Austurland - 31.12.1965, Blaðsíða 6

6
AUSTURLAND
Neskaupstað, 31. desember 1965.
Þá hefjum við lausavísnaþátt
að nýju. Fyrst kemur leiðrétting
á einni vísu, sem birtist í jóla-
blaði. Er hún eftir Einalr H. Guð-
jónsson á Seyðisfirði um ástand-
ið í vatnsveitumálunuimi þar í
haust. Biðjum við Einar velvirð-
ingar á, að eitt orð misritaðist í
jólablaðinu. Rétt er vísan svona:
Áhyggjur það öllum fær,
ýmsir lenda í vanda.
Hér er að verða vatnslaus bær,
varla hægt að blanda.
Einar kvað í grennd við heima-
haga:
Finnst mér brok við bjargafót
á bernskustöðvar minna.
Er sem hugur horfi mót
himni vona sinna.
Einar kvað þessa gamansömu
stöku:
Jónína kveður enn í gamni um
kunningja:
Faslíkastur feitum skúm
finnst mér kauð'i digur.
Úr eldhúsinu og inn á rúm
er hans farinn vegur.
Jóliann Elíasson í Neskaupstað
kvað til vinar 1957:
Hjarta blæðir, hugur sár,
hendinni yfir minni.
Þó finn ég inni ylinn frá
innri vitund þinni.
Þorbjörn Magnússon á Reyðar-
firði á þessa stöku:
Áfram skreiðist ævin manns,
æsku sneiðist tundur,
þar til eyðist orka hans
upp og greiðist sundur.
Óskar Ágústsson á Reyðarfirði
kvað á sumardaginn fyrsta 1965:
Vorsins angan vist ég finn,
það vefur sig að bænum.
Tárin blika á kaldri kinn,
kemst hún við í blænum.
Óskar gerði einnig þessa gam-
anvísu, þar sem hann hugsar sér
verkfæri á síldarplani notuð til
vísnagerðar:
Andans drífholt upp þú tekur,
ofan á tunguna díxil rekur,
stuðlanna botngjörð að
stöfunum hrekur,
sterklega þangað til hvergi
lekur.
—o----
Jón Sigí'innsison á Seyðisfirði
yrkir um stökuna:
Trygg\ú orti þessa mannlýsingu:
Mærðarfullur miannhundur
manna sízt ágætur
krónufíkinn kjaftaskur
kjaftinn ganga lætur.
—o—
Kristján Ingólf'sson, skólastjóri
á Eskifirði kvað á Biskupshálsi á
austurleið með handknattleiksliði
eftir tapaðan leik:
Þó að veröld geri grand
gæfubáti mínum,
alltaf heilsar Austurland
aftur börnu.m sínum.
—o—
Óskar Björnsson í Neskaupstað
kvað1, er honum varð hugsað til
ævilokanna:
Þegar ég er fallinn frá
og farfi horfinn kinna,
þá mun eflaust blotna brá
beztu vina minna.
Lausavísnaþdttur
Piltur hló og pytlu upp dró
prútt sig bjó til fanga.
Meynni þó var um og ó
út í skóg að ganga.
—o—
Jónína Þórðardóttir á Fáskrúðs-
firði orti á leið til Breiðdalsvíkur
frá Stöðvarfirði á báti:
' <
Blánar aldan, bylgjast haf,
báran skvaldur lánar.
Stinningskaldi stendur af
sterkum faldi Ránar.
Jónína kom í þriðja sinni til
Óla tannlæknis með sama góminn
til viðgerðar. Um það kvað hún:
Þó ég gangi frjáls og frí
fjarri sorg og pínum,
kem ég enn með kjaftinn i
kápuvasa mínum.
Jónína orti í gamni um kunn-
ingja:
Sannarlega, ef segja má,
seggir skulu vita,
að leifar aldrei lít ég á
lí'kt og heilan bita.
Þannig yrkir Jónína um
drykkjuskap:
Engu fári orkar þar
eða sárum pínum,
þótt þeir bárur Bakkusar
blandi tárum sínum.
Valgeir Sigurðsson á Seyðis-
firði kvað þessa skemmtilegu vísu
um sjálfan sig:
Bregð ég yfir borðstokkinn
beitu, krók og línu.
Fallega syndir fiskurinn
framhjá agni mínu.
Jón Sigfússon á Eiðumi á þess-
ar þrjár vel gerðu og dýru stökur:
Þegar hlýja hagsældin
heim að garði ríður,
úti í gáttum öfundin
eftir færi bíður.
Rambar á stólum réttvísin,
rápar á bólum stelvísin,
leikur á hjólum lævísin,
linnir ei gólum bragðvísin.
Flýr úr hæðum háttvísin,
hrýtur við glæður inni.
Fækkar klæðum fávísin
fljótt í bræði sinni.
Jón yrkir ennfremur:
Einn í kví og ótta berst,
annar borðið skefur.
Þriðji senn á flótta ferst,
fjórði völdin hefur.
Svíður lund um ótal ár
undan göllum tíða.
Þung er stund og þrautasár,
þeim sem öllu kvíða.
Eins þótt langan fengi frest,
fannst mér ganga betur.
Jörðin angar alltaf bezt
eftir strangan vetur.
) Stundum fæðist ein og ein
ofurlítil staka.
Stiklar rímið grein af grein,
gott er þá að vaka.
Jón kvaddi Jón Rafnsson með
þessari vísu, er hann fór eitt sinn
frá Seyðisfirði eftir nokkra dvöl:
Fylgi þér héðan heill í hverju
spori
og hugljúfar óskir sérhvers
verkamanns.
Þú hefur hjá oss vetur gert að
vori.
vakið úr dái kjörorð smælingjans.
Þannig yrkir Jón Sigfinnsson
um valdið:
Eftir því sem valdið vex,
verða fleiri stórir,
nítján hundruð sextíu og sex,
sál ef nokkur tórir.
Helgi Seljan á Reyðarfirði
kvað eitt sinn bæði viss og í vafa:
Sú er mesta mannsins þrá
að mega elska svanna.
En kannski það ei kalla má
klára ást og sanna.
Tryggvi Vilmiundsson, Neskaup-
stað yrkir þessi sléttubönd:
Hylja snjóir flóru fróns
flóum byljir skvetta
vilja sjóir löngu lóns
lófum mylja kletta.
Óskar orti þessa stöku á ensku,
er hann var staddur um borð í
enskum togara:
On the crew on board this ship
in the cabin gather,
ask the gracious god with trip
give us cod our father.
Undirritaður snaraði vísunni
lauslega í gamansömum tón:
Áhöfn á skipinu allri um sinn
inn var í káetu troðið.
Geistlegi herra, guð, faðir minn
gefðu’ okkur þorsk í soðið.
—o—
Við skulum svo ljúka þættinum
með heimabruggi:
Mál er að gleyma sút og sorg,
er söngva hreimur þýður
allra heima úr byggð og borg
í bláan geiminn líður.
Við óiskum svo öllum lesendum
farsældar á komandi ári með
þessari stöku.
Gerist við teiti bragarbót,
brugðið á leik á álfaþing.
Enn eru komin áramót,
enn skal byrja nýjan hring.
—o—
Meira verður ekki kveðið1 að
sinni. B.S.