Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 36

Birtingi, þar sem Hannes Sigfússon
setur fram kröfuna um hiö skorinorða
Ijóð. Ég er á því að hann hafi ekki alveg
fattað hvað hann var að segja. Hann
hefði auðvitað átt að segja nú er tími
rokktónlistarinnar. Hún er miklu betra
tæki til að koma einföldum hlutum og
heitum boðskap áframfæri. Nærtil fleiri
manna. Rokktónlistarmenn eiga bar-
áttumálin. Maður kippir sér ekki upp við
banalítetið í rokktextum. Skáld ráða
ekki við þetta nema kannski Brecht.
Rokkið er náttúrulega múgsefjun og
hún er versti óvinur Ijóðsins. Þess-
vegna getur Ijóðið svo illa valdið
boðskap.
- Er þetta ekki erfitt, þú sem ert
alltaf að leita að boðskap.
- Ég á viö boðun fyrir daginn í dag.
Einu sinni áttu menn aö skrifa um
Víetnam. Það varð yfirleitt slæmur
skáldskapur. Slíkt á heima í tónlist. Ég
reyni frekar að finna gildi. Það er að
segja boðun þar sem saman tala
fortíð, nútíð og framtíð. Menn mega
ekki misskilja mig sem svo að það
sem sagt er skipti öllu máli, alls ekki,
og guð leiddu oss frá nýraunsæinu.
Myndmálið er og verður lífæð
Ijóðsins. Fer ekki ofan af því.
- Ertu þá að tala um mannleg
verðmæti og persónuleg sannindi
þín. Og þar með persónulega sýn.
- Já og þar hlýtur að hafa áhrif
mótsögnin milli vesturlanda í eins
konar sefjunarkenndri sælu og úr-
kynjun og svo fátæktar þriðja heims-
ins. Ef skáld finnur ekki til út af því
óréttlæti þá er hann í hættu staddur.
Jafnvel þó manni finnist mannkynið
auðvirðilegt á stundum og lítið til að
fórna sér fyrir.
- Manni finnst það nú varla nema
þyki svolítið vænt um það. Annars
liggur auðvirðileikinn manni ekkert á
hjarta.
- Mannfyrirlitning er sprottin af því
að manni er ekki sama. Þarna erum
við kannski komnir hringinn.
Viðtal: Sigfús Bjartmarsson
BRAGI ÓLAFSSON
TVÖ LJÓÐ
GÓÐIR DAGAR
Smáfuglshjartað mitt
Ferð þín í leigubílnum
er hröð og umkringd húsum
Þessi voðalega nótt hefur
myrt allt fólkið sem þú þekkir
og tifið í gjaldmælinum er falskt
og útlent
Þú átt góða daga í vændum
smáfuglshjartað mitt
ANSJÓSUR
Ég kem inn á veitingastað og segi:
Ansjósur þykja mér vondar, þjónn. Ég
get ekki með nokkru móti pantað mér
ansjósur. Ansjósur eigum við ekki til,
segir þjónninn. Og hann heldur
áfram: Ég kannast við yður, herra.
Það var áður en ég byrjaði að vinna
hérna og ég sá yður borða hér. Ég sat
þá við borðið við vesturgluggann og
fylgdist með yður. Líklega vegna
þess hve tónlistin var lágt stillt það
kvöld, heyrði ég til yðar þegar þér
pöntuðuð matinn og svo aftur þegar
maturinn var kominn á borðið.
Ég ætla ekki að endurtaka pöntun
yðar þetta umrædda kvöld - jafnvel
þótt hún sé mér ennþá í fersku minni
- en þegar hún barst yður, varð yður
að orði: Þarf ég að margendurtaka að
ég vil ekki ansjósur? Þær eru einhver
sú allra versta fæða sem ég get
hugsað mér.
Og þar eð ég var gjörsamlega sam-
mála yður, og ekki laus við aðdáun
yfir hreinskilni yðar, fylgdist ég með
yður það sem eftir var kvöldsins, eða
þar til þér yfirgáfuð staðinn. Og nú
hafið þér enn á ný vakið forvitni mína
og aðdáun með afdráttarlausri neitun
yðar á einhverju sem þér alls ekki
viljið.
34