Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 23

Slétt borðplata hvílir á tveim sam-
stæðum skúffugeymslum og á bak
við er lökkuð tréplata. Ég hafði fyrir
löngu veitt því athygli að mappan með
vélrituðu blöðunum var geymd í efstu
skúffunni vinstra megin og fyrstu við-
brögð mín, þegar ég kom niður af loft-
inu og fann að hún var læst, voru reiði
fremur en örvænting. Var mér þá ekki
treyst eftir jafn löng og náin kynni? Er
það svona sem ein tegundin í hroka
sínum meðhöndlar aðra? Til að bæta
gráu oná svart runnu allar hinar skúff-
urnar út einsog ullandi tungur en
opinberuðu ekkert nema leiðinda-
drasl. í Ijósi þessara svika (hverju
öðru hafði hún læst? ísskápnum?
Gróðurhúsinu?) við þá tíð er við
höfðum eytt saman taldi ég mig eiga
enn frekari heimtingu á að rannsaka
slitnu bláu möppuna með járnhringjun-
um. í eldhúsinu náði ég í skrúfjárn og
með aðstoð þess tók ég til við að losa
þessa ómerkilegu tréplötu að aftan.
Með hljóði sem minnti á svipusmell
losnaði stórt stykki og skildi eftir Ijóta
og kubbslega holu. Mig varðaði hins
vegar ekkert um útlitið. Ég teygði
höndina langt inn, fann bakhlið
skúffunnar, smeygði fingrunum
lengra inn, náði í möppuna og tók að
lyfta henni og mundi hafa getað
hrósað sjálfum fyrir óaðfinnanlegt
eignanám ef brúnin hefði ekki rekist í
nagla og innhaldið dreifst í hvítum
sæg yfir tréflísarnar á gólfinu. Þess í
stað safnaði ég eins mörgum blöðum
og ég í einni atrennu gat vippað með
vinstri fætinum undir hægri handlegg-
inn. Síðan lagðist ég fyrir í rúminu.
Ég lokaði augunum og að hætti
þeirra sem í viðbragðsstöðu yfir kló-
settskálinni hleypa ekki saurnum út
fyrr en á síðustu stundu, naut ég
augnabliksins. Til að hafa einhvers að
minnast hugleiddi ég kjarna þess er
beið min. Ég var mér mjög svo með-
vitaður um það lögmál alheimsins
sem fyrirfram ákvarðar ósamræmið á
milli hins ímyndaða og raunverulega
- ég var meira að segja undir það
búinn að verða fyrir vonbrigðum.
Þegar ég opnaði augun blöstu við
mér tölustafir - 54. Blaðsíða 54. Fyrir
neðan þá var ég staddur í miðri setn-
ingu sem hafði byrjað á blaðsíðu
fimmtíuogþrjú, setningu sem vegna
kunnugleika síns var ískyggileg:
„sagði Dave á meðan hann þurrkaði
varir sínar varlega og lét það síðan
lyppast niður á diskinn.“ Ég bældi
andlitið niður í koddann, í agndofa
velgju yfir flóknum og fáguðum gáfum
tegundarinnar sem Sally Klee tilheyrir
og hrottalegri heimsku minnar eigin.
„Dave horfði ákveðinn í gegnum
kertaljósið á mágkonu sína og mann
hennar, bróður sinn. Hann talaði í
hæglátum tón. „Og svo eru það þeir
sem telja hann sterkan, kvenlegan ilm
(hann starði á Moriu) ... æsandi.
Vissulega vekur hann grunsemdir um
kynferðislegt athæfi á milli ... “ Ég
fleygði blaðinu til hliðar og greip
annað, blaðsíða 96: „moldar féllu yfir
lokið, regnið hætti jafn snöggt og það
hafði byrjað. Moria sleit sig lausa frá
hópnum, gekk yfir kirkjugarðinn og
las áletranirnar á legsteinunum en án
nokkurrar athygli. Hún var djúpt
sokkin í sjálfa sig, einsog hún hefði
séð þunglyndislega en þegar öllu er á
botninn hvolft mjög góða bíómynd.
Hún stoppaði undir ýviðartré, stóð þar
mjög lengi og kroppaði annars hugar í
börkinn með appelsínugulu
nöglunum sínum. Hún hugsaði, allt er
breytingum háð. Spörvi með dúnm-
júkar fjaðrir í kuldanum hoppaði
dapurlegur við fætur hennar." Ekki
einni setningu eða einu orði hnikað til,
allt óbreytt. Blaðsíða 230: ..svífa á
skýjum?" endurtók Dave í ergilegum
tón. „Við hvað áttu eiginlega?" Moría
horfði á galla í Bokhara hönnuninni og
sagði ekki neitt. Dave gekk yfir her-
bergið og tók í hönd hennar. „Það
sem ég á við," sagði hún í flýti, „er
það að ég á svo margt ólært af þér. Þú
hefur þjáðst svo mikið. Þú veist svo
margt.“ Moría tók að sér höndina til
að ná f bollann með volga, þunna
teinu. Af hverju fyrirlíta karlmenn
konur? hugsaði hún áhugalaus."
Ég gat ekki lesið meira. Ég hnipraði
mig við rúmstólpann, plokkaði í bring-
una og hlustaði á (Dyngslaleg slög
klukkunnar í fordyrinu niðri. Var listin
þá ekkert annað en löngun til að sýn-
ast önnum kafinn? Var hún ekkert
nema ótti við þöngina, leiðann, sem
síendurtekið skrölt lyklanna á vélrit-
unarborðinu gat sefað? í stuttu máli
sagt, ef maður hafði skrifað eina
skáldsögu, var þá nóg að skrifa hana
aftur, vélrita hana vandlega upp, síðu
fyrir síðu? (Stúrinn tíndi ég nit af
skrokknum og stakk þeim upp í mig.)
Innst inni vissi ég að það mundi
nægja og með þá vitneskju fannst
mér ég vita minna en ég hafði nokk-
urn tíma vitað áður. Tveggja og hálfs
næsta apríl! Ég hefði getað verið
fæddur í fyrradag.
Það var að verða dimmt þegar ég
loksins tók til við að raða saman blöð-
unum og koma þeim fyrir í bunkan-
um. Ég var fljótur, notaði alla útlimi
mína til að raða blöðunum, síður rek-
inn áfram af óttanum við að Sally Klee
kæmi snemma heim en þeirri skrýtnu
von að með því að koma reiðu á hlut-
ina gæti ég hrakið síðdegið burt úr
höfðinu. Ég mjakaði bunkanum um
bakhlið skrifborðsins og oní skúffuna.
Ég festi skörðótta tréplötuna með
teiknibólum sem ég barði niður með
skóhæl. Ég fleygði tréflísunum út um
gluggann og ýtti skrifborðinu upp að
veggnum. Ég grúfði mig niður í miðju
herberginu, hnúarnir rétt strukust eftir
teppinu og ég undraðist hálfrökkrið
og óttalegt suð hinnar algjöru þagnar í
kringum mig ... nú var allt einsog það
hafði verið og Sally Klee gerði ráð
fyrir að væri - ritvélin, pennarnir,
þerripappírinn, ein visnuð páskalilja —
og þó ég vissi það sem ég vissi botn-
aði ég ekki neitt í neinu. Mér var
einfaldlega ofaukið. Ég vildi ekki
kveikja Ijósið og lýsa upp minninguna
um átta hamingjusömustu daga lífs
míns. Því þreifaði ég mig áfram í því
hálfrökkri sem einkennir svefn-
herbergi þar til, titrandi af sjálfs-
meðaumkun, mér hafði tekist að
safna saman fátæklegum eigum
mínum - hárbursta, naglasköfu, stál-
spegli og tannstönglum. Ég ætlaði
ekki að líta við á meðan ég yfirgaf her-
bergið en stóðst ekki mátið þegar ég
var kominn að dyrunum. Ég sneri mér
við og pírði augun en sá ekki neitt. Ég
lokaði hurðinni hljóðlega á eftir mér
og um leið og ég steig fyrsta skrefið
21