Morgunblaðið - 22.10.2011, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2011
✝ Guðrún Re-bekka Krist-
insdóttir fæddist í
Ólafsvík 16. októ-
ber 1944. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 12.októ-
ber 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Þorsteinsdóttir frá
Fögruvöllum, Hell-
issandi, f. 23. mars
1912, d. 24. júlí 1987 og Kristinn
Jóhannsson frá Ósi í Kálfsham-
arsvík f. 13. júní 1922, d. 9. nóv-
ember 2002. Systkini Guðrúnar
Rebekku samfeðra eru: Guðrún
Hrönn, Ingibjörg Elfa, Óskar
Þór, Finnur Sigvaldi og Guð-
björg Vera. Árið 1970 giftist
Guðrún Rebekka Höskuldi Ey-
þóri Höskuldssyni bifreið-
arstjóra f. 30. ágúst 1942. For-
eldrar hans voru Höskuldur
Pálsson frá Höskuldsey f. 15.
ágúst 1911, d. 28. apríl 1982 og
Kristín Guðrún Níelsdóttir frá
Sellátri f. 16. mars 1910, d. 25.
maí 1986. Dætur Guðrúnar og
Höskuldar eru 1) Brimrún,
grunnskólakennari, f. 24. októ-
ber 1966, gift Ragnari Arn-
arsyni flugstjóra f. 5. febrúar
hanna móðursystir hennar með
son sinn Anton. Ólust Guðrún
Rebekka og Anton upp saman
sem systkini. Eftir landspróf frá
skólanum í Stykkishólmi stund-
aði Guðrún Rebekka aðallega
verslunarstörf, en vann einnig
sem talsímakona bæði á Hellis-
sandi og í Stykkishólmi. Haustið
1963 fór hún til Danmerkur á
húsmæðraskólann Als Hus-
holdningsskole og vann síðan í
Danmörku í nokkurn tíma eftir
það. Fljótlega eftir heimkomuna
fluttist hún, ásamt móður sinni,
til Stykkishólms þar sem hún
hóf búskap með Höskuldi Ey-
þóri. Guðrún Rebekka hóf störf í
Búnaðarbankanum í Stykk-
ishólmi árið 1985 og síðar í
Reykjavík eftir að hún fluttist
þangað árið 1993. Hún starfaði
síðustu ár sem þjónustufulltrúi
hjá Arion banka þar til hún varð
að láta af störfum vegna veik-
inda í byrjun árs 2010. Guðrún
Rebekka var virk í félagsmálum
í Stykkishólmi. Hún starfaði í
mörg ár með Rauða krossdeild-
inni og var ein af stofnendum
Aftanskins félags eldri borgara
á staðnum. Þá tók hún þátt í
nokkrum sýningum leikfélags-
ins Grímnis og var félagi í JC.
Hún var mikil áhugakona um
garðrækt og hafði yndi af hvers
kyns ræktun.
Útför hennar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, laug-
ardaginn 22. október 2011 og
hefst athöfnin kl. 14.
1964. Dætur þeirra
eru: Kristrún Heiða
f. 29. september
1992, Hugrún Lilja
f. 29. apríl 1997 og
Guðrún Rebekka f.
14. nóvember 2001.
2) Heiðrún, deild-
arritari, f. 30. jan-
úar 1970, gift Guð-
jóni P. Hjaltalín,
verslunarstjóra, f.
2. mars 1969. Börn
þeirra eru: Rebekka Sóley f. 27.
mars 1989, unnusti hennar er
Kristján Lár Gunnarsson f. 30.
september 1983, Höskuldur Páll
f. 9. júní 1993, Gunnar Kári f. 18.
júní 2001 og Rakel Birta f. 12.
október 2010. 3) Kristín, leik-
skólakennari, f. 5. nóvember
1971, gift Sverri Erni Björns-
syni, lögfræðingi, f. 27. júní
1971. Börn þeirra eru: Agnes
Lára f. 9. október 2002, Krist-
ófer Helgi f. 30. apríl 2005, Snæ-
björn Atli f. 13. september 2009.
Guðrún Rebekka og Höskuldur
Eyþór skildu árið 1984. Guðrún
Rebekka ólst upp hjá móður
sinni, á heimili ömmu sinnar og
afa, Pétrúnar og Þorsteins á
Fögruvöllum á Hellissandi. Auk
þeirra voru þar til heimilis Jó-
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð blessi minningu ástkærr-
ar móður.
Brimrún, Heiðrún og
Kristín.
Lífið er óskrifað blað án
minninganna. Einu sinni voru
tvær ungar konur sem áttu von
á sínu fyrsta barni og héldu að
allur heimurinn væri þeirra og
framtíðin væri óendanleg. Þeg-
ar Höskuldur bróðir minn eign-
aðist hana Gógó fyrir unnustu
og eiginkonu var ég, litla systir
hans, afar heppin. Hún kom í
fyrstu heimsóknina til okkar á
jóladag, á Bókhlöðustíg 9, þar
sem var heimili foreldra minna.
Mér er það ákaflega minnis-
stætt, því að sólin kíkti upp fyr-
ir Kerlingarskarðið og sendi
sólargeisla á þilið í stofunni ein-
mitt þennan dag og mamma mín
gladdist svo yfir því að sjá sól-
ina sem hafði verið í felum um
sinn. Þau mamma og pabbi elsk-
uðu Gógó mikið, enda reyndist
hún þeim afar vel og var þeim
eins og dóttir. Við Gógó náðum
vel saman frá fyrstu kynnum.
Og svo síðar þegar við gengum
með frumburðina okkar var
sambandið mikið. Þegar ég var
búin að eiga Alla minn í byrjun
júlí 1966, og bjó í Reykjavík,
kom Gógó og var mér til halds
og trausts. Hvorug okkar hafði
vit á ungbörnum og því varð
hann svona tilraunabarnið okk-
ar. Allt var gert eftir klukkunni
og bleikum pésa frá Heilsu-
verndarstöðinni. Við hlógum oft
að því síðar að þegar dreng-
urinn fór út í fyrsta sinn, dúð-
aður ofan í vagn, var tíminn tek-
inn og strákur inn eftir korter,
því það var tíminn samkvæmt
bókinni. Og vatnið var mælt svo
það væri ekki of heitt og annað
eftir þessu. En ég held nú að
Brimrún hafi notið góðs af þess-
ari tilraunastarfsemi þegar hún
fæddist.
Aldrei gleymdum við heldur
stundunum í Sellátri þegar við
vorum þar með pabba í heyskap
og með þau lítil. Við vorum
þarna í nóttlausri veröld og
fannst eins og við værum komn-
ar aftur í aldirnar, börnin skítug
og yndisleg og við líka og samt
var allt svo gott. Enginn reynd-
ist mér betur þegar ég þurfti að
fá hjálp með Höskuld minn litla
þegar ég þurfti að sinna vinnu.
Þá átti hann alltaf skjól hjá
Gógó, enda passaði Heiðrún
frænka hann oft og mikið. Síðar
þegar þau Gulli slitu samvistum
lét ég hana vita að ekki væri ég
að skilja við hana. Svo áttum við
sögu með saumaklúbbnum okk-
ar, sem hefur þurft margt að
þola á síðasta árinu.
Ég minnist ekki á starfsfer-
ilinn hennar, en hann var far-
sæll og hún vel liðin í sínu
starfi.
Endalausar minningarnar
flæða fram, en allt gott tekur
enda. Engin orð á ég til að lýsa
hetjuskapnum sem hún hefur
sýnt þennan tíma sem sjúkdóm-
urinn hefur herjað á hana. Ég
var heppin að fá að eiga með
henni stund mánudaginn áður
en hún dó. Enginn ótti var hjá
henni gagnvart vistaskiptunum,
aðeins vegna þeirra sem hún
skildi eftir. Hún minntist líka á
það að hún ætlaði að liggja í
röðinni í kirkjugarðinum hjá
þeim mömmu sinni og þeim
pabba og mömmu minni.
Elsku Brimrún mín, Heiðrún
og Kristín og fjölskyldurnar
ykkar, alla þá samúð og kærleik
sem ég á sendi ég ykkur. Og
líka til hans Gulla bróður míns,
því að þó að þau væru skilin
slitnaði aldrei þráðurinn á milli
þeirra og hann saknar sárlega
vinar í stað.
Dagbjört S. Höskuldsdóttir.
Guðrún Rebekka Kristins-
dóttir, uppáhaldsfrænka mín, er
fallin frá. Á Fögruvöllum á
Snæfellsnesi ólst hún upp með
móður sinni Guðrúnu, afa Þor-
steini, ömmu Pétrúnu, Jóu
frænku, Tona og öllum hinum
sem bjuggu á hinu mannmarga
heimili á Hellissandi. Gógó var
dóttir Gunnömmu sem alltaf var
kölluð svo af okkur krökkunum,
en Gunnamma var elsta systir
móður minnar Aðalheiðar. Við
Gógó vorum því systradætur þó
á milli okkar væru ríflega 20 ár.
Mamma og Gógó voru alla tíð
afar nánar og þegar mamma féll
frá rétt ríflega fimmtug að aldri
reyndist Gógó mér sem önnur
móðir. Það kom í hennar hlut að
segja mér þá barni að aldri frá
andláti móður minnar og hún
hefur alltaf staðið við hlið mér í
gleði og sorg. Gógó frænka bjó
mín uppvaxtarár í Stykkishólmi
með fjölskyldu sinni og Gunn-
amma bjó alla tíð á heimili henn-
ar í Hólminum enda einstakir
kærleikar með þeim mæðgum. Á
hverju sumri fórum við fjöl-
skyldan í Hólminn, fyrst á
Bakka en síðan á Silfurgötu 45
þar sem Gógó bjó þar til hún
flutti til Reykjavíkur. Sumar-
minningar úr Hólminum eru
sveipaðar ævintýrablæ þar sem
okkur krökkunum var nánast
leyft allt, allavega í minning-
unni, og Gógó var húsmóðirin á
heimilinu. Þegar mömmu naut
við voru ófáar ferðirnar farnar
út í Sellátur og um Snæfells-
nesið. Þær vinkonur og frænkur
nutu sín saman á heimaslóðum
og er afar eftirminnileg ferð
sem við fórum árið 1976 á Mal-
arrif, Hellissand og víðar. Það
var tekið hús á alls kyns fólki og
kynlegir kvistir heimsóttir. Er
þetta ein síðasta minning sem
ég á um mömmu og Gógó
frænku saman. Þessi ferð hefur
oft verið rifjuð upp á góðum
stundum og mikið hlegið. Sum-
arið ’79 fór ég í mína fyrstu ut-
anlandsferð með Gógó í lúðr-
arsveitarferðalag Lúðrasveitar
Stykkishólms til Noregs og
Danmerkur. Brimrún elsta dótt-
ir Gógóar og frænka mín spilaði
í hljómsveitinni og ég fékk að
fara með. Í þessari ferð reiddist
Gógó mér í fyrsta og eina sinn.
Við tókum ferju milli Noregs og
Danmerkur þegar við Brimrún
stungum af með tveimur dönsk-
um unglingsstrákum á diskótek
á ferjunni. Svo mikið fauk í
Gógó að hún nánast tók mig upp
á eyrunum eftir atvikið sem mér
fannst algerlega óskiljanlegt og
afar ósanngjarnt af henni. Við
Brimrún vorum hins vegar bara
þrettán og fjórtán ára og ég sem
átti frumkvæðið að þessu stroki
átti auðvitað bara skammir
skildar enda byggðust þær um-
vandanir á ást og umhyggju.
Minningarnar um kæra
frænku eru óteljandi. Gógó
brosandi í garðinum á Silfurgöt-
unni, Gógó á Amasóninum að
fara með stútfullan bíl af krökk-
um að veiða í Selvallavatni.
Gleði hennar þegar ég sagði
henni frá því að ég ætti von á
barni, stolt hennar yfir frama
mínum í stjórnmálum og
áhyggjur síðar meir þegar á
móti blés. Með andláti hennar
deyr hluti af mér en ég þakka
kærri frænku allt sem hún var
mér. Hún fallega, skemmtilega,
hlýja, glæsilega og góða frænka
mín er farin.
Brimrúnu, Heiðrúnu og Stínu
sendi ég mínar samúðarkveðjur
og veit að minning kærrar móð-
ur mun lýsa þeim alla tíð.
Steinunn Valdís Ósk-
arsdóttir.
Á sumrin fórum við fjölskyld-
an saman í Stykkishólm til
Gógóar frænku. Þar var alltaf
gott veður. Mikil og stöðug veiði
stórurriða í Selvallavatni. Hópur
krakka að leika við frá morgni
til kvölds. Brekkur bláar af
berjum, líka snemmsumars. Og
Breiðafjörðurinn var alltaf speg-
ilsléttur þegar við sigldum út í
Sellátur þar sem borgar-
barnanna biðu ævintýrin;
brennimarglyttur, árabátar og
óravíddir. Þetta var heimur
Gógóar frænku, Gunnömmu og
fjölskyldu. Gógó var frænkan
okkar. Við vorum hjá henni á
sumrin. Hún var hjá okkur þeg-
ar mamma dó, þegar við fermd-
umst, þegar pabbi var lasinn,
þegar við útskrifuðumst, þegar
við giftum okkur, þegar við
skírðum.
Harmur fyllir huga
hryggð í laufum trjáa
hrím á köldum degi
Ævi þína og iðju
ótal vinir muna
ást og hlýju eina
Guðrún Rebekka
Kristinsdóttir
Dag einn um
haust kom Anna
Þóra frænka mín heim, og það til
frambúðar. Þaðan í frá lagðist
hún til hvílu á staðnum sem var
henni kær, æskustöðvunum
heima í Álftártungu. Nú eru liðn-
ir tæpir tveir mánuðir frá því að
Anna féll frá svo skyndilega en
þann dag tók sumri að halla.
Um það leyti renndi ég við í
Sæluhornið hennar einn og gekk
hægum skrefum að hjólhýsinu.
Ég settist í stólinn á litla pallin-
um og allt umhverfis voru sum-
arblóm sem hafði svo nærgætn-
islega verð plantað. Grænmeti lá
undir akrýldúk sem var eins og
dúnsæng breidd yfir sofandi
barn. Þessi umgengi benti til
þess að hér var á ferð kona sem
unni svo mörgu og var hamingju-
söm á þessum stað. En það var
svo undarlegt að vera þarna.
Kústurinn lá upp við grindverkið
eins og hann hefði verið skilin eft-
ir í miðjum klíðum. Það var eins
og Anna hefði bara skroppið frá
eitt augnanlik, en í raun voru
þetta merki um hennar síðustu
handtök í þessu lífi.
Anna var rík kona og hún vissi
vel af því. Hún notaði hvert tæki-
Anna Þóra
Pálsdóttir
✝ Anna ÞóraPálsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. júní 1939. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu 31.
ágúst 2011.
Útför Önnu fór
fram 9. september
2011.
færi til að lofsama
afkomendur sína
þannig að maður sá
stoltið í augum
hennar. Það er til
marks um hversu
mikils virði fjöl-
skyldan var henni
hversu sárt hennar
er saknað. Og þar er
ekki aðeins átt við
dætur hennar,
ömmubörn og lang-
ömmubörn, heldur við öll systk-
inabörnin sem eru nú á áttunda
tug talsins. Gæska hennar og um-
hyggja náði til okkar líka. Oft var
hún með þeim fyrstu sem óskuðu
mér til hamingju með áfanga í líf-
inu en Anna þráði að okkur
myndi vegna vel í hverju sem við
tækjum fyrir hendur. Hún var
líka stolt af því hversu vel okkur
kemur saman og hversu mikil
samstaða er innan fjölskyldunnar
frá Álftártungu. Þetta fann mað-
ur þegar Anna heilsaði. Kveðja
með kossi og spurningar um hvað
á daga manns hefði drifið gaf
manni það á tilfinninguna að
þarna væri einhver sem þætti
vænt um mann.
Laugardag einn í október kom
Anna heim í hinsta sinn eins og
áður sagði. Undanfarið hafði
Anna verið tíður gestur heima í
Álftártungu hjá ömmu þar sem
ég hitti hana svo oft. Nú verða
þeir endurfundir víst ekki fleiri,
en maður er þakklátur fyrir
kynni af konu sem bar svo mikla
væntumþykju. Kynni sem byrj-
uðu þegar ég kom í þennan heim.
Sigursteinn.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og stuðning við andlát og útför okkar
yndislegu
HJÖRDÍSAR LINDU JÓNSDÓTTUR.
Ástvinir.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýju vegna fráfalls eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa, langafa
og bróður,
BJÖRNS THOMASAR VALGEIRSSONAR
arkitekts,
Laufásvegi 67,
Reykjavík.
Stefanía Stefánsdóttir,
Hildur Björnsdóttir, Ásgeir Bragason,
Dagný Björnsdóttir, Skúli Gunnarsson,
Valgerður H. Björnsdóttir, Jón H. Björnsson,
barnabörn og barnabarnabarn,
Björg Valgeirsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýju vegna fráfalls föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GÍSLA KRISTJÁNSSONAR,
Keldulandi 11,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Sunnuhlíðar, Kópavogi.
Gísli Már Gíslason, Sigrún Sigurðardóttir,
Halldóra Gísladóttir, Eiríkur Líndal,
Anna Gísladóttir, Kjartan Örn Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður minnar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SÓLVEIGAR JÓNSDÓTTUR
frá Vopnafirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Dalbraut 27,
Deild A-6 Landspítala Fossvogi og líknardeild L-5 Landakoti.
Guð blessi störf ykkar.
Svanhildur Sigurjónsdóttir, Hreinn Sveinsson,
Sigurjón Hreinsson, Sif Melsteð,
Guðmundur Hreinsson, Ragna María Ragnarsdóttir
og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæra
GUÐJÓNS BJARNASONAR,
Snælandi 6,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deilda
11B, 13G, 10K og 11E á Landspítalanum við
Hringbraut.
Gunnur Jónasdóttir,
Þuríður Guðjónsdóttir, Þórhallur Vigfússon,
Daníel Þórhallsson, Elísabet Þórhallsdóttir.