Austurland


Austurland - 23.12.1968, Blaðsíða 10

Austurland - 23.12.1968, Blaðsíða 10
10 AUSTURLAND JÓLIN 1968 Úiilega Það ríkti mikil tilhlökkun í steinaklúbbnum. Við vorum að fara í steinaleiðangur og útilegu til Viðfjarðar. Við áttum að mæta á bryggjunni kl. 10 að morgni og fara með stórum báti suður í Við- fjörð. Nú voru allii' komnir með alls kyns drasl, sem of langt væri upp að telja. Og loks vorum við lögð ' að stað. Við sungum alla leiðina. ; Þegar komið var suður yfir fjörð- inn, fór Kæ á árabátnum með nokkra stráka í land, en sú ferð ætlaði að ganga heldur erfiðlega. Lcks náðu þeir 'þó landi, og Kæ kom aftur að ná í fleiri. Fór þá annar maðurinn af bátnum með lio.num og allt gekk vel. Þegar allir voru komnir í land örkuðum við af stað með okkar þungu byrðar heim að bænum Viðfirði, en hann hefur verið í eyði í mörg ár, en þar átti Kæ heima þegar hann var lítill. Okkui- fannst, húsið bara stórt, en í því áttum við að sofa um í Viðfirði það var bægt að stinga sér af bakkanum. En drullupollurinn var heitastur. Þegar við höfðum sullazt þarna nokkra stund klæddum við okkur og fórum i bre.nnibolta. Nú vorum við orðin svöng og fengum okkur að borða af nest- inu, sem var vel úti látið. Eftir matinn héldum við áfram að leika okkur, og síðan var kvöld- vaka og voru þar ýmis skemmti- atriði s. s. leikþáttur og þrjár 1 stelpur sungu og Kæ lðk undir á munnhörpu. Að lokum var geng- ið til náða. Þegar við vöknuöum á sunnu- dagsmorguninn fóru flestir í sund, þvi enn var sama veður- blíðan. Eftir morgunhressingu var farið í steinasöfnun, en held- ur lítið varð úr því, því að veör- ið var svo gott að við vorum alltaf öðru hvoru að synda í ánni eða sullast í fjörunni. Þannig leið dagurinn áður en við vissum af, en undir kvöldið Á heitum sumardegi, er gott að fá sér svalt bað í 'ánni. — Ljósm. Harpa Höskuldsdóttir. nóttina. Ég fór upp á loft og valdi stærsta og hreinlegasta her- bergið Ihanda okkur stelpunum. Á einum veggnum hékk brotinn spegill og ýmislegl drasl var þar inni. Við hreinsuðum til og kom- um öllu í gott lag. Að þvi búnu fórum við út að skoða okkur um Veðrið var rnjög gott og okkur langaði til að synda. Við komum brátt, auga á þrjá polla, sem vel mátti synda í. Einn náði varla í mitti, annar var drullupollur, en sá þriðji var dýpstur og hrein- astur. Hann var svo djúpur, að áttum við von á bátnum að sækja okkur. Nokkru áður fórum við að fygja okkur af stað og komum að lendingarstaðnum nokkru á undan bátnum og urðum að bíða þar svolitla stund. Það var nýi Valurinn sem sótti okkur. Á heimleiðinni sungum hástöfum, en ég var orðin rám eins og hrafnsungi og kom varla upp nokkru hljóði. Margt fólk beið á bryggjunni til að taka á móti okkur. Og þarna beið pabbi til að taka á móti mér. Þetta var mjög skemmtileg ferð, en ég var orðín svo þreytt, að þegar ég kom heim valt ég út af og sofnaði með það sama. Og mig dreymdi, að ég væri að synda í pollunum í Viðfirði. Lilja Tryggvadóttir, 12 ára. Kæ, sem svo er nefndur í ofan- greindri frásögn heitir fullu nafni Karl Hjelm og hefur undanfarin ár verið stjórnandi Steinaklúbbs- ins svonefnda og farið á sumrin i söfnunarferðir. Á vetuma hefur svo verið unnið úr aflanum. Er þetta einn þáttur í starfi Æsku- lýðsráðs Neskaupstaðar. Göinlu peysufötin hennar ömmu lians Kæ virðast faira nútímaæsk- unni vel! — Ljósm. Harpa Höskuldsdóttir. Hvers vegna skarð Einu sinni héldu allir hérar fund til þess að ræða um, hvað þeir gætu gert til að bæta líðan sína. Allir kvörtuðu og kveinuðu, en enginn fann ráð til þess að bæta ástandið. Að lokum tók stærsti hérinn til máls og sagði: „Kæru vinir. Við erum hræddir við alla, en enginn er hræddur við okkur. Við leggjum á flótta um leið og við sjáum hund eða kött, og við höfum engan stað, þar sem við getum verið í næði með konum okkar og börnum. Og það lítur ekki út fyrir að þetta ástand batni. Þvert á móti verður lífið þungbærara með hverjum degi, jafnvel smástrákar eru farnir að elta okkur. Éig held það sé bezt fyrir okkur að fara niður að vatninu og drekkja okk- ur“. Hérunum fannst, þetta ágæt uppástunga og hoppuðu af stað niður að vatninu. Þar var kindahópur á beit og þegar kindurnar heyrðu og sáu hérinn hefur í vör til héranna sem komu hoppandi cg skvaldrandi, urðu þær hrædd- ar cg ruku af stað. Þegar smal- inn og smalahundurinn sáu ltind- urnar hlaupa í burtu þutu þeir á e'tir. Þá urðu hérarnir svo hissa, að þeir snarstönzuðu og fói’u að hlæja. „Nei, sjáið bara“, hrópuðu þeir, „bæði menn og dýr hræðast okkur og flýja þegar við nálg- umst. Hvers vegna skyldum við fara að drefckja okkur?“ Og þeir hoppuðu og dönsuðu og hlóu svo mikið, að varirnar sprungu. Síðan hefur hérinn haft skarð í vör. TUNGLFERÐ Framh. af 11. síðu. sjálf skroppið þarna upp og vit- að, hvort ég segi ekki satt. —o-- Svona lýsir Miinchausen á- standinu á tunglinu, en líklega hefur hann ekki gert ráð fyrir því, að einhver tæfci upp á því að skreppa „þama upp“, en það er ofckur sagt að muni gerast fljót- lega, kannski á næsta ári.

x

Austurland

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Austurland
https://timarit.is/publication/808

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.