Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 14

s
I Gunnu
Tryggva
Guðrún Tryggvadóttir er fædd í Reykja-
vík árið 1958 og hóf nám í Myndlista- og
handíðaskólanum 1974 sem hún lauk frá
málaradeild fjórum árum síðar. Var hún
síðan í París í eitt ár á Ecole Superieure
des Beux Arts en hélt þá til Múnchen og
stundaði nám við Kúnstakademíuna þar
á árunum 1979-83 og hlaut þaðan
,,Debútant-verðlaunin“, sem veitt eru
einum nemanda á hverju misseri. Hefur
hún haldið og tekið þátt í sýningum frá
1980, heima og erlendis, og hlaut vorið
1985 starfslaun listamanna til eins árs.
Hún er sótt heim í Hafrafell við Múlaveg
í Laugardal, Reykjavík, þar sem hún
málar og býr ásamt kettinum Júlíu sem
eltir smáfugla í leyfisleysi inn í vinnustof-
una utan úr snjóhvítu myrkrinu.
Guðrún, starfslaun?
Já, ég ætlaði mér að fá þau, var viss og
fékk þau. Var meira að segja búin að
segja upp í Pennanum. Síðan hef égmál-
að.
Öðruvísi?
Já, ég hef gengið í gegnum mörg skeið í
þessi 11 ár sem ég hef málað af alvöru;
unniö með ljósrit, málað expressjónískt
og er nú að nálgast raunsæið. Maður
málar ekki annað en þörf er fyrir hverju
sinni, það sem hver tími fer fram á.
Ég geri þetta til að kynnast sjálfri mér, til
þess að horfast í augu við undirmeðvit-
undina. Myndirnar eru myndir úr mín-
um hugarheimi, þærsem virkasterkastá
mig og ég vel til aö fara á strigann. Ég
mála ekki hugmyndir, heldur þær mynd-
ir sem koma í hugann aftur og aftur, þær
mikilvægustu. M.a. þess vegna skrifa ég
niður drauma mína, sem að mörgu leyti
er þægilegt, maður er þá ekki að láta þá
flækjast fyrir sér allan daginn.
í raun get ég ekki lifað öðruvísi en að
reyna í sífellu að skilja sjálfa mig betur
með því að mála. Málverkið er mín leið
til sjálfskönnunar, en orðin eru hinsveg-
ar erfiðari.
Aðferðin?
Myndin er fyrir á fletinum og allt sem ég
geri er að framkalla hana. Myndfæra þá
tilfinningu sem fyrir hendi er. Eins og í
þessari mynd. Ég lá uppí rúmi einn dag-
inn og sá þá allt í einu fyrir mér þetta
bak, það bara birtist mér að óvörum og
ég fór að velta því fyrir mér, “why this“?
Og svo horfist ég í augu við sjálfa mig í
speglinum. Þannig varð þetta verk til.
En konan?
Mér finnst það ekki skipta máli og það er
gaman að vera kona. En það er satt, það
er auðveldara að afskrifa konur og taka
þær ekki alvarlega, sem kannski er
vegna þess að flestar konur taka sig ekki
alvarlega sjálfar! Þetta er erfiður leikur,
að vera listamaður, maður er einn og
konurnar e.t.v. ekki tilbúnar í það.
Annars var það merkilegt, að ég, sem
aldrei hafði áður fundið fyrir neins kon-
ar minnimáttarkennd, tapaði allt í einu
öllu sjálfsöryggi þegar ég kom hingað
heim fyrir rúmu ári eftir áraveru erlend-
is. Ég bókstaflega reif sjálfa mig niður í
tætlur. En ég veit ekki alveg hvort það
var út af kyni mínu eða öðru.
Ég tók ekki þátt í kvennasýningunni,
datt það ekki í hug. Ég er meira fyrir
jafnrétti allra manna en aðeins kvenna
og auk þess hefur maður ekki tíma til
þess að standa í svona hlutum, maður
gerir þá ekki mikið á meðan, ég sem á í
eilífri baráttu við tímann. Annars þekki
ég fáar konur, flestir mínir vinir hafa
verið karlar.
Þú sagðir áðan að listakonur væru svo
karlmannlegar.
Og ísland?
Mér finnst ástandið hérna voðalega
deprimerandi. Menn eru að halda ein-
hverjar gervisýningar og eins og þeir
voni að það komi sem fæstir til að sjá
þær. Og strákarnir eru að rembast við að
vera módern og framleiða myndir, en
eru í raun að veslast upp inni á auglýs-
ingastofum. Þeir sem kalla á torgum
hafa engan tíma fyrir eigið sjálf. Annað
hvort er málverkið sjóbissness eða
sjálfskönnun. Ég skil bara ekki svona
myndlistarmenn, en sé stundum um þá í
blöðunum. Þeir eru meira að segja enn-
þá til hérna sem halda að nýja máíverkið
sé einhver stefna, einhver stefna útí
heimi. En hvernig getur myndlist verið
stefna? Þeir skilja ekki að þetta eru að-
eins alþjóðlegir hugsanavíbrar sem
liggja í loftinu og gera að verkum að
menn byr ja að fást við sömu hluti á sama
tíma þó ekki séu á sama stað.
Mér finnst þetta hlægilegt, eins og t.d.
þegar ég kom heim fyrir þremur árum
frá Þýskalandi komu tveir til mín og
sögðust vera í „þessu nýja málverki þú
veist“ og buðu mér að vera með. Þetta
yrði bakkað upp af listfræðingum og Æs-
land Rivjú. Og ég sem var nýkomin frá
Þýskalandi þar sem ekki var til nein
,,stefna“ sem hét nýja málverkið, gat
ekki annað en hlegið.
Uppáhaldslistamenn?