Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 22

útbrotum og aö „framandi sæöi“ mitt
(framandi sáðkorn sneri ég árangurs-
laust út úr í þá daga) ylli slímhúðar-
kvillum. Þetta og „helvítis óhljóðin í
þér í rúminu“ boðuðu endalok sam-
bands sem rúmaði átta hamingju-
sömustu daga lífs míns. Ég verð
tveggja og hálfs árs í apríl.
Eftir hugleiðingar, eftir saknaðaróð,
en áður en ég flutti í herbergið uppi,
fékk ég tækifæri til að bera fram
nokkrar spurningar er vörðuðu eld-
raunir Sally Klee á sköpunarsviðinu.
Eftir langan og aðgerðalausan dag
frammi fyrir tómu blaðinu, hvers
vegna fór hún þá aftur upp í herbergið
með kalt kaffi og setti nýtt blað í?
Hvað tók hún þá til við að vélrita svo
áreynslulaust að það sem dag hvern
gaf aðeins af sér eina síðu var allt í
einu orðinn þykkur bunki? Og hví var
þessi skyndilegi dugnaður þögulli
þjáningunni ei léttir? Af hverju reis
hún hvert kvöld jafn niðurdregin og
sár upp frá borðinu og hún var yfir
tómleika hinnar blaðsíðunnar? Hljóm-
urinn frá lyklaborðinu var mér vissu-
lega léttir og um leið og ég heyrði
fyrsta sláttinn sofnaði ég þakklátum
svefni. Hef ég ekki skilið við mig í
þessari frásögn þar sem ég blunda í
krystaltæru núinu á legubekknum
niðri? í stað þess að sofna gekk ég
eitt sinn með ástúðina að yfirvarpi að
stólnum hjá Sally Klee og sá glimta í
orðin „þar sem sjá má málið í hnot-
skurn". þá kyssti ástkona mín - ein-
sog hún var þá - mig mjúkan koss
á eyrað og leiddi mig blíðlega að
rúminu. Við þessa fremur hvunn-
dagslegu framsetningu minnkaði
forvitni mín, en aðeins í stuttan
tíma. Hvaða mál? Hvaða mál var hægt
að sjá i hnotskurn hvers? Nokkrum
dögum seinna var gúmmíperlan
horfin úr plastskelinni og mér fór
að finnast að sem hinn svikni ást-
maður Sally Klee ætti ég heimtingu á
að vita hvað skrif þau er ég var farinn
að líta á sem persónulega dagbók
innihéldu. Til að róa í mér snuðrara-
eðlið blönduðu forvitnin og hégóminn
sín líknarsmyrsl. Einsog atvinnulaus
leikari þráði ég að sjá um mig jákvæða
umsögn jafnvel þó hún ætti við - ef
svo mætti að orði komast - löngu
liðna uppfærslu.
Á meðan Sally sat við borðið lá ég á
meltunni og skipulagði framtíð okkar.
Síðan komu samviskukvalirnar og
núna, eftir að samskiptaleysi okkar
varð staðreynd, hafa mál mín verið í
biðstöðu. Ég vakti þar til seint á
kvöldin til að sjá þegar hún opnaði
skrifborðsskúffuna og tæki upp úr
henni slitna bláa möppu með járn-
hringjum, fjarlægði blaðið úr ritvélinni
og legði það á hvolf í bunkann (ég gat
mér þess til með hálflukt augu) til að
vera viss um að elstu eintökin væru
efst, gengi síðan frá möppunni og
setti hana aftur í skúffuna og stæði
upp; augun örmagna af þreytu og
vonbrigðum, kjálkarnir slakir og hug-
urinn sér ekki meðvitaður um falskan
svefn ástmannsins sem breyst hefur í
snuðrara og leggur saman tvo og tvo
í hljóði. Þó fyrirætlanir mínar væru
ekki að öllu leyti ósérhlífnar byggðust
þær ekki bara á hreinni eigingirni.
Auðvitað var ég að vonast til þess að
með því að fá aðgang að hinstu
leyndarmálum Sally Klee og sorgum
gæti ég sannfært hana um, þegar ég
hefði náð tökum á duldum veikleikum
hennar, að kláði, slímhúðarkvillar og
óhljóð væru litlar fórnir fyrir takmarka-
lausa ást mína. Á hinn bóginn var ég
ekki aðeins að hugsa um sjálfan mig.
Frá mér streymdu endalaus hugar-
fóstur þar sem ég sekk mér niður í
vinnublöðin á meðan höfundur þeirra
er ekki heima og þar sem ég stend og
játa fyrir Sally Klee hin smávægilegu
bellibrögð mín óska ég henni - áður
en hún nær að draga andann - til
hamingju, ég vef handleggjum
mínum ástúðlega utan um hana, fyrir
að hafa skrifað meistaraverk, stór-
brotna ferð um auðnir sálarlífsins, og
hún lætur sig falla niður í stólinn sem
ég fimlega býð henni og augu hennar
stækka og glóa þegar hún skilur
sannleika þess sem ég er að segja;
og nú við í nærmynd þar sem við
liggjum yfir vinnublöðunum og rann-
sökum þau langt fram á nótt, ég gef
ráðleggingar, ieiðbeiningar og stjórna
verkinu sem útgefandinn hrópar húrra
fyrir, gagnrýnendur hækka róminn og
bókakaupendur orga af hrifningu:
Sally Klee endurheimtar traust á skrif
sín, endurnýjun vegna ötullar sam-
vinnu okkar, endurnýjaður skilningur
og endurnýjuð ást ... já endurnýjun,
endurnýjun, mynd mín var ein sam-
felld endurnýjun. En það var ekki
fyrr en í dag sem tækifæri gafst. Sally
Klee þurfti að fara til endurskoðand- *
ans síns í borginni. Til að dylja geð-
sjúkan æsing minn þaut ég um með
hjálpsemina í hverri taug. Á meðan
hún var inn á baði að laga á sér hárið
fyrir framan spegilinn þar, leitaði ég
um allt hús að leiðarvísi strætisvagna
og lestir og smeygði honum undir
dyrnar á baðherberginu. Ég prílaði
upp hattahengið og úr hæstu greini-
nni náði ég í rauða silkiklútinn hennar
Sally Klee og hljóp með hann til
hennar. Þegar hún var farinn var
klúturinn kominn á sinn stað. Hefði ég
ekki boðið henni hann, sagði ég
grátklökkur við sjálfan mig þegar ég
horfði á hana út um þakgluggann,
hefði hún að öllum líkindum verið
með hann um hálsinn. Strætisvagn-
inn hennar var lengi á leiðinni (henni \
var nær að hafa ekki flett upp í leiðar-
vísinum) og ég horfði á hana ganga
umhverfis steinsteypt skýlið þar sem
hún að lokum lenti í samræðum við
konu sem einnig beið og bar barn á
bakinu, sjón sem séð út frá gafli í
borgarúthverfi vakti upp í mér efna-
fræðilega löngun og erfðafræðilega
kvöl. Ég var staðráðinn í að bíða þar til
strætisvagninn væri lagður af stað
með Sally Klee. Einsog Moria Sillito,
sem hina löngu daga eftir jarðarför
mannsins síns situr auðum höndum
og starir á passamynd af bróður hans,
vildi ég ekki sýnast, jafnvel ekki í eigin
augum, of hvatvís. Strætisvagninn i
kom og allt í einu var gangstéttin svo
áberandi auð. Eitt augnablik fannst
mér ég hafa glatað einhverju en svo
sneri ég mér við og hvarf úr gluggan-
um.
Skrifborð Sally Klee er stöðluð og
tilgerðarlaus skrifstofumubla, einsog
miðlungs háttsettir stjórnendur
sjúkrahúsa og dýragarða nota. Það er
að mestu úr krossviði og hönnun
þess er einfaldleikinn uþþmálaður.
20