Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 5

Einar Kárason
OPUS MAGNUM
eða Sagan um Vigni Erkiengil
Ég var staddur á wc - gestir innaf ben-
sínstöðvarcafé uppí Borgarfirði þegar
mér varð ljóst hversu mikinn toll það
hafði tekið af mér þetta handrit sem ég
klemmdi milli hnjánna meðan ég þvoði
mér um hendurnar. Ég var að bíða eftir
rútunni. Yfir speglinum var bláhvítt ljós
og þarna inni var loftið þykkt og grænt af
gufum úr ilmsteini fyrir klósettskál-
arnar: andlit mitt í speglinum, gljáandi,
strekkt, hrutlað, grátt; það voru tauga-
veiklunarkippir við annað munnvikið.
Mér brá svo við að uppgötva þessa kippi
að þeir ágerðust. Tók penna uppúr
brjóstvasanum og hélt honum milli fing-
ranna til að athuga hvort ég væri skjálf-
hentur. Ég varskjálfhentur...
Það var ekkert handklæði á þessu
auma klósetti, svo ég þurrkaði mér í
buxnaskálmarnar og jakkann. Þurrkaði
mér vel, því ekki vildi ég fara blautum
krumlum um handritið, ekki mátti það
blotna, til þess hafði ég orðið að borga
það með of miklu af sjálfum mér.
Ég hef lesið um höfunda sem skrifa
aldrei svo hversdagslegan hlut sem inn-
kaupalista að þeir taki ekki afrit og
geymi í eldtraustu bankahólfi. Þarna
valsaði ég um planið fyrir framan sjopp-
una með eina eintakið af sögunni um
V'igni Erkiengil sem hafði kostað mig
tþargra ára strit og kvöl að koma saman.
Eg hef stundum ætlað mér þegar ég vinn
að bók að vera svo séður að taka alltaf
afrit af hverjum kafla sem ég klára og
geyma hann svo í læstri kommóðuskúffu
útí bæ. Þá gæti ég lagst til svefns á
kvöldin án þess að óttast hörmungar
einsog húsbruna. Það mætti brennna,
allt í lagi, og ég sleppa sótugur í andliti út
um glugga á nærklæðunum og liggja svo
á hnjánum útá hjarninu með spenntar
greipar og horfa með trylling í augum á
aleiguna fuðra upp. Þyrfti ekk-
ert aö rífa mig lausan af nágrönnum og
brunaliðsmönnum til að stinga mér inní
vítislogana, æpandi: handritið mitt!
Sagan...! Alls ekki, ég væri með afrit í
læstri kommóðuskúffu útí bæ og gæti því
rólegur fengið mér sígarettu með slökk-
viliðsstjóranum og spurt svona hvort
það væri nóg að gera...
Nei. Það er mesti hryllingur sem hent
getur höfund að glata handritinu. Glutra
niður að fullu og öllu fyrir, klaufaskap
eða óheppni, afrakstri margra ára vinnu,
þrotlausrar vinnu, með andvökunótt-
um, kvíða og slítandi kvöl.
En þarna kom rútan. Eitt af þessum
farartækjum sem drógu eftir sér ryk-
slóða á veginum var rútan. Hún fór
hægt, á undan henni silaðist bíll sem ég
kannaðist við. Þetta var jeppinn af næsta
bæ...
í fyrrahaust þegar ég kom í starfsbú-
stað skálda til að hafa þar vetursetu al-
einn var ég fyrst um sinn svo einmana og
í svo mikilli þörf fyrir að tala við ein-
hvern að ég greip öll tækifæri sem gáfust
til að lenda á snakki. Þarna komu dansk-
ir túristar og voru eitthvað að rolast,
spurðu mig um heita hveri og ég teymdi þá í
rigningunni hundruð metra niður með á
til að leita að volgum pytti sem ég hélt að
ætti að vera þar. Talaði ög talaði. Túrist-
arnir voru orðnir stífir af stressi og ó-
hugnaði og struku svitann af enninu
þegar ég loks hundskaðist. En þegar leið
á veturinn og ég farinn að tala af æsingi
eða fullur trúnaðar við sjálfan mig allar
nætur um það sem lamist hafði á ritvél-
ina um daginn, þá gerðist ég svo mikil
mannafæla að ég skimaði lengi um hér-
aðið áður en ég hætti mér út í göngutúr,
vildi fyrir alla muni forðast að rekast á
einhvern, einhvern sem ég þyrfti að
bjóða góðan daginn, einhvern sem
myndi þá heyra rödd mína og ég stæði
eftir einsog nakinn: Sjáiði manninn. Ég
laumaðist út um lágnættið, helst í rign-
ingu, og gekk í hettuúlpu um þjóðveginn
til að koma blóðinu á hreyfingu. Og eitt
sinn vissi ég ekki fyrr til en þessi jeppi af
næsta bæ hafði stoppað við hlið mér. Ég
hrökk við og leit í andlit bóndans sem sat
við opinn hliðargluggann og var að tala
við mig. Gekk ég ekki tvö skref aftur-
ábak? Hann talaði, ég heyrði ekki orð,
bara starði.
Ég var að spyrja hvort þú vildir ekki
þiggja far í rigningunni, heyrði ég hann
loks hrópa, en ég sá þann kost vænstan
3