Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 47

upp rómantík, einu sinni, en brann strax
og hvarf eins og flugeldurinn sem Har-
aldur skaut upp við sama tækifæri. (252)
Þau Haraldur og Ásta gera þó tilraun til
að höndla hamingjuna, drauminn, með
því að fara til Kanarí. Guðmundur
Andri fer með þau á flugvöllinn og sú
ferð kallast á við ferðina með Hring á
barnaheimilið. Hringur lifir í hamingj-
unni allan tímann, lítur ekki til baka,
heldur alltaf áfram:
Þegar ég kyssi hann bless er hann strax
orðinn utan við mig og tekur strikið
inn í leikskólaveröldina. (49)
Foreldrarnir bíða eftir að hamingjan
birtist á Kanarí. Þau ganga ekki heil í
leikin heldur snúa sér við og Ásta minnir
á konu Lots sem sneri sér við á flóttanum
frá Sódómu og Gómorru og varð að salt-
stólpa:
Eftir að ég hef kysst mömmu setjum
við pabbi kinn við kinn (cheek to
cheek!) og ég bæti við dumpi í bakið.
Horfi á eftir þeim í gegn um ,,No Ad-
mittance.“ Svo leikskólaleg í regn-
kápunum. Marnma snýr sér við í dyr-
unum og vinkar. (139)
Sams konar samanburð má svo sjá þegar
Hringur kemur heim af barnaheimilinu
(207-11) og í næsta kafla á eftir þegar
Haraldur og Ásta koma heim frá Kanarí
(211-15) Hringur skapar enn eitt ævin-
týrið en gömlu hjónin halda áfram sínu
þusi.
Ferðin til Kanarí er möguleg vegna
happdrættisvinnings sem Astu hlotnast
en þó þau reyni þá er aldrei hægt að fara
aftur inn í þá sælu sem maður hefur einu
sinni misst. Er það ekki jafn vonlaust
,,og að muna svarið á heimleið úr
prófi?“ (141)
Aðeins einu sinni tekst Haraldi að gefa
sig lífinu á vald, lifa í núinu, vera maður:
Haraldur Olafsson var gerbreyttur
maður, andlitsdrættirnir höfðu
mýkst, hann var fullur af smitandi á-
huga, hann hafði gengist við barninu í
sjálfum sér, barnabörnin höfðu leyst
liann og gert móttækilegri fyrir lífinu.
„Nema þér verðið eins og bömin
komist þér ekki inn í Guösríki," sagði
Meistarinn.
Ecco Homo, „Sjáið manninn,“ sagði
var þannig, svo þú þarft ekki meir en minnínguna um þetta í öðru lífi. Bara
vera þar.
Það geri ég líka.
Hættu þá að segja orð.
En dýrlegt! sagði Christie. Ert þar?
Já.
Með hár? spurði John.
Já,sagði ég.
Og hvað um tímann? Hvert fór tíminn?
Eg veit það ekki. Hann var ekki þama. Ég makindaði mér einmitt í ró
hins nóga ókomna tíma og þeirri fullu sælu sem lífið getur fundið.
Ég dái þig fyrir það Steinar!
Þótt það nú væri! Ég sá sýnir og ég nautnaði mér í veröld hugans. Hjá
guði.
Hvaða guði?
Hvað sem hann er, sagði ég. Hvaða máli skiptir hann?
Það er eitthvert vit í því! sagði Christie. Ég elska þig fyrir það.
Ég var það lángt í burt frá mennskri miskunn að ég get ekki framar þegið
ást nokkurrar mannlegrar veru, og þar hafiði það.
Ég elska þig nú samt fyrir það að hafa ekki dmkknað; er það nú hroki!
Ég drukknaði auðvitað. Það eitt skiptir máli.
I svona langan tíma? Og ert þá drukknaður á lífi?
Ég held það hljóti að vera. Hátt í hálfa öld.
Hvað ætlarðu þá að segja mér saklausum? spurði John.
Ekkert skyggði á þá sælu sem ég naut - ekkert. Nema eitt.
Og hvað var það?
Samviska mín tók út sárar kvalir vegna þess að ég hafði óhlýðnast móður
minni um að láta klippa mig, en keypti gott fyrir aurana sem hún lét mig fá
fyrir klippingunni, og þar með lét spillast í gotti.
Það var leitt.
Já, það var leitt. En það var líka gott, þegar ég var kominn þángað niður.
O, ekkert er jafn fallegt. Að hugsa sér, ég varð svo fagur að ég elska ykkur!
Svo laus við aila sjálfselsku þótt ég væri að deyja, svo sundurflosnaður og
heilt ljómandi andlegur allt í gegn.
Hvað kom til?
Hvað veit ég um það! Af þvíég óhlýðnaðist móðurminnihvaðeftirannað
um að láta klippa mig, gæti ég sagt af grunnri hyggju. Mér fannst ég hafa
spillst í gotti - og auðvitað hári - en fékk samt að drukkna, skiljiði?
O - hve sjö ára og fallegur!
Ég skipti auðvitað engu máli. Allt snerist um móður mína.
Hve sjö ára! Hve fallegur!
Jafn fallegur í dag, hvað er þetta! Því ég er enn jafn drukknaður og þá. Er
ég ekki nógu bamalegur til þess?
45