Birtingur - 01.09.1954, Blaðsíða 6

Hann kveið svolítið fyrstu sporunum, vand-
aði sig, og það tókst. Kannski var það hún, sem
steig inn í takt hans? Hún var menntaðri í þess-
ari íþrótt, það fann hann frá byrjun, -—■ og þó.
Ýmislegt kunni hann fyrir sér frá skólaárun-
um, ýmsar brellur, sem ... Nei, hann vildi ekki
hugsa um það, — þetta andstyggilega nafn, sem
þeir höfðu fundið upp til að eyðileggja alla
hans möguleika. Þeir . . .? Var hann nú alveg
■viss um það? Þarna í dansinum læddist að hon-
um sá ónotalegi grunur, að ef til vill hafi það
engu síður verið þær, sem gáfu honum þessa
nafngift, — menntaskólastúlkurnar sumar voru
slægar eins og nöðrur og kaldvitrar.
Hann tók þéttar utan um hana, knúði hana
að brjósti sér með föstu, þungu taki.
Um hvað myndi hann hafa talað við hana í
dansi, hann, listamaðurinn? Auðvitað hefði
hann ekki skort umræðuefni. Hjá honum hefði
ábyggilega staðið minna á fallegum, innantóm-
um orðum en nýjum kjól, — þannig er það
alltaf hjá þessum loddurum.
Hann fann styrkleika sinn vaxa, fann nota-
lega hlýju öryggiskenndarinnar gefa mýkt í
dansi og aukið áræði.
— Lífið er fegurð og leit að fullkomnun, —
menn fara að vísu ýmsar leiðir, en leitin er ein,
fegurð, sagði hann.
Litla, fallega stúlkan leit upp, horfði í augu
honum, varir hennar titruðu lítið eitt eins og
hún ætlaði að segja eitthvað, þakka eitthvað,
en hún brosti aðeins, og í stað orða fann hann
ilminn af vörum hennar.
— Fegurð, endurtók hann, og augu hans
ljómuðu eins og í ungu dýri.
Hann tók fastar utan um hana, sveigði lík-
ama hennar að mitti sér.
— Fegurð, hvíslaði hann, og kyngdi ein-
hverju þykku.
— Já, svaraði hún, — fegurð er draumur,
sem fólkið dreymir, þar til það vaknar, þá . . .
— Nei, nei, ég á ekki við fólkið, heldur okk-
ur, þig og mig. Það eru aðeins skýj aglóparnir,
sem gleyma sínum eigin heimi við að skoða
fjarlæga hnetti, og verða svo undrandi, þegar
þeir vakna við, að þeirra eigin stjarna er hröp-
uð.
Rödd hans var djúp og hvíslandi, eilítið
áköf. Hann fann mjúkan líkama hennar þrýst-
ast að sér. Hún minnti hann á fugl, sem flýr í
skjól undan hreti. Og hann brosti. Hann sjálfur
var hinn sterki bylur, sem knúði hana til und-
anhalds, hið mikla náttúruafl. Og þegar þau
tóku hringi í dansinum, ófst kjóll hennar utan
um þau. Og hann andaði í eyra henni:
— Líf okkar er eitt andartak af eilífðinni, eitt
brot svo smátt, að hið minnsta mustarðskorn
er stærra en það. Og þó er það undir okkur
sjálfum komið, hvort við lifum lífi rottunnar
á sorphaugunum eða erum hin fleygu börn
heiðríkjunnar. Það er náttúruvalið, sem er seg-
ull mannlífsins. Fátæktin tilheyrir listinni, svo
sem andstaðan tilheyrir þeim hugsjónum, sem
ekki hafa hlotið almenna viðurkenningu. Þetta
er lögmál, sem við lútum í auðmýkt af ótta við
útskúfun. En sá, sem vill forðast útskúfun, þarf
að þekkja dyggð undirgefninnar, því að um
hennar hlið liggur vegur farsældarinnar og sig-
ur þess, sem kemst áfram í heiminum.
Hún þrýsti sér fastar að honum, eins og hún
væri hrædd. Hann fann, að líkami hennar skalf,
og það minnti hann á eitthvað óhugnanlegt,
hann gat ekki almennilega komið því fyrir sig,
það var eitthvað sem minnti á þjáningu.
— 011 leitum við, hélt hann áfram, — leitum
fegurðar. Sumir kaupa hana, aðrir fá hana gef-
ins, — í rauninni skiptir það engu máli hvaða
verði hún er keypt, ef við aðeins öðlumst hana,
— ég á við lífsnautn, það er hamingju, ást,
heimili.
— Já, sagði hún og starði á hann, og svipur
hennar var blandinn ótta og fegurð.
— Heimili, það er nú reyndar aðeins fagurt
hugtak, en mjög ófullkomið og segir lítið, því
gæfa sumra manna . . . það er að segja, sumir
menn virðast ekki hafa lag á að móta leir ham-
ingju sinnar, eða skapa hamingju úr hráefni'
lífsins. Máltækið segir: Hver er sinnar gæfu
smiður, og það mætti gjarnan bæta því við, að
þeim, sem ekki er lítilsháttar lagtækur, verður
42
BIRTINGUR