Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 7

hitta. Hann sá mig líka. Ég kinkaði til
hans kolli og leit undan, vonaði að hann
léti mig í friði.
Alli lax drakk stundum með hirð Erki-
engilsins. Avann sér þó aldrei þegnrétt,
var alltaf dálítið fínn með sig þótt ekki
stigi hann í vitið, eða kannski vegna
þess. Vildi ekki viðurkenna að hann væri
aumingi. Hafði erft einhverja heildsölu
sem hann var á góðri leið með til fjand-
ans. Kom stundum til okkur í svaðið og
þáði kokteila af kardó og norskri hósta-
saft, eða brennsa ef vel hafði borið í
veiði eða einhver var nýbúinn að fá ör-
orkubætur. Einhverntíma hafði hann
ekki sést lengi. Þá spurði ég hvað væri nú
að frétta af honum Alla. Erkiengillinn
svaraði:
Fyrirtækið er komið á hausinn, húsið
á nauðungaruppboð, konan er farin frá
honum og sonurinn lagstur í eiturlyf, en
Alli ráfar um bæinn með skjalatösku
fulla af gömlum dagblöðum.
Þetta svar var náttúrulega í bókinni
einsog allt sem Viggi Erkiengill sagði
eftirminnilegt. Ég strauk kusk af hand-
ritinu sem lá á borðinu fyrir framan mig
og sá um leið útundan mér að Alli lax var
staðinn upp og skálmaði yfir salinn í átt
til mín. Ekkert nema sparifötin og
skjalataskan. Ég neyddist víst til að
spjalla við helvítið.
Heill og sæll, sagði Alli.
Heill er nú kannski of mikið sagt,
sagði ég, en Alli tekur aldrei eftir því
hverju menn svara.
Þú ert að koma af Skaganum! til-
kynnti hann.
Já...
Ég er líka að koma þaðan.
Skemmtileg tilviljun, svara ég. Gott ef
ferjan er ekki líka að koma þaðan.
Það var verið að bjóða mér þar vídeó-
leigu til kaups, sagði Alli, stórkaup-
mannslegur í fasi.
Vídeóleigu. Ég datt út um leið, full-
komlega áhugalaus, en Alli hélt áfram
að mala, talaði hátt, var náttúruiega
bara að nota mig svo hann gæti útvarpað
stórveldisumsvifum sínum um allan sal-
inn. Ég sá útundan mér að fólk var farið
að leggja eyru við tali hans, senda okkur
augngotur uppúr kaffibollunum og blað-
inu.
En þú?! heyri ég hann segir svo. Ein-
hver sagði mér að þú værir að skrifa bók
um Vigga vin vorn. Hvað er hæft í því?
Getur þú nú ekki drullað þér í burtu
og látið mig í friði, hugsaði ég og leit í
kringum mig. Samferðafólkið á skipinu
var flestallt hætt að fletta blöðunum.
Sperrti eyrun.
Hann Vigga? svaraði ég lágt. Ja, ég
veit það nú ekki, þetta er nú skáldsaga,
þótt hann sé kannski að einhverju leyti
kveikjan,eða ...
Ég nennti ekki að halda áfram með
þessa frasa. Kveikjan! Aðvitað var
bókin um Vigga, hann var þar af lifandi
kominn, og margir fleiri, það á meðal
Alli sjálfur, þótt nöfnunum væri
breytt...
Þú gætir kannski skrifað um hann
minningargrein! heyrði ég að Alli sagði.
Minningargrein? Nú var það ég sem
sperrti eyrun. Minningargrein?
Já, það reikna allir með að hann sé
dauður. Hann hefur ekkert sést í tíu
daga, hálfan mánuð.
O hann hefur nú horfið áður, sagði ég.
Já, en núna hefur bara nákvæmlega
enginn séð hann. Hann hefur ekkert
komið á Farsótt. Löggan veit ekkert um
hann. Ég rakst í gær á strákana, Gumma
kúk, Nonna bíó og Dúdda fótalausa, og
þeir höfðu heldur ekkert heyrt frá
honum.
Er hann ekki bara kominn í meðferð?
spurði ég efins.
Neineineinei! Sagði Alli. Þá myndi ég
nú vita allt um það!
Ferjan var komin inní Reykjavíkur-
höfn og var að leggjast að bryggju. Alli
fór að tygja sig.
Þú skrifar um kall, sagði hann að
skilnaði, ef hann er dauður.
Blessaður vertu, sagði ég, hann á
eftir að skjóta einhversstaðar upp sínum
svarta haus.
Já...
Svo veit ég ekki almennilega hvað
gerðist. Skipið var fast og það var búið
að opna út. Alli hvarf eitthvað fram
ganginn, og kannski hef ég ætlað að vera
á undan honum í land. Ég spratt á fætur
og hraðaði mér út að landganginum.
Einsog ég væri að reyna að hlaupa undan
svimanum og vanlíðaninni sem fylgdi
þessari sjóferð, eða hlaupa í spretti til að
koma af mér handritinu í hendur útgef-
andans. Hefði átt að sitja kyrr smástund,
fara mér hægt, því mér sortnaði um augu
þegar ég spratt á fætur, hrasaði áfram og
datt loks endilangur á miðjan landgang-
inn. Lamdi niður hausnum, rankaði við
mér með blóðnasir, og það fyrsta sem ég
sá var umslagið með handritinu að
sökkva milli skips og bryggju...
Ég gerði allt vitlaust. Æpti og öskraði,
og það var með naumindum að einhverj-
um stæðilegum mönnum tókst að grípa
mig þegar ég var að reyna að henda mér
niður á eftir handritinu, þar sem ég hefði
örugglega kramist til bana. En ég hafði
líka lifaðfyrir þessasögu... Fólkiskildist
að eitthvað óhemju verðmætt hefði fall-
ið í sjóinn. Kannski hefur það haldið að
umslagið væri fullt af peningum. Skipinu
var stuggað frá bryggjunni, hliðarskrúf-
an fór í gang og handritið hvarf eitthvað
ofaní freyðandi svelginn. Hafnarverka-
maður klifraði niður járnstiga á
bryggjunni, en náði ekki neinu. Ég hélt
áfram að æpa, blóðugur í andliti hljóp ég
um bryggjuna og reyndi að gefa fólki
bendingar. Lögreglubíll var kominn
niðrá höfnina, skömmu síðar kom annar
og útúr honum tveir menn í froskmanna-
búningi sem stungu sér í gruggugan sjó-
inn. Ég reyndi að æpa til þeirra leiðbein-
ingar...
Ég sat inní lögreglubflnum. Þar var
verið að reyna að róa mig niður. Flestir
voru farnir af bryggjunni, ferjan var
5