Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 15

I fyrsta sinn sem ég rakst á listamann
sem mér fannst virkilega góður og klár,
með brein, var þegar ég sá verk eftir
Italann Guiseppe Penone. Hann er það
sem ég kalla alvörulistamaður. Eins og
þegar hann tók upp kartöflur í heima-
héraði sínu sem hann hafði sáð og höfðu
tekið á sig lag skilningarvita hans sjálfs.
Eða þegar hann skar árhringana utan af
trjástofni og lét þannig tréð vaxa afturá-
bak.
Eg sá líka Tintoretto í Feneyjum og sá að
hann hafði sjálfur séð myndina sem
hann málaði og trúði á hana, en var ekki
bara að mála mynd af einhverju kristi-
legu. Svo er fullt af málurum, Rúbens,
Píkassó. Ég sakna svolítið safnanna sem
maður gat alltaf skoðað úti, þó mér finn-
ist betra að mála hér heima og maður
vinni persónulegri verk.
Islendingar?
Eg vissi ekki að Kjarval væri svona góð-
ur. Hann er mjög góður.
Er þetta Súperrealsúrrealismi?
Já, ég er orðin reah'skari, eins og ég var
fyrst þegar ég byrjaði í Myndlistaskólan-
um, einhvers konar akademismi hjá
mér. Þar málaði ég voða flott þó að
strákarnir hafi hlegið að mér þá fyrir að
fara í málaradeildina. En núna er ég orð-
m leið á expressjónismanum, þetta
gengur yfir eins og árstíðir. Líf mitt hef-
ur breyst, áður fyrr hefði ég aldrei getað
setið svona stöðugt við eins og ég geri
núna. Það er e.t.v. hka skýring á breytt-
um stíl. Kannski er það bara aldurinn og
bjórleysið.
En ég vil alltaf hafa myndirnar stórar.
Eg vil að áhorfandinn geti dottið inn í
málverkið. Pví málverkið er blekking og
því betri ef hún er stærri.
Að lokum Guðrún, lífið?
Lífið er leit að eigin takmörkunum, and-
legum og h'kamlegum. Og ég hef alltaf
þurft að fara aðeins fram yfir þau, því
það er ekkert gaman að auðveldum hlut-
um. Næsta mynd er alltaf aðeins erfiðari
en sú á undan. Maður verður að hafa
eitthvað Goal.
Reykjavík, 22. jan. 1986
Hallgrímur Helgason
Frá
Brynhildi
Porgeirs
Brynhildur Þorgeirsdóttir er fædd 1. maí
árið 1955 og stundaði nám við Mynd-
lista- og handíðaskólann á árunum
1974—78 og framhald af því við Gerrit
Rietveld Akademíuna í Amsterdam til
1980 og California College of Arts and
Crafts í Oakland sem hún lauk 1982.
Auk þess hefur hún einnig lært í Orre-
fors Gler-skólanum í Svíþjóð og Pil-
chuck Glass School í Standwood, í
Washington-fylki. Árið 1983 hélt hún
tvær einkasýningar í Reykjavík og hefur
einnig haldið tvær samskonar sýningar í
Bandaríkjunum, nú síðast í New York
Experimental Glass Workshop í mars
1986. Þá hefur hún tekiö þátt í 19 sam-
sýningum í sex þjóðlöndum og hlotið
styrki og viðurkenningar hér heima og í
Bandaríkjunum.
Það er vetrarkvöld yfir New York og
nágrenni þegar ég styð fingri í bjöllu
Brynhildar undir Manhattan-brúnni í
Brúkklín. En í þann mund fer lestin yfir
og þegar ég lít upp sé ég nokkra neista
hrökkva undan teinum hennar og verða
samferða snjókornunum framhjá glugg-
anum í þriðju hæð sem opnast og út um
birtist snöggklippt íslenskt höfuð sem
kallar: ,,Halló“. Ég kalla á móti:
Brynhildur, starfslaun?
Jú, rnaður er glaður að fá svona viður-
kenningu, og ég ætti því ekki að kvarta.
Það er bæði flott og fínt að fá 19.400
krónur í mánaðarkaup. En þó finnst
manni þetta falla um sjálft sig og lýsa
vanþekkingu þeirra sem að þessu
standa, þegar sagt er í auglýsingunni að
ekki sé ætlast til þess að fólk vinni aðra
launavinnu á meðan það er á starfslaun-
unum. Menn gera sér greinilega ekki
grein fyrir því hvað það er að vera mynd-
listarmaður, með allri þeirri vinnuað-
stöðu og efniskostnaði sem því fylgir. Þó
svo að lánað sé til myndlistarnáms eins
og annars náms er þetta langt frá því að
vera viðurkennt fag í augum þjóðfélags-
ins.
Það þarf að auka fé til þessara starfs-
launa, já og heiðurslaunin eru kapítuli út
af fyrir sig, í staðinn fyrir að byrja á
réttum enda og útvega ungum lista-
mönnum húsnæði undir vinnustofur. Og
svo var ég að heyra það að ríkið og heild-
salar útí bæ hafi tek jur af lúxusskatti sem
lagður er á nauðsynjavörur listamanna,
sem er á við þá upphæð sem fer til starfs-
launanna.
En glerlist?
Já, ég er orðin leið á því að vera kölluð
glerlistamaður og lít alls ekki á mig sem
slíka. Það mætti þess vegna kalla mig
sementslistamann þar sem aðaluppi-
staðan í verkunum mínum er sement. Ég
fór hinsvegar í ,,glernám“ vegna þess að
í Myndlistarskólanum hafði ég, í kenn-
aradeildinni, fengið yfir mig heila að-
ferðahrúgu og langaði því til að velja
mér eitt ákveðið efni til að einbeita mér
að. En mér ofbýður hvað margir svokall-
aðir „glerlistamenn" eru ,,stökk“ í alls
konar tæknitrikkum sem eiga að gera þá
fræga í ,,glerheiminum“. Það eru jafnvel
haldnar sérstakar glerráðstefnur hér í
Bandaríkjunum og á Norðurlöndunum.
Konan?
Það hefur aldrei verið neitt vandamál
hjá mér og það ætti ekki að gera það að
,,issjúi“. Eg man þegar ég kom heim frá
námi ‘82 var ýmis konar pressa í gangi.
Maður átti að taka þátt í alls konar mál-
um vegna þess að maður var kona, m.a.
að skrifa krítík! Og þegar ég sagðist ætla
að einbeita mér að því sem ég væri að
gera, þá var það kallaður egoismi.
Hippamórall, svaraði ég. Maður verður
hreinlega að reka sjálfa sig eins og fyrir-
tæki, til að koma hlutunum í fram-
kvæmd og sjálfri sér á framfæri, ekki síst
hér í Ameríku.
Eru listakonur karlmannlegar?
13