Svart á hvítu - 01.01.1980, Blaðsíða 24

sínum á framfæri. Flestir framúr-
stefnulistamenn í Bandaríkjunum
vita t.d. um galleríið ykkar, þó þeir
viti kannski ekki nákvæmlega hvað
þið eruð að gera. Þeir vita að það er
gallerí í Reykjavík sem heldur
áhugaverðar sýningar og jafnvel að
þið gefið út tímarit. Það sem hins
vegar skortir á, er að ná út fyrir þann
hóp, sem fæst við framúrstefnulist
út um allan heim, þó svo sá hópur sé
all stór, þegar á heildina er litið. Net
okkar teygir sig yfir allan heiminn,
jafnvel til staða eins og Mongolíu. Þar
er einn náungi að gera mjög athygl-
isverða hluti án þess að yfirvöld
megi komast aö því, og af og til
koma frá honum verk eftir furðuleg-
ustu leiðum. Þegar menningarbylt-
ingin stóö yfir í Kína voru flutt
Fluxusverk í Peking. En þrátt fyrir
það að þessi list hafi skotið svo víða
rótum, er það sameiginlegt vanda-
mál okkar allra að ná til fjöldans, við
viljum ekki vera einangraður hópur.
Hvaða leiðir telur þú vænlegar til
þess að rjúfa þessa einangrun?
Til þess eru að mínu viti tvær leiðir.
Sú fyrsta er aö ná til fólks með þeirri
útgáfustarfsemi sem við stundum,
sem verður þá óhjákvæmilega að
vera eins konar skæruhernaður. En
með því að gera það efni sem gefið
er út eins vel úr garði og mögulegt
er skapar maður þau áhrif sem
nauðsynleg eru til þess að fólk fái
áhuga á þessari starfsemi. Þetta
gerðum við á meðvitaðan hátt í
upphafi póst-listarinnar (mail art).
Þessi uppátæki okkar hleyptu af
stað slíkri skriðu að nú líður vart sá
dagur, að ég sé ekki beðinn að
senda verk af hinu og þessu tilefni
út um allan heim. Við getum kallað
þetta fyrra atriði hið lárétta svið í út-
breiðsluherferð okkar. Seinni leið-
ina gætum við kallað hið lóðrétta
svið, sem felst í því að dýpka skiln-
ing manna á því sem við erum að
fást við. Þar er ástandið mun tví-
sýnna. Ástæðan er fyrst og fremst
skortur á sanngjarnri gagnrýni á
framúrstefnulist. Listgagnrýnend-
ur fjalla um verk okkar, eins og
það sé í raun og veru enginn munur
á þeim og hefðbundinni list, ef frá
eru taldir nokkrir formlegir eigin-
leikar á yfirborðinu. Þeir hafa enga
viðmiðun sem gerir þeim kleift að
skilja þann mun sem raunverulega
er fyrir hendi. Á sama tíma hafa há-
skólaborgararnir elt skottið á sjálf-
um sér. Þeir byggja upp miklar
fagurfræðilegar kenningar, sem
hafa í rauninni engu raunverulegu
hlutverki að gegna. Þetta er hættan
við strúktúralismann. Hann verður
Talið frá vinstri: Dick Higgins.Letty Lou Eisenhauer, Daniel Spoerri, Alison Knowles,
AY-0 íNew York 1964.
eins konar ófreskja sem gleypir allt.
Það er sama hvað þú gerir, um leið
og það er komið í kerfi strúktúral-
ismans, færðu ekkert annað en enn
eina endurtekningu á þessu sama
kerfi. Það auögar hvorki líf manna
né eykur skilning eða ánægju fólks.
Og þetta kerfi er ekki til þess fallið
Sparks for Piano
'I hc darkt-r. thc louder: the li^hter. the softer. Duration. up to
three minutes.
Ur tónverki Higgins, „Sparks for Piano" (1979).
22
SVART Á HVÍTU