Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 31

nauðsynlegur fyrir myndina, eins og hún
er.
Tumi: Tvímælalaust.
Gunnar: Þannig að það er ekki bara það
að þú málir hversdagslegt myndefni,
heldur vegna þess að þú málar það í
þessum litum, og eins og þú málar það.
Tumi: Já það má kannski frekar segja að
ég gangi út frá hverdagslegum fyrirbær-
um. Ég byrja með það en á endanum er
myndin ekki hversdagsleg.
Gunnar: Ég var nú ekkert að segja það.
Tumi: Ég meina, ég spinn, ég leik mér
með það.
Gunnar: Það sem býr að baki hjá mér er
það hvort liturinn sé þarna partur af
hugmyndinni?
Tumi: Hann er alveg jafn mikill partur af
hugmyndinni eins og formið og mynd-
efnið. Nema munurinn er sá að ég byrja
yfirleitt á einhverju einu fyrirbæri, en
svo spinnst í kringum það, og á endanum
er ég kannski hættur með það sem ég
byrjaði og komið eitthvað allt annað í
staðinn. Og meðan ég er að mála þá nota
ég litinn mikið eins og þannig að... vor-
um við ekki búnir að segja þetta áður?
Ingólfur: Sko, mér finnst - ég veit ekki
hvað þér finnst um þetta - en mér finnst
myndirnar stundum eins og það séu tvær
tegundir af myndum hjá þér upp á síð-
kastið, það eru auðvitað miklu fleiri teg-
undir. Én ég sé það þannig að það eru
annars vegar myndir þar sem þú ert að
nota einhverja hluti eða dýr eða menn
eða eitthvað, frekar fáa hiuti sem þú
raðar upp á myndflötinn með frekar fá-
um litum, og þá er eins og það sé hálf-
gerður díalógur milli hlutanna stundum,
eða eitthvað samhengi milli þeirra,
stundum jafnvel fyndið, stundum kemur
það á óvart eða virkar þannig. Og svo
finnst mér aðrar myndir vera meira ein-
faldar og meira abstrakt, meira eins og
uppstilling, án þess að það sé beint neitt
samband á milli hlutanna. Er eitthvað til
1 þessu hjá mér? Geturðu séð það?
Kristinn: Mér finnst þetta líka. Er þetta
nýrra kannski sem virkar meira abstrakt
en ekki fantasíukennt?
Ingólfur: Það má orða þetta svo að sum-
ur hafi meiri fantasíu. Ég get nefnt sem
dæmi að það var ein mynd af skrúfu svo
kom vökvi í skrúfufarinu sem fór síðan í
flösku: Það var einhver hugmynd þarna
eða samband þarna á milli. Svo í öðrum
myndum meira uppstillingarkennt, til
dæmis í myndinni með skrúfu og húsi,
lausari einhvern veginn.
Tumi: Meira abstrakt, en samt eru í
henni líka tveir ólíkir hlutir sem eru sett-
ir saman, til dæmis er þarna hús og
skrúfa og fjall, það var þama fjall, hin er
mjólkurflaska og skrúfa.
Ingólfur: En þar finnst mér meira or-
sakasamhengi, það er eitthvað sem er að
ske þarna á milli.
Tumi: En orsakasamhengið er bara af
því það kemur eins og rönd á milli skrúf-
unnar og flöskunnar.
Ingólfur: En sú tilfinning sem maður
hefur í til dæmis þessari mynd er af því
að það myndast hugtengsl milli sólar-
innar og læksins og brúarinnar.
Tumi: Þetta er ekki lækur, það er sólar-
lagið sem kemur undir brúna.
Ingólfur: En stundum finnst manni erf-
iðara að sjá ef maður getur kallað það,
plottið eða eitthvað slíkt. Þetta er kann-
ski ekkert meðvitað sérstakt, bara eitt-
hvað sem mér finnst?
Tumi: En það er stundum meiri tenging
á milli hlutanna, stundum er bara stillt
upp tveimur hlutum sem hafa enga teng-
ingu í rauninni nema þá að vera þarna
saman í mynd. En sumar eru kannski
meira abstrakt en aðrar, ég veit það
ekki.
Kristinn: Mér finnst líka litanotkunin
eða uppstillingin ekki beinlínis abstrakt,
en það er minna um að það sé svona
fantasía í gangi.
Tumi: Ég held að það sé öðruvísi fanta-
sía.
Kristinn: Já, eða með fantasíu meina ég
eitthvað svona...
Tumi: Ævintýri?
Kristinn: Já, eitthvað svona sem stenst
ekki í raunveruleikanum, eins og sólar-
lagið fari undir brúna...
Gunnar: Þetta eru náttúrlega mjög ein-
faldir hlutir, sólarlag, rúm og lækur.
Kristinn: Eru það ekki tengslin sem gera
það...
Tumi: Ég hef í rauninni alltaf stefnt að
því að geta einangrað sem mest kannski
bara einn hlut.
Gunnar: Þannig að hann virki sem slík-
ur?
Tumi: Já. Og það er kannski það sem
þið eruð að tala um.
Ingólfur: Það er sem sagt, þú ert að
reyna að forðast skreytilist.
Tumi: Já.
Kristinn: Það er eitt sem maður sér
aldrei í verkunum hjá þér.
Ingólfur: Það er einmitt það sem ég var
að hugsa um litinn, svona sterkir, virka
aldrei sem skreyti.
Tumi: Það er af því að það er alltaf það
einfalda. Mér finnst að ef ég fer að mála
eitthvað dúllerí í það sé það bara rugl-
andi.
Kristinn: Það eru meira stórir ákveðnir
fletir.
Ingólfur: Já, kannski eins og við vorum
að tala um að vega salt?
Tumi: Saltvigtun.
Ingólfur: Að finna þetta augnablik sem
myndin virkar á.
Tumi: Þetta eru einhvers konar rólu-
vallarmyndir.
Kristinn: Það má segja með Daða til
dæmis hvað sjálf skreytingin er óskap-
lega mikill þáttur í verkunum.
Tumi: Hann notar það, sko.
Kristinn: Það er hægt að gera eitthvað að
skreytingu... hvað er skreyting?
Gunnar: Skreyting er hlutur sem er bætt
utan á einhvem annan hlut til þess að
fegra hann, án þess að vera beinlínis
nauðsynlegur.
Turni: Já en þá er ekki hægt að kalla það
skreytingu sem Daði er að gera.
Ingólfur: Það skiptir máli þegar það er
talað um að eitthvað sé skreytikennt í
neikvæðum skilningi sko, þá finnst
manni oft að það geti verið hársbreiddin
á milli, kannski hvernig menn beita
penslinum, hvernig hugarfarið kemur í
gegnum pensilinn stundum, það getur
ráðið því hvort þetta verði væmið eða
ekki.
Kristinn: Hvort það á gera eitthvað pent
eða ekki.
Ingólfur: Maður getur ímyndað sér ein-
hvers konar kitsch útgáfu af þínum
myndum, ef einhver vildi gera það, gera
þetta voðalega fínt í silkiprenti, og að-
29