Austurland - 23.12.1968, Blaðsíða 10
10
AUSTURLAND
JÓLIN 1968
Úiilega
Það ríkti mikil tilhlökkun í
steinaklúbbnum. Við vorum að
fara í steinaleiðangur og útilegu
til Viðfjarðar. Við áttum að mæta
á bryggjunni kl. 10 að morgni og
fara með stórum báti suður í Við-
fjörð.
Nú voru allii' komnir með alls
kyns drasl, sem of langt væri upp
að telja. Og loks vorum við lögð '
að stað. Við sungum alla leiðina. ;
Þegar komið var suður yfir fjörð-
inn, fór Kæ á árabátnum með
nokkra stráka í land, en sú ferð
ætlaði að ganga heldur erfiðlega.
Lcks náðu þeir 'þó landi, og Kæ
kom aftur að ná í fleiri. Fór þá
annar maðurinn af bátnum með
lio.num og allt gekk vel.
Þegar allir voru komnir í land
örkuðum við af stað með okkar
þungu byrðar heim að bænum
Viðfirði, en hann hefur verið í
eyði í mörg ár, en þar átti Kæ
heima þegar hann var lítill.
Okkui- fannst, húsið bara stórt,
en í því áttum við að sofa um
í Viðfirði
það var bægt að stinga sér af
bakkanum. En drullupollurinn
var heitastur. Þegar við höfðum
sullazt þarna nokkra stund
klæddum við okkur og fórum i
bre.nnibolta.
Nú vorum við orðin svöng og
fengum okkur að borða af nest-
inu, sem var vel úti látið. Eftir
matinn héldum við áfram að
leika okkur, og síðan var kvöld-
vaka og voru þar ýmis skemmti-
atriði s. s. leikþáttur og þrjár
1 stelpur sungu og Kæ lðk undir á
munnhörpu. Að lokum var geng-
ið til náða.
Þegar við vöknuöum á sunnu-
dagsmorguninn fóru flestir í
sund, þvi enn var sama veður-
blíðan. Eftir morgunhressingu
var farið í steinasöfnun, en held-
ur lítið varð úr því, því að veör-
ið var svo gott að við vorum
alltaf öðru hvoru að synda í
ánni eða sullast í fjörunni.
Þannig leið dagurinn áður en
við vissum af, en undir kvöldið
Á heitum sumardegi, er gott að fá sér svalt bað í 'ánni. — Ljósm.
Harpa Höskuldsdóttir.
nóttina. Ég fór upp á loft og
valdi stærsta og hreinlegasta her-
bergið Ihanda okkur stelpunum.
Á einum veggnum hékk brotinn
spegill og ýmislegl drasl var þar
inni. Við hreinsuðum til og kom-
um öllu í gott lag. Að þvi búnu
fórum við út að skoða okkur um
Veðrið var rnjög gott og okkur
langaði til að synda. Við komum
brátt, auga á þrjá polla, sem vel
mátti synda í. Einn náði varla í
mitti, annar var drullupollur, en
sá þriðji var dýpstur og hrein-
astur. Hann var svo djúpur, að
áttum við von á bátnum að sækja
okkur.
Nokkru áður fórum við að
fygja okkur af stað og komum
að lendingarstaðnum nokkru á
undan bátnum og urðum að bíða
þar svolitla stund.
Það var nýi Valurinn sem sótti
okkur. Á heimleiðinni sungum
hástöfum, en ég var orðin rám
eins og hrafnsungi og kom varla
upp nokkru hljóði.
Margt fólk beið á bryggjunni
til að taka á móti okkur. Og
þarna beið pabbi til að taka á
móti mér.
Þetta var mjög skemmtileg
ferð, en ég var orðín svo þreytt,
að þegar ég kom heim valt ég
út af og sofnaði með það sama.
Og mig dreymdi, að ég væri
að synda í pollunum í Viðfirði.
Lilja Tryggvadóttir, 12 ára.
Kæ, sem svo er nefndur í ofan-
greindri frásögn heitir fullu nafni
Karl Hjelm og hefur undanfarin
ár verið stjórnandi Steinaklúbbs-
ins svonefnda og farið á sumrin
i söfnunarferðir. Á vetuma hefur
svo verið unnið úr aflanum. Er
þetta einn þáttur í starfi Æsku-
lýðsráðs Neskaupstaðar.
Göinlu peysufötin hennar ömmu lians Kæ virðast faira nútímaæsk-
unni vel! — Ljósm. Harpa Höskuldsdóttir.
Hvers vegna
skarð
Einu sinni héldu allir hérar
fund til þess að ræða um, hvað
þeir gætu gert til að bæta líðan
sína.
Allir kvörtuðu og kveinuðu, en
enginn fann ráð til þess að bæta
ástandið.
Að lokum tók stærsti hérinn til
máls og sagði:
„Kæru vinir. Við erum hræddir
við alla, en enginn er hræddur
við okkur. Við leggjum á flótta
um leið og við sjáum hund eða
kött, og við höfum engan stað,
þar sem við getum verið í næði
með konum okkar og börnum.
Og það lítur ekki út fyrir að
þetta ástand batni. Þvert á móti
verður lífið þungbærara með
hverjum degi, jafnvel smástrákar
eru farnir að elta okkur. Éig held
það sé bezt fyrir okkur að fara
niður að vatninu og drekkja okk-
ur“.
Hérunum fannst, þetta ágæt
uppástunga og hoppuðu af stað
niður að vatninu.
Þar var kindahópur á beit og
þegar kindurnar heyrðu og sáu
hérinn hefur
í vör
til héranna sem komu hoppandi
cg skvaldrandi, urðu þær hrædd-
ar cg ruku af stað. Þegar smal-
inn og smalahundurinn sáu ltind-
urnar hlaupa í burtu þutu þeir á
e'tir. Þá urðu hérarnir svo hissa,
að þeir snarstönzuðu og fói’u að
hlæja. „Nei, sjáið bara“, hrópuðu
þeir, „bæði menn og dýr hræðast
okkur og flýja þegar við nálg-
umst. Hvers vegna skyldum við
fara að drefckja okkur?“
Og þeir hoppuðu og dönsuðu
og hlóu svo mikið, að varirnar
sprungu. Síðan hefur hérinn haft
skarð í vör.
TUNGLFERÐ
Framh. af 11. síðu.
sjálf skroppið þarna upp og vit-
að, hvort ég segi ekki satt.
—o--
Svona lýsir Miinchausen á-
standinu á tunglinu, en líklega
hefur hann ekki gert ráð fyrir
því, að einhver tæfci upp á því að
skreppa „þama upp“, en það er
ofckur sagt að muni gerast fljót-
lega, kannski á næsta ári.