Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 13

Stundum velti ég því fyrir mér hvað
Adoni hugasar um kvenfólk. Tuttugu-
ogfimmára gamall hafði hann ekki
nálægt kvenmanni komið. Það get ég
svarið. Annað hvert kvöld var ég
vanur að segja við hann: „Adoni, fáðu
þér frí í kvöld, við Anna getum séð
um allt, “ svo hann gæti fengið tæki-
færi; en hann yppti bara öxlum, hristi
höfuðið og hélt áfram að þræða kjöt
upp á teina. Þá fórum við að ráða
þjónustustúlkur. Ef þú hefur efni á því
er það góð hugmynd að ráða fallegar
þjónustustúlkur. Það eykur viðskiptin
og léttir auk þess byrðarnar. En hin
raunverulega ástæða fyrir því að ég
réð þjónustustúlkurnar var til að örva
Adoni. Já ég er siðlaus karlfauskur.
Fyrst var það Carol, síðan Diane, þá
Christine, en Christine var best.
Þegar við lokuðum á kvöldin lét ég
Önnu flýta sér í rúmið. Ég fór með
henni og skildi Adoni og þjónustu-
stúlkuna ein eftir til að taka til. Ég lá
með annað eyrað á hleri og hugsaði:
„Þetta er allt í lagi Adoni, hafðu engar
áhyggjur. Gríptu gæsina. Sýndu að
þú standir undir nafni. Girnistu ekki
hana Stínu litlu? Kyndir hún ekki upp
í þér blóðið? Farðu með hana upp í
herbergið og ríddu henni. Gerðu þaö
fyrir pabba þinn og mömmu - okkur
er skitsama." En aldrei gerðist neitt.
Og til að bæta gráu oná svart stóðst
ég ekki mátið þegar frá leið, og það
oftar en einu sinni, og strauk litla rass-
inn á Christine, eða ég stakk fingr-
inum inn undir blússuna. Og þó eng-
inn annar vissi um það varaði hún mig
við og næsta þjónustustúlka sem við
réðum - það var kannski eins gott -
var rengluleg mýsla sem var sífellt að
sjúga upp í nefið.
Adoni var að verða þrítugur. Ég fór
að skammast mín fyrir hann. Þessi
sonur minn - hann var ekki karlmað-
ur, hann var ekki Grikki; hann var ekki
neitt. En nú er ég ekki lengur sam-
kvæmur sjálfum mér: „þessi sonur
minn". Hafði ég einhvern rétt til að
skammast mín? Hafði ég einhvern
rétt á þeim föðurlegu forréttindum að
vilja að sonur minn nyti fleiri ánægju-
stunda í sinni æsku en ég á mínum
eymdarlegu hungurdögum í Aþenu?
Sannleikurinn er sá að ég vildi alvöru
son, soninn sem ég hafði verið svik-
inn um, ekki þennan trénaða stað-
gengil. En Anna var kominn á breyt-
ingaskeiðið. Og ég breyttist líka.
Stundum grét ég.
En svo fór ég að hugsa: þetta er
refsing. Þetta er af því við sögðum
Adoni aldrei neitt. Ef við hefðum sagt
honum sannleikann hefði hann
kannski þroskast á eðlilegan hátt, því
þá hefði hann að minnsta kosti vitað
hver hann var. En svik verða ekki falin
þegar blóðið segir til sín. Ég fór að
hugsa: kannski veit hann, kannski
hefur hann komist að því með sjötta
skilningarvitinu og það er hann sem
er að refsa okkur. Af því að við erum
ekki raunverulegir foreldrar hans
lætur hann einsog hann skipti okkur
engu máli. Ég sagði við sjálfan mig:
hvenær sem er getur hann látið okkur
heyra það: „Anna og Kosta, þið eruð
ekki foreldrar mínir lengur." Og
hvernig hefði ég átt að koma í veg
fyrir það? Með því að segja: „Adoni,
nú ertu þrjátíuogþriggja - er ekki
kominn tími til að þú fáir að vita dálít-
ið?“ Ég fór að leita eftir grunsemdum,
að uppreisn í honum. Hann þurfti
aðeins að sýna Önnu smá kulda - til
dæmis ef hann var seinn til svars
þegar hún spurði um eitthvað - og þá
missti ég stjórn á mér.
Æ! Sagðist ég vera á breytingar-
skeiðinu? Sagðist ég vera með of-
sóknarbrjálæði?
En hvað gerist svo? Adoni biður
um frí. Hann fer að fara út á kvöidin og
síðdegis líka. „Auðvitað," segi ég.
„Taktu þér frí í heilan dag - farðu og
skemmtu þér. “ Og mér léttir. Ég segi
ekkert fleira en svipast eftir bending-
um. Notar hann mikinn rakspíra? Ber
hann krem í hárið? Er hann að reyna
að losna við eitthvað af þessu gelgju-
lega spiki sínu og læra ný dansspor?
Og ég hugsa: þegar að því kemur
mun ég segja við hann, Komdu nú
hérna og sestu hjá mér, fáðu þér
koníak. Seg mér nú, hver er hún
þessi dúlla? En ég finn enga rakspíra-
lykt; og þó Adoni fari út á kvöldin
kemur hann snemma heim; það eru
engar stjörnur í augum hans; og ég
sé að stundum er hann að lesa í
þessum stóru bókum, svona hnaus-
þykkum skruddum einsog menn
dusta ryk af.
„Adonaki,“ segi ég, „hvað gerirðu
þegar þú ferð út?“
„Ég fer á bókasafnið."
„Til hvers í andskotanum ferðu á
bókasafnið?"
„Til að lesa bækur, pabbi.“
„En þú kemur heim klukkan tíu og
ellefu. Bókasöfnin eru ekki opin svo
lengi."
Hann lítur niður fyrir sig og ég
brosi. „Svona nú, Adoni mou, þú
getur vel sagt mér það.“
Og ég furða mig á því sem hann
segir.
„Þabbi, ég fer á fundi hjá Neo Ell-
eniko. “
Ég hef heyrt um Neo Elleniko. Það
félagsskapur í Camden fyrir svokall-
aða útlæga Grikki. Hann er fullur af
gamalmennum sem segja langar og
staglsamar sögur. Þeir halda að þeir
séu einhverjir daprir útlagar og hafi vit
á öllu. En þeir eru trellí, allir með tölu.
Og það sem meira er, tveir þriðju
hlutar þeirra eru alls engir Grikkir
heldur brjálaðir Kýpurbúar. Ég hef
engan áhuga á Neo Elleniko.
„Hvað hefur þú til þessara gömlu
brjálæðinga að sækja?"
„Pabbi, ég tala við þá. Ég legg fyrir
þá spurningar."
Nú detta mér detta mér allar dauðar
lýs. Adoni er að leika leynilögreglu-
mann, í fullri alvöru. Hann vill fá svör.
Er glampi í augum hans? Kannski
hafa einhverjir af þessum gömlu
tauskum i Neo Elleniko verið
nágrannar okkar í Nýju Jóníu á
meðan stríðið geisaði, eða kannski
þekkja þeir einhverja sem voru þar.
Hann er að reyna að komast að sann-
leikanum.
„Þeir segja þér ekki neitt nema
vlakíes." Það kemur væta fram á var-
irnar.
„Pabbi, af hverju ertu reiður?“
„Ég er ekki reiður og kallaðu mig
ekki „pabba". Þú ert ekkert smábarn
lengur."
Hann ypptir öxlum. Og allt í einu er
einsog hið kringluleita, vaxkennda og
11