Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 19

Mig langar til að spyrja ykkur um upp-
Itafið á þessum stíl ykkar?
Ég lield að þetta hafi byrjað fyrir
nokkrum árum þegar við unnum eftir
ýmsum fyrri stílum eins og Stieglitz til
dæmis. Okkur langaði þá til þess að gera
ljósmyndir um ljósmyndun sem slíka.
Ljósmyndir sem reyndu ekki að fela
framköllunar-prósessinn. Við vildum
draga fram filmuna, pappírinn í Ijós-
myndinni. En flestir ljósmyndarar um-
gangast verk sín af alltof mikilli lotningu
og snerta þau alls ekki nema með sér-
tilgerðum hönskum. Mannshöndin
kemur þar hvergi nærri og það finnst
okkur fáránlegt, því ljósmyndin er hluti
af lífinu og við viljum benda á þá stað-
reynd.
Koma þessar ,,skemmdir“ ósjálfrátt
eða viljandi?
Eins og þú sérð liggja myndirnar hér á
gólfinu í kringum okkur og við með-
höndlum þær ekki með neinni sérstakri
varúð. En við gerum líka viljandi við
þær, krumpum ef okkur finnst þurfa eða
brjótum saman til þess að fá fram nauð-
synlega línu. Þannig verða þær raun-
verulegri og engin leið að líta á þessar
ljósmyndir án þess að minnast þess um
leið að þær eru aðeins mismunandi stór
pappír. En það er einmitt eitt af okkar
meginmarkmiðum, að menn reyni ekki
að ímynda sér ljósmyndina sem glugga á
veggnum. Svo viljum við ekki hafa verk-
in fullkomin því ekkert er fullkomið.
Hvenœr byrjuðuð þið nákvœmlega á
þessu?
Þetta hefur bara komið nú síðasta ár-
ið, þá höfum við farið að líma saman og
nota sandpappír á þær o.s.fr.v.
Þannig að ykkur finnst þið vera að
gera eitthvað nýtt sem enginn hefur gert
áður?
Já, ætli það ekki, a.m.k. er fólk að
segja okkur það og í raun virðist það
nokkuð augljóst mál. Ég get hinsvegar
ekki skilið af hverju það hefur ekki verið
gert áður. Ljósmyndun hefur í langan
tíma krafist þess að verða tekin alvarlega
sem listgrein, svo menn heimtuðu að
hún kæmi með sitt sérstaka form sem
ekki væri ruglað saman við önnur. í byrj-
un aldarinnar voru menn hinsvegar að
krukka í filmuna og fara ofan í með litum
til þess að fá ljósmyndina til að líkjast
málverki. En síðar komu aðrir og höfn-
uðu því, vildu að ljósmyndin stæði sem
slík, sem sitt eigið listform. Ekki þýddi
að skapa nýja tegund listar með því að
apa eftir annari. En okkar skoðun er sú
að með því hafi hún staðnað, staðnað í
því heimilda-hlutverki. Við erum að
reyna að brjótast frá því og nota áhrif frá
öðrum listgreinum, nota fagurfræði
Starn Twins: Tvöfaldur stóll, 1985 - '86,
96x84 ins, tónað silfur - prenl með skosku
límbandi. (Stux - galleri, N.Y. ogBoston)
þeirra í þessa listgrein. Ekki þó til þess
að ljósmyndin líkist málverki heldur fái
að láni hugmyndir úr málarlistinni.
En nú málið þið líka?
Já, við byrjuðum á því fyrir einu og
hálfu ári og það hefur verið okkur mjög
mikilvægt. Við álítum okkur vera lista-
menn og ljósmyndirnar aðeins hluti af
okkar list. Þetta hefur síðan áhrif
hvort á annað og á sameiginlega hina
„mannlegu meðhöndlun", það er aug-
ljóst að verkin voru unnin af manna-
höndum. Þá má einnig segja að ljós-
myndir okkar fjalla um ljósmyndun á
sama hátt og málverkið hefur að undan-
förnu fjallað um sjálft málverkið. Við
tökum inn í ljósmyndina málefni sem
aðeins hafa tilheyrt öðrum listgreinum
hingað til.
Hvað ræður myndefnavalinu?
Öllu sem okkur líkar reynum við að
koma til skila. Allt sem hrífur okkur
verður okkur að myndefni. Annars eyð-
um við ekki eins miklum tíma og við
ættum að gera í tökuna sjálfa. Við eyð-
um mestum tíma hér í stúdíóinu við úr-
vinnslu á gömlum filmum. Því miður. En
vonandi verður breyting á þar sem nú
vinnum við sem atvinnumenn en ekki
nemendur.
Er mikill munur þar á?
Já, mikill munur. Galli við skólann
var sá að við þurftum ekki að leggja
nógu hart að okkur. Skólarnir eru að
verða of frjálslegir.
17