Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 25

Án titils, 1983
álit á verkum mínum en hrós. Hann
hefði allt eins getað sagt að það væri
eintóm della sem ég gerði. Fleirum leið
eins og mér. Ég man til dæmis að nem-
andi færði Beuys möppu með teikning-
um. Beuys skoðaði þær og flokkaði síð-
an í tvo hópa, góðar myndir og slæmar,
allt og sumt. Þetta gerði hann æ ofaní æ.
Joseph Beuys var áhrifamikill og deildin
sem hann stýriði líktist helst sértrúar-
söfnuði. Nálægð hanns fannst alls staðar
innan veggja skólans. Ég vildi frekari
umsögn hans um verk mín. En Beuys var
alltof mikill fyrir mér, ég gat ekki séð
hann á réttan hátt, að hann væri ekki
guð heldur maður. Einhvem veginn
þurfti ég að brjótast út úr þessu og koma
fram með mínar eigin hugmyndir.
Margir stældu bara Beuys og svo voru
aðrir sem reyndu að gera eitthvað ann-
að, en það virtist svo vonlaust.
Ég lærði mikið af því sem var að gerast
þarna þó ég lærði ekki af þvi sem Beuys
sagði mér. Og í dag h't ég mjög jákvæð-
um augum aftur til þessa tíma. Ég þurfti
að berjast. Ég fór að búa til algjört drasl
til að sýna Beuys. Hann gat þá varla
hrósað verkunum mínum. Fyrst rétti ég
honum blað með einni línu. Ég bjóst við
að honum fyndist það of lítið. En það
fyndna var að hann hrósaði teikning-
unni. Að lokum varð ég árásargjam og
gerði myndir sem ég var fullviss um að
ekki aðeins Beuys mislíkaði heldur féllu
þær engum í geð. Og nú gat Beuys ekki
hrósað mér lengur. Hann varð að viður-
kenna að honum þætti þetta slæmt því
það var það. f>ó fannst Beuys að fyrst ég
vildi hafa þetta svona yrði það að vera
svo, því list yrði að vera sönn. En þegar
ég heimtaði að hann gagnrýndi þessa vit-
leysu varð hann örvæntingafullur og
reiður.
Þessi ár mín í listaháskólanum í
Dússeldorf kalla ég YIUP árin, en það
var nafn á félagsskap sem við nokkrir
nemenda Beuys sem vomm með upp-
steit gegn honum stofnuðum. (YIUP er
afbökun á Joseph). Við í YIUP hópnum
reyndum að eyðileggja öll gildi í lista-
heiminum og ég held að okkur hafi tek-
ist það býsna vel. Pað var ekkert sem
hægt var að trúa á í listinni, allt var della.
Pó vorum við alltaf sjálfum okkur sam-
kvæmir. Það skrítna gerðist að lokum,
að sumt fólk fór að hrífast að því sem við
gerðum. Því fannst það þeim mun
merkilegra því meir sem viö eyðilögð-
23