Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 36

að vera að brjótast út úr því. Kannski er
núna fólk í skólanum sem er ekki að
reyna að brjótast út úr þessari hefð.
Gunnar: En það vinnur þá út frá ein-
hverju öðru.
Ingólfur: Pað er kannski að reyna að
brjótast út úr þessari expressívu málara-
hefð sem hefúr verið áberandi síðustu
árin.
Gunnar: Hallgrímur sagði mér um dag-
inn að hann hefði verið orðinn svo leiður
á því að fólk væri að mála tómar línur og
expressíft villimálverk að hann hefði fyr-
ir vikið farið að mála eins og ætti að
mála. Og þá er spuming hvort sýningin
hans í Listmunahúsinu sé ekki dæmi um
einmitt þess konar viðbrögð sem þú
varst að tala um, Ingólfur.
Ingólfur: Já, það held ég. Annars finnst
mér þetta mjög loðið fyrirbæri, þetta
skarast svo geysilega mikið. Að hluta til
eru þetta viðmiðanir til þess að fólk geti
skilgreint og talað betur um þetta sér til
þæginda, og svo eiga listatímaritin vissan
þátt í þessu, og svo getur maður talað um
eitthvert mentalítet án þess að skilgreina
það mjög vel, sem manni finnst vera í
loftinu, maður verður að passa sig á því
að svona skilgreiningar segja ekki alla
söguna. Petta ergert sértil þæginda. Það
er þægilegra að geta talað um expres-
sjónisma, konseftlist o.s.frv. En ætlið
þið ekki að tala um sýningamar hans
Tuma?
Gunnar: Hvað varstu að segja um hluti
sem þú áritaðir með einhverju sem
tengdist þeim ekki.
Tumi: Já, það vom einhverjarsetningar,
t.d. plasthattur sem ég hafði málað
brúnan og skrifað á: „Ekki em allar
spýtur jafn fúnar“.
Gunnar: Pá kemur tvennt í hugann.
34