Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 39

stóra hópi. Þó skar hún sig úr aö því
eina leyti aö ég sá hana betur en hina,
hún var í nærmynd þar sem hinir aftur
á móti voru fjær. Hún eöa öllu heldur
andlit hennar, háls og axlir voru á
miðri mynd. Axlirnar voru neöst og
hárið náði næstum því upp aö efri
brún myndarinnar. Hún horfði á mig
sömu undarlegu tómu augum og fyrr
en fólkið á gluggann. Út um gluggann
á blæöandi hjarnið. Svo var einsog
augu fólksins tækju að hreyfast og
þau beindust innar og innar í salinn
uns þau staðnæmdust við mig. Ég
fylgdist stjarfur með þessu. í augna-
ráði fjöldans bjó einhver annarlegur
æsingur, mikil eftirvænting, eða bón,
jafnvel þrá en um leið einhvers konar
tóm. Mér fannst þau sundra mér með
sinni tómu græðgi og langaði að
hverfa niður úr gólfinu en um leið fór
um mig hárfínn iðandi fiðringur sem
ég áttaði mig engan veginn á nema að
mér leið vel f honum. Eitt andartak
horfði hún stíft á mig í gegnum mann-
mergðina og síðan lyftust hendur upp
fyrir framan hana og færðust í kross
yfir myndina svo hún þurrkaðist út.
Drjúga stund var Salóme án höfuðs
háls og axla svo ég botnaði ekkert í
neinu en fylgdist spenntur með. Ég
spurði sjálfan mig hvernig í sjálfum
fjáranum hún færi nú að og hvernig í
ósköpunum höfuðið kæmi aftur, en í
næstu andrá horfði ég á geysistóran
spegii og tré og hús stóðu á hvolfi í
honum. Fuglar svifu í honum, tvöfaldir
og einfaldir, upp og niður, til hægri og
vinstri. Ég leit út um gluggann en þá
var hvorki veggur né gluggi heldur
enn meiri vatnsspegill og hús og
gangvegur. Örskotsstund sundlaði
mig og ég reyndi að standa upp en
gat ekki lyft rassinum. Mér varð litið
niður fyrir mig niður eftir speglinum
sem endaði við annan ramma þar
sem voru skór og síðan skálmar og
ég sá að ég lá í lausu lofti með fæt-
urna að rammanum. Ég velti mér við.
Ég datt í fangið á Salóme sem þreif í
mig. „Ætlarðu að kasta þér útí
maður? Passaðu þig!“ sagði hún
höstug.
..Nei,“ sagði ég, „draumar eru eina
vopnið sem maður hefur í þessu til-
gangslausa lífi manns. Mann dreymir
kannski um að eignast hús og keppir
þá að því í mörg ár, vinnur einsog
skepna svo að draumurinn færist
sífellt nær veruleikanum. Svo er bilið
brúað þegar húsið er komið. í nokkra
daga fær maður svolitla tómleika-
kennd af því það er enginn draumur.
Þá kemur annar draumur. Kannski í
draumi. Mann dreymir kannski konu.
Einhverja sérstaka konu. Kannski
konuna sína. Þótt það sé svolítið
öðruvísi kona en konan manns. Og
maður vaknar og man drauminn og
hefur eignast annan draum. Og
maður eltir þennan draum. Reynir að
breyta konunni sinni. Því það má auð-
vitað finna að öllu fólki. Jafnvel
sjálfum sér. Kannski ekki síst sjálfum
sér. Þannig að maður reynir að skapa
sér draumsýn af sjálfum sér. Góða,
fallega, sterka mynd sem maður getur
litið upp til og reynir af öllum lífs og
sálarkröftum að verða einsog hún.“
Við sitjum á grasbala í miðjum upp-
blæstri líkt og eyju í brúnu hafi. Það er
hábjartur dagur og spottakorn frá er
rauður bíll sem hefur borið okkur
hingað að þessari balaeyju hér í
brúnum óbyggðum auðnum þarsem
hvergi sér til sjávar. Uppi yfir sveimar
flugvél og lágar drunurnar minna á
mal kattarins sem er framlengt af
sama punkti um eilífð endalaust.
Salóme tekur um hönd mína. Fingur
hennar eru gildir, engu líkara en að
nett hönd mín hverfi í lúku hennar.
Hún heldur blíðlega, næstum því
varfærnislega um þessa beinaberu
hríslu og horfir sljóum einörðum
augum á mig.
„Nei,“ segir hún, „þegar við
verðum gömul," heldur hún áfram og
dregur seiminn einsog hún tali til mín
utan úr þessari glötuðu framtíð, „þá
förum við loks að búa saman á eyði-
eyju nei eyju langt úti í hafi þarsem
sólin skín og það er heitt og molla í
loftinu það er þvalt og rakt af svita svo
það verður stamt viðkomu þegar við
lyftum höndum út í loftið til að láta það
leika um fingurna og við erum bara
tvö þú og ég að ganga um hvítan
sandinn á ströndinni fyrir framan
pálmana en innar og langt í burtu er
frumskógurinn á bak við okkur í
kyrrðinni við niðinn hafsins sem er
kóralblátt einsog fjarlægðin í himn-
inum og bara við tvö ein en allt fólkið
annars staðar. En það er langt þangað
til og kannski verðum við ekki alltaf
saman en ég veit að við eigum eftir að
fara þangað. Saman.“
Þannig talar hún með fíngerða
hönd mína í grófri krumlu sinni. Ekk-
ert heyrist nema hjalið í henni, vind-
inum og flugvélinni sem er horfin
sjónum. í lágu grasinu bærist lágvær
þytur með skrjáfi líkt og rjálað sé við
örþunnt plast um leið og Salóme
dregur upp úr poka sínum vínber og
réttir að vörum mínum.
„Núna vil ég bara að við séum
vinir, “ finnst mér hún segja í
stöðugum tóni sem upphefst ekki og
fjarar út heldur kviknar hann og
slokknar líkt og ýtt sé á takka, „vinir
núna, hjón í ellinni. Og þú smyrð
brauðið þitt alveg eins og í dag, færð
þér sama morgunmatinn, það má
engu breyta, alltaf að fara að stífum
reglum sem aldrei má brjóta, aldrei,
alltaf, að eilífu, á eyjunni okkar, minni,
og þinni. Og á nóttunni liggjum við
þétt saman þvöl af hita og þú segir
mér sögurnar sem þú hefur alltaf sagt
mér þótt það séu ekki sögurnar sem
ég heyri heldur seiðist af röddinni,
hljóðunum, hljómnum þegar þú talar
og flæðir yfir mig, þessi rödd sem
hjalar og malar einsog flugvél í
löngum fjarska þegar strókurinn er að
liðast í sundur einsog lopi sem er fyrir
löngu orðinn slitinn af mikilli notkun í
peysunni sem ég ætla að prjóna þér. “
Undir sjónarrönd rísa fjöll upp af
sléttu landinu einmitt þarsem leirgulur
litur þess tekur á sig blæ indíána við
leik lágt settrar sólar. Ég krem vín-
berið milli jaxla minna og roðagullinn
himinninn einsog þrýstir sér yfir
eyjuna og auðnina um leið og ég reigi
aftur höfuðið svo ég horfi niður á
Salóme.
„ Allt sem skiptir þig máli er ég. Ekki
lífið. Ekki þú. Ég. Þú berð þig kannski
eftir sjálfstæði stundum sem virkar
alltaf einsog tilraun til að verða ég
með því að þykjast ímynda þér hvað
ég vilji, og breyta síðan eftir því. Gerast
37