Morgunblaðið - 22.10.2011, Qupperneq 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2011
✝ Óskar Her-mannsson var
fæddur á Króki í
Selárdal í Arn-
arfirði þann 23.
október 1928.
Hann lést 9. októ-
ber 2011.
Foreldrar Ósk-
ars voru hjónin
Guðrún Andrea
Einarsdóttir, hús-
freyja, fædd á
Uppsölum í Selárdal og Her-
mann Kristjánsson, útgerð-
armaður, fæddur í Krossadal í
Tálknafirði. Óskar var fjórði í
röð sex systkina, Sólveig, Finn-
ur, Kristján, Stella og Björgvin,
þau eru öll látin. Eftirlifandi
eiginkona Óskars er Sjöfn
Kristjánsdóttir, fædd 1934, hús-
móðir. Hún er fædd á Höfða í
Njarðvík. Þau hófu búskap í
Reykjavík árið 1954. Óskar og
Sjöfn giftust þann 14. maí 1955.
Árið 1958 fluttu þau til Grinda-
víkur og bjuggu þar til 1983
eða þegar þau fluttu í Kópavog
og hafa búið þar síðan. For-
börnin Sólveigu Ósk, Pétur Þór
og nýfæddan dreng. Óskar ólst
upp til átta ára aldurs á Vest-
fjörðum en fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur árið 1936. Óskar
stundaði sjómennsku og byrjaði
ungur á sjó. Árið 1952 keypti
Óskar ásamt föður sínum, bróð-
ur og félögum bát sem þeir
nefndu Arnfirðing. Þeir gerðu
hann út á togveiðar. Þessi út-
gerð varð vísir að hinu mynd-
arlega útgerðar- og fiskverk-
unarfyrirtæki þeirra félaga,
Arnarvík h/f í Grindavík. Ósk-
ar fór í land árið 1957 og tók
við verkstjórn og rekstri Arn-
arvíkur í landi allt til ársins
1976 eða þess tíma þegar þeir
seldu fyrirtækið. Um fimmtugt
hóf hann störf hjá Síldarútvegs-
nefnd og starfaði hann þar
fram yfir sjötugt. Óskar stofn-
aði síldarfyrirtækið Óskar ehf
árið 1991, fyrirtækið sérhæfði
sig í niðurlagningu á síld og var
selt og markaðssettt undir
vörumerki ORA. Árið 2003
seldi hann ORA fyrirtæki sitt.
Árið 2003 kom Óskar upp
myndarlegu sumarhúsi í landi
Leynis í Bláskógabyggð, þar
naut hann sín vel síðustu æviár-
in ásamt fjölskyldu sinni.
Útför Óskars fór fram þann
19. október 2011 frá Kópavogs-
kirkju.
eldrar Sjafnar voru
Guðmunda Ingv-
arsdóttir, húsfreyja
og Kristján Guð-
mundsson, vél-
stjóri. Óskar og
Sjöfn eiga tvær
dætur, Guðmundu
Björk Ósk-
arsdóttur, fædd
1954 og Sólveigu
Óskarsdóttur, fædd
1958. Guðmunda á
tvær dætur: Lísbet Ósk Karls-
dóttur, fædd 1973, gift Ólafi
Guðjónssyni, fæddur 1971 og
eiga þau börnin Guðjón Karl og
Elvu Björk. Sjöfn Arna Karls-
dóttir, fædd 1985, í sambúð
með Gísla Birni Björnssyni,
fæddur 1983, og eiga þau son-
inn, Bjarka Björn. Guðmunda
var gift Karli Ragnarssyni, þau
slitu samvistum. Sólveig er í
sambúð með Hallbirni Krist-
inssyni. Hún var áður gift
Ágústi Haraldssyni og eiga þau
soninn, Óskar Ágústsson, fædd-
ur 1974, giftur Bergljótu Þórð-
ardóttur, fædd 1975. Þau eiga
Elsku pabbi minn, nú ertu
farinn úr þessu jarðríki. Ég vil
þakka þér fyrir öll þau dýr-
mætu og skemmtilegu ár sem
ég og fjölskyldan höfum átt
með þér. Svo margs er að
minnast og svo margt er að
þakka að erfitt er að koma því
öllu í orð.
Áhugi þinn á sjávarútvegi,
uppbygging Arnarvíkur og öll
sú stóra útgerð sem átti hug
þinn allan, svo ekki sé minnst á
síldina og þau skemmtilegu ár
þegar þú starfaðir hjá Síldarút-
vegsnefnd. Veiðihúsið sem þið
reistuð vestur í Dölum og allar
fjölskylduferðirnar sem voru
farnar í laxveiði vestur í
Dunká. Allar stundirnar sem
við áttum með Gunnu, Kjartani
og börnum sem eru þér svo
kærar.
Ekki má gleyma Setrinu í
Úthlíð, öllum þeim góðu stund-
um sem fjölskyldan átti þar
saman í því stóra og glæsilega
húsi sem þú og samstarfsfólkið
í Síldarútvegsnefnd stóðuð fyr-
ir. Eftir að þú hættir störfum
vegna aldurs léstu ekki þar við
sitja heldur léstu þann draum
rætast að byggja sumarhús
handa fjölskyldunni og litlu
börnunum. Þú settir upp barna-
hús, rólur, sandkassa, heitan
pott, stóran sólpall og þú pass-
aðir að okkur skorti ekki neitt
og að við hefðum allt til alls.
Elsku pabbi, ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyr-
ir okkur og fyrir að bera hag
okkar alltaf fyrir brjósti. Hvar
værum við án þín og mömmu?
Þið hafið alltaf verið til staðar
og ekki síst þegar eitthvað hef-
ur bjátað á. Þú finnur lausn á
öllu, leysir málin, þig skortir
aldrei hugsjón og þér dettur
alltaf eitthvað í hug. Þér hefur
aldrei dottið í hug að gefast
upp heldur hefurðu tekist á við
erfiðleika, andstreymi og allan
vanda eins og hvert annað
verkefni.
Bestu þakkir fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig og fjöl-
skylduna.
Þín dóttir,
Guðmunda Björk Ósk-
arsdóttir (Mummý).
Elsku pabbi, nú er komið að
kveðjustund. Mig langar að
þakka þér hvað þú varst mér
góður faðir. Þú varst alltaf til
staðar fyrir mig, hjálpaðir mér
og kenndir mér margt, hvort
sem var á gleðistund eða þegar
erfiðleikar steðjuðu að. Þú
hafðir lausn á öllu fyrir mig og
mína fjölskyldu. Það voru góðar
stundir sem ég átti með þér
þegar ég var lítil stelpa.
Minnisstæðar eru ferðirnar á
sunnudagsmorgnum niður á
höfn í verðbúðina til að athuga
hvort allt væri í lagi, athugað
var með ísvélina og þegar Arn-
firðingur 11 var smíðaður í
Stálvík. Síðan þegar ég átti
Óskar varst þú svo góður afi og
hjálplegur. Allar góðu sum-
arbústaðaferðirnar með alla
fjölskylduna, laxveiðitúrarnir í
Dunká, hringferð um landið
með okkur.
Takk fyrir, elsku pabbi, hvíl í
friði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Þín dóttir,
Sólveig.
Lítil afastelpa man vel eftir
lykt af síld, bíltúrum niður á
höfn og því að afi Óskar hafi
alltaf verið til staðar. Í rúm 38
ár varð ég þeirrar gæfu aðnjót-
andi að hafa afa Óskar við hlið
mér. Fyrir mér var afi Óskar
sem annar faðir og hafa hann
og amma alltaf verið afar mik-
ilvægur hluti af lífi mínu. Hvort
sem það var fyrsta hjólið mitt
eða fyrsta hjól barna minna
kom afi Óskar við sögu. Fyrsti
laxinn, fyrstu bílakaupin og
fyrstu íbúðarkaupin.
Amma og afi hafa verið með
mér öll jól og alla páska, sinnt
börnum mínum í veikindum og
mætt á fjölskylduhátíðir á leik-
skólum þeirra.
Þegar árin liðu og ég kynnt-
ist Óla mínum tók afi Óskar
honum sem syni sínum og þá
urðu samverustundirnar enn
fleiri. Afi Óskar og Óli urðu
miklir og góðir félagar, bröll-
uðu margt og þegar sumarbú-
staðurinn Lundur leit dagsins
ljós voru þeir óþreytandi við að
planta trjám, girða, setja upp
rólur, þrífa pottinn og fá sér
gott rauðvín.
Sonur okkar Óla, Guðjón
Karl, kom í heiminn 1999 og
varð hann mikill afastrákur.
Hann naut þeirrar gæfu að eiga
samverustundir með þessum
yndislega manni í rúm 12 ár.
Samband afa Óskars og Guð-
jóns Karls var ákaflega sér-
stakt og mun hann alltaf búa að
því að hafa kynnst svo
ákveðnum, réttsýnum og heil-
brigðum manni sem vildi allt
fyrir fjölskyldu sína gera. Og
mikið óskaplega á litli dreng-
urinn minn eftir að sakna afa
Óskars, hann á erfitt með að
skilja að hann muni ekki sjá
hann framar.
Afi Óskar keyrði afastrákinn
sinn í sund í um þrjú ár eða allt
þangað til að heilsunni fór að
hraka hjá honum. Afastrákur
kom þá oft við eftir sundið, tók
í spil með afa og fékk gott í
gogginn. Guðjón Karl spurði
líka þegar afi var dáinn, hver
ætti eiginlega að spila við Elvu
Björk núna. Afi var stoltur af
stráknum sínum og kallaði
hann sundgarpinn og snilling-
inn sinn.
Afi Óskar vildi allt fyrir okk-
ur litlu fjölskylduna gera og
var ávallt áhugasamur og nat-
inn. Eins og gerist og gengur
kemur ýmislegt upp og þá var
afi til taks. Hann tók það afar
nærri sér þegar litla afastelpan
hans greindist heyrnarlaus og
þurfti að fara í aðgerð til
Stokkhólms. Þegar heim var
komið fylgdist hann með henni
af miklum áhuga, hvort henni
yrði kleift að heyra og tala.
Hann var svo stoltur af henni
og við hvert framfaraskref hjá
litlu afastelpunni hýrnaði yfir
afa Óskari.
Hún amma mín, amma Sjöfn,
er konan sem staðið hefur við
hlið afa Óskars alla tíð og voru
þau sem eitt. Þau voru órjúf-
anleg eining sem var fjölskyldu
sinni mikilvæg, stoð og stytta í
einu og öllu.
Ég bið Guð að styrkja ömmu
mína, sem glímir nú við veik-
indi um leið og hún syrgir
mann sinn, mömmu mína, Sollu
frænku og aðra fjölskyldumeð-
limi. Minning um góðan og
elskulegan mann mun lifa í
hjörtum okkar um ókomna tíð.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Farðu í friði elsku afi minn.
Þín elskandi afastelpa,
Lísbet Ósk Karlsdóttir
og fjölskylda.
Afi minn, ég elska þig af öllu
mínu hjarta.
Ég sakna þín mikið.
Manstu eftir þegar ég, þú og
pabbi fórum að staðnum sem
þú fæddist á?
Og við fórum í gamla
klaustrið og ég fór fyrstu báts-
ferðina mína.
Og það var líka gaman að sjá
þig þegar þú bjóst til Lund og
bjóst til sandkassann og barna-
húsið.
Það var gaman að sjá þig
brosa í síðasta skiptið.
Þinn
Guðjón Karl.
Minningarnar um afa Óskar
eru svo margar og þessi mikli
merkismaður kenndi mér svo
margt.
Þegar ég var send í pössun í
Holtagerðið til afa og ömmu
var alltaf farið í sunnudagsbílt-
úr og komið við í ísbúðinni.
Stundum fórum við afi bara ein
og skildum ömmu eftir heima
og þá var sko veisla, stærsti ís-
inn í búðinni keyptur og allt
það nammi sem ég vildi og svo
sagði afi alltaf: „Ekki segja
ömmu frá þessu.“ Sama gilti
um bláu seðlana sem var laum-
að að manni af og til. Í þessum
heimsóknum í Holtagerðið var
alltaf hægt að plata afa í spil og
á kvöldin fékk ég að liggja milli
afa og ömmu í sófanum að
horfa á sjónvarpið og fékk fót-
strokur með, ekki slæmt að
vera litla barnabarnið í fjöl-
skyldunni. Afi var líka mikill
matmaður og sagði alltaf við
mig: „Borðaðu nú svo þú verðir
stór og sterk eins og ég,“ og
klappaði á bumbuna sína. Þeg-
ar ég stækkaði fór afi að kenna
mér viðskiptavit og allt sem ég
tók mér fyrir hendur varð að
viðskiptahugmyndum, einn
daginn ætluðum við að stofna
bakarí og þann næsta sauma-
stofu.
Minningarnar eru óteljandi
og allar þær stundir sem við
áttum í Setrinu í Skyggnis-
skógi, nú eða í Lundi, eru
ógleymanlegar. Í Lundi gat afi
unað sér við að dytta að bú-
staðnum og oft var æsingurinn
svo mikill því afi var jú svo
mikill framkvæmdamaður að
manni stóð ekki á sama að sjá
vel yfir sjötugan mann uppi á
þaki einan. Þökk sé þessari
framkvæmdagleði eigum við
þessa fjölskylduparadís sem
hann gerði fyrir okkur.
Hann afi minn var mjög
ákveðinn, hvort sem það var að
semja um verð eða bara að
sýna fram á eitthvað. „Ég
borga 5000 og ekki krónu
meir,“ sagði hann og barði
hnefanum fast í borðið. Það er
víst ekki langt að sækja
ákveðnina sem við fjölskyldan
búum yfir. Afi sagði líka alltaf
við mig: „Það er bara einn skip-
stjóri sem getur stjórnað skip-
inu og það er ég og þú.“
Það er ekki hægt að minnast
á hann afa minn nema nefna
hversu mikill barnakarl hann
var. Þegar ég, yngsta barna-
barnið, stækkaði þá komu
barnabarnabörn í staðinn sem
hann lifði fyrir. Hann alveg
ljómaði þegar eitt lítið kom
skoppandi inn og vildi spila eða
leika. Þegar Bjarki Björn sonur
minn fæddist fyrir rúmlega
tveimur mánuðum þá sýndi afi
honum svo mikla athygli og
umhyggju þrátt fyrir öll sín
veikindi. Ég sá alveg hvernig
hann ljómaði þegar hann fékk
að halda á honum og spurði
reglulega hvernig hann hefði
það og hversu duglegur hann
væri að borða og sofa. Þegar
Bjarki Björn var tveggja vikna
þá kom ég með hann í heim-
sókn, litla skinnið var ekki upp
á sitt besta þann dag og ég var
að flýta mér með hann út og
drengurinn kominn í stólinn
sinn þegar hann allt í einu
þagnar. Þarna er hann afi minn
82 ára búinn að rugga litla
skinninu í svefn. Hugsa að það
sé ekki til neitt yndislegra.
Hann Bjarki Björn mun fá að
heyra allar þær sögur og minn-
ingar sem mamma hans býr yf-
ir og myndirnar sem ég á af
þeim tveim eru ómetanlegar.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Sjöfn Arna.
Óskar
Hermannsson
Útvarpstækið í stofunni minni
er yfirleitt ósköp þögult, en aldrei
þessu vant hafði ég munað eftir
að kveikja á því um hádegisbilið á
mánudaginn. Þá bar rödd þular-
ins mér andlátsfregn Margrétar
Líndal. Minningarnar fylltu hug-
ann.
Ég kom í Laugarnesskólann
haustið sem ég byrjaði í tólf ára
bekk, eins og það hét í þá daga.
Fram að því hafði ég staðið mig
vel í flestu sem kennt var í skól-
anum að undanskilinni bannsettri
leikfiminni – og handavinnu. Það
var viss passi á hverju vori þegar
ég baksaði við að ljúka skyldu-
verkefnunum mínum í tæka tíð að
þau enduðu loks snúin, sveitt og
krumpuð í höndunum á Möggu
frænku, sem reyndi að gera eitt-
hvað þekkjanlegt úr þeim. Lík-
lega hefur ekki farið fram hjá
kennurunum að hér væri ég ekki
ein að verki og einkunnin varð
samkvæmt því. Svo byrjaði ég í
nýjum skóla og hjá nýjum handa-
vinnukennara, henni Margréti.
Stelpurnar í nýja bekknum
voru margar leiknar prjónakonur
og höfðu jafnvel prjónað á sig út-
prjónaðar peysur. Ég fylltist enn
meiri minnimáttarkennd. En í
kyrri og rólegri návist Margrétar
snerist hún smám saman upp í
metnað og trú á eigin getu. Ég fór
að skilja að handavinna væri ekki
bara puð og píslarganga, heldur
gæti hún verið uppspretta
ánægju og sköpunar. Um vorið
var ég búin að prjóna mér fyrstu
peysuna – og einkunnin hafði þot-
ið upp í heila níu. Ég efast reynd-
ar um að ég hafi unnið fyrir þeirri
tölu, svona miðað við þá snillinga
sem voru með mér í bekknum, en
Margrét hefur eflaust skilið, eins
góður og skilningsríkur kennari
og hún var, að ég þyrfti á lyft-
istönginni að halda.
Allt síðan þennan vetur á sjö-
unda áratugnum hef ég verið þess
fullviss að ég væri dugleg við
handavinnu – jafn viss og ég var
áður um að ég væri ómynd í hönd-
unum. Svona er galdur góðrar
kennslu.
Við Nína Vala urðum vinkonur
og heimili Margrétar og Kristins
stóð mér opið; heimili þar sem
fagurt handbragð Margrétar
blasti alls staðar við augum. Ró,
alúð og umhyggja einkenndi
heimilisbraginn. Gullkaka við eld-
húsborðið, spjall við Margréti og
Kristin, hlýlegt viðmót og sú til-
finning að vera velkomin, tilfinn-
ing sem barn og unglingur þarf
svo mikið á að halda – þessar
minningar streyma fram í hugann
nú þegar ég kveð Margréti með
innilegu þakklæti og sendi fjöl-
Margrét Jakobs-
dóttir Líndal
✝ Margrét Jak-obsdóttir Lín-
dal var fædd á
Lækjamóti í Víði-
dal í Vestur-
Húnavatnssýslu 29.
maí 1920. Hún lést
á Hrafnistu í
Reykjavík 8. októ-
ber 2011.
Útför Margrétar
fór fram frá Ás-
kirkju 21. október
2011.
skyldunni allri sam-
úðarkveðjur.
Ragnheiður
Gestsdóttir.
Mig langar að
minnast hér góðrar
samstarfskonu,
Margrétar Jakobs-
dóttur kennara, en
Margrét kenndi við
Laugarnesskóla
mestan hluta starfsævi sinnar.
Margrét handavinnukennari
eins og hún var venjulega kölluð
kenndi hannyrðir við skólann eins
og starfsheitið gefur til kynna.
Margrét var afburðafjölhæf í öll-
um hannyrðum og listakona í
þeirri grein auk þess að leggja sig
alla fram í starfi sínu. Á þeim ár-
um þegar Margrét byrjaði
kennslu voru eingöngu stúlkum
kenndar hannyrðir og gat þá fær
kennari eins og Margrét kennt
nemendum sínum mjög fjöl-
breytta vinnu sem var innihalds-
ríkt veganesti til framtíðar. Um
nokkurra ára bil voru haldnar í
skólanum sýningar á verkum
nemenda og kom þá vel í ljós hve
verk undir handleiðslu Margrétar
voru fjölbreytt og vel unnin.
Margrét hóf kennslu í meðferð
ullar þar sem farið var í alla þætti
vinnslunnar frá ull yfir í flík, byrj-
að var að kemba og spinna og öll
gömlu tækin notuð eins og gert
hafði verið á Íslandi í gegnum ald-
irnar. Það var vinsæl valgrein hjá
12 ára stúlkum að læra að spinna
á rokk. Þetta var einnig mikilvægt
framlag til að viðhalda vinnu-
brögðum og menningu þjóðarinn-
ar. Eftir að Margrét var hætt
kennslu var hún oft fengin í Ár-
bæjarsafn til að sýna slík vinnu-
brögð. Ég leit á það sem stolt
Laugarnesskóla að hafa haft slík-
an kennara í kennaraliði skólans.
Á árunum á milli 1970 og 1980
komu nýjar áherslur í hand-
menntakennslu. Gerðar voru
kröfur til þess að strákar kynnt-
ust hannyrðum og stelpur smíð-
um. Þetta var að mörgu leyti erfið
breyting en Margrét var strax
tilbúin að takast á við þetta verk-
efni þó hún sæi vissulega eftir því
að ekki var lengur hægt að kom-
ast eins langt með hina ýmsu
verkþætti hannyrðanna. Það var
ekki auðvelt starf fyrir sauma-
kennarann að sannfæra suma
drengina um nauðsyn þess að
læra að prjóna og sauma, en Mar-
grét fann viðfangsefni sem sigraði
mótþróa drengjanna.
Ég minnist þess einnig að Mar-
grét setti af stað vinnu við vegg-
stykki sem bæði strákar og stelpur
máttu vinna að og skapa að eigin
vild, velja garn og liti. Tími til
þeirrar sköpunar gafst meðal ann-
ars ef bíða þurfti eftir sérstakri að-
stoð kennarans við skylduverkið.
Þetta veggstykki var síðan sett
upp í skólaseli skólans. Það er kost-
ur hvers skóla að hafa gott kenn-
aralið og í þeim hópi var Margrét.
Ég vil að lokum þakka Margréti
fyrir vináttu og farsælt samstarf.
Ég sendi Kristni og börnunum
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Jón Freyr Þórarinsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, "Senda inn minningargrein",
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög.
Minningargreinar