar peningarnir
eru“.
Þjónarnir urðu nú afskaplega
hræddir og bentu bónda að koma
fram til þeirra. Gerði hann það,
og játuðu þeir, allir fjórir, fyrir
honum að hafa stolið peningun-
um og buðust til að fá honum
alla upphæðina og meira til, ef
hann vildi þegja yffr glæp þeirra.
Því að ef þjófnaðurinn kæmist
upp um þá, væri þeim gálginn
vís.
œvintýri
Hann lét nú sýna sér, hvar þeir
hefðu falið peningana, en gekk
síðan aftur inn í borðsalinn og
var hinn kátasti. Þegar hann var
seztur aftur sagði hann: „Herra
minn, nú ætla ég að gæta að því
í bókinni minni, hvar peningarnir
eru“.
En fimmti þjónninn, sem líka
hafði tekið þátt í þjófnaðinum,
hafði falið sig á bak við ofninn,
til þess að hlera, hvort læknirinn
vissi meira. Bóndi fletti nú upp
í stafrófskverinu sínu og fór að
leita að hanamyndinni en fann
hana ekki strax. Varð honum þá
að orði: „Ég veit, að þú ert þó
einhvers staðar og hlýtur að
koma í leitirnar".
Þjónninn hélt, að hann ætti við
sig, og spratt nú fram úr fylgsni
sínu æpandi í dauðans ofboði:
„Hann veit alla skapaða hluti,
þessi maður“.
Sýndi nú Alvitur læknir herra-
manninum, hvar féð var falið, en
þagði um það, hverjir hefðu stol-
ið því.
Launuðu báðir aðilar ríkulega
fyrir vikið, og varð hann frægur
maður.
Skrýtlur
Kalli litli var að skrifa tölu-
stafina í skólanum. Það gekk vel,
þangað til hann kom að tölustafn-
um 6. Hann gat alls ekki munað,
hvernig stafurinn átti að snúa.
Kennarinn sá, að hann horfði
vandræðalega í kringum sig, og
spurði því, hvað væri að.
— Ég veit ekki, hvort ég á að
beygja til austurs eða vesturs, —
sagði Kalli litli aumingjalega.
Níels: Aldrei get ég skilið,
hvernig fólk fór að því að lifa í
gamla daga, þegar hvorki var til
sími, útvarp né rafmagn.
Hans: Það lifði heldur ekki,
það dó allt saman.
Ólafur hét maður, og þótti
hann bæði þungur til vinnu og
svifaseinn. Eitt sinn var hann við
kirkju og leiddist, hversu oft
hann þurfti að standa upp og
setjast niður, meðan á messunni
stóð. En er leið að þvi, að prest-
urinn blessaði yfir söfnuðinn,
sagði Ólafur: — Aldrei er friður!
Nú á að fara að blessa.
Skólapiltur, sem ekki var mikill
stærðfræðingur, var í prófi.
— Á að vera plús eða minus
fyrir útkomunni? spyr kennarinn.
— Mínus, svarar pilturinn hik-
andi.
— Hvers vegna má það ekki
vera plús? spyr kennarinn.
— Það gæti valdið misskilningi,
segir pilturinn.
Kennarinn: Skrifaði pabbi þinn
þennan stíl?
Jói: Nei, kennari, hann byrjaði,
en mamma varð að Ijúka við
hann.
Nemandinn: Ég held ég eigi
ekki skilið að fá núll.
Kennarinn: Það segirðu satt,
en það er ekki hægt að gefa þér
lægri einkunn.
Alvitur lœknir