Birtingur - 01.09.1954, Page 5

BRÁÐ
Saga ejtír KRISTJÁN BENDER
Hún var ung; hann var ekki gamall, og þó
ekki ungur, ef miðað var við hennar aldur.
Eftir útliti hefði hún getað verið dóttir hans,
en aldursmunur þeirra var þó ekki svo mikill.
Loksins . .. hugsaði hann, er hann sá hana
koma inn í salinn. Hann horfði aðgætnum,
leitandi augum í áttina þar sem hún settist. Og
löngu eftir að dansinn var byrjaður, var hann
í njósn, svo sem hann byggist við að sjá ein-
hvern koma inn í salinn, óboðinn gest.
Eftir því sem tíminn leið, varð svipur hans
ákafari og drættirnir um fíngerðan munninn
skarpari. Brosið á þunnum vörum hans var
ekki mjúkt, og blágrá augu hans voru ekki
djúp, en mjög íhugul. Hann sat einn við borðið
með sítrónflösku og glas fyrir framan sig.
Hann bragðaði aldrei vín, og hann gerði sér
ljósa grein fyrir, af hverju sú reglusemi var
sprottin. Þegar hann var í skóla, — annars var
honum ekkert sérstaklega ljúft að minnast
þeirra ára, — já, þegar hann var í skóla, hafði
hann alltaf svar á reiðum höndum gagnvart
víninu og félögum sínum, mjög spaklegt svar
fannst honum:
Hver ykkar er þeim gáfum gæddur, að hann
geti fórnað spönn af viti sínu á altari Bakkus-
ar?
Auðvitað þvöðruðu þeir eitthvað um, að
vitið skilaði sér aftúr, — en slíku léði hann
ekki eyra. Á þeim árum átti hann fáa félaga . . .
Þeir nefndu hann Köttinn.
Hann fékk sér smásopa af sítrónvatninu.
Svínin . . . þeir höfðu ekki komizt betur á-
fram, ekki að öllu leyti, — að vísu höfðu þeir
flestir eignazt félaga, jafnvel æfifélaga, ó, já.
Hann leit ofan í glasið, horfði á glitrandi
loftbólurnar stíga mót yfirborðinu, sá björt
ljósin speglast sem fögur augu í kúptum fleti
þeirra, sá þær springa og hverfa. Þetta voru
fallegar bólur, fannst honum, en þær voru ó-
höndlanlegar, ó, já.
Hann gaut augunum þvert yfir barminn á
glasinu, og það brá fyrir köldum glampa í til-
litinu.
Enn var hún ein. Beið hún? Kannski myndi
hann alls ekki koma? Hann, vinur hennar,
listamaðurinn. Ef til vill hafði aldrei verið
neitt á milli þeirra. Hvað vissi hann um það?
Ekkert, — og því minna sem hann vissi, því
betra. Gagnvart þessu vildi hann ekki hafa
neina ábyrgð, enga vonda samvizku; og eitt
vildi hann forðast umfram allt, almannaróm-
inn. Maður í hans stöðu varð fyrst og fremst að
hugsa um álit fólksins, það var óskráð boðorð.
Hann tók krónupening upp úr vasa sínum, og
lét hann detta á borðið.
Myndi hann koma, eða . ..?
Peningurinn skorðaðist á rönd milli glassins
og öskubakkans.
Véfréttin þa gði. Og hann hugsaði:
Listamenn eru ýmist svikulir eins og kaup-
hallarbraskarar eða trygglyndir eins og hund-
ar.
Hann brosti að hugsun sinni, en brosið var
stirt og kalt.
Ef hann sæti lengur svona aðgerðarlaus, gat
hann átt á hættu að tapa . . .
Hann reis snöggt frá borðinu, gekk þvert yf-
ir salinn, og hneigði sig.
Kjóll hennar var grófur, úr ódýru efni, fleg-
inn á bringu og fór vel. Hönd hennar var mjúk
og þunn, mjög hlý.
BIRTINGUR
41