Morgunblaðið - 22.10.2011, Blaðsíða 39
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2011
hefðum labbað og þegar hún átt-
aði sig á því að þetta var satt,
fékk hún vægt sjokk og skamm-
aðist yfir því að okkur hefði verið
leyft þetta, umferðin væri svo
hættuleg og við hefðum getað
stórslasað okkur.
Þú stóðst með vinum þínum
eins og sýndi sig þegar við vorum
litlar og ég lenti upp á kant við
strák í skólanum sem réðst á mig
og ætlaði að láta höggin dynja,
þú varst ekki lengi að koma og
stökkva fyrir mig og taka á þig
höggin.
Þegar við vorum 10 ára gaml-
ar dó amma mín. Þú sagðist ekki
skilja hvernig ég gæti lifað án
hennar og að þú gætir ekki hugs-
að þér að vera í mínum sporum.
Þó þú hafir kannski ekki alveg
skiljið hvernig það var, þá tókst
þér samt að láta mér líða betur
og það hjálpaði mér mikið að hafa
þig við bakið á mér.
Ég hlakka mikið til þess að fá
bílprófið eins og þú vissir vel, af-
mælið þitt í mars og mitt í nóv-
ember, svo ég þarf að bíða aðeins
lengur. Þú vissir að ég er með
mikla bíladellu og á afar erfitt
með að bíða eftir prófinu. Ég sá
þig nokkrum sinnum í vor og
sumar þegar ég var að keyra um
bæinn með æfingaakstursskiltið
á bílnum og þér fannst það alltaf
jafn fyndið og glottir þegar þú
sást mig keyra. Ég hlakkaði til að
geta boðið þér á rúntinn þegar ég
fengi prófið, en það verður víst að
bíða betri tíma.
Ég er þakklát fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman
þó þær hefðu mátt verða miklu
fleiri.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Hvíldu í friði, elsku Henný
mín.
Katrín Gísla.
Hræðilegar fréttir bárust okk-
ur að morgni 12 október. Elsku-
leg frænka, vinkona og sam-
starfsstúlka lést í slysi á
Fagradal. Engin orð fá lýst sorg-
inni sem nísti hjarta okkar. Það
er skrítið að skrifa þessi minn-
ingarorð um þig, elsku Henný.
Þú sem varst svo lífsglöð og
hress stelpa sem sjaldnast var
logn í kringum. Það eru ófáar
minningar sem fara í gegnum
huga okkar og vorum við allar
sammála um hvað þú varst mikill
hrekkjalómur. Þér fannst ekki
leiðinlegt þegar þú plataðir Ingi-
björgu út með ruslið og Ragn-
heiður beið í ruslakompunni til að
láta henni bregða. Þér fannst
heldur ekki leiðinlegt að æsa
okkur upp með allskonar sögum
sem voru ekkert merkilegar. Þú
varst viljug og dugleg í vinnunni.
Hver man ekki eftir þegar þú
tókst eldhúsið í gegn og vildir
henda og flokka? Þegar þú fórst
út með sóp til að sópa planið því
veðrið var svo gott og þú vildir
ekki vera inni? Allur tíminn sem
fór í að eiga við hárið á okkur, því
þú varst svo dugleg að eiga við
hár og hafðir svo mikinn áhuga á
því. Þú hafðir reyndar áhuga á
öllu sem tengdist snyrtingu.
Sennilega hefur enginn átt eins
mörg naglalökk og þú enda var
það eðlilegt að þú værir með nýj-
an lit á hverjum degi. Það var
ósjaldan sem Guðdís systir þín
þurfti að færa þér asintonið í
vinnuna þegar þú varst ósátt við
lakkið. Einn daginn komstu inn í
sjoppu með nýjasta naglalakkið,
naglalakk sem brotnar ef þú set-
ur það yfir annað. Þú kallaðir
alltaf Þóru frænku þína brussu
frænku og þegar þið komuð sam-
an voru tvær brussur frænkur í
eldhúsinu. Þér fannst fyndið þeg-
ar Þóra gat loksins kallað þig því
sama þegar þú braust glerplöt-
una í nammibarnum með látum.
Þá varstu með Ajax og tusku, en
þú pússaðir glerið alltaf með
tusku, vinnufélögum þínum til
ama. Það verður erfitt að sjá
aldrei bláa Ajax-tusku á þvælingi
um sjoppuna.
Alltaf varstu boðin og búin að
redda hlutunum ef vantaði á
vaktir eða einhver vildi skipta.
Þegar við eldri stelpurnar vorum
að fara á dansiball varstu tilbúin
til að taka okkur vinkonur þínar
á rúntinn þrátt fyrir þreytandi
dag. Talandi um þreytu, elsku
vinkona, þá munum við aldrei
gleyma stelpunni sem svaf yfir
sig til kl. 11 á sunnudagsmorgni.
Við áttum yndislegt sumar sem
við lokuðum með sumarbústað-
arferð. Þeim minningum munum
við aldrei gleyma og sérstaklega
ekki þegar þú varst í svefnpok-
anum þínum og Elsa ýtti við þér,
þú dast og rúllaðir um allan skóg
í svefnpokanum eins og sprikl-
andi ormur. Það sem við hlógum.
Elsku Henný, það er sárt að
missa góðan vin. Alltaf munum
við geyma þig í hjarta okkar og
minnast þín. Við munum aldrei
gleyma stelpunni sem sagði: Æ
Guð minn góður, með hneyksl-
unartóninum sínum.
Með þessum orðum kveðjum
við þig, elsku Henný:
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima,
mun minning þín lifa um ókomin ár.
Elsku Kristrún, Eiríkur, Guð-
dís, Fannar og aðrir aðstandend-
ur, við sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur og megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Þóra, Ragnheiður,
Ingibjörg, Kamilla,
Elsa og Áslaug.
Kveðja frá Menntaskólanum
á Egilsstöðum
Alltaf ríkir eftirvænting í huga
kennara þegar nýtt starfsár
Menntaskólans hefst að hausti.
Ný og gömul andlit sjást á göng-
unum og glaðir og áhugasamir
nemendur setjast í skólastofurn-
ar.
Þorbjörg Henný Eiríksdóttir
var ein þeirra sem mættu í skól-
ann í haust eftir sumarfrí og hóf
nám á öðru ári. Henný var frísk,
gamansöm og góðleg stúlka. Hún
hafði góða nærveru, var róleg í
skólastofunni og ávallt kurteis og
vingjarnleg. Sagði fátt en hugs-
aði þeim mun meira. Hún var
glettin og glaðsinna og átti góða
vini meðal skólasystkina sinna.
Henný lagði ýmislegt gott til
málanna í náminu og gæddi mál
sitt oftar en ella líflegum húmor.
Fráfall Hennýjar minnir okk-
ur hastarlega á hverfulleika lífs-
ins og hversu viðkvæmur lífs-
kveikurinn getur verið, jafnvel
hjá ungu fólki í blóma lífsins. Allt
of stuttri samfylgd er lokið, en sú
samfylgd var ánægjuleg og eftir
situr ljúfsár minning.
Að leiðarlokum þakka nem-
endur og starfsfólk skólans Hen-
nýju fyrir stutt en ánægjuleg
kynni og senda fjölskyldu hennar
og öðrum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Helgi Ómar Bragason,
skólameistari.
✝ GeirmundurÞorsteinsson
fæddist á Sand-
brekku í Hjalta-
staðarþinghá 23.4.
1932. Geirmundur
lést eftir stutta
sjúkdómslegu á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 17. október
2011.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg Geirmunds-
dóttir, f. 26.10. 1899, d. 15.2.
1976 og Þorsteinn Sigfússon, f.
29.9. 1898, d. 25.2. 1986. Systk-
ini Geirmundar: Guðný, f. 25.4.
1926, d. 26.11. 1990; Sigfús, f.
20.6. 1927, d. 26.9. 2001; Jó-
hanna Sigurbjörg, f. 3.5. 1929;
Ragnheiður, f. 23.5. 1931;
Hreinn, f. 19.5. 1935, d. 22.3.
1959; Valur, f. 19.5. 1935, d.
20.8. 1967; Hjördís,
f. 13.2. 1938; Þor-
steinn Þráinn, f.
23.7. 1941.
Foreldrar Geir-
mundar voru bú-
stólpar í sinni sveit
og Þorsteinn lengi
hreppstjóri, auk
þess að gegna ýms-
um öðrum trún-
aðarstörfum. Geir-
mundur tók við búi
foreldra sinna og var dugandi
bóndi á Sandbrekku til margra
áratuga, með vænan fjárstofn,
nautpening og hesta. Hann brá
búi fyrir réttu ári vegna heilsu-
brests og flutti þá í sambýli aldr-
aðra á Egilsstöðum. Hann var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Geirmundar fer fram
frá Egilsstaðakirkju í dag, 22.
október 2011, kl. 14.
Föstudaginn síðasta var ég á
leið heim frá útlöndum. Í ljósa-
skiptunum vorum við á leið til
lendingar og komum inn yfir
Garðskaga, greinilega á háfjöru
því Flösin var öll uppi. Þetta var
mögnuð sjón, þarna stóðu þessi
gildu sker og buðu öllu birginn,
stórsjóum sem lognbárum, hef
aldrei séð skerjagarðinn fyrr
svona skýrt úr lofti, lítið sveigð
lína sem liggur beint út í djúpið.
Ég var með hugann hjá Geir-
mundi, var með ráðagerðir um að
fara austur daginn eftir, vissi að
nú myndi hver síðastur að sjá
hann lífs, en heimkominn frétti ég
að nær engin tjáskipti væru
möguleg við hann og aðeins lítið
eftir, enda reyndist svo vera.
Garðskagavitinn gamli er góður
félagi þegar beðið er slæmra
frétta af góðum manni sem svo
vel hefði mátt eiga lengri elli,
segja sögur, skemmta sér og öðr-
um með sínum á stundum þurrp-
umpulega húmor, upprifjun á
fyrri tíð og endalausum sögum af
dýrum, allt frá fuglum til hesta,
veiðum á vargi ferfættum sem
fljúgandi, sögur sem mörgum eru
minnisstæðar sem e.t.v. hittu á
sögumanninn í góðu formi.
Pólitík var honum umræðuefni,
kæmist hann í tæri við áhuga-
menn um slíkt. Þá kom á stundum
vel í ljós hans stóra skap, höggvið
hægri vinstri og ýmsum ráðum
beitt til að sækja eða verja sinn
málstað, engu hlíft á stundum.
Geirmundur var afar greiðvik-
inn maður, en ekki tilætlunar-
samur, vildi helst búa að sínu og
sætti sig vel við sitt. Síðustu bú-
skaparárin munu hafa verið hon-
um erfið vegna heilsubrests, en á
Sandbrekku vildi hann vera sem
allra lengst, þó ekki lengur en
sætt væri og bar gæfu til þess að
ljúka sínu skepnuhaldi með fullri
reisn. Hross og hundar Geir-
mundar eru ýmsum minnisstæð,
gæði þeirra og vitsmunir
hundanna, en þó sérstaklega það
blinda traust sem skepnurnar
báru til hans. Nefni sem dæmi
þegar ég og aðvífandi gestur vor-
um að smala sláturlömbum á
túninu og sáum Geirmund koma á
þeysispretti í veg fyrir kindahóp
sem kom framanað, bóndi reið
þvert á alla skurði, djúpa með
rennandi vatni, stökk af baki og
yfir og merin Þokka fylgdi um-
svifalaust eftir. Ég var viss um að
hann hefði æft þetta en hann hélt
nú ekki, en hitt vissi hann að hún
væri vön að fylgja sér eftir. Sam-
skipti hans og Kátu voru öllum
sem til sáu eftirminnileg, enda
var tíkin án vafa metfé að vits-
munum.
Þessi bróðir minn, raungóður
maður með stórt skap sem stund-
um gekk illa að hemja, stóð af sér
líkt og skerin gildu á Flösinni
marga storma sem aðra hefðu
sveigt. Fæstir myndu leggja fyrir
sig búskap aleinir hvað þá jafnvel
þola einveruna óskemmdir. Ein-
hvern tíma þegar við töluðum um
þetta sagðist hann hreint út aldrei
finna fyrir einsemd, var viss um
að víða í borgum og mannmergð
væri fólk sem verr væri haldið af
slíku en hann. Hann hefði stöðugt
um nóg að hugsa, átti þar við búið
og sitt daglega. Mörgum
ókunnum þótti hann sérstakur,
m.ö.o. kynlegur kvistur, það
mætti vel vera, en heill og óskipt-
ur sinnti hann sínu með sóma,
stóð einn og óskiptur eins og
skerið gilda í Flösinni. Ég er
þakklátur bróður mínum fyrir
allt, gangi hann á Guðs síns veg-
um.
Þráinn Þorsteinsson.
Geirmundur stendur við garða
í fjárhúsi sínu á Sandbrekku að
vori, samanrekinn og stuttur til
hnésins, með kersknisglampa í
kvikum augum og bláa kollhúfu.
Hann treður í pípuna og horfir yf-
ir fjárhópinn. Samofinn umhverfi
sínu eftir áratuga íhygli, eitt með
hjartslætti hinnar íslensku sveit-
ar þar sem skiptast á skin og
skúrir, sigrar og ósigrar, kliður
og kyrrð.
Keikur á hestbaki klifrandi
brött einstigin um hamrana upp í
undirlendi Dyrfjalla að eltast við
útigangsfé, jafn sauðþrátt og sá
er, sem etur við það kappi af harð-
fylgi til að hýsa ódámana fyrir
veturinn. Samt ekki laust við að
bóndi sé nokkuð hreykinn af þeim
böldnu sauðum, frjálsum öndum
sem láta ekki beisla sig í gang-
virki samfélagsins heldur kjósa
að lifa í jaðrinum, hvað sem tautar
og raular.
Hrútar eltir uppi í skurði og
þeim skellt í skottið á túnbílnum.
Káta, tíkin sem brosir til þeirra
sem eiga slíkt skilið og er hús-
bóndans kærasti vinur, hleypur á
undan heim og skælir sig hofmóð-
ug við mannskapinn í hlaðinu.
Geirmundur læst ekki sjá þegar
börnin læða til hennar kexi, enda
eru þau elsk að honum svo eftir er
tekið. Má vera að hann hafi ekki
mikinn áhuga á mannfólki al-
mennt, en hann leggur sig eftir
ungviðinu og hvað það hugsar og
gerir. Og svo auðvitað pólitíkinni.
Allt vænt sem vel er grænt. En þó
ekki án röklegrar gagnrýni af
bestu sort svo langskólagengnir
hafa þar ekki roð við.
Langir vetur og gnauðar af
fjöllum og hafi; ekkert sjónvarps-
tækjanna virkar að ráði, enda
stopulir geislar svona langt út í
ystu sveitir þrátt fyrir staðfastar
greiðslur afnotagjalda og því eina
ráðið að prjóna kynstrin öll af
hnausþykkum lopavettlingum til
að hlýja góðu fólki um fingur. Nú
eða glugga í Sveitir og jarðir í
Múlaþingi.
Uppáhelling og svörtu kaffinu
rennt í þykkt glerglas í eldhúsinu
á Sandbrekku, tóbak eða brunnin
eldspýta í öðru munnvikinu, –
kímni í hinu. Sagnaþulurinn ger-
ist fjarrænn á svip, leggur hendur
saman líkt og í bæn og greinir frá
tófusporum handan við grafreit-
inn, máríerlum í skemmunni,
hvítri stóruglu með vængjasúg
vestan við bæinn eða fálka að
hrekkja rjúpukarra suður undan
fjárhúsunum. Gestirnir hlusta í
andakt uns þeir reika út úr reyk-
mettuðu eldhúsinu saddir og sæl-
ir af kaffi og kaupfélagsbakkelsi,
tilbúnir að fanga með einhverjum
hætti undur þessa umhverfis.
Bóndi stendur við ána og horfir
út eftir, til hafs þar sem sjórinn
mætir stórfljótum, aldurhniginn
og næstum samlitur móanum ef
ekki væri fyrir pípuglóðina, köfl-
óttu skyrtuna og bláu kollhúfuna.
Kannski er hann að gá til veðurs í
Dyrfjöllum handanheima og
skyggnast eftir lagðprúðum fjár-
stofni til að binda trúss sitt við
þeim megin.
Far í friði og þökk fyrir að
treysta okkur fyrir sýn þinni á
fíngerð blæbrigði náttúru og
lands.
Steinunn Ásmundsdóttir.
Fallinn er frá höfðinginn Geir-
mundur Þorsteinsson, bóndi á
Sandbrekku, móðurbróðir Er-
lendar.
Minningarnar eru margar um
kæran frænda, bónda, náttúru-
barn og dýravin. Margir fjöl-
skyldubíltúrar hafa verið farnir í
sveitina að heimsækja Geirmund,
börnunum okkar þótti alltaf gam-
an að koma með, enda margt
spennandi og skemmtilegt í sveit-
inni.
Káta tók brosandi á móti okkur
á bæjarhlaðinu ef bóndi var inni.
Sæist enginn hundur var keyrt
austur að fjárhúsunum, því þar
sem Geirmundur var þar var
Káta. Svo var kíkt á kindurnar í
fjárhúsunum, hjálpað til við sauð-
burð, gegningar, smala-
mennskur, fjárdrátt og alls kyns
fjárrag hverrar árstíðar. Bóndi á
ullarsokkum og gúmmískóm, með
ullarhúfu á höfðinu, pípan eða eld-
spýta í munninum.
Svo var farið heim í bæ í kaffi.
Margar sögur voru sagðar við
eldhúsborðið, ófáir kaffibollar
drukknir, bóndi hló og skríkti
með glettnisblik í auga og camel-
pakkinn var ekki langt undan.
Þótt Geirmundur færi sjaldan af
bæ fylgdist hann vel með málefn-
um líðandi stundar og með sveit-
ungum sínum, enda vinamargur
og oft gestkvæmt á Sandbrekku.
Hann hafði gaman af heimsókn-
um, gaf sér góðan tíma í spjall ef
tími var til frá sveitastörfunum,
og stríddi gestum óspart. Hann
hafði dálæti á börnum og dætur
okkar fengu alltaf sömu spurn-
inguna: „Ætlar þú ekki að vera
ráðskona hjá mér í sumar?“
Í eldhúsglugganum var út-
varpið og spilastokkur, máður af
notkun. Í stofu lá kíkirinn úti í
glugga, húsbóndastóllinn fyrir
framan sjónvarpið og þar hjá lágu
prjónarnir og lopinn. Það voru
ófáir lopavettlingarnir sem Geir-
mundur prjónaði, gaf eða seldi
vinum og vandamönnum. Og eng-
um var kalt á höndunum sem
þessa vettlinga átti.
Það er rétt um ár síðan Geir-
mundur brá búi, felldi allar
skepnur og flutti á Dvalarheimili
aldraðra á Egilsstöðum. Hann
kom sér fyrir í stólnum sínum
með prjónana sína, sáttur að
loknu löngu ævistarfi sem bóndi á
ættaróðalinu í grösugri og fallegri
sveit undir Dyrfjöllunum.
Um leið og við kveðjum kæran
frænda rifjum við upp sönginn
sem fjölskyldan söng alltaf í bíln-
um á leið í sveitina:
Sól á Sandbrekku,
sól á Sandbrekku,
svakalega brann ég,
í sólinni á Sandbrekku.
Erlendur og Þorbjörg.
Geirmundur
Þorsteinsson
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, "Senda inn minningargrein",
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður grein-
in að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar
• Mikið úrval
• Yfir 40 ára reynsla
• Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURDÍS GUÐMUNDSDÓTTIR,
Akurgerði 21,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn
19. október.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn 28. október
kl. 14.00.
Kristjana Ragnarsdóttir, Tómas Ævar Sigurðsson,
Kristín Svafa Tómasdóttir, Ólafur Rúnar Björnsson,
Dísa Lind Tómasdóttir,
Eyrún Sif Ólafsdóttir, Guðmundur Sigurjónsson,
Tómas Ævar Ólafsson,
Silvía Sif Ólafsdóttir,
Tómas Þórisson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÓSKAR HERMANNSSON,
Kópavogstúni 6,
Kópavogi,
lést sunnudaginn 9. október.
Útför hefur farið fram að ósk hins látna.
Við þökkum innilega vináttu, hlýhug og samúð sem okkur hefur
verið sýnd.
Með kærri kveðju til ykkar allra.
Sjöfn Kristjánsdóttir,
Guðmunda Björk Óskarsdóttir,
Sólveig Óskarsdóttir, Hallbjörn Kristinsson,
Lísbet Ósk Karlsdóttir, Ólafur Guðjónsson,
Sjöfn Arna Karlsdóttir, Gísli Björn Björnsson,
Óskar Ágústsson, Bergljót Þórðardóttir
og langafabörn.