Líf og list - 01.09.1950, Blaðsíða 5

kerlinguna íara svona með sigl“ En
við því er annars er ekkert að gera,
þegar fólk iifir sig svona inn í leik-
inn.
Lýst eftir góðu íslenzku leikriti.
— Hafið þið ekki í hyggju að
leika eitthvert íslenzkt leikrit áður
en langt líður?
— Það er út af fynir sig okkar
stóri draumur að ná í gott íslenzkt
leikrit til að fást við. En hin góðu
íslenzku leikrit yrðu okkur ofviða
af þeirri ástæðu, að þau krefjast svo
marga leikara og mikils útbúnaðar.
Því mundi fylgja meiri kostnaður
en við gætum ráðið við.
Leikstarfinu verður haldið
áfram — í Reykjavík.
— Vér höfum hlerað, að þið sé-
uð með eitthvað nýtt á prjónun-
um.
— Ekki annað en það, að við
ætlum að halda áfram hér í
Reykjavík og nágrenni eitthvað
fram eftir vetri .Við erum að hefja
æfingar á nýju leikriti, sem Bjarni
Guðmundsson, blaðafulltrúi, er að
snúa á íslenzku fyrir okkur. Leikrit
þetta heitir á frummálinu The
Hasty Heart og er eftir ungan
bandarískan höfund, John Patrick,
og hefir fengið feikilega góða
dóma, var sýnt þrjú ár samfleytt í
London. Annars byrjum við upp
úr næstu mánaðamótum að leika
Brúna til mánans hér í Reykjavík.
Húsakynnin skipta ekki mestu
máli.
Guðbjörg Þor-
bjornardóttir í
hlutverki
Proserpínu
Gornett
Þorgrímur
Einarsson:
Séra Mill
— Hvar fara leiksýningar ykkar
fram hér í bænum?
— í Iðnó. í gömlu lðnó. Sumum
þykir víst lítið til þeirra húsakynna
koma eftir að búið er að opna
Þjóðleikhúsið. En við treystum á
það, að okkur takist það vel við
leikritaval og meðíerð, að fólkinu
muni þykja ómaksins vert að koma
í Iðnó til að horfa á það. Við
jjekkjum mörg leikhús erlendis,
sem ekki eru álitlegri en Iðnó og er
jjar þó leikið við góðan orðstír. Það
eru ekki húsakynnin, sem skipta
mestu máli, lieldur það sem leikið
er — og svo auðvitað leikurinn.
Lórus
Ingólfsson
sem Burgess
Eitt leikhús er ekki nóg.
— Hafið þið þá ekkert saman við
Þjóðleikhúsið að sælda?
— Jú, sum okkar hafa þegar tek-
ið að sér hlutverk í næstu leiksýn-
ingum Þjóðleikhússins. Og þá verð-
um við auðvitað að liaga leiksýn-
ingurn okkar félags þannig, að
þetta tvennt rekist ekki á. Fyrir
okkur vakir ekki annað en Jrað, að
halda hópinn og fá í lið með okk-
ur unga, áhugasama leikara, þegar
þeir eru ekki við annað bundnir.
Við teljum leiklistinni það bókstaf-
lega bráðnauðsynlegt, að hún hafi
fleiri en einn vettvang hér í borg-
inni. Þannig mundi skapast sam-
keppni, sem leiddi fram betri á-
rangur en hægt er að ná, ef aðeins
eitt leikhús er starfrækthér.Enginn
einn aðili má ná g.ð verða alráður
á leiksviðinu. Gagnrýni kemur líka
að litlu haldi, ef lesendur hennar
hafa ekki eitthvað annað til sam-
anburðar. Það mundi gera óbreitt-
um lcikliúsgestum auðveldara fyrir
um að dæma leikinn sjálfir. Gagn-
rýnin hlyti að verða heilbrigðari og
áhrifameiri. Og sjálfsagt mætti
nefna fleiri ástæður fyrir jrví, að
eitt leikhús er ekki nóg fyrir höf-
uðborgina.
LÍF og LIST
5