Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 26

um. Þetta var einhvers konar nýtt Dada
fyrir það, eins lengi og það sjálft fékk
ekkert framan í sig. Við vorum oft til
vandræða. Stundum var okkur bent á
listpartí og þegar fólk sagði okkur frá því
vissi það að þar yrðu læti.
Ég er kominn að árunum 71 til 72.
Mér fannst ég vera kominn að enda-
mörkum listarinnar og mundi þá eftir
stærðfræðinni. Ég gerði hlé á listsköpun
minni í eitt ár. Ég hætti í listháskólanum
til að leggja stund á fræðilega eðlisfræði
og stærðfræði. Ég hafði alltaf haft mik-
inn áhuga á þessum greinum. Stærð-
fræðin veitti mér mikinn innblástur og í
heilt ár reyndi ég að koma hugmyndum
mínum niður á blað. Reyndar er ég enn
að. Þá var ég að hugsa um hvemig hægt
væri að sýna afstæðiskenninguna í
teiknimynd. Þetta færði mig smám sam-
an aftur til listarinnar. Annað sem vakti
aftur áhuga minn á listinni var að ég sá
verk eftir Milan Kunc.
Almenningslist
Þegar ég reyndi að verða alvöru lista-
maður fann ég til ábyrgðarinnar sem
hvílir að herðum listamannsins. Ég vildi
ekki búa til list eingöngu fyrir markað-
inn og listaheiminn sem ég trúði ekki
lengur á. Mér fannst að listin ætti að vera
fyrir alla. Þetta er oft misskilið sem
,,Populismi“. Það eru að vísu margar
Populista hugmyndir í verkum mínum
sérstaklega „Gruppe NORMAL“ verk-
unum. Listin ætti ekki að vera fyrir
skringilegan hóp sérhæfðra, heldur ættu
allir að geta sótt til hennar. Mér hefur þó
aldrei líkað hugmyndin um að gera list
sem allir geta skilið, list handa öllum.
Listin ætti að vera öllum opin, en ekki
svo einföld að hvaða fáviti sem er geti
skilið. Kannski er leiðin að nota vinsæla
miðla eins og teiknimyndasögur og kvik-
myndir. í myndasögum hafa verið unnin
góð listaverk eins og hjá ameríska
myndablaðahöfundinum Robert
Crumb. Ég hreifst af þessum miðlum og
hélt að þarna væri leið að þeirri raun-
verulegu list sem ég trúði á . Og það var
einmitt þá sem ég sá verk Milans Kunc.
Þó ég væri hættur í listháskólanum var
ég enn skráður þar svo ég hefði smá
vasapeninga, fengi ódýrari sporvagna-
miða o.s. frv. Og eitt sinn er ég átti leið
um skólann var Milan með sýningu á
göngunum. Milan var aldrei í tengslum
við YIUP hópinn. Ég hreifst af verkum
hans og hitti Milan að máli og sýndi
honum að það sem ég hafði gert á YIUP
árunum. Honum fannst það mjög ný-
stárlegt að frásögn væri aðalaviðfangs-
efni listaverks, en í YIUP málverkum
mínum var frásögnin aðalatriðið.
Þessum frásögum fylgdu miklar mein-
ingar. Ég reyndi þá að vera grimmur við
fólk til að fá viðbrögð þess og ná því á
band með hinni eða þessari skoðuninni.
Mest af þessu var skrítið og illa meint,
lygar og annað hræðilegt til að hrella
fólk. Þannig voru líka uppákomurnar
sem hópurinn setti á svið, gerðar til að
fólk héldi sig fávita eða héldi að það væri
að ganga af göflunum. Verk mín voru
líka þá án nokkurs skreytis og flest öll
sérlega ljót, en verk Milans voru mjög
skreytikennd. Hann notfærði sér skreyt-
ingar á kaffihúsum og vann úr þeim.
Þetta var ruslalisf, ódýrt skraut. Undir
áhrifum frá Milan byrjaði ég á minn
eigin hátt að hugleiða Iit og skreyti. Litur
þyrfti ekki að vera Ijótur heldur væri
hægt að nota hann á fallegan hátt. Frá-
sagnirnar breyttust líka, nú áttu þær að
vera aðlaðandi, vinsamlegar eða heim-
spekilegar. Milan hóf að færa frásögur
inní verk sín og oft unnum við myndir
saman. Fundur okkar markaði nýtt upp-
haf í list minni. Málverk okkar þróuðust
og það kom alltaf eitthvað nýtt fram í
hverri mynd.
24