Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 45

hópa og hinsvegar ákveðnar yfirlýsing-
ar. Ég féllst á að ljóðið væri bara það
sjálft, en mér fannst samt ekki að það
þyrfti að vera meiningarlaust; þama á
milli þurfti að vera togstreita.
Ort í Breiðholtsstrætó
Stefið í fyrstu ljóðunum kemur ef til
vill gleggst fram í titlinum, Sendisveinn-
inn er einmana, einsemdarhugtakið. Sá
sem á að hafa samband við fólk er ein-
mana; leitin að leið útúr einmanaleikan-
um er kannski bara staðfesting á honum.
Var þetta stefenn í Róbinson Krúsó?
Þar var það ósamræmið milli ljóðsins
og veruleikans ekki síst í baráttuljóðun-
um, öllum frystihúsaskáldskapnum þar-
sem sjónarhornið var bundið við ein-
hvern sem var þarna bara í sumarleyfi.
Andspænis þessum veruleika voru sett
upp einhver gildi sem rímuðu ekki við
hann. Astar- og einsemdarkveðskapur-
inn hinsvegar var orðinn að stöðnuðum
klisjum: eilífðin í augunum og sand-
kornið á ströndinni. Atómljóðlistin var
orðin úrættuð og allur þessi heimsenda-
kveðskapur þarsem hcimurinn endaði af
sjálfu sér, þarsem uppgjöfin var jafn
sjálfsögð og átakaleysið í skáldskapnum.
Kunningjahópurinn hafði líka sín
áhrif, Einar Kára og Sigfús Bjartmars og
fleiri. Það fór ekki hjá því að menn sætu
og gerðu grín að þessu gamla. Þegar
menn eru að leita að nýjum tón þá hafna
þeir ýmsu á digurbarkalegan hátt, snúa
útúr hefðinni; Einar Kára orti upp úr
Dymbilvöku: ,,Ég sem á ekki krónu...“
Og svona var mórallinn.
Stuttu Ijóðin. Varstu undir áhrifum
Brautigans?
Jú, Brautigan fékk nútímaveröldina
svo skemmtilega inní þetta form. Stutt
ljóð, á yfirborðinu bara flipp en kannski
þrungin merkingu undir niðri. Jú, jú,
Brautigan hafði áhrif á mig, enda er ég
ákaflega áhrifagjarn og fæ það alveg á
heilann sem ég fell fyrir. En svo var það
líka hrifning manns á einstökum setning-
um í bókmenntaverkum, eitthvað rugl
sem maður heyrði fólk segja og dýrkun-
in á frasanum. Ég sat á hverjum degi
löngum stundum í Breiðholtsstrætó og
setningar í löngu ljóðunum kviknuðu á
þeirri leið. Maður hafði líka reynslu úr
pólitíkinni að svara fyrir sig í frösum og
slagorðum. Mér fannst ákveðinn rokk-
andi í því, viss freisting, kannski brand-
ari sem verður sagður aðeins einu sinni.
Síðan fluttirðu til Köben?
Já. Og þá var ég með ljóðin í smíðum
og vann þau upp þarna úti. Kláraði þrjár
bækur. Umhverfisskiptin höfðu áhrif -
ég fékk nauðsynlega fjarlægð og gekk
ákveðnar til verks. Og þá urðu til ný
kvæði. Ég orti þessar bækur allar á svip-
uðum tíma og hugsaði þær sem trílógíu,
þannig að það var misskilningur þegar
menn töldu að ég hefði þroskast þegar
sú síðasta kom út. Ég gaf tvær þær fyrri
sjálfur út og kom heim til að selja þær,
en hafði áður fengið neitun frá forlagi.
Það fór miklum sögum af sölu-
mennsku þinni...
Jú... En það var engum bannað að
segja nei. Hinsvegar var þetta spurning
um að duga eða drepast, ég varð að selja
þetta til að geta haldið áfram. Og það
tókst. Þær seldust vel. En það er hreinn
ntannorðsþjófnaður að segja að hörð
söluntennska hafi ein gert útslagið. Ég
var á réttum tíma. Þarna voru 36 pönk-
hljómsveitir starfandi í Reykjavík,
Gervasonimálið var í gangi og hiti í póli-
tíkinni, þar voru eilífar samkomur þar-
sem maður hitti hálfa símaskrána. Ég
gekk í þetta einsog hörku vinnu: byrjaði
á bílaverkstæðunum á morgnana og
endaði á börunum á kvöldin, ég var
aldrei að selja ákveðnum hópi. Þetta var
góður tími og maður lenti í miklum sam-
ræðum og heyrði margar góðar sögur og
ég skemmti mér vel. Mér fannst einsog
fólk skildi þetta, tildæmis stuttu ljóðin,
það sá í þeim eitthvað annað en sand-
kornið á ströndinni.
43