Líf og list - 01.12.1950, Blaðsíða 23
ið, fatahrúgan í hægindastólnum
voru ekki lengur ógnleg þyrping
umhverfis rúmið mitt. Ég var bú-
inn að temja þessi viilidýr. Þau
stóðu nú vörð um svefnfrið minn,
eins og þegar íbúar frumskógarins
vöktu yfir drengnum Móglí.
Það var engin hætta á að ég
sofnaði. Stórklukkan hélt mér vak-
andi. Ég hélt mér af öllu afli í
járnstengurnar í rúminu. Sva alger
var sú tilfinning, að ég væri á valdi
stormsins, sem vildi mér þó ekki
illt. Móðir mín opnaði dyrnar. Ég
lá með lokuð augun, en ég þekkti
hann á skrjáfinu í kjólnum. Ég
vissi, að ef það var liún sem setti
leikföngin hjá skónum mínum, þá
hlyti það að ske rétt áður en hún
færi til miðnættismessunnar. Ég
reyndi að líkja eftir andardrætti
sofandi barns. Móðir mín laut nið-
ur að mér og ég fann andardrátt
liennar leika um mig. Skyndilega
misst ég stjórn á sjálfum mér. Ég
faðmaði liana allt í einu að mér í
einlivers konar æði og þrýsti mér
að henni. „Litli kjáninn þinn, litli
kjáninn þinn!“ endurtók hún og
kyssti mig.
— Hvernig heldurðu, að hann
geti komið, þegar þú ert vakandi?
Yves, hjartað mitt, sofnaðu, elsku-
drengurinn minn. Sofnaðu, litla
barnið mitt . . .
— Mig langar til að sjá hann,
mammal
— Hann vill, að mennirnir elski
hann, þótt þeir hafi ekki séð liann
. . . Þú veizt, að þegar liann stíg-
ur niður að altarinu á meðan á
messunni stendur, þá lútir allt
fólkið höfði.
— Mamma, þú mátt ekki verða
reið. Einu sinni laut ég ekki liöfði.
Ég leit upp — og ég sá hann . . .
— Hvað ertu að segja? Sástu
hann?
— Já! Að minnsta kosti . . . lít-
inn hvítan vængbrodd . . .
— Þú átt ekki að vera vakandi í
nótt. Þú sérð hann bezt meðan þú
sefur. Þú mátt alls ekki vera vak-
andi, þegar við komum lieim úr
kirkjunni.
Hún lokaði dyxunum, og hljóð-
ið af fótataki hennar dó út. Ég
kveikti ljós og sneri mér að ofn-
inum, þar sem e'ldurinn var að
kulna. Skórnir stóðu á ofngrind
við sótugt ofngatið. Hljómurinn
frá klukkunni barst inn um það og
fyllti lterbergið með geigvænlegum
söng sínum. Áður en liann kom
inn til mín, var liann búinn að æða
himingeiminn, þar sem þúsundir
engla og stjarna svifu um. Ég liefði
ekki orðið hissa, þó að ég liefði séð
barn í dimmu djúpi eldstæðisins,
lieldur á hinu, ef ekkert hefði skeð.
En það skeði nokkuð: Skórnir mín-
ir, sem enn voru tómir, einfaldir
grófgerðir skór, nátengdir daglegu
lífi mínu, fengu allt í einu fram-
andi, óvirkilegt útlit. Það var eins
og þeir lrefðu verið settir út fyrir
hina tímanlegu veröld, eins og
hversdagsskór lítils drengs hefðu
getað orðið snortnir Ijósi heims.
ins. Undrið var mér svo nálægt, að
ég slökkti ljósið, til þess að fæla
ekki á brott hina ósýnilegu, sem
eru á ferð þessa nótt nóttanna.
Ef mér hefir virzt tíminn líða
fljótt, þá lrefir það efalaust verið
af Jjví, að verund mín sveif ofar
tímanum. Dyrunum var lrrundið
upp og ég lét aftur augun.
Mjúkt marrið í kjólnum lrennar
og slerjáfið í umbúðapappírnum
gaf mér til kynna, að þetta Irlyti að
vera mamma. Það var hún, og þó
var það ekki hún. Mér virtist mikið
fremur, senr einlrver annar hefði
tekið á sig gervi nróður minnar.
Ég vissi, að mamma og bræður
nrínir höfðu, undir þessari óskilj-
anlegu miðnæturmessu, móttekið
hið vígða Jrrauð, og að þau væru
komin heim. Vissulega var það
mamma, sem kom núna að rúm-
inu eftir að lrafa numið staðar eitt
andartak við ofninn. En Hann var
í henni. Ég gat ekki greint þau
Jrvort frá öðru. Andardrátturinn,
sem lék nú um Irár nritt, kom frá
því brjósti, sem Guð bjó í. Á sanra
augnabliki hneig ég í faðm
mömmu og í svefn.
III.
lllorguninn, sem skólinn átti að
J-’-* lryrja á ný, fór ég í skóna, sem
tekið höfðu þátt í undrinu, og nú
voru þeir Jrara ósköp venjulegir og
óbrotnir litlir skór, járnslegnir eins
og asnahófar, og ég þrammaði á
jreim í- pollununr í garðinum, þar
sem lrlynurinn stóð, og beið þess,
að klukkan slægi átta. í drengja-
Iiópnum, sem æpti og ólmaðist,
leitaði ég árangurslaust að telpu-
lokkunum hans Jean de Blaye. Ég
þráði að fá að segja honum frá
leyndardómnum, sem ég hafði
uppgötvað . . . Hvaða leyndar-
dóm? Ég leitaði að orðunr, sem ég
yrði að nota, svo að hann gæti skil-
ið mig.
En lokaknrir hans Jean de Blaye
voru hvergi sjáanlegir. Kannski
var hann veikur? Ég gat ekki skilið
það strax, að þetta væri hann. Ég
hefði ekki getað þekkt hann, ef
hefði ekki litið beint framan í mig
hinum bláu augum sínum. Og það
sem kom mér mest á óvart var,
hversu frjálsmannlegur og óþving-
aður hann var nú orðinn. Hann
var ekki eins stuttklipptur og félag-
ar mínir. Hárskerinn hafði ekki
tekið meira af hárinu en svo, að
hægt var að grciða það í skiptingu
vinstra megin.
Undir eins og okkur var lileypt
út í garðinn, um tíuleytið, fór ég
að leita að honum og fann hann
standandi eins og lítinn Davíð
andspænis hinum risavaxna Cam-
pagne. Það var eins og veikleiki
hans, en ekki styrkur, hefði horfið
með hárinu. Campagne varð undr-
LÍF og LIST
19